~Shot Fic รวมฟิคอาการเพ้อ~

ลำดับตอนที่ #7 : [Normal]Law...(1872)

nu eng


Ka e

 

มาลงให้แล้วนะคะ...

.................................................................................................................................................

     อ่อดดดดดดดดดด~

 

 

     สุรเสียงแสนสยองของนักเรียนโรงเรียนนามิโมริก้องกังวาลทั่วรอบเขตโรงเรียน บ้างทำหน้าแหยเดินขึ้นห้อง บ้างสอดส่องสายตาหาเพชฆาตรก่อน ฝีเท่านับร้อยซอยถี่วิ่งเข้าประตูเลื่อนเหล็กกล้าที่สูงตระหง่านสีน้ำเงินเข้มดุจกิโยตินที่พร้อมจะสะบั้นหัว

 

 

     แน่นอนว่า...หากถูกปิด ก็จองเมรุให้พวกเขาได้เลย

 

 

     แอ๊ด...ปึ่ง!

 

 

     จำนวนไม่น้อยที่ใบหน้าเริ่มซีดเซียว พยายามหาทางหนีทีไล่เพื่อเอาชีวิตและทรัพย์สินให้รอด แต่ยังไม่ทันได้ก้าวโกยก็มีชายหนุ่มนับสิบผมทรงรีเจนท์ขวางทางซ้ายขวาและหลัง แม้ว่าทุกคนจะไม่มีสีหน้าโหดเหี้ยมอำมหิต แต่จิตสังหารของคนที่น่าจะรู้ดีกลับแผ่ออกมาจนคนขวัญอ่อนแทบน้ำลายฟูมปากไปกองกับพื้น

 

 

     “พวกนายกล้ามากนะที่มาโรงเรียนสาย ถือว่าฝ่าฝืนกฏของโรงเรียน ต้องถูกขย้ำ...”

 

 

     หัวหน้าคณะกรรมการรักษากฏระเบียบพูดพร้อมควงอาวุทคู่ใจออกมา นัยน์ตาสีนิลคมเข้มมองเหล่าผู้ใกล้ถูกสังเวยอย่างไร้ความปราณี เกศาสีเดียวกันลู่ตามแรงลมเล็กน้อย แท่งเหล็กเย็นประเดิมด้วยการฟาดใส่นักเรียนชายที่อยู่ใกล้ที่สุด

 

 

     ผวัะ!!!

 

 

     เหยื่อรายที่1นอนนิ่งไม่ไหวติ่งพร้อมกับหยาดเลือดที่กระเซ็นโดนแก้มขาวของผู้กระทำ...

 

 

     “เฮ้ๆ ฮิบาริ โหดไปหน่อยนา...”

 

 

     เสียงหล่อทุ้มคล้ายจะอารมณ์ดี สองคู่สนิมเมียงมองกลับ ข้างกายมีเพียงกระเป๋านักเรียนและถุงใสไม้ฝึกเคนโด้ที่ดูเจ้าตัวแสนจะทะนุถนอมเป็นพิเศษ เสื้อเชิ้ตขาวกระดุมบนดูหลุดลุ่ยไร้เนคไทประจำโรงเรียนสร้างความไม่พอใจให้กับคนตรงหน้าเป็นอีกหลายเท่าตัว

 

  

     “ยามาโมโตะ ทาเคชิ... แต่งตัวผิดระเบียบของโรงเรียนพร้อมมาสาย”

 

 

     ฟ้าว~

 

 

     วืดดดดดด~

 

     “หว...หวา! อันตรายนะเนี่ย! อูยยยย~ ทำไมต้องใช้ไอ้ลูกตุ้มหนามนั่นด้วยเล่า นี่จะเชือดกันเลยเหรอ?”

 

 

     ‘เหยื่อ’ทั้งหลายปรากฏความงุนงงก่อนจะเปลี่ยนเป็นสยิวสุดขีดเมื่อเหลือบเห็นลูกตุ้มปลายแหลมสีเงินวาววับกับแสงอรุณยามเช้า ดูท่าพร้อมเจื๋อนใครก็ตามที่เข้ามาใกล้เกินระยะ3เมตรทันที

 

 

     “ฉันจะขย้ำแกก่อน...ยามาโมโตะ ทาเคชิ”ว่าจบก็พุ่งเข้าหาพิรุณหนุ่มทันที ลูกตุ่มแหลมค่อยๆไกว่แกว่งและเหวี่ยงเป็นวงกว้าง เป้าหมายตัวดีทีแรกคิดจะเอาดาบคู่ใจปัดป้อง แต่คิดอีกที...เจอแบบนี้ดาบเล่มบางของสำนักมีหวังหักเป็น2ท่อนแน่นอน จึงได้แต่ยอมรับชะตากรรมแห่งความเจ็บปวดแทน แล้วให้รุ่นพี่เบรกแตกมารักษาทีหลังก็ไม่เลวร้ายนักหรอก...

 

 

     “ย...หยุดนะ!!”

 

 

     กึก...!

 

 

     รัศมีเฉียดสาหัสใกล้จมูกเพียงเส้นยาแดงผ่าแปดก่อนหยุดลงอย่างกะทันหันเมื่อไร้แรงการเคลื่อนไหวจากเจ้าของจอมโหดที่กำลังเหลียวมองต้นเสียงตวาดดังลั่นเมื่อสักครู่ คิ้วโก่งเรียวสวยขมวดเป็นปมแน่น ริมฝีปากบางเฉียบเผยอหอบราวขาดใจจากที่ประตูยักษ์ของโรงเรียน ในขณะที่มือบางเกาะเสากำแพงข้างเพื่อพยุ่ง

 

 

     “...ไม่เคยเห็นเธอในที่นี้...นักเรียนใหม่?”

 

 

     บรรยากาศเริ่มตรึงเครียดจับใจ เงียบสงบดุจดั่งสุสานที่ร้างญาติพี่น้องมาไหว้เวียน จนกระทั่งอีกคนขัดขึ้นมาด้วยความอึ่งและทึ่ง

 

 

     “พี่ฟุฮะ?”

 

 

     “หือ? อ๊ะ! น้องทาเคะนี่!!”ดวงเนตรกลมโตละสายตาจากใบหน้าคมที่เรียบเฉยมามอง และแสดงความดีใจอย่างออกนอกหน้า เดินเข้ามาใกล้แล้วตบไหล่เบาๆด้วยความเคยชิน

 

 

     “บอกชื่อมาซะ ยัยสัตว์กินพืช...”

 

 

     “เอ๊ะ!? สัตว์กินพืชอะไร? นายบ้ารึเปล่า!! คนนะไม่ใช่กระต่าย ถ้าไม่ใช่พวกมังสวิรัติ เขาก็กินเนื้อกันทั้งนั้นแหละ!!”

 

 

     โหหหหหหหห

 

 

     กายบางตอบโต้อย่างทันควัน ผู้เหลือรอดทั้งหลายถึงกับครางด้วยความไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง โครงหน้าเรียวรูปไข่เชิดขึ้นแบบลูกคุณหนูสูงศักดิ์“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ขอตัวให้น้องชายฉันเขาโรงเรียนซะทีเถอะ! คนอะไรไม่เห็นหน้าคบเลย!!! ก็สัตว์กินพืชเหมือนกันแหละย่ะ!”

 

 

     ทิ้งท้ายด้วยความเจ็บแสบถึงทรวงจนชายหนุ่มถึงกับอยากตวัดศีษระนั้นออกมาจากบ่าบางแล้วจับยัดลงคอห่านให้สาแก่ใจถ้าไม่ติดว่าบุคคลที่กล่าวถึงมาทั้งหมดคือสตรีเพศ ดูจากความสนิทสนมแล้วสองคนที่เดินหยอกล้อขึ้นอาคารทำให้มั่นใจว่าต้องเป็น‘พี่น้อง’กันอย่างแน่นอน

 

 

 

     ถัดมาที่ระเบียงทางเดินของม.ต้นปี1 กลุ่มนักเรียนหญิงกำลังขบเคี่ยวเคี้ยวฟันอย่างหงุดหงิดกับภาพคนสองคนที่เดินขึ้นตึกอย่างร่าเริง นัยน์เนตร5คู่มองอย่างราวกับจะไปกระชากมาฆ่าหมกป่าแทนที่จะอยู่แต่ตรงนี้แทน

 

 

     “ยัยนั่น...บังอาจมาว่าฮิบาริซังได้ยังไง!!”

 

 

     “นั่นสิ! หน้าหมั่นไส้ชะมัดเลย...”

 

 

     “แล้วดูสิ มากอดคล้องแขนกับรุ่นพี่ยามาโมโตะอีก ทุเรศ!!”

 

 

     “อีแบบนี้แสดงว่าหาเรื่องกันชัดๆ!!”

 

 

     “งานนี้มีรับเด็กใหม่แน่...”

 

 

     “เห็นด้วย!! เธอจะทำยังไงล่ะ เมงุมิ...”

 

 

     “นั่นสินะ...รับแบบไหนดีล่ะ...คิก”

 

 

     “โธ่ เมงุมิ บอกกันมั่งสิ!”

 

 

     “เดี๋ยวก็รู้...คิก...จะเอาให้ไม่กล้ามาเหยียบโรงเรียนนี้อีกเลย”

 

 

     เสียงหัวเรอะใสๆคล้ายจะน่ารักแต่แฝงความน่าเกรงกลัวไว้เต็มเปี่ยม ร่างบางทั้ง5ค่อยๆเคลื่อนขบวนกลับเข้าไปในห้องเพื่อหลบสายตาเย็นชาจากข้างล่าง แล้วเริ่มวางแผนการ‘รับน้อง’ไว้กับคนที่กำลังคุยอย่างออกรสกับเพื่อใหม่อย่างไม่รู้เรื่องรู้ราวว่า จากใช้ชีวิตในรั้วโรงเรียนนับจากนี้ จะไม่ใช่สิ่งที่เธอเคยคาดหวังว่าจะเรียบลื่นเหมือนเช่นที่อื่น...

 ......................................................................................................................