[Fairy tailiy]รักนี้...บนแผ่นกระดาษ(นัตสึxนัตสึ)

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1

ครืกๆ

เสียงของการขีดเขียนอะไรบางอย่าง ลงในกระดาษ

ที่วางอยู่เป็นปึกบนโต๊ะ ข้างๆมีเก้าอี้ไม้ ที่มีชายหนุ่มหน้าหวานผมสีชมพู

หน้าตาซีด มีเสียงฮอบเป็นระยะ เหมือนคนที่เป็นไข้อยู่

กำลังบรรจงนั่งเขียนสิ่งๆหนึ่งลงไปในกระดาษแผ่นนั้น

แอ๊ด…ปัง!

เสียงของการเปืดประตูเข้ามา เผยร่างของชายหนุ่มร่างสูง

จอมเวทย์น้ำแข็งประจำกิลด์แฟรี่เทลนามว่าเกรย์

ก้าวเท้าเข้ามาในห้องอย่างช้าๆ พร้อมกับปิดประตูเสียงดังลั่น

ทำให้คนที่นั่งเขียนอยู่บนโต๊ะนั้นหันมามองแบบหน่ายๆ

ก่อนจะหันกลับไปนั่งเขียนต่อเหมือนเดิม ปากก็พึมพัมเบาๆว่า

“คราวหลังปิดเบาๆก็ได้”

แต่เสียงนั้นก็ไม่เบาพอเพราะเกรย์ได้ยินเต็มๆสองหู

“นั่งเขียนอะไรอยู่เหรอ”เกรย์ถามหลังจากสังเกตว่า

นัตสึนั้นมัวแต่นั่งเขียนอะไรก็ไม่รู้ อยู่บนโต๊ะสิ่งที่ตอบมามีเพียงความเงียบ

ไม่มีเสียงใดตอบกลับมา

ครืกๆ

เสียงของดินสอยังดังต่อไป จนกระทั่งนัตสึเอ่ยออกมา

“เสร็จสักที”นัตสึพูดก่อนจะสั่งกระดาษปึกหนึ่งให้เกรย์ไป

“สงสียก็อ่านเองนะ”นัตสึพูดทิ้งท้ายไว้ก่อนจะฟุบหลับไปด้วยพิษไข้

“เฮ้อ ป่วยอยู่แท้ๆยังจะเขียนต่ออีกเหรอ” เกรย์เอ่ยเบาก่อนจะหยิบกระดาษที่นัตสึส่งให้มาอ่าน

“ขอยืมไว้ก่อนนะ” เกรย์พูดก่อนจะเดินออกไป

……………………………………………………………………………………………………………………………………….

“แฮ่ก แฮ่ก”เสียงฮอบดังอยู่ในป่า ที่ไร้ซึ่งผู้คนที่จะได้ยิน

เด็กหนุ่มหลงอยู่กลางป่า ที่ไหนก็ไม่รู้ ท่าทางกระสับกระส่าย

หวาดกลัว คงตื่นตระหนกกับเรื่องที่เกิดแน่ๆที่หลงมาที่ไหนก็ไม่รู้

ทั้งๆทีก่อนหน้านี่ เขากำลังนั่งอยู่ในกิลด์ต้นไม้ท่ามกลาง

เหล่าเพื่อนที่เป็นจอมเวทย์แท้ๆ

“ทะ ที่นี่มันที่ไหนกันเนี่ย”เสียงของเด็กหนุ่มผมสีชมพู เอ่ย

เสียงสะอื้น ราวกับจะร้องไห้ออกมา

“ฮือๆๆ คะ ใครก็ได้ ช่วยผมด้วย!!!”เสียงร้องไห้ยังคงดังเป็นระยะๆ

แต่ก็ช่างเสียเปล่าที่ไม่มีใครได้ยิน แต่ก็ยังมีเรื่องโชคดีอยู่นะ

“หืม?? เสียงใครน่ะ”เด็กหนุ่มผมสีชมพู จอมเวทย์ไฟแห่งแฟรี่เทล

ที่เดินทางผ่านมาเพื่อตามหาอิคนีลเหมือนอย่างเคย

แต่กลับพบเสียงใครดังมาจากแถวๆกลางป่า

“ต้องเป็นผีแน่เลย ไอ๊”แฮปปี้แมวน้อยสีฟ้า แห่งแฟรี่เทลเอ่ยเสริม

“ไหนลองไปดูสิ”นัตสึเอ่ย พร้อกับลากแมวน้อยที่น่าสงสารไปยังต้นเสียง

กรอบ กรอบ!!

เสียงของใบไม้ที่ถูกเหยียบดังมาแถวๆนี้

“คะ ใครน่ะ”เด็กหนุ่มเมื่อได้ยินเสียงก็ยิ่ง ผวายิ่งขึ้น

มือควานหากิ่งไม้ ท่อนไม้มาเพื่อป้องกันตัว

“เสียงอยู่ใกล้ๆแล้ว ไอ๊” แฮปปี้พูด นัตสึเองก็รีบหา

เพราะเขาก็คงรู้แล้วว่ามีคนเดือนร้อนอยู่แน่ๆ และเขาก็พบต้นตอของเสียง

“นะ นี่นาย ทำหน้าหน้าตาเหมือนฉันละ!!!”นัตสึร้องลั่นทันที

เมื่อพบคนตรงหน้าที่ร้องไห้อยู่กลางป่า หน้าตาเหมือนตน

“นี่มันอะไรกัน นัตสึทีสองคน ไอ๊!!”