~Shot Fic รวมฟิคอาการเพ้อ~

ลำดับตอนที่ #4 : [Yaoi] Tear(XS)

พิรุณ...ที่รินไหลจากดวงตา

 

 

“อือ...อืม...”

 

 

เสียงครางหวานดังแผ่วจากในห้องของบอสหนุ่มแห่งหน่วยลอบสังหารพิเศษขอบรุ่นที่9(เอาซะเต็มยศเลยนะ= =)...เป็นเวลาหลายคืนแล้ว ที่ใครๆในวาเรียต่างได้ยินไม่เว้นแม้แต่ลูกกระจ๊อกระดับล่างหรือจะผู้บริหารทั้ง5ตัวมีหรือจะไม่ตรัสรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

 

 

แต่ใครจะรู้...ว่ามีใครคนหนึ่งมักยืนหน้าประตูบานนี้...

 

 

โดยเฉพาะเวลาที่เสียงเหล่านั้นเงียบไปแล้ว...จะอยู่นานเป็นพิเศษ...

 

 

เมื่อไหร่...แกจะรู้สักทีนะ แซนซัส

 

 

ว่าที่แกทำแบบนี้...เมื่อกำลังฆ่าฉันทั้งเป็น!

 

 

 

 

เช้าตรู่ของอีกวัน ฉลามขาวลุกขึ้นมาหาวหวอดๆด้วยความง่วงงุน เดินเตาะแตะไปอาบน้ำซึ่งเป็นกิจวัตรประจำวันของมนุษย์บนโลกทั่วไป ก็ไม่เว้นแม้แต่ไอ้พวกที่วิปริต โรคจิต และบ้าบิ่นเกินมนุษย์เช่นกัน

 

 

ขาเรียวยาวก้าวลงบันไดอย่างเชื่องช้า อหนึ่ง เนื่องจากเมื่อคืนอยู่นานไปหน่อย...อสอง เนื่องจาก...ไม่อยากเจอหน้าไอ้บอสจ๊าดหง่าวหน้าบากมากตัณหานั่น...โดยเฉพาะหลังจากที่...

 

 

“สควอจังจ๊ะ วันนี้ลงมาช้าจังเลย อุ๊ย! ขอบตาคล้ำเชียว”

 

 

หัวหน้าหน่วยอรุณทักขึ้นเบาๆเมื่อเขาเดินเข้ามา

 

 

ในสายตาของคนที่พบเห็นรองหัวหน้าวาเรีย คือร่างเพรียวบางที่มีท่าทีอิโรย ใต้ขอบตาสีฟ้าเงินเป็นรอบคล้ำเหมือนคนอดนอน ไหมสีพิสุทธิ์ดูยุ่งเหยิงตามแบบฉบับคนที่ไม่เคยสนใจดูแล กับมือเรียวที่คอยยกขึ้นป้องปากเวลาหาว...แต่โดยรวมก็ยังคงความสวยไว้ได้ไม่เสื่อมคลาย(อ้าว?)

 

 

“เออๆ เมื่อคืนนั่งปั่นงานของไอ้บอสเวรมากไปเหนาะ...”

 

 

โป๊ก!!!

 

เพล้ง!!!

 

 

แก้วไวน์เนื้อดีแหวกผ่านอากาศ จบลงด้วยการที่กระทบ หัวสีเงินอย่างจัง

 

 

สีแดงคล้ำของไวน์ค่อยๆไหลย้อมลงตามใบหน้าที่ค่อยๆประทุความโกรธอย่างช้าๆตามความอดทนที่บั่นทอน ของเหลงสีทับทิมสดรินตามหน้าผาก...แก้ม...คาง และหยดลงกับพื้น ประจวบกับที่เส้นความอดทนขาดผึ่ง

 

 

“โวยยยยยยย~!!! ไอ้บอสเวรตะไลลลลลลล~!!!&*&^&%#$@#@$#@”

 

 

คำด่ามากมายพ่นพรวดออกมาไม่หยุดหย่อนตลอดทั้งวัน จนคุณกระเทยสาว(?)ทนไม่ไหว จำต้องลากหัวหน้าหน่วยพิรุณออกไป ทั้งสระผม และช่วยผ่อนคลายความโมโห(พาไปห้องฝึกดาบ)...จะในที่สุด ฉลามหนุ่มตัวนี้ถึงยอมสงบแต่โดยดีแล้วเข้าไปพักต่อในห้องถึงได้ออกไปทำงานสักที...

 

 

 

 

 

ยามค่ำคืนมาเยือนอีกครา โดยเฉพาะ...ตีสี่...

 

 

เขา...ออกมายืนอีก...

 

 

ดั่งการตอกย้ำตัวเอง...

 

 

เพื่อให้เข้าใจสถานะในตอนนี้

 

 

ว่าพิรุณเลือด...

 

 

ไม่เคยคู่ควรกับนภามืด...

 

 

ไกลเกินจะไขว่คว้า...

 

 

สูงส่งเกินกว่าอาจเอื้อม...

 

 

แต่...

 

 

ไม่เคยหยุดหวัง...

 

 

ทั้งที่รู้แล้วว่า...ไม่เคยมีค่าในสายตา...

 

 

ไม่เคยมีค่าในเรื่องใดๆ...

 

 

ไม่เคยเหมาะสมที่จะเคียงคู่...อยู่กับแก...

 

 

ท้ายที่สุด...ฉันมีชีวิตอยู่...เพื่อให้แกอยู่บนเก้าอี้สูงสุดของวองโกเล่...

 

 

แต่ฉันทำพลาด...

 

 

ในวันนั้น...หากฉันไม่แพ้...

 

 

แกก็จะชนะ...

 

 

และได้เป็นประมุขของวองโกเล่...

 

 

แต่ในเมื่อ...

 

 

ฉันช่วยแกไม่ได้...

 

 

ก็ถึงเวลาของฉันซะที...

 

 

Addio Per Sempre...(ลาก่อนตลอดกาล...)

 

 

ขาเพรียวลมพาร่างที่บอบบางนั้นจากไปอย่างแผ่วเบา...เดินเซไปเซมาเหมือนคนที่ไม่สามารถทรงตัวได้ เหมือนคนที่ใกล้ตาย...เหมือนคนที่บาดเจ็บ...โดยเฉพาะหัวใจ...ที่ไม่มีใครเคยเหลียวแล...

 

 

แกร๊ก...แอ๊ด...

 

 

มือเรียวบิดลูกบิดประตูเบาๆ ค่อยๆก้าวเข้าไปอย่างเชื่องช้า...สอดสายตาเหม่อมองห้องของตัวเอง...และหยุดลงที่มีดสีเงินวาววับบนโต๊ะ ที่มีไว้สำหรับป้องกันตัว...แต่สำหรับเขามันไม่จำเป็น...เมื่อมีกระบี่เล่มยาวที่ติดตัวมาตลอด...

 

 

สควอโล่สาวเท้าเข้าไปหยิบขึ้นมามองด้วยสายตาตัดเพ้อ...

 

 

ถ้าฉันไม่...

 

 

ถ้าฉัน...

 

 

ถ้า...

 

 

แปะ...แปะ...

 

 

วารีสีใสหลั่งรินระบายความเจ็บปวด...

 

 

สุดท้าย...ฉันก็ยังอยาก...

 

 

ที่จะมีหวัง...และรักแกต่อไป...

 

 

สุดท้าย...

 

 

Che ti amo troppo...(ก็รักแกมากเกินไป)


.............................................................................................................................................................

ชุ่ยแหลก=_=;;

K a e
Ka e