เพลิงไฟรักอสูร

ลำดับตอนที่ #3 : บังเอิญแต่งงานกันอีกครั้ง

'น้ำหวานของพี่คงหนีไปได้ไกลแล้ว พอเรื่องนี้ผ่านไป พี่จะไปรับน้องกลับมา ขอให้น้องเจอแต่สิ่งดีๆ และปลอดภัย' 

 ธารารินคิดอยู่ในผวัง สถานการณ์ตอนนี้เธอต้องมารับแทนน้องสาวที่จะต้องแต่งงานกับชายหนุ่มที่ไม่รู เพราะสัญญาบ้าๆ ระหว่างผู้ใหญ่ ก๊อกก๊อกก๊อก

 " น้ำหวานออกมาได้แล้วลูก ถึงเวลาเลิศแต่งงานแล้ว"

 หญิงสาวสะดุ้งตกใจ และ ออกมาจากความคิดของต้น

 "ค่ะคุณแม่เดี๋ยวน้ำหวานออกไป ขอน้ำหวานแต่งตัวอีกนิดหนึ่งนะค่ะ" 

เธอดัดเสียงหวานๆ ให้เหมือนน้องสาว  ที่จริงธารารินขอทำใจกับตัวเองอีกนิด ต่างหาก ก่อนที่จะออกไปเจอเรื่องวุ่นวายที่จะเกิดขึ้น ไม่ว่าอย่างไร เธอจะต้องปกป้องน้องสาวคนเดียว ของเธอ ให้ได้ 

 ธารารินทร์เดินออกมาจากห้องทางเดินเต็มไปด้วยดอกกุหลาบสีขาวเธอลงบันได อย่างสง่างามราวกับเจ้าหญิง แขกทุกคนที่รออยู่ข้างล่าง มองเจ้าสาวอย่างชื่นชมยินดี เจ้าสาวสวยสง่างามบริสุทธิ์ราวกับนางในวรรณคดี 

พ่อแม่เธอตกใจ ฤทัยแม่ของธารารินอ่อนแรง ดีมี่สามีเธอช่วยพยุงไว้ทัน ด้วยความตกใจ เมื่อลูกสาวคนโตใส่ชุดเจ้าสาว นี้มันต้องเป็นลูกสาวคนเล็กของเธอไม่ใช่หรือ นี้มันเรื่องอะไรกัน ฝ่ายธราธรพ่อของหญิงสาวกับแค่เเปลกใจเท่านั้น เขาคาดการไว้อยู่แล้วว่าลูกสาวคนโต จะต้องไม่ยอมอยู่เฉยๆ และต้องกลับมาทำอะไรซักอย่างแน่ๆ มันก็เป็นอย่างที่เขาคาดไว้ เพียงแต่ คาดการณ์พลาดผิดอย่างมหันต์  เขาไม่คิดว่า ลูกสาวจอมรักอิสระของเขา ลงทุนใส่ชุดเจ้าสาว ยอมแต่งงานแทนซะเลย มันเหนือความคาดหมายเขามาก 

ธราธรจับมือภรรยาเขาไว้ อย่างให้กำลังใจ และเเววตายิ้มๆ ทำให้ฤทัยใจเย็นลง และค้อนสามีตน ที่คงจะวางแผนหลอกล้อลูกสาวคนโตตัวแสบแน่ๆ เธอส่ายหัวเบาและคิดในใจ ครั้งนี้เขาเล่นแรงไปหน่อยหรือเปล่า การแต่งงานมันไม่ใช่เรื่องเล็กๆเลย 

 จังหวะที่ภาคินหันมา เขาตกใจก้าวขาแทบไม่ออก เป็นไปได้อย่างไร ผู้หญิงคนนั้นหน้าตาเหมือนภรรยาเขาอย่างกับเเกะ นี้เขาฝันไปหรือเปล่า พริบตาเดียวเปลี่ยนเป็นโกรธ ภาคินตะลึง และเนื้อตัวสั่นไปหมด ไม่คาดคิดเลยว่าจะได้เจอเธออีก 

ส่วนธารารินจับราวบันไดด้วยมือสั่นเทา ไม่จริงนั้นภาคินจริงๆใช่ไม หญิงสาวหลบสายตาของชายหนุ่ม ตอนนี้เธอกลัวและตกใจปนกันไปหมด เธอคิดอะไรไม่ออกจนเดินไปหยุดตรงหน้าเขา

 ความแค้นความเกลียดความน้อยใจมันผสมรวมกันอยู่ในความรู้สึกของภาคิน ตอนนี้ทันทีที่เห็นหน้าของเธอ อยากกระชากตัวเธอมาเขย่าให้รู้แล้วรู้รอดและถามว่าเธอทิ้งเขาไปได้ไง 

แต่ตอนนี้มีผู้คนมากมายเขาไม่ต้องการให้พ่อแม่ต้องขายหน้า เขาจะอดทนรอให้ผ่านพ้นงานแต่งงานไปก่อน จะดูซิว่าจะเล่นละครไปได้ซักกี่น้ำ เธอไม่กล้าสบตาตรงกับเขา 

แต่เธอหันไปสบตาอดีตแม่สะใภ้ใจยักษ์ ได้ข่าวมาว่าเป็นโรคอันไซเมอร์ กรรมตามสนองแล้วสิน่ะ แต่มันยังไม่พอกับสิ่งที่ทำกับเธอไว้หรอก. หญิงสาวเชิดหน้าผ่านแม่สะใภ้โดยไม่ทักทายใดๆ เธอไม่มีวันเคารพ ยกมือไหว้คนที่คอยแต่ทำร้ายเธอได้ลงคอหรอก 

ถึงเจ้าบ่าวเจ้าสาวจะไม่ค่อยยิ้มให้กัน แต่งานแต่งงานก็ผ่านไปได้ด้วยดี ฝั่งผู้ใหญ่ของทั้งสองครอบครัวอดที่จะถอนหายใจอย่างโล่งอกไม่ได้ มีการเปลี่ยนตัวเจ้าสาว ทำให้ต้องเลื่อนการจดทะเบียนสมรสไป ที่จริงแล้วภาคินและธารารินยังไม่ได้หย่ากัน เพราะเธอหายไปซะก่อน ซึ่งเรื่องนี้ธารารินลืมเสียสนิท ฝ่ายภาคินเขารู้แก่ใจว่ายังไม่ได้หย่า แต่การแต่งงานที่เกิดขึ้นนี้เพราะสัญญาระหว่าง คุณฤทัยกับอิงอร แม่ของเขา 

เขาเห็นแม่พูดเรื่องนี้หลังจากธารารินหายไปมาตลอด แม่เขาก็ป่วยหนักขึ้นทุกวัน จนวันหนึ่งแม่เขาของร้องให้เขาแต่งงานด้วยความจริงจัง เขาก็ไม่สนใจอะไร 3 วันที่เเล้วแม่เขายังคุยได้ปกติ แต่พอรุ่งเช้าแม่เขาก็จำเขาจำน้องชายไม่ได้ อาการก็หนักขึ้น เขาจึงอยากให้แม่สบายใจ จึงยอมแต่งงานกับผู้หญิงที่ไม่รู้จัก 

ก่อนที่จะเข้าห้องหอ ในช่วงเวลาหนึ่ง เจ้าสาวขอขึ้นมาพักผ่อน ที่จริงแล้ว เธอรอให้พ่อแม่ขึ้นมาหาต่างหาก และพวกเธอก็ปรับความเข้าใจกันอย่างรวดเร็ว ในเมื่อมีคุณพ่อที่เข้าใจเธอ ส่วนคุณแม่ก็ยาวหน่อยตามประสาคนที่รักลูก

ส่วนภาคิน บางช่วงคุณอิงอรจำได้ บางครั้งก็ลืมทุกอย่าง แม้กระทั่งใบหน้าของอดีตลูกสะใภ้ 

 ในที่สุดในห้องหอก็มีเพียงเจ้าบ่าวเจ้าสาว ภาคินจ้องหน้าธารารินไม่กระพริบ ธารารินก็จ้องกลับไม่ยอมแพ้เช่นกัน เป็นแบบนี้หลายนาที จนภาคินแปลกใจ ปกติเมียรักที่เขารู้จักมักจะเขินอายเวลาเขาจ้องนานๆ แต่เวลานี้ไม่แม้แต่จะหลบสายตา แถมยังจ้องเอาๆ เธอดูเข้มเเข็ง เป็นผู้ใหญ่ สงบ นิ่ง ขึ้นมากจากเมื่อก่อน แม้เขาจะสน้างความกดดันให้เธอแค่ไหนก็ตาม

 " คุณเปลี่ยนไปมากน่ะฟ้า "

 ชายหนุ่มสบตาหญิงสาวด้วยความโกรธไม่ปิดบัง มันเป็นสายตายตาที่เขาไม่เคยมองเธอแบบนี้เลย

 " คุณก็เช่นกัน"

 " มีคำอธิบายไมที่กล้าทิ้งผมไป เมื่อสองปีก่อน" 

 คำถามนี้ทำให้แววตาหญิงสาวเปลี่ยนไป ดูอ่อนไหว ภาคินพยายามระงับอารมณ์ตนเอง ในใจเขาตอนนี้อยากจะกระชากร่างงามเขย่าๆ ด้วยความโกรธ แต่ความอยากรู้เหตุผลมากกว่าที่ทำให้เขายังใจเย็นอยู่แบบนี้ หญิงสาวแม่มปากแน่น ไม่ยอมตอบอะไร 

ในเมื่อเธอไม่อยากรือฟื้นมันขึ้นมาเพราะทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว

 " ฉันเหนื่อยมามากแล้ววันนี้ ฉันจะอาบน้ำและพักผ่อน"

 " เดี่ยว นี้มันง่ายไปหรือเปล่า เห็นฉันเป็นไอ้โง่อีกหรือไง บอกมาว่าเธอทิ้งฉันไปเพราะอะไร" 

 เธอไม่อยากอธิบายให้เสียเวลา เพราะยังไงเขาก็ไม่มีทางเชื่อและมีคนรอเธออยู่ และอีกไม่นานเธอจะหย่ากับเขาอยู่แล้ว ภาคินเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ

 " อย่าเข้ามาน่ะ ถอยไป ฉันจะอาบน้ำ"

 " บอกฉันมาสิ ทิ้งฉันไปแล้วกลับมาอีกทำไม"

 " อ้อถามเรื่องนี้ละก่อ ฉันไม่รู้ว่าเป็นคุณ ถ้าฉันรู้ตั้งแต่แรก ฉันจะไม่มีวันยอมแต่งงานแน่ๆ " 

 คำพูดของเธอทำให้ชายหนุ่มขบกรามแน่นด้วยความโมโห ถ้าไม่ใช่เขาเธอคงจะแต่งงานกับผู้ชายคนอื่นไปแล้ว แถมยังเต็มใจ เสียด้วย 

 " ร่าน " 

 หญิงสาวสะอึก ถ้าเป็นคำพูดของคนอื่น เธอคงไม่สนใจ แต่มันออกมาจากปากเขา คนที่เธอยังรักอยู่เต็มหัวใจ แต่เธอไม่กล้าบอกเขา คำเดียวมันเจ็บ และจุกจนอยากจะร้องไห้ อยู่ต่อหน้าเขาเธอต้องเข็มเเข็ง เพราะเวลาเธอเจ็บหรืออ่อนแอ ไม่มีใครที่เจ็บและรับความเจ็บปวดกับเธอ คำพูดแค่นี้ เธอต้องไม่ร้องไห้ ความเข้มแข็งเท่านั้นที่จะทำให้เธอผ่านพ้นมันไปได้ เธอทำเป็นไม่แคร์

 " แล้วไง " 

 ภาคินผงักตกใจ เธอเปลี่ยนไปมากเหลือเกิน สีหน้าชายหนุ่มดูดุร้ายมากขึ้น จนเธอเริ่มกลัวไปอัตโนมัติ ขาเรียวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว เขาเดินหน้าอย่างคุกคาม พร้อมกับรังสีความโกรธมันพุ่งรอบๆตัวเขาไปหมด เธอรู้จักเขาดีขีดความจำกัดความอดทน ความโกรธเขาได้ขาดสะบั้นแล้ว นี้มันอาจจะรวมกับการที่เธอทิ้งเขามาด้วยเป็นแน่