ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ไอ้ฆาตกร...(เพิ่มฉากใหม่นิดหน่อย+แก้คำผิด1)
"แบบนี้ดีกว่าเยอะเลยนะ:)"
ผมตัวสั่นไปด้วยความกลัวหลังจากพึ่งผ่านความรุนแรงของบทรักเมื่อครู่มา แจ๊คกรีดช่องทางด้านหลังของผมจนเป็นแผล เขาใช้เลือดเป็นตัวหล่อลื่นไอ้โรคจิตนั่นมีความสุขที่ได้ทำแบบนั้น...แต่ไม่ใช่ผมและผมไม่มีอารมณ์ร่วมอะไรกับมันเลย ตอนนี้ได้แต่พยายามแก้เน็กไทที่มัดมือตัวเองไพล่หลังอยู่แต่ก็ต้องหยุดเพราะอยู่ๆมันก็ลุกขึ้นนั่งพร้อมกับดึงผมให้ขึ้นมานั่งคร่อมบนตักมัน มือเย็นๆกอดผมที่อยู่บนตักเอาไว้เราเปลือยเปล่ากันทั้งคู่ผมไม่เข้าใจเลยว่ากอดนี้มันหมายความว่าไง ริมฝีปากอุ่นพรมจูบบนหน้าอกผมอย่างเผลอตัวจนตอนนี้มีรอยจูบ เต็มอกไปหมด
"หยุด!!"
"หึๆ ทำไม หรือว่าชอบฉันที่ทำตัวเป็นไอ้งั้งล่ะ?"
"ทำไมแกถึงฆ่ามาร์ธ่า?"
"...."
แจ๊คไม่ตอบ ไอ้หมอนี่เงียบแล้วกอดผมแน่นกว่าเดิม
"ตอบมาสิไอ้ฆาตกร--"
"นายจะสนทำไม....ฉันมันวิกลจริตนี่ ใช่ไหมล่ะ...คาดเดาอะไรจากฉันไม่ได้อยู่แล้วนี่จริงไหม"
"แกมันป่วย--อึก!!"
นิ้วเรียวยาวที่สอดเข้ามาในช่องทางด้านหลังและมันโดนแผลที่ถูกกรีดเอาไว้ตอนแรก ผมกัดฟันแน่นไปด้วยความเจ็บปวดตอนนี้เร่างกายสั่นไปหมด ไม่รู้ว่าด้วยมันจะฆ่าผมเมื่อไหร่
"ชอบเวลาได้เล่นกับนายแบบนี้แฮะ:)"
มันว่าพลางกดท้ายผมเข้าประกบริมฝีปากอย่างดุดัน ฟันคมขบเม้มกลีบปากล่างผมอย่างสนุกสนานจนกลีบปากผมบวมแดง เมื่อมันผละออกสายตาคมกริบมองผมที่หอบหายใจเสียงแหบพร่า
"พระเจ้า...นายโคตรดูดีเลย:)"
ไอ้โรคจิตว่าพลางตบแก้มผมสองสามทีมันต้องการจะหยามผม...
"แกควรจะฆ่าฉันในตอนที่มีโอกาส"
"ว้าว~ฉันกลัวจังเลย"
มันดูถูกผมโดยการปลดเน็กไทน์ที่มัดแขนอยู่ และผมไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดมือหรอก มีดที่อยู่บนหัวเตียงถูกหยิบขึ้นมา ผมกดร่างสูงลงแล้วใช้คมมีดนี่ก็จ่อที่คอหอยของไอ้ฆาตกร น่าแปลกที่มันไม่รู้สึกกลัวเลย...
"ฉันไม่ตายหรอกนะนายแค่เอามีดจ่อแบบนี้"
"แกคิดว่าฉันไม่กล้าสินะ"
"ฉันรู้ว่านายฆ่ามาเยอะนะก็นายเป็นทหารนี่ งานสกปรกก็ทำมาแล้วกะอีแค่ชีวิตของฆาตกรคนเดียวคงไม่สำคัญกับนายใช่ไหมล่ะ"
"แกรู้...."
มันยักคิ้วราวกับจะยอกย้อนผม
"หึ เอาสิฆ่าฉันเลย ฉันเป็นคนฆ่ายัยทหารเรือนั่น ลงมือสิ!!"
"...."
มีดคมถูกกดลงบนคอของมันแต่มันยังคงไม่มีท่าทีว่าจะกลัวเลยแม้แต่น้อยส่วนที่แย่ที่สุดคืออะไรรู้ไหม? เป็นผมเองที่กลัว...
"ทำสิ...หรือว่านายทำไม่ได้เพราะเป็นฉัน อย่าบอกว่านายยังรู้สึกรักฉันน่ะ :)"
"....."
ผมแค้นมันมาตลอดตั้งแต่รู้ว่ามันฆ่ามาร์ธาอยากจะฆ่ามันมาตลอด แต่มันที่ว่าต้องไม่ใช่แจ๊ค...มันไม่ควรจะเป็นแจ๊ค และเขาพูดถูก....ผมฆ่าเขาไม่ได้...เพราะผมยังรู้สึกรักเขา
"...."
แจ๊คหยิบมีดจากมือผมไปอย่างง่ายดาย เขายิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะ...
"ทำบ้าอะไรของแกน่ะ!"
ไอ้เวรนี่มันเอามีดกรีดคอตัวเองพร้อมกับหัวเราะลั่นอย่างบ้าคลั้ง
"ฮ่าๆๆๆ!!!"
"แม่งเอ้ย!"
อาจเป็นเพราะยังแคร์หรือไม่ก็เพราะความเป็นมนุษย์ ผมรีบเข้าไปกดคอเขาไว้ก่อนที่หมอนี่จะเสียเลือดตายแต่...แผลมันหายเอง และหายได้เร็วด้วย นี่สินะเหตุผลที่เขาไม่มีแผลเมื่อที่ผมเอามีดกรีดหน้าอกเขาตอนสู้กันในครัว
"...."
"แกเป็นตัวอะไร?"
"...."
เขาไม่ตอบ มือหนารวบท้ายทอยผมที่นั่งคร่อมบนตัวเขาอยู่เข้าประกบริมฝีปาก แน่นนอนว่าทำได้ไม่นานผมก็ผลักไอ้เวรนี่ออก!
"Fu*k you! "
ผมลุกออกจากร่างของไอ้ฆาตกรโรคจิตนี่แล้วนั่งหันหลังให้เขาเพื่อรอให้มันเป็นคนฆ่าผมเพราะรู้แล้วว่าผมไม่มีทางปลิดชีพมันได้ ตอนนี้ได้แต่กุมขมับเพื่อซ่อนน้ำตาตัวเองไม่ให้มันเห็นในความโง่ในตัวผม....โง่ที่รักมันไปแล้ว
"....."
"....."
แจ๊คหยิบมีดสั้นที่เคยเป็นของผมขึ้นมาเขาว่างมันบนหัวเตียงอย่างเบามือ ผมคิดว่าเขาจะหัวเราะเยาะซะอีก แต่ที่ได้กลับมาเป็นเพียงน้ำเสียงเรียบๆที่ชวนผมอาบน้ำ
"อาบน้ำกันเถอะ"
เอาจริงดิ?? เขาชวนผมอาบน้ำหลังจากที่ทรมานผมแล้ว....หึ เยี่ยมไปเลย ผมเช็ดน้ำตาลวกๆก่อนจะพยายามทำให้เสียงตัวเองเป็นปกติที่สุดแม้ว่าตอนนี้ความรู้สึกมากมายมันจะจุกอยู่เต็มอกก็ตาม
"เมื่อไหร่....แกจะฆ่าฉัน?"
"....."
ไม่รู้หรอกนะว่าแจ๊คคิดอะไรอยู่ จู่ๆหมอนี่ก็อุ้มผมลงอ่าง น้ำในอ่างก็อุ่นดีนะแต่ที่แย่ก็คือผมต้องอาบกับมันเนี้ย! เลือดที่เปื้อนตัวผมก็กับเขาก็ค่อยๆถูกล้างออกไป ให้ตายสิแสบชะมัดเลยตอนที่แผลโดนน้ำแบบนี้ เราอยู่กันคนละฝั่งของอ่าง....ยังไม่พร้อมจะสบตาไอ้เวรนี่ตรงๆหรอกนะ
"มานี่สิ..."
ชูนิ้วกลางให้คงแทนคำตอบได้ดีที่สุด เขาที่ดูจะโมโหดึงให้ผมขึ้นมานั่งคร่อมบนตัก ผมเลือกอะไรได้บ้างล่ะ...ไอ้ฆาตกรรวบท้ายทอยผมเข้าประกบริมฝีปากอีกรอบ มือหนาลูบไปตามแผ่นหลังที่เคยเป็นแผลเพราะกรงเล็บอันตรายของเขา ลิ้นตวัดลิ้มรสในโพรงปากเริ่มทำให้ผมตัวสั่นเพราะโกรธและไม่เข้าใจว่าเขาจะทำแบบนี้ทำไมอีก
ผลัก!
ริปเปอร์ดูไม่โกรธที่โดนผลักออกแววตาที่คาดเดายากทำให้ผมไม่เข้าใจว่าเขาต้องการอะไร
"ทำแบบนี้อีก เพื่ออะไร!? "
และการถามตรงๆก็ดูเป็นวิธีที่ง่ายที่สุด จะได้คำตอบไหมก็อีกเรื่อง ส่วนที่แย่คือแย่คือผมไม่กล้ามองหน้าเขาเลย คนตรงหน้าเสยผมตัวเองที่เปียกน้ำขึ้นแล้วจับคางผมให้สบตากับเขา น่าแปลกใจที่ครั้งนี้ไม่มีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์มันเป็นเพียงใบหน้านิ่งๆอันทรงเสน่ห์ที่กำลังเปียกปอน
"พวกโสเพณีที่ฉันฆ่า พวกหล่อนมาเสนอตัวให้เพราะเห็นว่าฉันรวย ไม่ก็เพราะหน้าตา"
"......"
"หึ แต่พอรู้ว่าฉันคือThe Ripperพวกนั้นก็กลัวจนหัวหด ร้องขอชีวิตบ้างล่ะ ต่อรองบ้างล่ะ"
มือหนาที่เคยโอบหลังผมเลือนขึ้นมาลูบตรงกลุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนแทน
"....."
"แต่ดูสิ นายก็ยังรักอีกเหรอ ฉันต่อให้รู้ตัวตนจริงๆของฉัน...."
เขายิ้มออกมามันไม่ใช้รอยยิ้มเจ้าเล่ห์แบบที่ผมเคยเห็นบ่อยๆ มันเป็นรอยยิ้มที่เปล่งประกายราวกับว่าเขากำลังมีความสุขจริงๆ ผมหรี่ตามองไอ้ฆาตกรนี่ก่อนหัวเราะออกมาอย่างประชดประชัน
"ฮะๆ....หลังสิ่งที่แกทำ คิดว่าฉันจะเชื่ออะไรก็ตามแกพูดอยู่เหรอ?
"....."
"แล้วก็อย่าคิดว่าฉันยังรักแกอยู่ ไอ้ฆาตกร"
ผมพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาแต่มันก็แค่ส่ายหัวอย่างยิ้มๆราวกับกำลังหยอกล้อผมอยู่
"แล้วทำไมถึงไม่เอามีดแทงคอหอยฉันซะล่ะนาอิบ ทำไมถึงเข้ามาห้ามเลือดให้ฉันทั้งๆที่ฉันเป็นคนฆ่ายัยทหารเรือนั่น:)"
"....."
"หลอกตัวเองมันยากกว่าโกหก นายว่ามั้ย:)"
ผมปัดมือที่เลือนมาประคองแก้มตัวเองทิ้งก่อนจะลุกออกไปแต่ดูเหมือนมันจะไม่ง่ายแบบนั้น มือหนาดึงให้ผมยังคงนั่งอยู่บนตักเขา แจ็คกอดผมไว้แน่นพลางกดจูบลงบนอกผมอย่างดุดันโดยไม่ถามความสมัครใจ
"อะ...อือ แกมัน--อ่า!"
ฟันคมกดลงบนคอผมจนร่างกระตุกเกร็ง แจ็คล็อคร่างผมไว้จนผมเหนื่อยที่จะขัดขืน เลือดสีแดงไหลจากรอยกัดที่คอลงสู่น้ำในอ่าง มันยิ้มเมื่อเห็นว่าผมเหนื่อยที่จะขัดขืนแล้ว
"ไอ้สวะ"
"ปากดี...จนน่าหาอะไรมายัดปาก"
"แกเอาชนะเธอได้ยังไง"
".....?"
"เธอเป็นถึงพลเอก แถมยัยนั่นยังพกปืนลูกโม่ติดตัวแทบจะตลอดเวลา"
"หึ ไม่คิดว่าฉันเก่งบ้างเหรอ?"
"....."
มันเลิกคิ้วก่อนกระซิบเบาๆด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกที่แสดงถึงความน่ากลัวของมัน
"ก็ทำให้ยัยนั่นยิงปืนไม่ได้ซะ ก็สิ้นเรื่อง:)"
"...."
ในหนังสือพิมพ์บอกว่าศพมาร์ธ่า....มือทั้งสองข้างของเธอถูกตัดทิ้ง
หลังอาบน้ำแจ๊คให้ผมสวมเสื้อที่ตัวใหญ่ของเขา และมันตัวใหญ่มากแถมยังมีกลิ่นหอมของชาอังกฤษอยู่ด้วย กลิ่นของเขา...เสื้อมันคลุมได้ทั้งตัวเลย...
"นายอยากกินอะไร?"
ผมล่ะเกลียดชะมัดเวลาที่เขาทำเหมือนว่าทุกอย่างมันปกติดีทั้งๆที่การอยู่บ้านร่วมกับฆาตกรต่อเนื่องโรคจิตมันไม่ปกติ แต่ถ้าเขาต้องการแบบนั้นผมจะเอาด้วยก็ได้เพราะไม่ต้องเดาก็รู้ว่าหมอนี่ล็อคประตูไว้ ถ้าจะหนีออกจากที่นี่ตอนนี้ มันเป็นอะไรที่โง่เกินไป ดังนั้นผมต้องตีเนียนไปก่อนแล้วค่อยหนีตอนที่เขาหลับ
"ฉันกินได้ทุกอย่างนั่นแหละ"
ดูเหมือนกุญแจบ้านจะอยู่ในเสื้อโค้ทเขา...อาหารที่เขาทำเป็นสเต้กวัว ผมคิดว่าเขาจะเอาแค่ขนมปังกับซุปให้เหมือนกับนักโทษซะอีก
"ไม่กลัวฉันแล้วเหรอ?"
มันถามด้วยรอยยิ้มผมก็เลยยิ้มอย่างประชดประชันตอบมัน
"ก็ลองกินดูเผื่อว่าแกจะใจดี ใส่ยาพิษให้ฉันไง:)"
"ประชดเก่ง:)"
"तिमीलाईबकवास"(ไอ้ขยะ)
"เดาว่านายด่าฉันเป็นภาษาบ้านนาย"
"เดาถูก"
กินเสร็จก่อนเขาอีกแล้ว ผมนั่งเท้าคางมองเหยื่อในหนังสือพิมพ์ของThe Ripperสลับกับหน้าแจ๊คเพื่อฆ่าเวลาแล้วก็ได้แต่คิดว่า....ทำไมตัวเองถึงคิดไม่ได้เรื่องนี้ทั้งๆที่เสียงฮัมเพลงมันแบบเดียวกันเลย แล้วมาร์ธ่าไปทำอะไรให้เขาโกรธนะ อาจจะเป็นเพราะ...เธอยิงพลุใส่หน้าเขา จะอะไรก็ช่างหมอนี่ไม่มีสิทธิ์ที่จะมาร์ธ่า หรือใครก็ตามถ้าผมบอกกับตำรวจเรื่องนี้ได้ล่ะก่็....
ทันทีที่แจ็คทานเสร็จผมเก็บจานให้เขาอย่างเผลอตัวแถมล้างให้เสร็จสรรพ เออเยี่ยม...
ก็มันเผลอนี่นา...
"เลิกทำแบบนี้ทีเถอะน่า!"
เป็นอีกครั้งที่ผมสะดุ้งโหยงเพราะอยู่ๆแจ็คก็มาด้านหลังโดยที่ผมไม่ทันรู้ตัว เขาจับแขนผมเอาไว้ก่อนผมจะเดินหนี
"นายทำฉันเสียใจนะ ครั้งที่แล้วตอนมีอะไรกัน นายไม่มีอารมณ์ร่วมเลย:)"
"ของแบบนั้นมันจำเป็นด้วยเหรอ สำหรับวิกลจริตแกน่ะ?"
"ถ้าเป็นนายมันก็จำเป็นสิ"
"หึ ตอแหล..."
"...."
แจ็คหยิบขวดเหล้ารัมใกล้ๆก่อนยกขึ้นดื่ม เขาล็อคร่างของผมไว้กับเคาเตอร์จากนั้นเหล้ารัมก็ถูกกรอกใส่ปากผมผ่านปากเขาO_o เจอแบบนี้ก็ต้องกลืนเข้าไปอยู่แล้วไม่ให้ตัวเองสำลัก รสชาติไม่เลวมากแต่ถ้ามันเขามาในปากผมเยอะขนาดนี้ ผมเมาแน่ๆเวร....
"เล่นอะไรของแก!?"
"เดี๋ยวนายก็รู้สึกดีน่า เชื่อเถอะ:)"
เขากดจูบลงมาที่ริมฝีปากผมซ้ำๆในขณะที่เข้ามาโอบเอวผมเอาไว้ ความรู้สึกร้อนท้องและเวียนหัวเริ่มก่อตัวแล้ว นี่มันเร็วกว่าวิสกี้ด้วยซ้ำ บ้าเอ้ย...
"โอ้ ระวังหน่อย:)"
แจ๊คช้อนตัวผมขึ้นก่อนผมจะหัวทิ่มแล้ววางลงบนโซฟา หมอนี่ขึ้นมาคร่อมร่างผมไว้
"นายตอนอยู่ในเสื้อผ้าน้อยชิ้นแบบนี้ก็น่ารักดีนะ"
ใช่นอกจากเสื้อเชิ้ตหมอนี่ ผมก็ไม่ใส่อะไรเลยแต่ผมจะไม่เชื่อคำชมปลอมๆของมันอีกแล้วล่ะ
"ไอ้ตอแหล..."
"ฉันพูดจริงนะ....นายดูดีมากเลย"
มือที่เคยเย็นเฉียบมันอุ่นขึ้นมาอีกแล้วเขาปัดเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนที่ปรกหน้าผมอยู่ออกเราจะได้สบตากันชัดๆแต่อาการร้อนท้องปนเวียนหัวมันก็เข้าทำร้ายผมซะหนัก
"อุ้บ!!"
ความรู้สึกอยากอาเจียนเพราะเวียนหัวก่อตัวขึ้น แจ๊คช้อนตัวผมขึ้นแล้วพาไปห้องน้ำอย่างรู้งาน แน่นอนเมื่อถึงโถ่ส้วมผมปล่อยหมดเลย
"อ้วกกกกก~"
"คออ่อน"
"แกอย่า--- อ้วกกกก อย่า.....ทำแบบนี้...อีกเชียว"
"ฮะๆ"
เมื่อไส้หมดพุงผมบ้วนปากตัวเองลวกๆแล้วลุกขึ้นอย่างไม่เต็มร้อยนักโชคดีที่เขาประคองผมไว้เสียงกดชักโครกดังขึ้นก่อนที่ผมจะถูกพาไปที่โซฟาตัวเดิมแน่นอนผมทิ้งตัวลงนอนทันที
"รู้สึกไงบ้าง?"
"...ห่วย...แตก"
"ฮะๆๆ"
ตาผมกำลังจะปิดลงแต่ฟันคมที่ขบลงบนคอทำผมสะดุ้งเฮือก
"อะ....อือ อย่ากัด"
"นายก็อย่าหลับสิ เดี๋ยวก็หมดสนุกหรอก:)"
ผมหลบดวงตาคมที่มีเสน่ห์ของคนตรงหน้าเพราะมันทำให้ผมประหม่าแต่แจ๊คกลับประคองแก้มผมให้สบตาเขาตรงๆ
"มองฉันสิ"
"....ไม่ได้..."
สิ่งที่คิดถูกพูดออกไปหมดเลย....
"ทำไม?"
"เพราะงี้ไงฉันถึงไม่อย่างจะเมา แม่งเอ้ย...นายทำให้ฉันประหม่า"
"....."
ทันทีที่ตาผมกำลังจะปิดแจ๊คลุกขึ้นนั่งแล้วดึงผมให้นั่งคร่อมบนตักเขาทำให้ผมตื่นขึ้นอีกครั้ง
"เรียกชื่อฉันสิ...."
".....แจ๊ค"
ผมเรียกชื่อเขาเพราะใบหน้าของแจ๊คตอนนี้ดูจะต้องการให้ผมทำแบบนั้น ร่างสูงเคลื่อนใบหน้าเขามาใกล้แล้วจุมพิตอย่างแผ่วเบา ไม่หนักหน่วงและเร้าร้อนและผมก็ชอบที่เขาทำ ผมรวบท้ายทอยเขาก่อนจะค่อยๆลูบขึ้นไปจิกกลุ่มผมสีน้ำตาลเข้มของแจ็ค ทันทีทำแบบนั้นรสชาติขมๆของเหล้าในลิ้นเขาก็ถูกสอดแทรกเข้ามาในโพรงปากร้อน ผมพยายามดันคนตรงหน้าออกเพราะเริ่มขาดอากาศหายใจ
"แฮ่ก....แฮ่ก...."
เสียงหอบหายใจแหบพร่าดังขึ้นมือที่เคยจิกบ่าของร่างสูง ตอนนี้มันเลื่อนลงมาสัมผัสที่อกหนา ใจเขาเต้นรัวเลย...เพราะผมเหรอ?
"นาย...ตื่นเต้นด้วยเหรอ?"
"เพราะนายนั่นแหละ"
ผม....ผมอยากจะเชื่อนะ...ว่าเขาพูดจริงๆแต่....
"นายโกหก"
"...."
"นายหลอกฉัน...ไอ้ตอแหล..."
มือหนาอุ่นๆวางลงบนกราม นิ้วโป้งใหญ่ลูบแก้มผมอย่างเบามือสายตาของเขาตอนนี้มันเต็มไปด้วยความวิตกและเศร้าหมอง จะเป็นเพราะผมอีกรึเปล่านะ
"เชื่อฉันเถอะ...."
"...."
"ได้โปรด..." please....
ทันทีที่คำคำนี้หลุดออกจากปากเขาพร้อมกับสายตาที่แสนอาวรณ์ผมรู้สึกได้ว่าคนที่อยู่ตรงหน้าคือแจ๊คสัน ดาเรนที่ผมรู้จัก.... ไม่ใช่The Ripper ไม่ใช่ไอ้ฆาตกรแต่เป็นแจ๊คที่ผมรักจริงๆ เปลือกตาที่หนักอึ้งปิดลงไปเพราะเมาก่อนจะได้รู้ว่าอะไรเกิดขึ้นต่อจากนั้น
==========
ขอบคุณที่อ่านกันจนมาถึงตอนนี้นะคะ จุ้บ!
ความสัมพันธ์ของแจ๊คที่มีต่อนาอิบก็เหมือนกับว่า อยากจะปั่นหัวให้ทรมานเล่นเพราะสนุกยิ่งกว่าฆ่าทิ้ง แต่เอาเข้าจริงๆก็ขาดไม่ได้เหมือนกัน ความรู้สึกที่ขาดไม่ได้ก็จะมาแสดงให้เห็นตอนนาอิบเมา
เพจ ---> ผู้ใหญ่ลีตีกลองประชุม
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น