คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : WTHs.2 แฟนเก่าและสามีใหม่
A YO! GG! ตอนนี้ผมกำลังเดินมาจากห้องพักรังหนู(?)พร้อมกับข้าวของที่เป็นความทรงจำใน
อดีตอยู่เต็มสองมือ ไม่มีใครเข้าใจจงอินคนนี้หรอกว่าเดินเข้าออกเพื่อขนของออกมาสองสามรอบแล้ววว
T^T
เรื่องมันเศร้า ~~ แต่ตอนนี้ก็ต้องรอไอ่จื่อเทาที่รับปากอย่างดีว่าจะมารับผมแล้วก็ขนของต่างๆนี้ขึ้นรถ
เพื่อไปที่วังจุฑาเทพ(?)วิมานของพวกเหล่าคนรวยทั้งหลาย แต่คิดแล้วน่าหมั่นไส้ชะมัด! เกลียดจริงๆ
เลยไอ่พวกไฮโซทั้งหลาย อ้ะ!ที่ผมเกลียดเนี้ยไม่ได้เกลียดเรื่อยเปื่อยนะครับ ผมก็มีเหตุผลของผม
เหมือนกัน......และก็ไม่ได้มีเหตุผลเดียวด้วย -3-
ปึก! โครม!
"โอ๊ย!" ผมเดินชนกับร่างสูงกว่าผมไม่มากนักเลยทำให้ผมเซถอยหลังมาและของที่เป็นความทรงจำใน
อดีตหล่นกระจายอยู่ทั่วบริเวณ ซึ่งมันเป็น'ของสำคัญ'มาก ดังนั้นผมจึงรีบก้มเก็บของที่กระจายอยู่โดยที่
ไม่สนว่าร่างตรงหน้าคือใคร
"ยังเหมือนเดิมเลยนะ....จงอิน" ผมชะงักทันทีเมื่อได้ยินเสียงทุ้มของคนตรงหน้า
...อย่านะ ขออย่าให้เป็นเขา...
"แล้วของพวกนี้...ยังเก็บไว่อยู่อีกหรอ?"
...ไม่นะ ได้โปรด...
ผมมองมือที่จับมือของผมเอาไว้ ก่อนที่จะไล่ไปตามแขนแกร่งไปหยุดที่ใบหน้าของเขาและดูเหมือนว่า
พระเจ้าจะไม่ได้ยินคำขอร้องจากผม...
"พี่ซานยอล...." คนใจร้าย...
"จะไปไหนน่ะจงอิน"
"มันไม่ใช่เรื่องของพี่! แล้วกรุณาปล่อยมือผมด้วย!" ผมใช้มืออีกข้างแกะมือขอพี่ซานยอลออกได้สำเร็จ
ก่อนจะรีบเก็บของที่ตกอยู่แล้วรีบเดินออกมาจากบริเวณนั้น
"พี่รู้ว่าจงอินยังรักพี่อยู่" ผมซะงักอีกครั้ง ริมฝีปากเม้นเข้าหากันแน่น น้ำตาที่ผมพยายามกลั้นเอาไว้ก็
ไหลออกมาอย่างเลี่ยงไม่ได้.....
........ใช่! ผมยังรักพี่อยู่.........
ผมปาดน้ำตาทึ้งไปแล้วกอดสิ้งของที่อยู่ตรงอกแน่น ไม่จงอินแกห้ามหันหลังกลับไปเด็ดขาด คนคนนั้น
คือคนที่ทึ้งแกให้เจ็บปวดโดยที่ตัวเองไปมีความสุขกับคนอื่น! อย่าหันกลับไป
"พี่ขอโทษ...เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย?" ไม่นะ...พี่อย่าทำเสียงสำนึกผิดแบบนี้ ผมไม่มีวัน
ใจอ่อนหรอก...
"พี่ยังรักอินอยู่นะ" เหมือนกับร่างกายของผมมันขยับไปเอง ผมหันหลังกลับไปหาพี่ชานยอล ก่อนที่ขา
ทั้ง2ข้างจะก้าวไปหาพี่ชานยอลที่ละก้่าว
"หยุดเดี๋ยวนี้นะจงอิน!!!" เสียงนี้มัน...
"เทา!" ผมเบิกตากว้างเมื่อรู้ว่าผมกำลังจะทำอะไร บ้าจริง! ผมไปหลงเชื่อกับคำที่แสนหวานอาบยาพิษ
นั้นได้ยังไงกัน
"ฮวาง จื่อเทา นายมาทำอะไรที่นี้" เสียงของพี่ชานยอลกดต่ำจนน่ากลัว
"แล้วนายล่ะ ปาร์ค ชานยอล มาทำอะไรที่นี้มิทราบ" เทาดึงผมมาไว้ด้านหลังเขา และตอนนี้เทาก็ดูน่า
กลัวไม่แพ้กัน
"หึ! ตระกูลฮวางเขาไม่สอนหรือไง ว่าผู้ใหญ่เขาถามก็ให้ตอบ ไม่ใช่มาถามย้อนแบบนี้"
"อื้ม…งั้นก็ขอโทษด้วยล่ะกัน เดี๋ยวฉันจะตอบให้เอาบุญ พอดีฉันมารับ ‘น้องสะใภ้’ เพื่อที่จะไปแต่งงาน
กับคุณชายโอ”
“หมายความว่ายังไง”
“ก็หมายความว่าจงอินกำลังจะแต่งงานกับคุณชายโอ 1 ใน 4 คุณชายที่อยู่ในตระกูลที่รวยที่สุดใน
ประเทศยังไงล่ะ!!”
โอ้~! นี้มันคือสงครามน้ำลายของผู้ดีงั้นหรอ =__=’
“ไม่จริงใช่มั้ย จงอิน นายยังรักพี่อยู่ไม่ใช่หรอ” พี่ชานยอลถามผมด้วยสายตาที่ดูเศร้าสร้อย
“ผม…”
.
.
.
.
.
“ผมไม่ได้บอกนะครับว่าผมยังรักพี่อยู่ และอีกอย่างเรื่องที่เทาพูดก็เป็นความจริง ขอโทษด้วยนะครับที่
ผมทำตามคำขอของพี่ไม่ได้” ผมหลับหูหลับตาพูดไปโดยที่เทาจับมือให้กำลังใจผมอยู่
“ได้ยินชัดแล้วใช่มั้ย? แล้วที่นี้นายจะตอบคำถามของฉันได้รึยังว่านายมาทำอะไรที่นี้”
“……” พี่ชานยอลไม่ตอบแล้วเอาแต่ก้มหน้านิ่ง
“เหอะ! ถึงไม่ตอบฉันก็รู้ดีว่านายมาที่นี้ทำไม….ฉันได้ข่าวมาว่าเพิ่งจะทะเลาะกับ ‘พยอน แบคฮยอน’
มาไม่ใช่หรอ คิดจะให้จงอินเป็นตัวคั่นเวลาระหว่างที่แบคฮยอนไม่อยู่รึไง?! ทุเรศ!!”
อะไรกันเนี้ย ทีพี่ชานยอลมาขอคืนดีกับเรา เพราะอย่างนี้เองหรอ…
“มันไม่ใช่แบบนั้นซะหน่อย!!” พี่ชานยอลเงยหน้าขึ้นแววตาของเขาดูสับสนเป็นอย่างมาก
“งั้นหรอ! ถ้าไม่ใช่แบบนั้นแล้วแบบไหนล่ะ!” เทาตามจิกอย่างไม่ลดล่ะ
“คือ….” พี่ชานยอลลังเลเล็กน้อย ก่อนที่จะพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “ฉันพึ่งรู้ว่าฉันยังรักจงอินอยู่…ที่
ผ่านมาฉันหลอกตัวเองมาตลอด”
“พี่ชะ…” ผมกำลังจะเรียกชื่อและเดินไปหาพี่ชานยอล แต่เทากับบีบมือผมแน่นแล้วหันมาทำสายจาดุ
ใส่
“ไม่ใช่ว่า ‘หวงก้าง’ หรอกหรอ?” เทาพูดไปด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
“…..” พี่ชานยอลสายหน้าเป็นคำตอบ
“นายบอกว่านายรักจงอินใช่มั้ย?” เทาถามพี่ชานยอล
“ใช่”
“งั้น....ถ้ารักจงอินจริง นายช่วยพิสูจน์บางอย่างให้ฉันดูหน่อยสิ” เทาแสยะยิ้มออกมา
“อะไรล่ะ” พี่ชานยอลขมวดคิ้ว
“คนรักกันเขาจะทำอะไรก็ได้ให้อีกฝ่ายมีความสุขใช่มั้ยล่ะ?”
“บอกมาเลยดีกว่าว่าต้องการอะไร”
“หึ! ถ้านายรักจงอินจริง นายก็ปล่อยจงอินไปซะ! เพราะถ้าเขาอยู่กับนายก็มีแต่จะทำให้เขาเจ็บปวด
นายคงไม่อยากจะทำให้คนที่นายรักต้องเจ็บปวดหรอกใช่มั้ย? J ”
“จือเทา!” ผมพูดชื่อเพื่อนรักผมออกมาอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
“นายเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆเลย ฮวาง จื่อเทา นายรู้ตัวมั้ยว่าพูดอะไรออกมาน่ะ
“หุบปากไปเลยนะ ปาร์ค ชานยอล สิ่งที่นายรู้สึกอยู่ตอนนี้มันไม่ใช่ความรักหรอก แต่มันคืออาการหวง
ของ! หวงคนที่เราแค่ ‘เคย’ เป็นเจ้าของ หวงในฐานะที่เราไม่สมควรจะหวง เพราะนั้นมันเป็นอดีต นาย
ไม่มีสิทธิ์ทำแบบนั้นกับจงอินอีกแล้ว! แล้วเข้าใจไว้ด้วยนะว่าที่ผ่านมานายไม่เคยรักจงอินเลย นายก็แค่
อยากจะเอาชนะ! คนรักกันน่ะ เขาไม่ให้คนรักของเขาเสียใจโดยการไปมีคนอื่น แล้วพาขึ้นเตียงในขณะ
ที่คบกันอยู่หรอกนะ รอบเดียวก็พอเข้าใจว่าอาจจะผิดพลาดกันได้ แต่นี่มันกี่รอบแล้วนายเคยนับมันบ้างรึ
เปล่า!! จงอินต้องเสียน้ำตากับนายไปเท่าไร ต้องเจ็บปวดกับคำหลอกลวงของนายกี่ครั้ง เคยจำบ้า
งมั้ย?!! แล้วนี่นะหรอ…คือสิ่งที่นายทำให้กับจงอิน สิ่งที่นายทำให้กับคนรักของนาย เนี้ยนะหรอ!!?” เทา
รายยาวใส่ชานยอล
“แล้วนายจะมายุ่งอะไรกับเรื่องระหว่างฉันกับจงอินด้วย!!” พี่ชานยอลตะคอกเสียงดัง
“ฉันต้องยุ่ง!! เพราะฉันเป็นคนที่พาจงอินมาเจอกับนาย! เป็นคนที่พาจงอินมาตกหลุมกับดัก ในเมื่อฉัน
เป็นคนเริ่มฉันก็ต้องเป็นคนจบเรื่องนี้!!” เทาตะคอกกลับ
“พอได้แล้ว! ทั้งสองคนหยุดทะเลาะกันได้แล้ว!!” ผมตะโกนออกมาอย่างเหลืออด “มันจะอะไรกันหนัก
หนาเรื่องที่ผ่านมาก็ปล่อยให้มันจบๆไป! ผมไม่อยากจะจำมันอีก และผมก็กำลังจะแต่งงานพี่ก็ควรเลิก
ยุ่งแล้วปล่อยผมไปสักที พี่ชานยอลครับ เรื่องของเรามันก็นานมาแล้ว ผมว่าเราไม่ควรที่จะไปลื้อฟื้นมัน
อีกก….”
“จงอิน….” พี่ชานยอลมองผมด้วยสายตาผิดหวัง
“งานแต่งงานของผมที่จะจัดขึ้นเร็วๆนี้หวังว่าพี่คงจะมาแสดงความยินดีกับผม…แล้วก็อย่าลืมชวนพี่แบคฮ
ยอนมาด้วยนะครับ” ผมจำใจพูดเพื่อแสดงความตัดขาดจากพี่ชานยอล
“ไปกันเถอะจงอิน เราเสียเวลามามากแล้ว” เทาจูมือผมเดินออกจากตึกโดยที่ทึ้งพี่ชานยอลเอาไว้ตรง
นั้น…ระหว่างทางก็มีสายตามากมายจับจ้องพวกผมอยู่ ก็แหงล่ะเล่นทะเลาะกันเสียงดังซะขนาดนั้น ถ้า
ไม่มีใครมาดูเลยล่ะสิแปลก
“ขอบคุณมากนะมึง ที่ช่วยกูเอาไว้” ผมหยุดเดินแล้วพูดขอบคุณเทาเมื่อเราเดินมาถึงหน้าตึกแล้ว
“ไม่เป็นไรเว้ย! แล้วอีกอย่างถ้ากูไม่ช่วยมึงกูก็ไม่ได้น้องสะใภ้กลับบ้านไม่ฝากพ่อผัวแม่ผัวกูล่ะสิ” เทา
พูดพร้อมยกคิ้วแบบกวนๆ
“นี้คือเหตุผมที่มึงช่วยกูสินะ =__=’ ”
“บ้า! มึงเป็นเพื่อนกูนะเว้ย มีอะไรช่วยได้กูก็ช่วยหมดแหละ….” มันจะโคตรซึ้งถ้าไม่มีประโยคต่อไปนี้
“แต่ที่กูพูดไปเมื่อกี้มันก็ไม่เชิงนะมึง”
“อีดวก!!” ผมด่ามันไป1ดอก
“แรงนะมึง รีบไปกันเหอะ แดดร้อนมากอ่ะเดี๋ยวผิวกูเสียหมด แจ็ดเก็บสัมภาระของคุณจงอินขึ้นรถด้วย”
เทาพูดกับคนชุดดำที่ยืนเรียงแถวข้างๆรถเป็นสิบ นี้แม่งจะเอามาทำไมเยอะแยะว่ะเนี้ย! -_______-
“ป่ะ! ขึ้นรถมึง” เทาลากผมขึ้นรถที่ดูแพงที่สุดในบรรดาเจ็ดคันเพื่อไปที่วังจุฑาเทพ(?)อยากจะถามจริงๆ
พวกที่ยืนเอามือไขว้หลังอยู่เขาแม่งคนหรือหุ่นยนต์ว่ะนิ่งเชียว!
ความคิดเห็น