คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ปลายฝน ต้นรัก
ฝนรั...วันฝัน...
ศศิพินธุอร
“.....ันอยาให้ฝนทุ ๆ วันเลย....”
“....ทำไมละ...เธอไม่ลัวเป็นหวัเหรอ....”
“.....ไม่ลัวหรอ....ันรั....วันฝน.....”
“.....ันะรอ...ให้ถึหน้าฝน...เพราะันะไ้พบับเธอทุ ๆ วัน....”
ปลายฝน... ้นรั
(1)
แล้วละรวันปัิมนิเทศ็ปิา านี้วันเวลาแห่ารเป็นนัเรียนมัธยม็สิ้นสุล ปลายฝน ้อเิบโึ้น และเินทา่อไป
ปลายฝน สาวน้อยนัิรรมัวย เธอมีพรสวรร์ทา้านศิลปะและเป็นผู้มีินนาารสู ละรเวทีอโรเรียนแทบทุปี ปลายฝนะเป็นัวยืนในารทำาน ึ่ปีนี้เป็นปีสุท้ายที่เธอะไ้สนุและมีวามสุับสิ่ที่เธอื่นอบ
แม้ะรัารทำิรรม แ่ผลารเรียนเธอ็มิไ้น้อยหน้าใร สร้าวามปลาบปลื้มใให้ับระวีายผู้เป็นพ่อ ึ่มุ่มั่นที่ะให้ลูสาวนเียวเรียนแพทย์ ปลายฝนึทำเพื่อบิาเ้าสอบเป็นแพทย์ามวามหวัอผู้ให้ำเนิ
วามสามารถอปลายฝนเทียบเท่ามารานในารสอบื่อนาสาวปลายฝน พรพิรุ ึโว์ส่าอยู่ที่บอร์ประาศหน้าะแพทยศาสร์ มหาวิทยาลัยื่อั ริมแม่น้ำให่ในเมือหลว
าีวิวัยสาวาว่าฝัน ลับลาย้อมาแปรเปลี่ยนเป็นนัศึษาแพทย์ที่้อถูเ้มว แ่เพื่อบิา ปลายฝน้อทำให้ไ้ เธอั้ใะว้าใบปริาทา้านแพทยศาสร์มาเป็นอวัให้ับพ่ออเธอ แม้ว่าะ้อทุ่มเทและเร่เรียสัเพียใ
หลัเปิเทอมปลายฝน้อปรับัวให้เ้าับีวิใหม่ โยเพาะารศึษาเล่าเรียนในสถาบันอุมศึษา ึ่เธอ่อน้าะสับสน และมีปัหาในารปรับัวึทำให้เธอเรียนไม่่อยทันเพื่อน แ่เธอ็พยายาม
“อืม... ที่ันเล็เอร์าอาารย์ แบบนี้ถูหรือเปล่า เธอ่วยูให้หน่อยไ้มั้ยละ”
ปลายฝนเอ่ยถามนัศึษาร่วมห้อที่นั่เรียนอยู่้า ๆ เธอ
มีเพียสายาเย็นามออบลับมาแทนำอบาำพู
ปลายฝนรู้สึเรใ ึิเปลี่ยนใาารอวาม่วยเหลือเป็นแ่อเพียยืมเอสาร
“อยืมูเอสารที่เธอเล็เอร์หน่อยไ้มั้ยละ”
นัศึษาร่วมห้อนเิม หยิบเอสารึ้นมา แ่แล้ว็ลุึ้นเินาไป ไม่มีำพูใ ๆ ไม่มีน้ำใ ไม่มีสิ่ใ ๆ อบลับมาาำร้อออปลายฝน
ปลายฝนนั่นิ่อยู่นเียวภายในห้อเรียน วามรู้สึอ้าว้า โเี่ยวึมาบเ้ามาสู่วามรู้สึ
ปลายฝนพัอยู่ที่พอพันัศึษา เพื่อสะวในารเรียน วามเป็นอยู่อเธอไม่ไ้สะวสบายเหมือนับอยู่ที่บ้าน เธอำเป็น้อออไปื้ออใ้ส่วนัวที่ลา ึ่อยู่ห่าออไปาหอพัอเธอ
หลัาเลือื้ออใ้ไ้ำนวนหนึ่ ปลายฝน็หอบอพะรุพะรัเิน้ามฝั่ถนนเพื่อลับหอพั ระหว่าทาอันรายที่เธอ้อเินฝ่ายวยานที่ับแล่นอย่ารวเร็วในเมือให่ อใ้เ้ารรม็หล่นามือเธอ
“ปรี้นน ๆ” เสียแรรถัลั่นระหว่าที่ปลายฝนยืนละล้าละลัอยู่ลาถนน
หิสาวาโเหื่อ ับยวยานที่วัไว่ เธอะทำยัไี
ฝ่ามือหนึ่ับที่หลั้อศอ อีฝ่าหนึ่หยิบอใ้ที่หล่นอยู่บนถนน้วยวามรวเร็วและอบอุ่น
“ไปรับ ไปับผม” เสียบุรุษใีบอพร้อมับ่วยพาปลายฝน้ามถนนฝ่าอันรายายวยานพาหนะทีู่น่าลัว
ระหว่าทาเิน ปลายฝนเหลือบมอใบหน้ามเ้มนั้น้วยวามอบุ และปลื้มใในวามมีน้ำใอเา
“ูแลัวเอี ๆ นะรับ” ายหนุ่มนนั้นบอล่าวปลายฝน ่อนที่เาะเร่รีบาไป
ปลายฝนยืนนิ่มอเาวิ่ออไปนลับา ้วยวามรู้สึอบุ และประทับใ
หลัาพบวามมีน้ำใรั้สำัในเมือหลว ปลายฝน็เินอมยิ้มลับสู่หอพัแม้ว่าะหอบอพะรุพะรัและหนัอึ้ ปลายฝน็ยัพอมีวามสุ แ่ยิ่เินระยะทา็ไลประอบับสัมภาระที่มามาย็ทำให้ปลายฝนรู้สึเหนื่อยล้า
ยิ่เินึ้นบันไหอพันัศึษาที่มีอยู่หลายั้น หลายั้น อใ้เ้ารรม็สำแฤทธิ์อีรั้
อิ้นที่หนึ่ ร่วหล่นลบนทาบันไ..... อิ้นที่สอ หล่นอี.....
ิ้นที่สาม็หล่นามไป.....
้วยสอมือที่ยัมีสัมภาระอยู่เ็ม ปลายฝนึไม่สามารถที่ะหยิบเ็บ่วยัวเอไ้ แม้ะมีผู้ร่วมหอเินผ่านลมา ็ไม่มีใระสนใ่วยเธอเลย ในที่สุ้วยวามอ่อนล้า และน้อยใในโะา ปลายฝน็วาอทั้หมและทรุัวลับพื้น สะอื้นไห้อย่าอ่อนแร
หลัา่อย ๆ ทยอยเ็บั้าวอเรื่อใ้ให้เป็นที่เป็นทาอย่าเหนื่อยอ่อน ภายในห้อพั
มุมหนึ่ที่ระเบีย ปลายฝนยืนนิ่พัผ่อน ในห้วอวามิ ใน่วเวลาที่อ่อนล้า ใน่วเวลาที่แสนเหา วามรู้สึโหยหาใรันที่ห่วใย
ใบหน้ามเ้มอายหนุ่มใีนนั้น็ปราึ้นในมโนภาพอหิสาว
“ผู้ายนนั้น ผู้มีน้ำใ เาือใร” ปลายฝนิถึและอยารู้ัายหนุ่มผู้ใี
*****************
ความคิดเห็น