คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : สายฝน...กามเทพ
สายฝน...ามเทพแห่รั
(2)
ฝนโปรยปราย ท้อฟ้ามืมน บรรยาาศเ่นนี้ ยิ่ทำให้สาว่าฝันอย่าปลายฝนรู้สึเหาหอยสุั้วหัวใ วิถีีวิอเธอหลัเปิภาารศึษาในรั้วมหาวิทยาลัย ในานะนัศึษาแพทย์น้อใหม่ ็มีแ่เรียน ๆ ๆ ๆ ้นว้า ๆ ๆ ๆ ฝึฝน ๆ ๆ ๆ เพราะเธอ้อเรียนให้ทัน ปิบัิให้ไ้ ้อสอบให้ผ่าน แ่ในส่วนหนึ่อวามอ้าว้า เธอยัิถึ ายหนุ่มผู้ใีนนั้นอยู่เสมอ ๆ
ฝนเริ่มาเม็ล ปลายฝนะเินทา้ามฟา้วยเรือโยสารไปยัหอพั พาหนะบนผิวน้ำยัทำหน้าที่พาผู้น้ามผ่านฝั่น้ำ แม้ะมีฝนพรำ ๆ ปลายฝนเินไปนั่ยัริ่มฝั่เรือทา้าน้ายหลัามีนัศึษาสาวนหนึ่ลุหนีละออฝน
วันนี้สาวน้อยปล่อยผมยาวสยาย หน้าาิ้มลิ้มพริ้มเพราสใสสมวัย สายาอสาว่าฝันมอทอออไปสู่ผิวน้ำที่ระพริบพราวระยับอย่าเพลิเพลิน ล้ายอยู่ในห้วภวั์นานเท่านาน ้วยวามสวยอสายน้ำ และวามเยือเย็นาสายฝน ทำให้เธอนิ่สบั่ถู้อมน์
้วยมน์สะาสายน้ำ หรือมน์ปาิหาริย์าสายฝน หิสาวผู้อ้าว้าไ้รับหมายาพนัานในเรือ หิสาวผู้สวมใสุ่สีแ
เรือโยสารเ้าิฝั่แล้ว ายหนุ่มผู้ถูี้ัวว่าเป็นผู้มอบหมายเินาไป ปลายฝนเห็นเพียแ่เสี้ยวอใบหน้า และ้านหลัที่สูส่า
“อะไรันนี่ เา่าล้ายับ ายหนุ่มผู้ใีนนั้น หรือว่า...” หัวใอสาวน้อยเ้นรัว ในมือำหมายที่ไ้รับอย่าื่นเ้น และเินอาย
บนเียนอนนุ่ม ปลายฝน่อย ๆ ลี่ระาษสาสีมพูหวาน มีลายมือที่บรรเียน้อวามสุแสนหวาน
“.....ุือนในฝันอผม
ผมะอฝันถึุลอไป.....”
หิสาวอมยิ้ม นัยน์ามีประายแห่วามสุ ผู้ายนนั้น บุรุษผู้ใี เ้าอใบหน้ามเ้มที่สูส่า
“ุ็อยู่ในฝันอันเ่นัน” ปลายฝนยิ้มอย่ามีวามสุ พร้อมับวามรู้สึเ่นนั้นริ ๆ
ในวันฟ้าโปร่ ท้อฟ้าสใส ที่ท่าเรือ้ามฟา ปลายฝนเินมอหาพนัานหิสาวผู้สวมใสุ่สีแ ผู้ที่เป็นเสมือนามเทพบนโลมนุษย์ บนโลแห่วามริ ผู้ที่ะส่สารแห่รัุั่ามเทพน้อยที่ส่ศรรั ปัให้ผู้นรััน
หิสาว่าฝัน เินหาเท่าไหร่็ไม่พบับผู้ใสุ่แ ที่ทำหน้าทีุ่ามเทพ แม้ว่าเธอะเินเ้าไปหาามเทพสาวนทั่วทั้บนฝั่และึ้นไปบนเรือแล้ว็าม สิ่ที่เธอเห็นมีแ่พนัานที่ใสุ่สีเียวเท่านั้น ในที่สุปลายฝน็ัสินใสอบถาม
“มีพนัานุแอยู่บนเรือนี้มั้ยะ” เสียอปลายฝนเอ่ยถาม
ไม่มีำอบใ ๆ อบลับ มีแ่สายาที่เป็นปริศนาาผู้น านั้น่า็ส่ายหน้าแล้วเินาไป ปลายฝนรู้สึเสียใและผิหวัที่ไม่สามารถส่้อวามอบลับไปสู่ายในฝันอเธอ
“ุือนในฝันอัน ันะรออยเพื่อะพบุ” ปลายฝนบอับัวเอ
แล้ว็อีวันหนึ่ วันที่ฝนโปรย ๆ บรรยาาศเหา ๆ อีแล้วสินะ ปลายฝนเินหยอล้อับสายฝนแล้วบอับัวเอ ว่า
“หลายวันแล้วสินะ ที่เธอพยายามามหาเา ายในฝัน และามหาเธอ หิสาวุแ แ่....็ไม่พบ”
สายฝนเริ่มลเม็ ปลายฝนเร่ฝีเท้ามาึ้น พร้อมับนำระเป๋าแนบับลำัว เพื่อป้อันละออน้ำ เพราะภายในนั้นมีหมายระาษสาสีมพู ที่มี้อวามเปิสัมพันธ์าเา และมี้อวามอบรับวามสัมพันธ์าเธอ แ่ยัมิไ้ส่ผ่านไปสู่เา
“หิสาวุแ เธออยู่ไหนัน” ำถามนี้ ปลายฝน้อารำอบ
และแล้ว บนเรือโยสาร้ามฟา สายาอปลายฝน็มอเห็นสาวุแ บนเรือที่ำลัะแล่นออท่า
หิสาว้าวเท้าึ่วิ่ึ่เิน เพื่อไปให้ถึสรีที่เธอามหา โยมิไ้สนใอันรายที่อาะเิึ้นับนเอ
“อย่า ๆ เพิ่ไป” ปลายฝนร้ออเสียัไล่หลัเรือโยสารที่ับแล่นห่าออไปาริมลิ่
เรือ่อย ๆ เลื่อนัวออไป้า ๆ ปลายฝน็หาทาที่ะิามไป สายา้อมอไปที่หิสาวุแนเิม มือหนึ่็หยิบยื่นหมายระาษสาใบน้อยนั้น
“ฝาหน่อยไ้มั้ย...” หิสาวผู้วิ่ามเรืออ้อนวอนอ
ล้ายับหิสาวุแะรับรู้ เธอ้าวหน้ามายัาบเรือ เพื่อยื่นมือมารับสารบับนั้น แ่ทว่าระยะทานั้นสุเอื้อม ทั้สอไม่อาะส่สาร่อัน
เรือ่อย ๆ แล่นออไปนห่าไล ปลายฝนทรุัวลอย่าอ่อนแร วามเสียใผิหวั ารรออยึทำให้เธอรู้สึไม่แน่ใว่าะไ้พบับสาวุแไ้อี
ฝนเริ่มหนั ท้อฟ้ามีประาย เสียาหอระายเสียบอล่าวให้ทุนเ้าสู่ที่หลบภัยาพายุฝน
ที่ร่มายาพัพิ ปลายฝนอยู่ท่ามลาผู้นอย่าเหาหอย แม้ะมีผู้นมามายอยู่ใล้ ๆ เธอ แ่ทว่าวามรู้สึอหิสาวยิ่รู้สึเหาในท่ามลา เวลาแห่ฝนเ่นนี้
วามเหา เศร้า ทำให้น้ำใส ๆ ไหลรินออาา ลมลืนับสายฝนเหมือน่อนวามอ่อนแอไว้ไม่ให้ใรล่วรู้ เวลาผ่านไปปลายฝนยัใ้เวลาอยู่ับวามิ
ล้ายับามเทพสาวุแะสามารถหยั่รู้ มือน้อย ๆ สะิที่บ่าเล็ ๆ อสาว่าฝันที่แอบร่ำไห้สะอื้น
ปลายฝนหันหลัลับไป พบหิสาวุแที่เธอามหา ยืนยิ้มให้อยู่อย่าเป็นมิร าแววาที่โศเศร้าลับมีวามหวัึ้นมา
“ฝาหน่อยไ้มั้ยะ” ปลายฝนพูพร้อมับยื่นหมายระาษสาสีมพูมอบให้หิสาวุแ
มือน้อย ๆ อหิสาวุแ ยินีรับหมายสานสัมพันธ์บับนั้น หน้าาอิ่มเอิบที่ไ้่วยให้นรััน ริมฝีปาเปิว้ายิ้มสใส และล้ายับว่าเธอำลัะนำสารบับนั้นไปแล้ว
“เี๋ยว่อน” ปลายฝนทัเพื่ออถาม
หิสาวุแะัแล้วเหลียมอมาทา้นเสีย
“ทำไม หลายวัน่อน ันถึหาุไม่พบ” สาว่าผันเอ่ยถาม้วยวามสสัย
“เธอมาหาันวันไหนละ” สาวุแถามลับ
“ันมาหาเธอแทบทุวัน” ปลายฝนเอ่ยบอ
“แล้ววันนั้นฝนหรือเปล่า” สาวุแถามอี
“ทุวันที่ันมาฟ้าโปร่ใส ฝนเพิ่ะวันนี้” ปลายฝนบอ
สาวุแยิ้มันอย่าอารม์ี่อนะอบออไปว่า
“ทุวันที่ฝนเราะไ้พบัน” แล้วสาวปริศนา็เินาไปพร้อมับหมายระาษสาสีมพู
“.....อบุมาะ ที่รุาให้เียริ
ุ็อาเป็นนในฝันอันเ่นัน......”
นี่ือ้อวามที่ปลายฝนเียนอบลับให้แ่ายหนุ่มปริศนานนั้น ึ่เธอาว่าเาะเป็นผู้ายใีที่รุา่วยเหลือเธอาารถูรถน หรือยืนเป็นยายเ๋อทำอะไรไม่ถูอยู่ลาท้อถนน
แล้วปลายฝน็เฝ้ารออยให้ถึวันฝน วันที่เธอะไ้พบับหิสาวุแ เพื่อที่ะไ้รับหมายอบลับาายในฝันอเธอนนั้น
“เมื่อไหร่นะ...ฝนะ...” สาว่าฝันนั่เหม่อลอยมอท้อฟ้า
***********************
ความคิดเห็น