คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : จุดบรรจบ มาพบรัก : 4
ตอน 4
เวลาผ่านพ้นไปทั้งคู่ยังไม่สามารถหาทางออกจากชั้นดาดฟ้าได้ ใจเอกเริ่มหวั่นถึงอาการไข้ของออย เพราะยิ่งทิ้งไว้เป็นเวลานาน ตัวออยเองออยเองยิ่งจะแย่ลงเรื่อยๆ
เอกรีบเดินเข้าไปในห้องเก็บของอีกครั้ง ร่างสูงรื้อของจนกระจุยกระจาย และสุดท้ายเค้าก็เจอสิ่งที่เค้าตามหา ท่อนแป๊ปเหล็กด้ามยาวเหมาะมือ คนร่างสูงไม่รอช้ารีบเดินไปที่ประตูอีกครั้ง เค้าใช้ท่อแป๊ปตีลูกบิดเจ้าปัญหา จนสุดท้ายมันก็หลุดออกมาจากบานประตู
คนร่างสูงดีใจมาก เค้าเร่งเท้าเดินไปในห้องที่ออยนอนพักอยู่ ตัวออยเริ่มร้อนขึ้น ปากสีชมพูอ่อนแห้งผากเพราะความร้อนจากพิษไข้ เม็ดเหงื่อผุดขึ้นทั่วใบหน้า สีหน้าออยแดงขึ้นมากจนน่าเป็นห่วง เอกมองคนที่นอนอย่างไร้เรี่ยวแรงด้วยความใจหาย ก็เมื่อตอนที่เค้าออกไปหาทางเปิดประตูออยยังไม่อาการแย่ถึงขนาดนี้
หนุ่มร่างโปร่งอุ้มอีกฝ่ายในท่าเจ้าหญิง แล้วรีบพาไปส่งโรงบายในทันที
" ออย อย่าเป็นอะไรเลยนะ " เอกพูดกับคนร่างเล็กที่ยังหลับนิ่งบนเตียงคนไข้ แม้ว่าออยจะยังคงหลับตาอยู่ แต่เสียงของเอกกลับดังก้องในหัวออย เสียงที่ดูอบอุ่นและใจดี
" ขอโทษค่ะ ไม่อนุญาติให้คนนอกเข้าไปนะคะ " พยาบาลสาวผลักร่างสูงใหญ่ของเอกให้ออกพ้นจากห้องคนไข้ฉุกเฉิน
ประตูกระจกบานใหญ่ ที่ถูกบังด้วยม่านสีน้ำเงิน ถูกปิดลงทันทีที่เอกพ้นประตูออกมา เอกล้มตัวนั่งลงบนเก้าอี้หน้าห้องผ่าตัดอย่างเหน็ดเหนื่อย มือทั้งสองกุมกันแน่น ตอนนี้เค้าได้แต่ภาวนา ภาวนาว่าออยคงจะไม่เป็นอะไรไป เค้าได้แค่คิดอย่างนั้นในใจซ้ำไปซ้ำมา
*** เวลาเนินนานผ่านไปแล้ว 2 ชั่วโมง
ยังไม่มีวี่แววของคนที่ถูกเอาตัวเข้าไปดูอาการข้างใน เอกเริ่มหวั่นใจนิดๆ เพราะมันนานจนเกินไป มันนานจนผิดปกติ
แต่แล้วประตูก็เปิดขึ้น เอกรีบลุกตัวขึ้นจากเก้าอี้อย่างเร็ว หมอร่างอ้วนๆเดินออกมา ในมือถือรายงานอะไรซักอย่างอยู่ เอกรีบเดินเข้าไปหาหมอทันที
" หมอครับ อาการออยเป็นยังไงบ้างครับ " เอกถามหมอด้วยความเป็นห่วงคนร่างเล็ก
" คนไข้อาการตอนนี้ยังน่าเป็นห่วงอยู่นะครับ หมอเกรงว่าคนไข้จะเป็นปอดบวมนะ แต่ยังไม่อาการหนักมาก ทั้งยังมีไข้สูง ตอนนี้คงต้องให้พักผ่อนดูอาการซักพักนะครับ "
หมอที่จบการอธิบายก็เดินกลับเข้าไปในห้องคนไข้เหมือนเดิม ไม่นานนักบุรุษพยาบาลก็เข็นเตียงที่ออยนอนพักอยู่ออกมา อาการออยดูแย่มาก สายน้ำเกลือที่ระโยงระยางไปมาถูกฉีดเข้าในข้อมือเล็ก เอกมองหน้าออยอย่างเป็นห่วง แต่เค้าก็ไม่สามารถทำอะไรอย่างอื่นได้อีกนอกจากยืนมองอีกฝ่าย ขณะที่เข็นเตียงไปที่ห้องพัก
ทันทีที่ถึงห้องพัก ออยได้ถูกเคลื่อนย้ายจากเตียงเข็น ไปเตียงรับรองที่ตั้งหยู่ติดมุมหลังต่าง เอกได้แต่มองออยที่หลับอย่างไร้เรี่ยวแรง และเหนื่อยล้าจากอาการไข้
เอกนั่งลงบนเก้าอี้อย่างสบายใจ อย่างน้อยตอนนี้ออยก็ยังอยู่ในสายตาของเค้า เอกมองคนที่นอนอย่างสบายอย่างบนเตียง มือใหญ่เกลี่ยผมสีทองที่ปกหน้าออยออก
ตามด้วยริมฝีปากหนาอุ่นที่ประกบลงบนเนินไรผมช้าๆ สัมผัสจูบที่เนินนานเอกลักหลับคนตรงหน้าไปซะแล้ว แต่สุดท้ายเค้าก็ยอมที่จะถอนเนินปากออกมา เพราะเกรงว่าคนที่นอนอยู่จะตื่นมาเห็นเข้า แล้วช็อคตายไปซะก่อนน่ะสิ
" ออย อย่าเป็นอะไรไปนะ พี่จะอยู่ตรงนี้แหล่ะ อยู่ข้างๆออย " เอกมองหน้าที่แดงระเรื่อ พร้อมทั้งกุมมือคนร่างเล็กไว้แน่น
ความคิดเห็น