~Shot Fic รวมฟิคอาการเพ้อ~

ลำดับตอนที่ #8 : [Normal]Time...(2762)

K a e
Ka e

..........................................................................................................................

 

‘ซือคุง ฉันมีเรื่องจะบอกล่ะ’

 

 

ยังจำได้...

 

 

ที่มือเล็กมือนั้น...สัมผัสที่ชายเสื้อ

 

 

‘อะไรเหรอ? มิตจัง?’

 

 

ยังจำได้...

 

 

ที่เสียงของเรา...ไต่ถามออกไป

 

 

‘ค...คือ...’

 

 

ยังจำได้...

 

 

ใบหน้าที่เศร้าสร้อย...ราวกับจะร้องไห้

 

 

‘ฉ...ฉันต้องย้ายไปที่อื่นน่ะ...’

 

 

ยังจำได้...

 

 

ถึงความตกใจ...ในตอนนั้น

 

.

.

.

.

.

.

.

.

 

กรี๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง~!!!!!!

 

 

เฮือก!!!

 

 

นัยน์ตาสีเปลือกไม้สะดุ้งเฮือกลืมขึ้นมาเบิกกว้าง เหงื่อกาฬผุดพลายทั่วร่าง มือเรียวที่ยกขึ้นมากุมหน้าผากสั่นเทา หัวใจเต้นถี่และรุนแรง อากาศเย็นสบายกลายเป็นร้อนระอุและหนักอึ้งจนต้องปัดผ้าห่มทิ้งลงกับพื้น

 

 

ฝ...ฝันนี้...?

 

 

มิตจัง...

 

 

พรืดดดดด

 

 

ความคิดที่เป็นไปไม่ได้โผล่ขึ้นมา ใบหน้าหล่อเหลาส่ายหน้าพรืดไล่ใบหน้าน่ารักที่เคยลุ่มหลงในครั้งวัยเยาว์(กว่าตอนนี้) ก่อนที่จะมานั่งเหม่อลอยมองปฏิทินอยู่คนเดียว...

 

 

มิตจัง...จริงสิ

 

 

ผ่านมาตั้ง...9ปีแล้วสินะ...

 

 

ครบรอบวันนี้พอดีเลย...

 

 

บึ่ก!!!!

 

 

ฝ่าเท้าเล็กจ้อยประทับที่แก้มขาว เจ้าคนถูกกระทำสะบัดหน้าตามแรง กระดูกต้นคอรู้สึกได้เหมือนว่ามันจะเคล็ดฉันใดฉันนั้น รอยเขียวช้ำค่อยเด่นชัดขึ้นพร้อมๆกับน้ำตาที่ปลิมออกมาด้วยความแค้นและความเจ็บปวด

 

 

“เหม่ออยู่ได้เจ้าสึนะห่วย ถ้ามีเวลามากนักก็ไปอาบน้ำได้แล้วเฟร้ย”

 

 

ผวั๊ะ!!!!!

 

 

ไม่ว่าเปล่า...ซ้ำที่เดิมอย่างทารุณแล้วเตะโด่งคนห่วยที่ตอบโต้ไม่ทันเข้าห้องน้ำไปเรียบร้อยโรงเรียนมาเฟีย...

 

 

 

 

 

“เฮ้อ...”

 

 

สึนะโยชิฟุบหน้าลงกับโต๊ะเรียนด้วยความปลง อยากร้องไห้อยู่มะล่อมมะล่อแต่กลัวเสียฟอร์มแต่หน้าเลดี้ที่ชอบนักชอบหนาจึงได้แต่อวดครวญในใจ แม้สองหนุ่มเพื่อนสนิทจะพยายามช่วยให้ดีขึ้นยังไงก็ไม่ได้ดีไปกว่าเดิม

 

 

ไม่ใช่เพราะเจ้ารีบอร์น...

 

 

ไม่ใช่เพราะเจ็บ...

 

 

แต่เพราะ...เป็นวันนี้

 

 

“ว้า สึนะเป็นอะไรน่ะ ซึมซะหดหู่เชียว”

 

 

“อย่าพูดอะไรไม่ดีสิฟะเจ้าบ้าเบสบอล!!! รุ่นที่10ครับ ถ้าเครียดเรื่องการเรียนก็บอกสิครับผมจะติวให้ หรือว่ารำคาญเจ้าบ้าเบสบอลนี่? เดี๋ยวผมเจื๋อนมันให้!!”

 

 

“หวา สึนะไม่ได้พูดงั้นซะหน่อย ใจเย็นๆสิโกคุเทระ”

 

 

“เอ้าๆ โกคุเทระคุง เลิกหาเรื่องเพื่อนเสียทีเถอะ”

 

 

สงครามน้ำลายและสงครามมาเฟียแฟมิลี่เดียวกัน(?)ยุติลงเมื่ออาจารย์ก้าวเท้าเหยียบเข้ามาในห้อง อาจารย์พิเศษที่สามารถทนทานต่อแรงเขม่นจากนัยน์ตาหมอกได้อย่าผิดมนุษย์มนา

 

 

“วันนี้มีนักเรียนใหม่ย้ายมาล่ะ เป็นเด็กผู้หญิงน่า...เจ้าพวกตัวผู้ ครูเองก็ช้อบ~ ชอบ น่ารักซะไม่มี!”

 

 

“ฮึ้ย! เจ้าจามาลบ้าเอ๊ย...”

 

 

“ฮ่ะๆ อาจารย์ตลกชะมัด”

 

 

...เดี๋ยวก่อน

 

 

เด็กผู้หญิงเหรอ?

 

 

จะน่ารักเท่าเคียวโกะจังมั้ยนะ...

 

คิดอะไรบ้าๆ เคียวโกะจังต่างหากที่น่ารักที่สุด...

 

 

“เข้ามาได้จ้า~ มายปริ๊นเซส!!”

 

 

ครืดดดดดด

 

 

พริบตานั้นเอง...ที่เขาผงกหัวขึ้นมา

 

 

พริบตานั้นเอง...ที่เธอก้าวเข้ามา

 

 

รูปร่างเพรียวเล็กแลดูหน้าถะนุถนอม ใบหน้าขาวเนียนใสไร้รอยด่างพร้อยระบายยิ้มอ่อนหวาน อเมทิสต์สีอ่อนฉายแววอ่อนโยน เส้นผมสีเดียวกันคลอเคลียหน้าให้ยิ่งขาวกว่าเดิมแต่ไม่ถึงกับซีด...

 

 

“โอทานิ มิสึกิค่ะ ฝากตัวด้วยนะคะ”

 

 

ฮิ้ววววว~

 

 

น่ารักจังเลย เหมือนตุ๊กตาเลยเนอะ?

 

 

แว่วเสียงเอะอะจากภายนอกหาได้เข้าสู่โสตประสาท ริมฝีปากเรียวเผยออ้าค้าง...บรรยายความรู้สึกไม่ถูก

 

 

อ๊ะ!?

 

 

ลูกแก้วสวยคู่นั้นมองเขาด้วยสายตาเดียวกันกับที่มองเพื่อนๆในห้อง แต่รอยยิ้มที่หวานล้ำกับยิ่งกว้างกว่าเดิม เธอพยักหน้าให้เขานิดๆจนไม่มีใครสังเกต กลีบฝีปากบางขยับน้อยๆทำให้หัวใจเขาเต้นแรง

 

 

ซือคุง...ดีจังที่ได้เจอกันอีกนะ

 

 

ยังจำฉันได้ใช่มั้ย?

 

 

คิดถึงจังเลย...

 

 

...!!

 

 

หัวใจเต้นรัวอย่างที่ไม่ได้เป็นมา9ปี...

 

 

คิดถึงเหรอ...

 

 

“มิสึกิจาง~ ไปนั่งที่ข้างๆซาซางาวะจังนะ”

 

 

“ค่ะ”

 

 

ขณะที่เธอเดินผ่าน เขาเห็นว่าเธอพึมพำอะไรอีกเล็กน้อย...ซึ่งทำให้เขาแทบตาสว่าง...

 

 

ยังจำสัญญาได้ใช่มั้ย...ซือคุง

 

.

.

.

.

.

.

.

.

 

ตรงหน้าเด็กชายคือ...เด็กหญิงที่ร้องไห้อย่างโศกเศร้า...

 

 

‘ไม่เป็นไรหรอกมิตจัง อย่าร้องนะ’

 

 

‘ฮึก...ฮือ...แต่ว่า...ไม่รู้ว่าจะได้กลับเมื่อไหร่ แบบนี้ก็ไม่ได้เล่นกับซือคุงแล้ว ฮือๆ’

 

 

คงเป็นเพราะตอนนั้นยังเด็ก...จึงได้พูดออกไป

 

 

หรือมันเป็นความรู้สึกจริง...ก็ไม่มีใครรู้

 

 

‘ไม่เป็นไรหรอก มิตจังเป็นเจ้าสาวของผมนะ ผมจะรอมิตจังเอง มิตจังจะได้ไม่คิดถึงฝ่ายเดียวไง’

 

 

‘ฮึก...จ...จริงเหรอ?’

 

 

‘อื้ม! สัญญาเลย’

 

 

มือเล็กของเด็กชายยื่นนิ้วก้อยให้...

 

 

สัญลักษณ์ของคำสัญญา...ที่จะผูกมัดทั้งคู่

 

 

 

‘อื้อ!’

 

 

นิ้วก้อเล็กของอีกฝ่ายยื่นเข้ามาเกี่ยว รอยยิ้มน่ารักผุดขึ้นมา...ทั้งที่ใบหน้ามีน้ำตา

 

 

‘ซือคุงสัญญาแล้วนะ ว่าจะให้ฉันเป็นเจ้าสาวของซือคุง’

 

 

‘อื้ม! สัญญา’

 

 

เสียงหัวเราะเริงร่าดังทั่วอณาบริเวณ...

 

 

แต่ใครจะรู้...

 

 

ว่าวันเวลา...เปลี่ยนใจคนได้