คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 55%:ตอนที่ 2 ห้องสมุดกับความลับในหนังสือทั้งเจ็ด ...
CHAPTER 2
ตอนที่ 2 ห้องสมุดกับความลับในหนังสือทั้งเจ็ด ...
“......”
“......ยืนยันนะครับ ว่าไม่มีใครสละสิทธิ์?”
“......”
“......อ่า ไม่มีจริงๆสินะ งั้น ก็ขอเชิญผู้ร่วมเรียลลิตี้ทุกท่านพบกับความน่ากลัวของแดนนรกบนพื้นดิน สถานที่แห่งการแข่งขันเรียลลิตี้ปีที่ 1 แบบเป็นทางการ เรียลลิตี้ เกม ท้า ตาย....”
“........”
“....1....2...3....เริ่ม”
เสียงสัญญาณที่ดังมาจากทั่วสารทิศทำให้ทุกคนตัดสินใจรีบวิ่งอาคารเรียน แต่ ‘โบรโอนี่’ กลับตัดสินใจวิ่งไปทางพิธีกรที่กำลังรีบขึ้นรถเพื่อออกไปจากสถานที่แห่งนี้ให้เร็วที่สุด เธอใช้มือเรียวรั้งข้อมือขาวของพิธีกรเอาไว้ ก่อนที่จะตัดสินใจถามอะไรบางอย่างกับพิธีกร...
“คำใบ้”
“ฮะ?”
“คำใบ้นะ มีอะไร บอกมาเดี๋ยวนี้นะ” เธอตะโกนใส่พิธีกรอย่างเหลืออด เพราะเธอเองก็ต้องการที่จะรีบวิ่งขึ้นไปบนอาคารเช่นเดียวกัน และสาเหตุที่เธอตัดสินใจวิ่งมาเพื่อขอคำใบ้ก็เพราะเธอมั่นใจว่าเธอวิ่งเร็วมาก จึงไม่น่าจะมีผลอะไรนัก และเธอก็ต้องการอะไรบ้าง อย่างน้อยก็ จุดเริ่มต้น...
“ปกติเวลาเธอหาข้อมูลที่โรงเรียนจากที่ไหน เธอก็หาที่นั้นแหละ อ้อ ระวังด้วยนะ คำเตือนมีอยู่ทุกห้องที่ทางเข้า ฉันไปก่อนหละ โชคดี”
“อืม ขอบใจ” เธอรีบวิ่งขึ้นอาคารเรียนตามคนอื่นไปด้วยความเร็วสูง เนื่องจากเธอเป็นคนที่วิ่งเร็วเหมือนที่เธอมั่นใจอยู่แล้วจึงสามารถตามคนอื่นๆไปทันได้อย่างไม่อยากมากนัก จึงไม่มีโอกาศที่จะเห็นพิธีกรยิ้มเบาๆ ก่อนจะพึมพัมอะไรบางอย่างที่ได้ยินเพียงตนเอง....
“จุดเริ่มต้นมีให้เฉพาะคนที่ใฝ่หาเท่านั้น ถ้าผู้ร่วมเรียลลิตี้คนอื่นโชคดี ยัยนี้ก็อาจจะเอาข้อมูลพวกนี้ไปให้ อาเมน...”
พิธีกรรีบขึ้นรถก่อนที่ประตูรถคันหรูจะปิดลง รถคันสวยค่อยๆเคลื่อนตัวออกจากสถานที่โดยเริ่มจากความเร็วทั่วไปสู่ความเร็ว 180 ก.ม./ช.ม. ในขณะที่ไบรโอนี่ที่วิ่งตามเพื่อนๆทันแล้ว รีบตัดสันใจวิ่งไปขวางทางทุกคนไว้ ก่อนที่เธอจะรีบตะโกนเสียงดังเพื่อให้ทุกคนได้ยิน….
“....นี่ ทุกคน...”
ได้ผล เสียงเรียกของเธอทำให้ทุกคนหยุดการกระทำแล้วหันมามองได้อย่างไม่ยาก ซึ่งนั้นทำให้โบรโอนี่ยิ้มออก เธอกวักมือเรียกให้ทุกคนมารวมกันในจุดที่เธอยืนอยู่ ซึ่งนั้นก็คือบริเวณหน้าบันไดนั้นเอง
“ฟังฉันนิดนึงนะ.... ปกติ ที่ๆทุกคนใช้หาข้อมูลในโรงเรียนนะ คือที่ไหนกันเหรอ”
ทุกคนสงสัยมากว่าทำไมอยู่ในสถาณการณ์แบบนี้ไบรโอนี่ยังจะมาถามอะไรไร้สาระอยู่ แต่ด้วยความใจดีเป็นทุนเดิมของภพ จึงบอกตามสิ่งที่ตนคิดไป เพราะคิดว่าคงไม่เสียหายอะไรกับข้อมูลเล็กๆน้อยๆที่เหมือนกับแบบสอบถามวิชา is ...
“เอิ่ม ถ้าของผมก็คงเป็นห้องคอมพิวเตอร์ครับ” ภพตอบเสียงดังพลางยิ้มบางๆ
“ของฉันก็คงจะเป็น...เอ่อ ที่ห้องเรียนหละมั้งค่ะ” มีนาตอบเสียงแผ่วเพราะเธอเองไม่ค่อยมั่นใจในคำตอบของตัวเองสักเท่าไหร่
“ทำไมฉันถึงคิดว่าเป็นห้องสมุดนะ” เฮอร์ริน่าผู้มีทักษะการเดาที่ค่อนข้างยอดเยื่ยมพูดออกมาบ้าง ก่อนจะมองภพสลับกับมีนาไปมา เพราะเธอเองก็ไม่ค่อยมั่นใจคำตอบสักเท่าใดนัก
“ฉันก็คิดว่าเป็นห้องสมุดเจ้าค่ะ” ยูโกะตอบบ้างก่อนจะหันไปยิ้มให้เฮอร์ริน่าเพื่อให้เฮอร์ริน่าเห็นว่ายังมีเธอที่คิดเหมือนกัน ทำให้เฮอร์ริน่ายิ้มออกมาบางๆ
“ว่าแต่เธอนึกยังไงถึงถามคำถามข้อนี้กับพวกเราเหรอ” ฟรีเซียถามขึ้นมาก่อนจะมองโบรโอนี่ไม่วางตา
“ไม่มีอะไรหรอก ...ฉันก็แค่คิดว่า พวกเราควรจะไปห้องสมุดนะ...”โบรโอนี่ตอบพลางยิ้มๆ ในขณะที่กานต์หันไปมองโบรโอนี่ก่อนที่จะรี่ตาเบาๆและเริ่มคำถาม
“แล้วทำไมฉันถึงจะต้องเชื่อเธอ”
“เชื่อฉันเถอะค่ะ คุณพิธีกรบอกฉันมาแบบนั้น”
โบรโอนี่ยิ้มอีกครั้งเพื่อแสดงความจริงใจ ในขณะที่กานต์เองก็สถบออกมาเบาๆ ก่อนที่จะเอ่ยถามต่อด้วยความรู้สึกหงุดหงิดใจเล็กน้อย
“แล้วทำไมพิธีกรถึงบอกเธอ ... ที่สำคัญ แล้วเธอจะมาบอกพวกเราทำไม”
“ฉันวิ่งไปถามเขาเองหละค่ะ .... แล้วที่ฉันบอกก็คงเพราะ....ก็ไม่รู้สิคะ ฉันเองก็แค่ไม่อยากเอาเปรียบใคร” โบรโอนี่ตอบตามที่เธอคิด
“แม้แต่ในสถานการณ์แบบนี้นะเหรอ”
“ก็ไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องเอาเปรียบนิค่ะ เสียเวลามามากพอแล้ว เรามาหาห้องสมุดกันเถอะ” โบรโอนี่ปิดบทสนทนาระหว่างเธอกับกานต์ไว้แค่นั้น ก่อนที่จะค่อยเดินขึ้นบนไดไป เพราะค่อนข้างเชื่อใจตัวเองว่าห้องสมุดไม่น่าจะอยู่ชั้นหนึ่ง ซึ่งก็ถือว่าถูก เพราะพอเธอขึ้นบันไดมาถึงชั้นสอง ตรงมุมกว้างๆก็มีห้องกระจกที่ถูกปิดไว้ด้วยม่านสุดหรู มีป้ายหินอ่อนสลักสวยงามวางไว้ด้านหน้าโดยมีตัวอักษรตัวใหญ่เห็นได้ชัดเขียนเอาไว้
‘ห้องสมุด’
“เราเจอแล้วหนิ ห้องสมุด” มีนาตะโกนด้วยความดีใจ ในขณะที่ทุกคนค่อยๆเดินไปที่ด้านหน้าห้องสมุด ก่อนจะพบว่าด้านหน้าถัดจากป้ายหินอ่อนลงมาอีกนิด มีตัวอักษรอะไรเขียนเอาไว้อยู่ มันเป็นอักษรไทยปัจจุบันที่อ่านได้ไม่อยากนัก และมีความมน สีของมันคลับคล้ายว่าจะเรืองแสงได้ ทำให้ทุกคนไปสนใจที่มันได้ไม่ยากนัก....
‘กฏการใช้ห้องสมุด : ซินเดอร์เลล่า หนังสือทั้งคนแคระ กับข้อมูลของสิ่งที่หายไป’
“เอ๊ะ นี่มันอะไรนะ” ฟรีเซียค่อนข้างงงไม่น้อยกับกฎแปลกประหลาด ในขณะที่ภพหันไปยิ้มบางๆก่อนที่จะพูดอะไรออกมา
“คงเป็นคำใบ้ของกฎอีกทีนะครับ”
“เอาเถอะๆ ยังไงเราก็ถึงห้องสมุดกันแล้ว ก็แยกย้ายกันแค่นี้แหละ เดี๋ยวผูกพันธ์กันมากถึงเวลาแย่งกุญแจจะเป็นเรื่อง...” กานต์พูดก่อนที่จะค่อยๆคิดหากฎที่สถานที่นี้ต้องการสื่อ ในขณะที่ทุกคนก็พยักหน้าเห็นด้วย เพราะการผูกพันธ์กันมากเกินไปก็ไม่ดีจริงๆอย่างที่กานต์พูดจริงๆนั้นแหละ...
.
.
.
เพราะคงไม่มีใครที่ฆ่าเพื่อนตัวเองได้ลงคอหรอกใช่ไหม?
REALITY OF DEATH 10 %
ร่างของภพที่พลันนึกอะไรออกค่อยๆเดินมาที่หน้าห้องสมุด สองมือค่อยๆพลักประตูเบาๆแต่ก็เรียกความสนใจจากทุกคนได้เป็นอย่างดี
กึก
เสียงของประตูบานเลื่อนที่ค่อยๆถูกไสล์ดออกช้าๆผิดกับหัวใจของภพที่เต้นเร็วระรัวเป็นจังหวะ ในขณะที่ทุกๆคนละตัวเองออกมาจากห้วงความคิดคอยมองภพแบบไม่ละสายตา ในขณะที่ประตูก็ค่อยๆเคลื่อนออกช้าๆ เผยให้เห็นภายในเป็นห้องสมุดที่ค่อนข้างร่วมกับสมัย มีเครื่องปรับอากาศเย็นๆที่แผ่ไอเบาหวิวตลอดเวลา หน้าต่างกระจกใสถูกปิดกั้นจากโลกภายนอกไว้ทุกบาน ในขณะที่ด้านหน้าริมซ้ายถัดจากประตูไม่มากนักก็มีตัวอักษรคล้ายคลึงกับคำใบ้ด้านหน้าหากแต่เขียนอะไรที่แต่ต่างกันออกไป...
‘หายใจเข้าออกเป็นระวิงหลังพระอาทิตย์ลับขอบฟ้า ที่นี้ไม่มีตัวละครทั้งเจ็ดดั่งสโนไวท์ หากแต่จำนวนหนังสือคนแคระนั้นกลับเป็นเรื่องราวสาวกล้าในเกมของเมืองทั้งสิบสอง บานกระจกจะกลับมาใช้งานอีกครั้งหลังจากไอพิษปกคลุมทุกอณุ AND LAST ONE... LAST PAGE ’
ภพยืนเกาศีษระมึนๆอยู่สักพัก ในขณะที่มีนาก็ค่อยๆเดินตามเข้ามาในห้อง ตามไปด้วยคนอื่นๆที่เหลืออยู่ และแล้วประตูของห้องสมุดก็ถูกปิดลงอีกครั้งโดยอัตโนมัติ...
ปึง
ภพรีบวิ่งไปข้างหลังเพื่อทดสอบประตู แต่บ้าหน่า...
มันเปิดไม่ได้!
...ในขณะที่คนอื่นๆกำลังมองดูคำใบ้ ภพและกานต์เองก็ค่อยๆประติประต่อเรื่องราวออกมาในคนละมุมมอง....ในขณะที่คนอื่นๆก็เริ่มคิดอะไรขึ้นมาได้บ้าง ในขณะนั้นเอง... พวกผู้หญิงก็ค่อยๆเดินไปดูที่มุมหนังสือเจ้าหญิงแห่งดิสนี่ย์...
‘พวกเธอคงคิดว่านี้จะอิงโลกของนิยายหละมั้ง แต่ไม่ ...นี้มันน่าจะเลวร้ายกว่านั้น’
กานต์คิดดังนั้นจึงรีบวิ่งไปที่โซนนิยายเก่าแก่ปรัมปรา ในขณะที่ภพยังคงนั่งอยู่ที่เดิม
‘หนังสือจำนวนคนแคระงั้นเหรอ? หนังสือน่าจะมีเจ็ดเล่ม แต่ไม่....มันจะไม่ใช่เรื่องราวของสโนไวท์อย่างแน่นอน’
ภพคิดอย่างนั้น ในขณะที่พวกผู้หญิงยังคงค่อยๆหาซินเดอร์เลล่าทั้งที่มันหายากมาก...ยกเว้นก็แค่เพียงเฮอร์รินาที่คิดตั้งแต่แรกแล้วว่าซินเดอร์เล่ลานั้นหมายถึงอะไร?....
ก็หมายถึงเที่ยงคืนยังไงหละ!
ดูเหมือนภพเองก็จะรู้เรื่องนี้อยู่แล้วเหมือน ในขณะที่กานต์ที่ค่อนข้างเอะใจกับภพที่มองอยู่แค่เพียงนาฬิกากับนั่งหลับตาใช้ความคิดนั้นทำไมถึงไม่ยอมเริ่มทำอะไรสักที....
‘นาฬิกางั้นเหรอ? ตอนนี้ 16:01... เดี๋ยวนะ? ซินเดอร์เลล่า เราต้องออกไปจากที่นี้ก่อนเที้ยงคืนหรือเปล่า!’
กานต์สันนิฐานเอาจากภพที่มองอยู่เพียงแค่นาฬิกา ทั้งที่ตอนแรกตนคิดว่าเป็นเรื่องของแม่เลี้ยงใจร้ายของเจ้าหญิงซินเดอร์เลล่า แต่คิดว่าตอนนี้มันคงจะไม่ใช่แล้วหละ...เพราะจากสถาณการณ์ก็ไม่เห็นว่ามันจะเกี่ยวข้องกับแม่เลี้ยงใจร้ายตรงไหน...
ในขณะนั้นเอง มีนาที่กำลังหาซินเดอร์เลล่าตามคนอื่นๆก็แทบจะร้องดีใจ แน่หละ... ก็ซินเดอร์เลล่ามันกำลังอยู่ที่ด้านหน้าของเธอแล้วในตอนนี้ แต่ทว่า ในขณะที่มือเรียวของเธอกำลังจะหยิบนั้น...
‘กฎการเล่นเกมประการแรกที่ควรรู้...ไม่ต้องสนว่าใครมาก่อนมาหลัง’
มีนาที่อยู่ก็นึกถึงกฎข้อนี้ที่ใครสักคนเคยบอกมาก็ต้องแทบจะร้องไห้....เพราะมีเรื่องน่าเศร้าเกิดขึ้นกับเธอเมื่อสักครู่...
มีคนหยิบหนังสิอตรงหน้าของเธอไปแล้ว!
“ฉันไม่สนหรอกนะเจ้าค่ะว่าคุณเห็นก่อนหรือเปล่า แต่ฉันหยิบก่อน ยังไงก็ต้องขอโทษด้วยนะเจ้าค่ะ”
ยูโกะที่หยิบหนังสือตรงหน้าไปกล่าวขอโทษมีนาอยู่ด้วยสีหน้าเจื่อนๆ ในขณะที่มีนาเองก็นึกถึงกฎข้อต่อไปขึ้นมาทันที...
‘กฎข้อที่สอง ไม่ว่าใครจะครอบครองสิ่งใดอยู่ แต่ถ้าคิดว่ามันจำเป็น...แย่ง!’
มีนาที่คิดได้ดังนั้นจึงรีบคว้าข้อมือของยูโกะที่กำลังจะหนีไปอีกทางไว้ก่อนจะหยิบฉวยหนังสือในมือของยูโกะไปทันที ก่อนที่จะวิ่งหลบไปมุมประวัติศาสตร์ด้วยความเร็วสูง ในขณะที่เฮอร์ริน่าที่มองอยู่ตั้งแต่แรกก็ไม่ได้คิดจะช่วยหรือซ้ำเติมอะไร แต่กับเบือนหน้าหนีไปอีกทางก่อนที่จะหาหนังสือที่น่าจะมีเค้าโครงเป็นไปได้อยู่บ้างอย่าง...สโนไวท์
ด้านกานต์เองก็กำลังหาสโนไวท์อยู่เช่นเดียวกันหากแต่กลับเลือกที่จะมาในอีกโซน แน่นอนหละ...เพราะสโนไวท์ที่เขากำลังหาอยู่มันจะไม่ใช่เล่มเดียวกับเฮอร์ริน่าอย่างแน่นอน....
เพราะเฮอร์ริน่ากำลังจะหาในรูปของนิทานก่อนนอน นิทานที่ทั้งแสนหวานและชวนฝัน ทุกสิ่งทุกอย่างที่เนื้อเรื่องนั้นดำเนินมันล้วนเป็นแต่เป็นเรื่องน่าอภิรมย์ยินดี...แต่สำหรับกานต์ เขากำลังหาในรูปแบบของนิทานอันตราย นิทานที่ดุร้ายและป่าเถือน นิทานรสเฝื่อนที่หากคุณได้หลงเข้าไปอ่านมันจะไม่ลืมไปจนวันตาย....
นิทานเรื่องสโนไวท์รูปแบบของสองพี่น้องตระกูลกริม!
ในขณะนั้นเอง ฟรีเซียเองที่นึกอะไรได้ก็ปลีกตัวไปอีกทางที่มุมวิทยาศาสตร์ ในขณะที่โบรโอนี่เองเองก็มองยูโกะที่กำลังนั่งหน้าเอือมๆด้วยความสงสาร แต่วินาทีนั้นถ้าเธอเป็นมีนา เธอเองก็คงจะหยิบฉวยไปเหมือนกัน เพียงแค่เธอมาช้าไป...
เพราะชีวิตสำคัญกว่ามิตรภาพเพียงวันสองวันของพวกเขาเสมอ...
ผ่านไปหนึ่งช.ม. //17:00//
มีนาไล่เปิดอ่านซินเดอร์เลล่าอยู่ซ้ำๆเป็นสิบๆรอบ พลางจับผิดภาพ ในขณะที่ฟรีเซียก็อ่านหนังสือเกี่ยวกับคนแคระว่ามีลักษณะเป็นแบบนี้เพราะเกิดอะไรในโครโมโซม ในขณะที่กานต์และเฮอร์ริน่าก็พึ่งเจอสโนไวท์ในคนละรูปแบบของตนไปเมื่อสักครู่ ในขณะที่ภพยังคงนั่งนิ่งอยู่เช่นเดิม....
และโบรโอนี่เองก็นึกอะไรออกเมื่อสักครู่!
เธอวิ่งไปที่บริเวณสัตว์ในโลกแห่งนิยาย และแทบไม่ต้องสงสัยเลยว่าเธอไปหาสัตว์ชนิดใด....ถ้าไม่ใช่คนแคระ!
ในขณะที่ยูโกะเองก็ไม่นิ่งเฉย เธอพยายามคิดอะไรที่เกี่ยวกับซินเดอร์เลล่าเพราะยังไม่รู้ว่าหมายความว่าอะไร...และสิ่งที่เธอคิดจะหาข้อมูลต่อไปก็เป็นเรื่องสำคัญอีกเรื่องในซินเดอร์เลล่า เรื่องที่ทำให้เจ้าชาย...ได้พบรักกับเจ้าหญิง...
...อย่างเรื่องรองเท้าแก้วยังไงหละ!
ภพเองที่นั่งมองทุกคนอยู่จากระยะไกลก็ได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ เพราะสิ่งที่ทุกคนหา ถ้าหากไม่ใช่เรื่องราวเกี่ยวกับคนแคระ สโนไวท์ ก็คงจะเป็นซินเดอร์เลล่า....
ซึ่งเขารู้ดีว่าไม่ใช่...แต่เขาเองก็ยังหาคำตอบไม่ได้เหมือนกัน ว่าเขาควรจะเริ่มหาอะไร...
แต่คำใบ้ประเด็นสำคัญ คุณก็รู้ใช่ไหม? ว่ามันคืออะไร ...
.........ถ้ามันไม่ใช่เรื่องของผู้หญิงในเกมแห่งเมืองทั้งสิบสอง!
แต่อย่างไรก็ตาม...ดูเหมือนจะยังไม่มีใครพบข้อผิดปกติเกี่ยวกับห้องสมุดแห่งนี้มากเท่าที่ควร....
REALITY OF DEAT 50%
ผ่านไปอีก 30 นาที ll 17:30 ll เวลาห้องมุด
ตอนนี้มีนาผละออกจากซินเดอร์เลล่าเพื่อไปหาเรื่องราวเกี่ยวกับคนแคระในขณะที่ยูโกะเองก็เริ่มหาข้อมูลเกี่ยวกับคนแคระเช่นกัน โดยคนที่เหลือก็พากันอ่านเรื่องราวที่ตนหาซ้ำมาและเริ่มกลับมานั่งคิดทบทวนเกี่ยวกับคำใบ้ใหม่อีกครั้ง ในขณะที่ห้องสมุดที่จากเดิมเงียบเฉียบก็เริ่มมีเสียงจามของแต่ละคนดังเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปาก พร้อมกับเสียงของท้องร้องที่ดังขึ้นมาเนื่องจากใกล้เวลาอาหารเย็นแล้ว...
ว่าแต่...อะไรคือะไรคือสาเหตุของการจามของแต่ละคนกันหละ?
ดูเหมือนทุกคนจะข้ามการใส่ใจให้กับคำใบ้หลายๆข้อมากเกินไป....และดูเหมือนจะไม่ใส่ใจสิ่งอื่นนอกเหนือจากคำใบ้พวกนี้ด้วย....จนลืมไปว่า คนเราไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้หากมองโลกเพียงด้านเดียว
ตอนนี้ภายนอกพระอาทิตย์ตกดินไปได้นานเกือบช.ม.แล้ว หากแต่เวลาภายในกลับเบี่ยงเบนไปช้ากว่าความจริง ในขณะที่ทุกคนยังมัวแต่ใส่ใจประเด็นหลักๆจนลืมประเด็นอื่นๆที่สำคัญต่อชีวิตพวกเขามากเช่นกันไป ทำให้ขาดการเรียบเรียงข้อมูล ทั้งจากสิ่งที่ได้รับมา(คำใบ้) และสิ่งที่ต้องไขว่คว้าเอง(ปัจจุบัน : LOADING )
ตอนนนี้ประตูกลับมาใช้งานได้อีกครั้งหากแต่ยังไม่มีใครรับรู้ถึงการกลับมาของมัน เพราะมัวแต่ให้ความสำคัญกับสิ่งที่เป็นเพียงตัวช่วยจนลืมสิ่งสำคัญเบื้องต้นไปหลายๆอย่าง
.....ตอนนี้ภพให้ความสนใจกับหนังที่กำลังจะเข้าฉายในช่วงปีนี้หลายๆเรื่อง เช่น the counselor , evidence , catching fire และ the hobbit 2 เป็นต้น...
ถามว่าทำไมนะเหรอ? ก็เพราะตอนนี้มีเรื่องของความน่าจะเป็นหลายเรื่องผุดเข้ามาในหัวสมองของภพเกี่ยวกับหนังเรื่องๆหนึ่งยังไงหละ!
...มาพูดถึง catching fire กันหน่อยดีกว่า มันก็คือสุดยอดหนังเรื่องหนึ่งที่สร้างขึ้นจากนวนิยายแสนสนุก....ซึ่งมันเป็นภาคต่อของเรื่องราวของผู้หญิงคนหนึ่งที่เป็นตัวแทนของเขตสิบสองที่จะต้องเข้าลงแข่งเกมล่าชีวิตกับเขตที่เหลือตามคำสั่งของเมืองหลวงแทนน้องสาวของตนที่ได้รับเลือก...
ตอนนี้คุณนึกอะไรในคำใบ้เพิ่มออกมาหรือเปล่า?
แล้วคุณรู้ไหมว่าหนังสือชุดนี้มีกี่เล่ม? แน่นอน ว่ามันจะไม่ใช่จำนวนคนแคระอย่างที่ทุกคนนึกถึง เพราะมันอาจจะมากกว่านั้น หรือน้อยกว่านั้น...
แล้วสาเหตุของการจามของแต่ละคนหละ? ถ้าคุณยังนึกไม่ออกละก็ ลองอ่านคำใบ้อีกทีดูสิ ...บางที เกมที่พวกเขาคิดว่าแค่อยู่ในห้อสมุดเพื่อหาคำใบ้แล้วออกไปก่อนเที่ยงคืนนะ มันไม่ใช่แค่นั้น ...เพราะบางที พิษที่มากับอากาศมันก็เดินเร็วกว่าเวลาเป็นล้านเท่า...
ดูเหมือนว่าชะตาชีวิตของพวกเขาคงจะเหลืออีกแค่ไม่ถึงสองชั่วโมงถ้ายังคงจะอยู่ห้องๆนี้ต่อไป...
แต่การออกไปจากห้องๆนี้ในยามวิกาลตามเวลาจริงก็ไม่ใช้เรื่องที่คู่ควร...
เพราะอาจจะมีอสูรร้าย รอคอยพวกเขาให้รีบหาคำใบ้ให้เร็วที่สุดสำหรับการหาและการสร้างกุญแจ... เพื่อการออกไปจากดินแดนนรกนี้ ก่อนที่จะอดตาย หรือ...โดนอะไรทำให้ตาย
และบางที อาจจะเป็นการ...ฆ่าตัวตาย
REALITY OF DEATH 55 %
TALK : เหมือน 10 % ของไรท์มันสั้นลงเรื่อยๆแปลกๆแหะ =_____=
ทุกคนงงเนื้อเรื่องไหม? ไรท์งง 5555555555555555555555555555
การบรรยายและพล็อตมันแปลกๆแหะ เอาเป็นว่าไว้ลงจนจบแล้วจะลองรีไรท์ (ไม่ดีกว่า ขี้เกียจ 555555555555)
.___________. ขอบคุณคอมเม้นท์ของทุกๆท่านมากๆนะคะ
เดี๋ยวพอขึ้นตอนที่สองเนื้อเรื่องจะเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้ก็งงๆคำใบ้กับการเฉลยที่ไม่ค่อยจะเป็นเหตุเป็นผลเท่าไหร่ไปก่อนแล้วกัน (พอดีไรท์ไม่ฉลาด? -_______-)
ขอบคุณที่ยังติดตาม มีอะไรติได้นะคะ จะรีบกลับมาแก้ไขอย่างด่วนๆ
พรุ่งนี้ไรท์ไปงานหนังสือ ใครไปเดี๋ยวเจอกันค่ะ 555555555555555555555
ขอบคุณค่ะ :) XD
ความคิดเห็น