เพลิงไฟรักอสูร

ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ

" ออกไปจากชีวิตเขาซะ ฟ้าลดา ลูกชายฉันต้องมีอนาคตที่ดีกว่านี้ ไม่ใช่มาจบปรักกับผู้หญิงแย่ๆ ที่ไม่มีอะไรดีซักอย่างแบบเธอ"  

อิงอรแม่ของภาคินที่กำลังขับไสไล่ส่งเธออยู่นี้ เธอพยายามทำดี เอาใจ เข้าใจ จนสุดท้ายยอมที่อยู่ห่างๆกับแม่สามีมาตลอด  จากที่อยู่เป็นครอบครัว อย่างที่สามีเธอต้องการ แต่สุดท้ายบ้านกลับไม่มีความสุขแม้แต้น้อย คุณอิงอรมักจะหาเรื่อเธอเสมอ เวลาสามีเธอไม่อยู่บ้าน 

" นังคนชั้นต่ำไม่มีหัวนอนปลายเท้า เมื่อไหร่แกจะออกไปจากชีวิตลูกชายฉันซักที ฉันไล่แกไม่รู้จะกี่รอบ หน้าด้านอยู่ได้ นี้เร็วสิฉันหิวข้าวแล้ว รีบทำแล้วก็รีบยกมา " 

เธอไม่เคยใส่ใจคำพูดของอิงอรแม่แต่น้อย เธอพยายามเข้าใจ ใครๆก็รักลูกตนเองกันทั้งนั้น อยากให้ลูกได้สิ่งที่ดีที่สุด ไม่เป็นไร วันนี้แม่สามียังไม่ยอมรับ ต้องมีซักวันหนึ่งที่คุณอิงอรต้องยอมรับเรา เธอมักจะคิดแบบนี้เสมอ เพื่อให้กำลังใจตนเอง 

เคล้ง!!!!

" แกทำอาหารอะไรของแกฮะนังบ้า ไม่ได้เรื่อง รสชาติแย่มาก ให้หมากิน มันยังเมิน ไป ไปไหนก็ไปก่อนที่ฉันจะทนไม่ไหวที่จะจับหน้าแก จมข้าวเน่าๆนี้ " 

เธอน้ำตาร่วง อาหารที่เธอทำ รสชาติดีแล้ว ทำไมทำต้องทำกันขนาดนี้ด้วย เธอจะทนไม่ไหวแล้วน่ะ แต่เมื่อนึกถึงใบหน้าลูกชายของคุณอิงอร หรือสามีของเธอ เธอรักเขาเหลือเกิน เธอจะทำให้เขาไม่สบายใจได้อย่างไร เธอรีบเช็ดน้ำตา  และเดินออกนอกบ้านไปนอนที่คอนโด  

 เธอพยายามไม่คิด ไม่ถือสาผู้ใหญ่ ไม่เป็นไร พ่อแม่เธอไม่เคยแม่แต่จะด่าว่าเธอขนาดนี้มาก่อน ท่านทั้งรักเอาใจใส่อย่างดีจนเธอรักอิสระ อยากลองใช้ชีวิตเอง ท่านทั้งสองก็เข้าใจ เพราะพวกท่านเลี้ยงลูกให้เข้มเเข็มีความอดทน ถึงจะป็นผู้หญิง แต่พวกท่านกลับเลี้ยงเหมือนผู้ชาย ไม่อ่อนแอ รู้จักเสียสละ และไม่ให้หลงระเริงไปกลับเงินตรา ของใช้แพงๆ และรักความสบาย 

ตอนที่ยังเด็กๆ พวกท่านทั้งสองชอบจะพาเธอและน้องอาสาไปช่วยเหลือคนยากไร้เสมอ บริจาคของ ให้ทุนการศึกษา ทำบุญ ทำให้เธอและน้องสาว เห็นถึงความลำบาก เพราะบางทีไปที่ทุรกันดาร ก็ต้องกินนอนเหมือนคนอื่น เธอจึงมักไม่ถือตัว และไม่ค่อยเหมือนคุณหนูทั้งๆที่บ้านหลังใหญ่อย่างกับคฤหาสน์ มีเงินมากมายเป็นหมื่นๆล้าน เพราะที่บ้านทำธุรกิจหลายอย่าง บ้านเธอมีความสุข พวกท่านมีแต่ลูกสาว จึงเตรียมให้เธอและน้องมารับกิจการต่อ ซึ่งความเก่งอย่างเดียวนั้นไม่พอ ต้องมีความเห็นอกเห็นใจผู้อื่น มีเมตตาอาอร จึงจะมีความสุข และปกครองคนได้มากอย่างถูกต้องเป็นธรรม

" พ่อค่ะ ฟ้าจะอดทน อย่างที่พ่อสอน " แต่วันนี้เธอเหนื่อยเหลือเกิน เพราะมันไม่ใช่ครั้งแรก ที่เธอโดนแบบนี้ ทำไมกันคนเราไม่มองกันที่สถานะ คนรักกันต้องมองกันที่ใจ และความดี เธอจึงพยายามพิสูจน์มาตลอด แต่คุณอิงอร ไม่เคยยอมรับ เธอเริ่มที่จะท้อแล้ว 

เสียงประตูเปิดมีคนเข้ามา เขากลับมาแล้ว ภาคินเดินมาเงียบๆ เห็นหลังเซ็กซี่ของเมียตัวเองแล้ว เดินเขาไปกอดด้านหลังอย่างอ่อนโยน ยืนหน้าหล่อคมสัน ไปหอมที่ขมับ 

" ผมไปที่บ้านแล้วไม่เจอคุณ ผมจึงมาที่นี้ กะไว้แล้วว่าคุณต้องอยู่ที่คอนโด " 

เธอยิ้มอ่อนโยน แค่ได้เห็นหน้าเขา ความกังวลใจของเธอก็หายไป  ขอแค่ได้อยู่ในอ้อมกอดอบอุ่นนี้ เธอพอใจที่สุดแล้วจริงๆ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เธอจะอดทน เพื่อเขา

เธอหันมา และกอดเขาให้แน่นที่สุด ชายหนุ่มแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็กอดตอบเช่นกัน เขามีความสุขเหลือเกินที่มีธารารินอยู่ 

" ผมรักคุณน่ะฟ้า " เธอดีใจและตอบเขากลับ

" ฉันก็รักคุณค่ะ ภาคิน ฉันรักคุณมาก "

 ชายหนุ่มจูบภรรยาสาวสวยด้วยความรักเท่าที่เขามี เธอโอบรอบคอเขา มือชายหนุ่ม ลูบไล้ไปตามส่วนโค้งของร่างกายงาม มือไปปลดซิบด้านหลังแล้วรูดมันช้าๆ ถอดมันออกเผยให้เห็น แผ่นหลังขาวเรียบเนียน ตรงทรวงอกงามมีบราเซียที่ดำ ที่ปิดดอกบัวใหญ่งามเอาไว้  แต่ไม่อาจปิดได้มิดเพราะขนาดที่ใหญ่เกินตัว มันทำให้อารมณ์ชายหนุ่มกระหายมากขึ้นจนทนไม่ไหว เขาจับโยกสะโพกหญิงสาวขึ้นและจูบปากงามอย่างร้อนแรงไปด้วยระหว่างเดินไปที่เตียงนอน หญิงสาวเขินอาย แม้จะไม่ใช่ครั้งแรก มันเป็นครั้งไม่ถ้วน แต่มันก็เหมือนเมื่อวาน วันที่เขาแต่งงานกับเธอที่อเมริกา และพาเธอกลับมาเมืองไทย พาไปจดทะเบียนสมรสทันที ทั้งคืนนั้นถึงเขาจะร้อนแรงดั่งไฟ แต่ก็อ่อนโยนกับเธอ   

เรื่องมันไม่จบแค่นั้น หลับจากวันนั้น เธอได้ยินจากจากชายหนุ่มว่าแม่เขา ว่า เธอทำตัวไม่เคารพ ให้ทำอาหารนิดหน่อย ไม่พอใจที่แม่เขาวิจารณ์เรื่องอาหาร เธอจึงทำจานแตกแล้วยังเดินออกจากบ้านไป ไม่บอกขอโทษใดๆ แล้วเดินออกจากบ้านไปเฉยๆ ทำให้แม่เขาไม่พอใจมาก เธอไม่แก้ตัวอะไร เพราะพูดไปก็มีแต่ทะเลาะกันเปล่าๆ สุดท้ายก็ไม่มีใครมีความสุข เธอจึงเลือกความเงียบ  เธออยากให้เขาสบายใจ จึงยอมที่จะย้ายมาอยู่คอนโดที่สามีซื้อให้ เพราะเธอทำได้ทุกอย่างเพื่อให้ยังมีเขาในชีวิต ถึงเขาจะมาหาบ้าง ไม่มาบางวัน เพราะงานหนัก หรือเพราะแม่ป่วย ( แกล้งป่วยก็ตาม ) เธอรู้ดี แต่ไม่กล้าบอกสามี เพราะกลัวเขาจะเข้าใจแม่ตนเองผิด  

         แต่มาวันนี้เธอหัวใจแตกสลาย. ความหวาดกลัวกับคลืบคลานเข้ามาแทน เมื่อคุณอิงอรถึงกับขู่เอาชีวิตของเธอ

" แต่เรารักกันน่ะค่ะ คุณอิงอร ฟ้าไม่ดีตรงไหน  ฟ้าทำหน้าที่ลูกสะใภ้ไม่ขาดตกบกพร่อง เป็นภรรยาที่ดีมาตลอด พยายามที่จะเข้าใจคุณแม่" 

คุณอิงอรเหยียดยิ้ม

" นี้เธอกำลังฝันอยู่สิท่า เธอลองหันไปมองคนรอบๆข้างภาคินดูสิ ว่าพวกเขาคิดกับลูกชายฉันยังไง. เธอมันตัวซวย เพราะเธอชีวิตลูกชายฉันถึงได้ดูแย่. เธอเรียนก็ยังไม่จบ งานก็ยังไม่มีทำ ร่านใจง่าย แต่งงานมาอยู่กับลูกชายฉันซะแล้ว เธอทำให้ตระกูลของฉันด่างพล่อย. เพราะผู้หญิงใจง่ายอย่างเธอ" 

ที่จริงเธอเรียนจบตรีแล้ว กำลังต่อโท คุณอิงอรไม่ทราบว่าเธอเรียนอะไร เป็นใครด้วยซ้ำ เพราะเธออยากใช้ชีวิตเป็นอิสระ ไม่เคยบอกใครว่าบ้านเธอรวยแค่ไหน เธอชอบพึ่งตนเองมากกว่า ชอบใช้ชีวิตติดดิน จนมาเจอเขา. ภาคิน ยอมแม้กระทั่งย้ายเข้ามาอยู่กับเขา เพราะเธอรักเขา

" คุณอิงอรฟ้ารักคุณภาคิน อย่าไล่ฟ้าเลยน่ะค่ะ ต่อไปฟ้าจะพยายามทำตัวให้ดีกว่านี้"  

คุณอิงอรเห็นท่าทางการเจรจาจะไม่ได้ผล จึงหันไปทางชายคนหนึ่งที่เธอจ้างมาเพื่อทำให้ไล่นางผู้หญิงคนนี้ให้ออกไปจากชีวิตลูกชายเธอ 

" ถ้าเธอยังคุยไม่รู้เรื่องแล้วล่ะก็ ฉันคงต้องใช่ความรุนแรงซะแล้ว ฉันไม่ชอบคนที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างเธอ จัดการมัน ทำยังไงก็ได้ ให้มันไม่กล้ามาสู้หน้าลูกชายฉันอีก" 

ชายร่างสูงใหญ่หน้าตาโหดเหมือนโจร สายตามองฟ้าลดาอย่างหิวกระหาย เธอมองไปทางคุณอิงอรอย่างผิดหวัง ความเคารพที่เคยมีหายไปไม่เหลือแม้แต่เศษเสี้ยว ไม่คิดเลยว่าเธอจะโหดร้ายอำมหิตถึงขนาดนี้ จ้างคนมาขมขืนเลยหรือ ฟ้าลดาวิ่งหนีไม่คิดชีวิต นาทีนี้เธอหวาดกลัวเหลือเกิน กลัวอย่างที่ไม่เคยกลัวมาก่อน กลัวที่จะไม่ได้เจอภาคินอีก ชายคนนั้นวิ่งไล่ตามไม่ลดล่ะ เมื่อมีเหยื่อสาวสวยหยาดฟ้ามาดินขนาดนี้ 

" แม่กวางน้อยจะหนีพี่ไปไหนจ๊ะ. พี่จะพาน้องไปสวรรค์ด้วยกัน" 

เธอวิ่งหนี้ไปสุดทางตรงนั้น แค่ได้ยินเสียงเธอก็ขยะแขยงจะแย่อยู่แล้ว เธอลนลานน้ำตานองหน้าวิ่งมาหลบอยู่หลังต้นไม้ เขาก็เดินมาเจอเธอจนได้ กระชากแขนเธอขึ้นมาเดินไปทางซอกแห่งหนึ่ง แถวนี้คนไม่ค่อยผ่านด้วย ไม่น่ะ ได้โปรดใครก็ได้ช่วยที หญิงสาวร้องในใจ เขากระชากเสื้อของเธอขาด จนเห็นร่องอกขาวผ่อง ฟ้าลดาดิ้นไปมาอย่างแรง มันจึงจับไม่ได้ จึงตบเธอไปสองที ฟ้าลดายกมือ

" ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะน่ะ " 

เขาไม่สนผลักหญิงสาวลงพื้นอย่างแรง แล้วไปขึ้นคร่อม ซุกหน้าไปที่ซอกคอขาวผ่อง เธอร้องเสียงดัง ผลัก อยู่ๆเขาก็ถูกกระชากออกไปอย่างแรง เมื่อเห็นคนผลักเป็นชายหนุ่มดูสำอางเลยโมโหจัด

" มึงมาเสือกไรด้วยว่ะ ตายซะเถอะมึง" 

ชายหนุ่มไม่เข้าใจที่คนร้ายพูดอะไร  แต่เห็นท่าทางแล้ว เขาพร้อมรับมือ คนร้ายพุ่งหวังที่จะตีชายหนุ่มให้ตายคามือ แต่ปรากฎว่าเขาถูกแค่หมัดเดียว ถึงกลับสลบไป

ชายหนุ่มชาวฮ่องกงรีบถอดเสื้อสูทให้กับฟ้าลดาและคลุมให้อย่างอ่อนโยน ถามเป็นภาษาอังกฤษ

"คุณปลอยภัยแล้วน่ะ" 

ฟ้าลดาปล่อยโฮออกมาอย่างเสียขวัญ เขายิ่งตกใจ ดึงเธอมากอดเพื่อปลอบโยนเธอให้หายกลัวได้บ้าง ตอนแรกเธอขืนตัวไว้ตัวสั่น แต่เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้ทำอะไรจึงผ่อนคลายลง 

" คุณอยู่ไหนเดี่ยวผมไปส่ง จริงสิคุณพูดภาษาอังกฤษได้หรือเปล่า"  เธอยังเงียบ

" สงสัยจะไม่เข้าใจที่เราพูด แล้วจะทำยังไงล่ะทีนี้" 

"ไม่ได้ ฉันกลับไปไม่ได้" 

น้ำตาไหลออกมา เธอพูดภาษาอังกฤษชัดเจนทีเดียว เห็นคนสวยมาก็มากแต่ไม่เคยเห็นใครที่ร้องไห้ได้สวยขนาดนี้ 

ความรักหนอความรัก. เธอได้พยายามอย่างที่สุดแล้ว เอาใจใส่ดูเเลแม่สามีมาตลอด มาวันนี้เขาถึงกลับคิดจะฆ่าเธอให้ตาย ความดีมันเอาชนะใจคนชั่วไม่ได้เชียวหรือ ไหนล่ะสามีของเธอผู้ชายที่เธอรักสุดหัวใจก็ไม่อาจช่วยอะไรเธอได้ ลูกก็ต้องรักแม่ เธอไม่โกรธเขา. แต่เธอจะลืมเขาซะ เธอไม่อยากรบรา.อดทนอดกลันกับแม่สามีอีกแล้ว เธอยอมแพ้แล้วจริงๆ ผู้ชายที่ชื่อ ภาคิน ผู้ชายที่กตัญญูกับแม่. แต่นั้นทำให้เธอเกือบตาย เขาไม่อาจปกป้องเธอได้ เรื่องระหว่างเธอกับเขาคงต้องจบไปแล้วจริงๆ...

" งั้นไปอยู่กับฉันสิ" หนุ่มชาวฮ่องกงเอ่ย. ฟ้าลดาหันไปมองหน้าเขาน้ำตานองหน้า ถึงภาพจะเพลอๆ แต่ชายหนุ่มหล่อเหลาสูสีกับภาคินทีเดียว 

" เดวิทคือชื่อของฉัน"  

เธอพยักหน้า. ไม่สนอะไรอีกแล้วว่าเขาจะพาเธอไปไหน อย่างน้อยๆ เขาก็ไม่ทำร้ายเธอแน่นอน ความรักโง่ๆทำให้เธออดทนเพื่อเขา ตอนนี้เธอตื่นแล้ว ไม่กลับไปเป็นยัยโง่คนเดิมอีก.....

กลับมาปัจจุบัน

ธารารินโบกรถแท็กซี  เพื่อกลับบ้าน  เมื่อมาถีงหน้าบ้าน  มีผู้คนเดินไปมาวุ่นวาย  บ้างจัดดอก  จัดโต๊ะ  เตรียมอาหาร  นี้มันเหมือนงานแต่งงาน  ไหนว่าอีก 2 อาทิตย์  กว่าจะถึงเวลาก็ตั้งอีก 1 อาทิตย์  

ถ้าธารารินคิดไม่ผิดแล้วล่ะก็  พ่อแม่เธอคงกลัวว่าเธอจะรู้ และรีบมาหยุดงานแต่งนี้แน่ๆ  จึงจัดก่อนกำหนด  หญิงสาวเริ่มฉุนขึ้นน้อยๆ  

เดินเข้าไปในบ้าน  ผู้คนกำลังวุ่นอยู่  หันมาสนใจมองอย่างสงสัย  คนรับใช้ในบ้านเห็นคุณหนูที่ไม่ได้เจอมานานรีบออกมาต้อนรับอย่างดีใจ

“ คุณหนูฟ้าใช่ไมค่ะ  น้อยดีใจเหลือเกินที่คุณหนูของน้อยกลับมา ”

“ น้อยนี้งานแต่งใช่ไม   แล้วตอนนี้คนในบ้านอยู่ไหนกันหมด ” น้อยได้ฟังแอบเสียวหันหลัง  น้ำ  เสียงต่ำ  ใกล้ประทุ แบบนี้ไง  คนใช้รีบรายงานอย่างทันที

“คุณชายกับคุณผู้หญิงอยู่ข้างบนส่วน  คุณหนูน้ำ  หวานอยู่ในห้องนอนค่ะ “  ฟังจบธารารินรีบเดินขึ้นไปบนห้องของน้องสาว  เคาะประตู  

เมื่อเจ้าของห้องเห็นหน้าผู้เป็นพี่  รินนารากระโดดกอดพี่สาวด้วยความดีใจ 

“  อะไรกันกอดพี่จนหายใจไม่ออกแล้ว  เป็นไงบ้างน้ำ  หวาน  ยังขี้แยเหมือนเดิมหรือเปล่า”  

“ พี่ฟ้า  น้ำหวานดีใจเหลือเกินที่พี่มาทัน  ฟ้านึกว่าพี่จะไม่มาช่วยฟ้าแล้ว “  

“ พี่มาแล้ว  ไม่ต้องกลัวน่ะ  พี่คิดแผนออกแล้วว่าจะช่วยน้ำ  หวานอย่างไร” 

 ธารารินยิ้มให้น้องสาวอย่างอ่อนโยน    น้ำหวานกอดพี่สาวอีกครั้ง  รู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก  ที่ผ่านมาคิดมาก  กังวล นอนไม่หลับมาหลายวัน  อยู่กับพี่สาวเธอมักจะอุ่นใจและปลอยภัยเสมอ  ที่เธอต้องมาแต่งงานเพราะเป็นข้อสัญญาระหว่าง คุณอิงอรเพื่อนสนิทของแม่เธอ ซึ่งเธอไม่รู้ว่าคุณอิงอรอะไรนั้นเป็นใคร แต่ชื่อเหมือนคนที่เธอรู้จัก แต่คงไม่ใช่อยู่แล้ว ท่านทั้งสองไม่เคยบังคับแบบนี้มาก่อน คุณแม่ของร้องและบังคับน้องสาวเธอได้ ซึ่งเป็นอะไรที่เซอร์ไพรส์เธอมาก แน่นอนธารารินไม่ได้กลับบ้านมาหลายปีแล้ว วันนี้เธอเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก ถึงเวลาที่เธอต้องกลับมาทำตามหน้าที่ลูกที่ดี ท่านทั้งสองคงเหนื่อยมามากแล้ว 

ธารารินรู้ว่าการไปคุยกับพ่อแม่คงไม่มีประโยชน์ เพราะถึงพวกท่านจะเลี้ยงให้อิสระกับลูกๆ แต่เมื่อไหร่ที่มีคุณพ่อตัดสินอะไรแล้ว เธอรู้ดีว่ามันเปลี่ยนไม่ได้แล้ว  จีงวางแผนให้นิสาหนีไปเชียงราย เสีย  ที่ไร่ดอกไม้ของนิสา  ที่นั้นจะปลอดภัยและไม่มีใครรู้  

  “ น้ำหวานรีบไปเก็บเสื้อผ้า  เอาของที่จำ  เป็นไปเท่านั้น ไวๆล่ะ”  

“ทำ  ไมล่ะค่ะ  พี่มีแผนอะไร  หรือว่า หนี ” 

 รินาราถามอย่างสงสัย หวังว่าจะไม่ตรงตรงกับสิ่งที่คิด เพราะ  มันเป็นทางออกสุดท้ายที่เธอคิด และไม่กล้าที่จะทำ     ขณะที่พี่สาวเธอเก็บเสื้อผ้าให้อย่างรวดเร็ว

“ ใช่ วิธีนี้เท่านั้น  ถึงจะทำ  ให้น้ำหวานไม่สามารถแต่งงานได้”

“ถ้าคุณพ่อกับคุณแม่ท่านรู้เข้า  น้ำหวานเออ... “

“ไม่มีเวลาแล้ว  พี่จะจัดการเอง  ไม่ต้องห่วงน่ะ ทุกอย่างจะต้องดีขี้น ”  ดึงน้องสาวมาปลอบ  ยิ้มให้รินนาราอย่างอ่อนโยน    

“ พี่รักน้ำ  หวานมาก  อะไรที่ทำ  ให้น้องมีความสุข  พี่พร้อมจะทำ  ให้เสมอ” 

“  พี่ฟ้า  น้ำ  หวานก็รักพี่เหมือนกันค่ะ  “ รินนาราทำ  หน้าจะร้องไห้  เธอรู้สึกโชคดีที่มีพี่สาวที่รักเธอ อย่างนี้  

“ไม่เอาน่าอย่าร้องเลยน้ะคนดี  เดี่ยวไม่สวยน่ารู้ไม  เก็บเสื้อผ้าให้เสร็จแล้วเดี่ยวพี่จะไปดูต้นทางให้น่ะ  เราต้องออกไปทางหลังบ้าน  นี้ใส่เสื้อตัวนี้แล้วใส่หมวกเก็บผมให้รัดกุม” เสื้อที่ดำ  ทั้งตัวและกางเกง ใส่ออกมาแล้วดูทะมัดทะแมงเหมาะแก่การเดินทาง