ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [Yaoi] เพื่อนสนิท...คิดไม่ซื่อ(XSD)
จะอดีตรึปัจจุบัญ...
ฉันก็เป็นได้แค่ตัวสำรอง
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
นัยน์ตาสีทองสวยเหม่อมองยังท้องฟ้าสีนิล ขณะที่พิงรถลีมูซีนคันประจำ...ไร้ซึ่งงาน และอะไรๆให้ทำตั้งแต่ทิวาถึงสายัณห์...เนื่องจากเจ้าศิษย์น้องตัวดีบอกว่าจักการให้หมดแล้ว
ช่วงนั้นเอง...ที่สามารถเหลือบไปเห็นเพื่อนสมัยเรียนจอมวีนแตกกำลังสาวเท้าเข้ามาหา ด้วยใบหน้าที่บูดบึ้งเหมือนไปกินรังแตน+รังผึ้ง คูณด้วยรังต่อ...(งั้นมันก็ตายไปแล้วล่ะ= =)
“ไง สควอโล่ ไปทำอะไรมาเหรอ? หน้าบูดเชีย...”
ป๊าบ!!!
มือเรียวหวดตบเข้าที่ไหล่แกร่งอย่างแรงจนเจ้าของไหล่เบ้หน้าและเกือบล้มไปกับพื้น
“โอ๊ย!! ทำอะไรของนายน่ะ! เจ็บน้า~”
“หุบปากไปเลยไอ้ม้าพยศ!!! แล้วตามมาซะดีๆ”
ว่าจบก็ลากคอเสื้อโค๊ดตัวเก่งของเขาออกไปไม่รอคำตอบ ร่างสูงไถครูดกับพื้นจนเป็นที่สนใจของคนที่เดินตามท้องถนน แต่คนกระทำหาได้สนใจ ยังคงลากต่อไปเหมือนกำลังลากสิ่งไม่มีชีวิตเลยก็ไม่ปาน
“แล้ว...มีอะไรล่ะ? ถึงได้ดื่มเอาๆอย่างนี้”
ชายหนุ่มเริ่มพูดออกมาบ้างหลังจากที่มองเพื่อนสุดรักกำลังนั่งกระดกมาร์ตินีแก้วที่สามตั้งแต่มานั่งที่บาร์ในเมือง และ...ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดแม้แต่น้อย(สงสัยเขาอกหักน่ะพี่โน่...แอ๊ก!/<<ดับ)
“แซนซัสรึเปล่า?...”
ตุบ!
แก้วใบสวยกระแทกลงที่โต๊ะ ดวงตาสีอความารีนจ้องมองม้าพยศอย่างอาฆาตราวกับว่าไม่ต้องกรให้พูดเรื่องนี้
ถูกสินะ...
ทะเลาะกับหมอนั่นทีไร...
ก็มาดื่มตลอด...
โดยเฉพาะ...ชอบมาดื่มกับเรา
นายคงไม่เคยรู้สินะ...
ว่าฉันรักนายแค่ไหน สควอโล่...
เวลาที่ฉันได้เห็นนายยิ้มตอนที่อยู่กับหมอนั่น...
เหมือนหัวใจแหลกสลาย...
แต่เวลาที่ได้เห็นนายร้องไห้เพราะมัน...
กลับเจ็บยิ่งกว่า...
และจะเจ็บมากขึ้นอีก...
เมื่อไม่สามารถช่วยนายได้...แม้แต่น้อย
หมับ!
มือปริศนาคว้าต้นแขนเล็กที่อยู่ข้างๆเขา เมื่อมองไปสิ่งแรกที่เห็นคือโกเมนคู่เอก...
“ไอ้ฉลามสวะ...กลับ!”เสียงหล่อพูดอย่างข่มอารมณ์พร้อมกระชากร่างบางขึ้นมาอย่างรุนแรง
“ไม่กลับโวย!!! ไอ้บอสจ๊าดหง่าวมากตัณหา!!! ไปกกไอ้พวกผู้หญิงของแกเซ่!!!”ฉลามขาวตวาดกลับเสียงดัง สะบัดตัวออกจากการเกาะกุม โชคดีที่ไม่มีคนในร้าน และที่ ที่พวกเข้าอยู่เป็นมุมอับยากต่อการมองเห็น
อ่อ...อย่างนี้นี่เอง...
“เฮ้ๆ ในเย็นๆสิแซนซัส สควอโล่แค่มาดื่มเองนะ”
ยื่นมือเข้าไปแตะไหล่ทั้งสองอย่างเบามือ แต่กลับได้สายตาเย็นชาจากทั้งสองกลับมาเช่นกัน
“ไอ้ม้าสวะ แกอย่างมายุ่ง!”มือแกร่งผลักเขาออกจนเซถลา แก้วตาสีเลือดคู่นั้นยังคงจดจ่อที่ร่างบางผมเงินที่บัดนี้กำลังจ้ำออกไปนอกร้าน ไม่สนใจว่าเกิดอะไรขึ้น
แล้วก็เดินตามออกไปอย่างเร่งรีบ...ตะคอกใส่กัน...สุดท้าย...
เห็นพวกเขา...คืนดีกัน...
ก็เจ็บ...แต่...
ดีใจ...
ที่นายมีความสุข...
โชคดีนะ สควอโล่...
“กลับมาแล้วเหรอครับบอส”ชายแก่วัยกลางคนทักขึ้นเบาๆด้วยท่าทีเฉยๆ ในใจรู้ว่า...บอสตัวเองคิดเช่นไร“พวกเขาคืนดีกันเรียบร้อยกันแล้วใช่มั้ยครับ”
“อื้ม ใช่แล้วล่ะโรมาริโอ้ คืนดีกันแล้ว”
ประโยคหลังเอ่ยคล้ายกับตัดเพ้อ...ให้เพียงสายลมได้ยิน
สุดท้ายแล้ว...
จะอดีตรึปัจจุบัญ...
ฉันก็เป็นได้แค่ตัวสำรอง...
K a e
Ka e
.......................................................................................................................
ปั่นด่วนทันใจ= =
..........แถมเล็กๆน้อย ไว้ให้เก็บตกกัน?(ฮา)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น