~Shot Fic รวมฟิคอาการเพ้อ~

ลำดับตอนที่ #5 : [Yaoi] เพ้อ?(XS)

ตอนมีชีวิตไม่เคยสนใจ

 

แต่ตอนที่รู้ว่าแกตาย

 

หัวใจห้องฉันเหมือนแหลกสลายไป

หลังจากจัดการมิลฟีโอเล่ โค่นล้มเบียคุรัน วองโกเล่ก็กลับมาเรืองรองอำนาจอีกครั้งในโลกแห่งมาเฟีย ดั่งที่เป็นหนึ่งในจุดหมายของการต่อสู้ที่สุดแสนจะยากลำบากจนแทบขาดใจ...

 

แต่ว่า...การสูญเสียทางร่างกายและจิตใจ

 

มีมากเกินกว่าจะเยียวยา...

.

.

.

.

.

.

.

.

พลบค่ำแสนเงียบสงบมาเยือนอีกครา แก้วบรรจุแอลกอฮอล์สีอำพันสวยโคลงเคลงไปมา กับโกเมนสีเลือดสดคู่เอกที่เหม่อลอยมองดวงจันทรา

 

 

คิดถึง...

 

 

โหยหา...

 

 

แต่เกินไขว่คว้า...

 

 

มือหยาบเอื้อมไปทิศทางวงกลมสีนวลประดับท้องนภา...กำหลวมๆราวกับจะเอามาเป็นของตัวเอง...ใบหน้าคมสลดลง...

 

 

ยามทิวาโหมกระหน่ำทำงานอย่างหักโหม

 

 

ยามมือค่ำคอยดื่มสุราเหม่อมองท้องฟ้าไม่หลับนอน

 

 

วนเวียนแบบนี้ไม่จบสิ้น...

 

 

เพื่อรอแกกลับมา...

 

 

‘ไอ้บอสเวร!!! อย่าโยนงานที่แกดองมาให้ฉันสิวะ!!!’

 

 

‘อย่าเรื่องมากสิเฮ้ย!!! กินมันเข้าไปเถอะน่า~!!! นี่เป็นเนื้ออย่างเลิศแล้วนะ!!!’

 

 

เสียงหวานที่ชอบตะโกนใส่...หายไป

 

 

ใบหน้างามที่เคยบูดบึ้งทุกวัน...หายไป

 

 

รูปร่างเพรียงงามราวสตรี...หายไป

 

 

ความรู้สึกของฝ่ายนั้นที่มีให้...หายไป

 

 

...อยากได้

 

 

อยากได้...

 

 

อยากได้...

 

 

อยากได้...

 

 

อยากได้ทุกอย่างกลับมา...

 

 

อยากได้ฉลามขาวตัวนั้นกลับมา...

 

 

อยากได้แกกลับมา...สควอโล่...

 

 

วิ้ว...

 

 

สายวายุพัดเข้ามาจากหน้าต่างที่เปิดไว้เบาๆ พาเศษใบพฤกษาและเศษฝุ่นละอองจำนวนมากเข้ามา...จนต้องหลับตาเพื่อป้องกันไม่ให้เข้าตา...

 

 

กึก

 

 

ความเย็นแผ่ซ่านบริเวณหน้าตักกับความรู้สึกแปลกๆเหมือนถูกทับ

 

 

ไอ้บอสจ๊าดหง่าว!!! มานั่งซึมกระทื่ออะไรนักหนาวะ!!!

 

 

คำพูดบางอย่างดังกึกก้องในศีรษะ บอสหนุ่มลืมตาขึ้นช้าๆ...แล้วตื่นตะลึงกับภาพข้างหน้า...

 

 

กายบางของฉลามขาวแสนสวยของวาเรียอยู่ตรงหน้าเขา...อยู่บนตัก สุดยอดรางสังหรณ์ของเขาบอกว่า...ไม่ใช่ภาพลวงตา ไม่ใช่วิชามายา...

 

 

แต่สุดยอดรางสังหรณ์ของเขา...ก็บอกว่าร่างตรงหน้ามิใช่คนบนโลก...

 

 

เออ!!! ก็ไม่ใช่น่ะสิไอ้บอสเวร

 

 

ร่างโปร่งยิ้มร่า สองมือเย็นเฉียบดุจน้ำแข็งประทับลงบนแก้มหนากร้านแดด อัญมณีสีฟ้าสบกับหยาดเลือดคู่นั้นด้วยความอ่อนโยนอย่างต้องการปลอบประโลมเขา...

 

 

“แก...มาได้ยังไง?”

 

 

ถอยคำที่...แสนเศร้าสร้อย...และเหงาหงอย

 

 

วันนี้วันสุดท้ายยังไงล่ะ!!! จะฝืนสังขารมาหน่อก็ไม่เสียหายใช่ป่ะ!!!

 

 

อีกถ้อยคำ...ที่ร่าเริง...เพื่อคลายเหงา

 

 

ใกล้ถึงเวลาที่ฉันต้องไปแล้วนะ แซนซัส...

 

 

ใบหน้างามสลดเล็กน้อย ก้มหน้าผากมนให้จรดกับหน้าผากของคนที่เคยเป็นเจ้าชีวิต...

 

 

“...ไม่ไป...ได้มั้ย??”

 

 

ฮ่ะๆๆ เป็นคำสั่งรึคำขอร้องเนี่ยย~...

 

 

ด้านหลังของร่างบาง...กลายเป็นฝุ่นทรายลอยหายไปในอากาศช้าๆ...

 

 

Ti amo XANXUS...

 

 

เขานั้น...หายไปเร็วขึ้น

 

 

“Ti amo lo stesso(รักแกเหมือนกัน)”

 

 

หยาดวารี...ไหลลงจากห่างตาคม

 

 

ดีใจ...ที่แกคิดอย่างนั้น...

 

 

นิ้วเรียวปาดธารใสเบาๆ กุมใบหน้าคนรักครั้งสุดท้าย...

 

 

“อืม...”

 

 

ใบหน้าหล่อเหลาซบลงที่มือบาง...

 

 

Addio XANXUS...

 

 

จนกระทั้ง...มือนั้นหายไป

 

 

“Addio Squalo...”

.

.

.

.

.

.

.

.

ยามอรุณส่องแสงแสบตา...สองทับทิมปรือตาขึ้นมาอย่างง่วงงุน

 

 

...ฝัน?...

 

 

คำแรกที่ผุดขึ้นในหัว...

 

 

...งั้นเหรอ...

 

 

...ที่เมื่อวานแกมา...

 

 

...ก็เพื่อบอกลาสินะ...

 

 

...ถ้าที่แกไปหมายถึงไปเกิด...

 

 

...ก็หมายความว่า...

 

 

...ฉันรอแกได้...

 

 

...หึหึ ก็เพราะว่า...

 

 

...ในโลกนี้...แม้จะมีโอกาสเพียงน้อยนิดฉันก็จะรอ...

 

 

...เพราะ...แกจะเป็นขอคนอื่นไม่ได้นอกจากฉันเท่านั้น...ไอ้ฉลามสวะ...


.............................................................................................................................................................

ก...กลับมาแล้วค่ะ= =;;

เป็นหวัดเลยไม่ได้มาอัพ

กะจะอัพตั้งแต่วันอังคารแล้วค่ะTwT

พอมาอ่านอีกทีแล้ว...

บอสแปลกๆเนอะ'_'~(<<ลอยหน้าลอยตา/me*เจอเพลิงพิโรธ)

จิส์=3= ไปล่ะ ท่านที่อ่านก็เม้นท์เยอะๆนะฮ้า~

K a e
Ka e