คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : ยอดชีวัน ภาคพิเศษ บทที่ ๗ - เรือนหอของเราสอง ๑
หม่อมราวศ์อินทุอรพัรัษาัวอยู่ที่โรพยาบาลอีสอ
อาทิย์ แพทย์เ้าอไ้ึอนุาให้ลับบ้านไ้ บาแผลามัวและรอยฟ้ำเริ่มหายี เหลือเพียวามทรำที่ยัไม่ลับืน อินทุอร้อมาพบแพทย์เพื่อิามผลารรัษาิ่อันอี หลายรั้
หม่อมเ้าอัรนัยมานอนเฝ้าหล่อนั้แ่ืน่อน พอวัน รุ่ึ้น้อออาโรพยาบาล ท่านายึีใมา รับสั่ถึ ‘เรือนหอ’ ้วยวามรื่นรมย์
“ป่านนี้อไม้บานเ็มำหนัแล้ว หนูอินไปถึ้อ
อบแน่”
อินทุอรนิ่เียบ ลอบลืนน้ำลายอย่ายาลำบาเพราะวามหวาหวั่น
วามทรำที่หล่นหายทำให้หล่อนไม่อยาะไปอยู่ที่นั่น ไม่อยาอยู่ร่วมเรือนหอเียวันับเาสอ่อสอ ยิ่เมื่อ้อ หัห้ามใัวเอไม่ให้หวั่นไหว หล่อน็ยิ่ไม่อาอยู่ับเาไ้
“อิน...อ...ลับไปอยู่ับหม่อมแม่ไ้ไหมเพะ”
“อะไรนะะ?”
แม้ะลท้ายะา แ่สุรเสียที่ออะร้าวึ้นมาหน่อยๆ ทำให้หล่อนสะุ้เฮือ
“ลับไปอยู่ับหม่อมแม่? ทำไมล่ะะ ไม่อยาอยู่ับอาหรือ” ใ่แ่ถาม ยั้อหล่อนอย่าาั้น “หนูอินลืมไปแล้วหรือว่าเป็นภรรยาออา”
ุั...อินทุอรโอรวในใ พลาหลุบสายาหลบวเนรอันมล้า หล่อนรู้สึเหมือนหเหลือัวนิเียว ในะที่อานัยเปรียบเสมือนยัษ์ัวให่ที่ำลัโมโห หิสาว่อยๆ ้าวถอย หมุนัวหันหลัให้เา ทอสายามอออไปนอหน้า่า
“อินยัไม่ลืมเพะ เพียแ่...”
“เพียแ่?”
“อินยั...” หล่อนทอถอนใ หันลับไปมอเา แล้วบออย่ารไปรมา “ยัำอะไรไม่ไ้ อินลืมทุอย่า แม้แ่ื่อออินเอ อินยัไม่รู้เลย”
“ไม่เป็นไร ลุหมอบอแล้วไม่ใ่หรือว่าอีไม่นานหนูอินะำไ้”
“แ่...”
“ไม่มีแ่่ะ”
ท่านาย้าวเ้ามาใล้ รั้เอวหล่อนไปอ เยาหล่อนให้มอสบเนร
“หนูอินเป็นภรรยาออา อาะไม่ยอมให้เราสอนแยันอยู่เป็นเ็า และ...” ทรประทับุมพิลบนหน้าผาอหล่อน “เื่ออา ไว้ใอา อาอยาให้หนูอินเื่อว่าอาเป็นสามี...และะเป็นสามีอหนูอินลอไป”
เป็นลอไป...หล่อนรำพันในใ
นั่นเป็นวามริหรือ นที่ลัวารแ่านอย่าอานัยะยอมมอบีวิให้หล่อนทั้ีวิไ้หรือ!
อินทุอรื้อเพียใ
แ่ท่านายื้อว่าเป็นพันเท่า
หาทรัสินพระทัยในสิ่ใ ะไม่ยอมให้มันผิไปาที่ั้ใไว้แม้แ่ นิเียว ถึหล่อนะอ้อนวอน ร้ออ หรือใ้มารยาร้อยเล่มเวียนอออ้อน หล่อน็เื่อว่าท่านายไม่มีทาใอ่อน
เผ็าร!
หล่อน่อว่าเาในใเมื่อ้าวเ้ามานั่ในรถเรียบร้อยแล้ว ไม่ไ้พูออไปแม้สัำ มีเพียแ่แววาระมัที่แสวามเรี้ยวราออไปั่วะหนึ่
วาอหล่อนอาเผยวามรู้สึัแ้เินไป...ัเสียนท่านายอ่านออ
“ว่าอะไรอาะ”
นัวเล็ะพริบา...ปริบ ลืนน้ำลายหนึ่เอื้อ่อนสั่นศีรษะไปมา
“เปล่าเพะ”
“แน่หรือ”
ะอบว่าแน่็เป็นารโห อินทุอรึเลือที่ะนิ่เียบ หล่อนเม้มริมฝีปาแน่นสะบัหน้าหันไปทาอื่น แว่วเสียสรวล แผ่วเบาัิริมใบหู
“เพิ่เยเห็นหนูอิน้อน็วันนี้...”
สิ้นเสียนั้นเา็ทำในสิ่ที่อินทุอรไม่าิ
เรียวโอษ์หยัหนาทาบลมา...บนแ้มเย็นื
เพียสัมผัสแผ่วเบา แ้มอหล่อนพลันเห่อร้อน ่อนะวาบไปทั้ร่าเมื่อไ้ยินำถัมา
“น่ารั”
เป็นเพียำสั้นๆ ที่ทำให้หัวใอหล่อนเ้นไม่เป็นส่ำ
อินทุอรไม่พูอะไรอีเลย ไ้แ่นั่ห้ามปรามหัวในเอนถึุหมาย
เรือนหลัเล็รหน้าทำให้หล่อน้อเพ่มอเพื่อให้แน่ใ
นี่หรือ...เรือนหอ ไม่ใ่บ้านหลัให่โ สร้าอย่าหรูหราอลัาร แ่เป็นเพียเรือนหลัน้อยที่แสนเรียบ่าย รอบบ้านสื่นและาม้วยอไม้นานาพันธุ์ที่แ่ันเบ่บาน
ไม้อที่แวนอยู่รระเบียเอนไหวามแรลม ให้วามรู้สึผ่อนลายและอบอุ่น
หล่อนอบที่นี่...อินทุอรบอัวเอะวาสายามอไปรอบๆ
“อารู้ว่าหนูอิน้ออบ”
ทร้าวมายืนเีย โอบเอวหล่อนไว้...แนบินใสั่น
“บ้านหลันี้ือเรือนหออเราสอน อาพยายามปรับปรุเปลี่ยนแปลให้เป็นแบบที่หนูอินอบ” ทรอหล่อนแน่นว่าเิมเมื่อรัสประโยถัมา “แ่ริๆ แล้วอาไม่อยาให้หนูอินแ่อบมันหรอนะ อาอยาให้หนูอินรัมัน...รัให้มาเท่าๆ ับเป็นบ้านอหนูอินเอ”
อินทุอรเหลียวมอ วาวูบไหวเมื่อมอสบวเนรที่เปี่ยม้วยวามอบอุ่น
“อินอาะเยรัมัน แ่อนนี้...อินำไม่ไ้”
มีวามผิหวัพาผ่านวู่นั้น ่อนผู้เป็นเ้าอะ ลี่ยิ้ม
“อีไม่นาน...อินะำไ้ อาเื่อว่าไม่นานหรอ”
ทรประอหล่อนเ้าไป้านใน พาหล่อนึ้นไปยัห้อนอน อินทุอรัใไม่ี หล่อนหวาหวั่นับารอยู่ับเาสอ่อสอ ไม่ใ่เพราะรัเีย แ่เพราะหล่อนไม่รู้ว่าวรรู้สึอย่าไรับเาันแน่...วรปล่อยใให้รั หรือวรห้ามวามรู้สึที่มี่อเาี
“นั่รนี้่อน่ะ”
ทรประอหล่อนให้นั่ลรปลายเีย วาระเป๋าใบย่อมที่ใส่เพียเสื้อผ้าอหล่อนลบนพื้น เ็รับใ้นหนึ่้าวเ้ามาพร้อมับน้ำเย็นบรรุในแ้วใส
“เอาวาไว้รนั้น” รัสพลาี้พระันีไปยัมไฟ้าเีย “แล้วเอาุอุหิไปั้วยนะ”
ทรยื่นระเป๋าใบย่อมนั้นให้อีฝ่าย ่อนเินไปหยิบแ้วน้ำมาให้หล่อน
“ื่มน้ำไหมะ”
ทำท่าะเ้ามาป้อน อินทุอรถึับผะรีบว้าแ้วนั้นไว้่อน
“อบพระทัยเพะ”
หล่อนรับมาื่มสอสามอึ พลาระเถิบหนีเมื่อสามีนั่ล้าๆ ัน
รั้นหล่อนหนี ท่านาย็ามิ อินทุอร้อระเถิบนเือบเีย เห็นท่าไม่ี หล่อนรีบผุลุ เินไปวาแ้วบนโ๊ะ้าเีย ทำท่าะเินไปยัประูห้อนอน แ่ถูวาไว้เสีย่อน เ้าัวึเลี่ยไปที่ประูระเบีย
ยัเินไม่ถึ ู่ๆ อาารปวศีรษะำเริบ อินทุอรทรุฮวบรนั้น ภาพบาภาพวาบเ้ามาในหัว เป็นวามทรำที่แสนสับสนและไม่ปะิปะ่อันเลยแม้แ่นิเียว หล่อนยสอมือุมศีรษะ ัฟันสะลั้นเสียโอรวอย่าเ็บปวทรมาน
“หนูอิน!”
ทรปราเ้ามาหา และร้อเรียอย่าห่วใย
“ปวหัวอีแล้วหรือ”
“เพะ”
หล่อนฝืนอบ ่อนะสูลมหายใลึ้วยหวัว่ามันะ ่วยไ้
“ไปโร’บาลีไหม”
“ไม่...่ะ” แ่ละำออมาแสนยาเย็น แ่หล่อน็พยายามพูเพราะไม่อยาลับไปที่โรพยาบาลแล้ว หล่อนอยู่ที่นั่นมานเินพอ “ะ...เี๋ยว็...หะ...หาย”
“เมื่อไรล่ะ เมื่อไรหนูอินะหาย”
ทรพ่นำสบถอย่าหุหิ ่อนะอุ้มหล่อนไว้ทั้ัว
“อย่าื้อน่าหนูอิน ไปหาหมอเถอะ”
“ไม่นะเพะ!”
หล่อนร้อห้าม พลามอเาอย่าอ้อนวอน อนนี้น้ำา
เอ่อลอนมอไม่เห็นแล้วว่าท่านายทำสีหน้าเ่นไร
“ให้อินไ้นอนพัสัหน่อย แ่ไ้นอนพั็หายแล้ว่ะ”
บ่อยรั้ที่อาารปวศีรษะำเริบ นอายาแ้ปวแล้ว หาหล่อนไ้ีบสัั่วโม อาาร็ะีึ้น
“อินไม่เป็นอะไรริๆ นะเพะ”
อานัยนิ่ไปรู่หนึ่ ่อนผ่อนลมหายพระทัยยาว
“โอเ ไม่เป็นไร็ไม่เป็นไร่ะ แ่ถ้าวันนี้หนูอินปวหัวอี หนูอิน้อไปหาหมอ ห้ามื้อนะะ”
หิสาวรีบพยัหน้า ยืนยันให้ำสัา เมื่อนั้นอานัยึพาหล่อนไปที่เีย วาลอย่าเบามือพลาลี่ผ้าหุ่มลุมให้้วย
“อาะนั่เฝ้ารนี้” รัสพลานั่้าหล่อน ไม่ถามหล่อนแม้สันิว่าอยาให้อยู่้วยหรือไม่ และนื้ออย่าอานัย ถึหล่อนอยาะไล่ไปให้พ้น ็ะทรไม่ยอมไปไหนหาั้มั่นไว้แล้วว่าะนั่อยู่รนี้ อินทุอรึไม่ร้อห้าม หล่อน่อยๆ ปิเปลือาล เสียนร้อและอาาศอันเย็นสบายทำให้หล่อนผล็อยหลับไปในเวลา อันรวเร็ว
ความคิดเห็น