มนตราไอยคุปต์

ลำดับตอนที่ #1 : ปฐมบท

         เงียบสงัด วังเวง..  

        บรรยากาศยามค่ำคืนจะเป็นแบบนี้แทบทุกสถานที่ นับแต่จักรวาลได้ให้กำเนิดดาวนพเคราะห์นามว่าโลก ขึ้นมา อันเป็นเวลาของทุกสรรพสิ่งควรจะหลับใหล ยกเว้นแต่สิ่งมีชีวิตที่จำต้องดำรงชีพยามราตรี อาจต้องมีเสียงเล็กเสียงน้อยรบกวนชีวิตที่ต้องการพักผ่อน

   
        บุรุษผิวคร้าม ร่างสูงยังนั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์  มือยังคงสาละวนกับคีย์บอร์ดเพิ่มเติมตัดทอนบางส่วนในอีเมล์   ก่อนจะกดส่งออกไป การิมกำลังตอบจดหมายดร.เชลลิสรับข้อเสนอที่ต่างฝ่ายต่างตกลงต่อกัน   

                 “พรุ่งนี้เราพบกัน ผมจะรอติดต่อดร.”

                                                        การิม ไอวาส

       “เสร็จเสียที” ชายหนุ่มยืนยืดตัวตรง เหยียดแขนที่กล้ามเป็นมัดเหนือศรีษะ เหลือบมองเวลาจากนาฬิกาดิจิตอลที่อยู่บนโต๊ะทำงาน เข็มสั้นใกล้เข้าเลขสองแล้ว  นี่เขานั่งตรวจรายงานและอ่านจดหมายเพลินจนลืมเวลาที่ควรพักผ่อน

          “นอนดีกว่า  ไว้รอพรุ่งนี้ น่าจะได้ความ”  เขาบอกกับตนเองแล้วจัดการปิดเจ้าเครื่องคอมพิวเตอร์ส่วนตัว  กดสวิทต์ไฟแล้วเดินออกจากห้องทำงานเพื่อกลับห้องนอน  อุณหภูมิค่อนข้างลดต่ำลงกว่าภายในห้องเล็กน้อย แต่กำลังเย็นสบาย  ระหว่างเดินผ่านประตูกระจกที่มองออกไปเห็นทิวทัศน์ภายนอก  เพียงแวบหนึ่งรู้สึกถึงอาการชาวาบจากสันหลังถึงต้นคอ 

          “โอย” เขาทำเสียงโอดเล็กน้อย มือจับที่ต้นคอ “ถ้าจะนั่งทำงานนานเกินไป แต่เอ๊ะแปลก” 

     ก็แปลกอย่างความคิดที่บอกมา ทำงานแบบนี้มาตั้งไม่รู้กี่ปี ไม่เคยเป็นมาก่อน แต่ช่างอายุคนก็มากแล้ว  ร่างกายย่อมต้องเปลี่ยนแปลงไปบ้างเป็นธรรมดา   

  
          “ใคร!!” เขาตะโกนออกไปในความเงียบ เมื่อสายตาแลเห็นชายผ้าของใครสักคนผ่านจากมุมหนึ่งของบานประตู  

         “ขโมย”   การิมตั้งข้อสงสัยเอาไว้ก่อน    เวลานี้คนงานในบ้านของตนคงไม่มีใครอุตริออกมาเดินเพ่นพ่าน แต่ก็อีกนั่น ทำไมถึงไม่มีใครได้ยินเสียงจากผู้บุกรุกบ้างหรืออย่างไร  เขารีบก้าวพรวดออกไปอย่างรวดเร็ว กระชากเลื่อนเปิดบานประตูแต่ทว่าพบเพียงความว่างเปล่า

         “อะไรจะตีนไวชะมัด” เขาสอดส่ายสายตากวาดหาผู้ไม่ได้รับเชิญ เผื่อบางทีมันอาจจะหลบซ่อนมุมใดมุมหนึ่ง  แล้วเขาก็เห็นร่างหนึ่งเป็นเงาตะคุ่มจากหางตา  เคลื่อนไหวไปทางสระว่ายน้ำ

     “จับได้น่าดู”  คนคิดรีบเดินตามมันไป   แต่พอไปถึงที่นั่น กลับพบเพียงสระน้ำที่ไร้วี่แววว่าจะมีใครอยู่   

       “ไม่น่าจะหนีไปเร็วแบบนี้” ทั้งฉงนและไม่เข้าใจ  เมื่อสักครู่แน่ใจว่าตนไม่ได้ตาฝาด ขณะกำลังใช้ความคิด  หูได้ยินเสียงคล้ายน้ำกระเพื่อมไหว เขาหันขวับมาอีกทาง มองไปยังใจกลางสระว่ายน้ำ ระลอกคลื่นก่อตัวเป็นวงกว้างขึ้นมาได้เอง  ผุดขยายอย่างน่ากลัวเหมือนน้ำในหม้อต้มที่กำลังเดือดพล่าน  การิมถอยหลังครูด ตกตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้นมาอย่างกะทันหันไม่ทันตั้งตัว   น้ำใสกลางสระจับตัวเป็นสายยาวหมุนเป็นเกลียวขึ้นสูงแล้วพุ่งตรงมาที่การิม

       “เฮ้ย อะไรว่ะ”  สิ้นเสียงอุทาน  เกลียวน้ำวนพันรอบร่างเขาละม้ายมือใหญ่ยักษ์โอบรัดตัว แล้วร่างของเขาทั้งร่างถูกกระชากลงไปในสระน้ำ การิมแม้ตกใจแต่ยังมีสติ  เขาพยายามพาตัวทะยานขึ้นสู่ผิวน้ำเพื่อหาอากาศหายใจ แต่กลับทำอะไรไม่ได้  ตัวเขากำลังถูกกอดรัดจากสิ่งที่มองไม่เห็นพาตัวดำดิ่งจมลงไปข้างใต้สระ สมองที่ขาดออกซิเจนเริ่มสร้างความเจ็บปวดทุรนทุรายมาให้  นัยตาเหลือกลานด้วยความหวาดกลัว  แล้วเขาก็เห็นสิ่งที่น่าสะพรึงกว่าความตาย

         ..ร่างของมนุษย์ผู้ชายท่อนบนเปลือยเปล่า  จมอยู่ใต้น้ำพร้อมกับเขา อยู่ห่างกันแค่คืบ เพ่งเห็นในความสลัวลาง ๆ มันทั้งนิ่งสนิทและซีดเผือด  แต่สายตาที่มองมายังเขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้นอาฆาต เขาไม่รู้ว่ามันคืออะไรกัน   ระหว่างผีหรือคน..

“ช่วยด้วย.. ช่วยด้วย... ใครก็ได้ช่วยที”  เขากำลังจะขาดสติไปแล้ว  ปากที่พะงาบๆ ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมา เพราะน้ำได้เข้าไปแทนที่จนหมด อีกไม่ช้านานเขาคงหมดลมหายใจ

 “นายการิม นายการิม” เสียงปลุกทำให้ศีรษะที่ฟุบหลับคาเครื่องคอมพิวเตอร์ที่เปิดค้างเอาไว้  ค่อยๆเงยขึ้นมา  การิมงัวเงียลืมตาเห็นอาราก๊อกคนรับใช้ประจำตัวมองผู้เป็นนายอย่างเป็นห่วง  

    ฝันร้าย..ฝันร้ายเท่านั้น แต่เหมือนจริงมากจนคิดว่าตนเองจะลืมหายใจไปแล้วด้วยซ้ำ

    “ผมเห็นนายไม่อยู่ในห้องนอน จึงมาตาม นายทำงานทั้งคืนหรือครับ”

   “เปล่า ฉัน เอ่อใช่” เขาก็ตอบไม่ถูกเหมือนกัน “ว่าแต่นี่เวลาอะไร”

  “จะใกล้เวลาอาหารเช้าแล้วครับนาย อาหารตั้งโต๊ะรอนายแล้วครับ”

  “จริงสิ มิน่าถึงรู้สึกหิว  ขอบใจอาราก๊อก  เดี๋ยวฉันอาบน้ำก่อนแล้วจะลงไป ”

  “ครับ นายแล้ว จะให้ขนของขึ้นรถไปสนามบินตอนไหน”

   “ประมาณสิบนาฬิกา ให้ทันก่อนขึ้นเครื่อง ทุกอย่างพร้อมแล้วใช่ไหม”

   “ครับนาย”  อาราก็อกก้มหน้ารับไปด้วย ต่อจากนั้นคนรับใช้ของเขาก็ออกไปจากห้อง การิมลุกออกจากโต๊ะทำงานหลังจากปิดเครื่องคอมพิวเตอร์  กำลังจะก้าวออกไปจากห้อง   สายตาไปสะดุดกล่องไม้ที่วางบนโต๊ะกลมตัวเล็กที่ตั้งระหว่างกลางเก้าอี้บุนวม เขาเดินกลับเข้ามาอีกครั้ง พร้อมนั่งลงหยิบกล่องมาเปิดดู

          เครื่องรางมีลักษณะเป็นรูปกระดูกสันหลัง เรียกว่า เจ๊ดเป็นเครื่องรางสัญลักษณ์ของเทพเจ้าโอซิริส เทพเจ้าองค์สำคัญของอียิปต์โบราณ  เขาพอรู้ความหมายมาบ้างจากหนังสือในหอสมุดที่ได้ค้นคว้ามา ซึ่งหมายความถึง "ความมั่นคงแข็งแกร่ง" ขนาดของเจ๊ดที่ทำขึ้นแตกต่างกันไปตามยุคสมัยของฟาโรห์แต่ละพระองค์ที่ปกครองอาณาจักรไอยคุปต์

   “สิ่งนี้หรือเปล่าที่ทำให้เราฝันประหลาดน่ากลัวเมื่อคืนนี้”

   เขาปิดกล่อง วางลงที่เดิม  จำได้ว่าตอนที่นำเข้ามาอวดให้อาราก๊อกดู  คนรับใช้ส่วนตัวของเขาถึงกับเข่าอ่อน  เผลอร้องผวาออกมา

          “นายครับ นายไม่ควรนำสิ่งนี้ออกมาจากหลุมศพมัมมี่  ไม่ควรแตะต้องของทุกชิ้นที่มาที่นั่น จะนำความโชคร้ายมาสู่นายหากมีคำสาป”

      การิมหัวเราะขันความหัวโบราณของอาราก๊อก ก็แค่เครื่องรางโบราณธรรมดาไม่น่าจะมีอะไร ถ้าหากเป็นพระศพหรือผ้าพันพระศพก็ว่าไปอย่าง

       “เหลวไหลน่า อาราก๊อก”

จวบจนนำมาไว้กับตัวเกือบสองอาทิตย์ ก็ไม่มีวี่แววจะเกิดอะไรกับตัวเขาอย่างที่อาราก๊อกบอกมา จนกระทั่งเมื่อคืนนี้ ชายหนุ่มทบทวนความฝันที่ทั้งแปลกประหลาดและน่าขนลุกขนพอง

                  “หรือจะจริง  ถ้าใช่ ก็ควรอยู่ ที่จะนำไปไว้กับเจ้าของเดิม”