ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ถูกโจมตี
"หมายความว่า....ท่านพี่ ยอมเหรอ?"
"แต่คนอื่นห้ามรู้"
แค่ตอนนี้เท่านั้นแหละ...
หนังยางที่อานาให้ถูกปลดออก เส้นผมยาวสีดำตกลงประบ่าอย่างที่เกนจิชอบให้มันเป็น จมูกฝังลงบนต้นคอสูดกลิ่นกายของพี่ชายอย่างโหยหา ชิมาดะคนน้องยิ้มก่อนตบปากรับคำส่งๆแบบไม่จริงจังมากนัก
"ก็ได้ :)"
"...."
"พยายามเก็บเสียงให้ได้ก็แล้วกัน"
เกนจิจับปอยผมขึ้นมาจุมพิตเบาๆเพื่อทำให้พี่ชายตัวเองประหม่าเล่นก่อนปลดเสื้อผ้าฮันโซออก แล้วจ้องมองมันหลังจากที่ไม่ได้ทำมานาน
"ข้าชอบมองตอนท่านประหม่า"
"เจ้าเคยบอกข้าไปแล้ว"
ฮันโซที่ตอนนี่อยู่ใต้ร่างน้องชายพยายามมองไปทางอื่นเพราะประหม่าเมื่อถูกจ้องนานๆ นั่นก็ยิ่งน่าแกล้งไปกันใหญ่
"อือ...เบาๆ"
ฟันคมกดลงที่ต้นคอ มันทั้งเจ็บและตื่นเต้นในเวลาเดียวกัน ฮันโซปล่อยให้เด็กนิสัยไม่ดีทำตามใจทุกอย่างเพราะความรู้สึกผิด เจ้าน้องชายนิสัยไม่ได้ของเขากดจูบลงมาที่ริมฝีปากอย่างดุดัน ลิ้นร้อนตวัดเกี่ยวในโพรงปากทำเอาใจเต้นแรงไปหมด
"ท่านพี่ของข้า..."
"....."
"งดงามที่สุด"
เกนจิใช้มือม้วนปอยผมที่แผ่กระจายอยู่บนหมอนเล่นด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
"ข้าเคยบอกรึยังว่าชอบท่านพี่ตอนไว้ผมยาว"
"เจ้าพูดไปแล้ว..."
"งั้นเหรอ..."
"และนั่นเป็นสาเหตุที่ข้าตัดผมให้สั้น"
"...."
วันต่อมา
"ฮันโซเป็นอะไรเหรอ เดินแปลกๆนะ"
ลีน่าทักเมื่อเห็นว่าเขาเดินเหมือนคนแก่ปวดเอว แน่นอนว่าฮันโซไม่อยากตอบเรื่องนั้น
"...."
"ท่านพี่จะ40แล้วนะ ถัาปวดเอวบ้างคงจะไม่แปลกอะไร"
นั่นไงต้นเหตุ เกนจิเข้ามากอดคอพี่ชาย ท่าทางร่าเริงผิดปกติผิดกับฮันโซ
"ทุกคนตื่นรึยัง?"
แจ๊คโมริสันเรียกทุกคนที่อยู่ตรงนั้น ดูเหมือนเขาจะต้องการคุยอะไรกับทุกคนหน่อย
"มีอะไรเหรอ?"
"....ฉันอยากบอกพวกนายให้เร็วกว่านี้นะแต่ ฉันเดาว่าพวกทาลอนจะเล็งเป้ามาที่เราก่อนที่จะเคลื่อนไหวต่อ"
แจ๊คเริ่มร่าย
"นั่นแปลว่า จะอยู่เป็นที่ไม่ได้สินะ"
ฮันโซเสริม
"ถูก พวกเราต้องแยกกัน และพยายามติดต่อกันให้ได้น้อยที่สุด ถ้าไม่จำเป็นจริงๆก็อย่าทำเลยจะดีกว่าไม่งั้นพวกนั้นจะรู้ตำแหน่งเอาได้"
"แปลกนะ....มันรู้ตำแหน่งของเรา มันควรจะบุกตั้งแต่เมื่อคืนนี่สิ"
เหมยสงสัย แจ๊คจึงพูดสิ่งที่ตัวเองกำลังวิเคราะห์ในหัว
"เพราะมันอาจจะกำลังดักฟังเราในตอนนี้และรอเอาข้อมูลให้ได้มากที่สุด ก่อนลงมือ--"
ตู้ม!!!
สิิ่งที่แจ๊คคาดการไว้เป็นความจริง ทหารมากมายมาที่นี่เพื่อจับกุมโอเวอร์วอชที่ทำผิดกฏหมายตามที่ถูกทาลอนจ้างมา แน่นอนพวกทหารมาล้อมที่นี่ไว้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว
ระเบิดทำให้กำแพงเป็นรูใหญ่ ทุกๆคนหาจุดcoverอย่างรวดเร็วเท่าที่จะทำได้
"เหมยรีบหนีเร็ว!!"
ในตอนนี้คนที่สู้ไม่ได้อย่างเหมยต้องหนีไปก่อน ไรน์ฮาร์ดกับบริกิตก็รีบไปอีกห้องเพื่อสวมเกราะ วินสตันเข้าไปโจมตีใส่พวกทหารอย่างไม่รอช้า ส่วนฮันโซหลบกระสุนอยู่หลังเคาว์เตอร์แล้วเตรียมธนู เกนจิเองก็ใช้ดาบปัดกระสุนก่อน ปาดาวกระจายเข้าใส่ทหารพวกนั้นแล้วจะเข้าประชิดตัวโดยมีฮันโซ แจ๊คและอานายิงคุ้มกันให้
ไม่นานไรท์ฮาร์ดและบริกิตที่สวมเกราะแล้วก็เข้ามาเสริมเพื่อเป็นโล่ให้เพื่อนๆ
ทุกอย่างคงไม่ยากต่อการควบคุมถ้าหาก
ตู้ม!
"แจ๊ค!!"
อานาตกใจเมื่อแจ๊คกระเด็นไปเพราะแรงแระเบิดเพราะกำแพงอีกด้านถูกพังเข้ามาโดยอคานเด้ โอกันดิมูหัวหน้าของทาลอน และยังมีคนที่ตามมาคอยช่วยฟื้นฟูพวกทหารอย่างมอยร่า ไหนจะวิโดว์กับรีปเปอร์ ในตอนนี้โอเวอร์วอชกำลังเสียเปรียบถึงขั้นสุด ที่แย่ทุดสุดคงจะเป็น
"เวรเอ้ย!!
โล่ของไรน์ฮาร์ดและปืนไฟฟ้าของวินสตันใช้ไม่ได้เพราะถูกซอมบร้าเล่นงาน เมื่อทุกอย่างกำลังชุลมุนวุ่นวาย เทรเซอร์ขว้างระเบิดเข้าใส่รีปเปอร์ แต่เกบก็ยิงระเบิดได้กลางอากาศทำให้แรงระเบิดและควันสีดำกระจายไปทั่วห้องแคบที่กำลังกลายเป็นสนามรบ
"ทุกคนรีบหนีไปก่อนเร็ว!!" อานาตะโกนบอกในขณะที่เข้าไปดูอาการแจ๊ค
"ไรน์ฮาร์ด!!" บริกิต
"ตื่นสิท่านพี่!" เกนจิ
คนที่อยู่ใกล้แรงระเบิดที่สุดคือไรน์ฮาร์ดกับฮันโซ ชายร่างใหญ่ที่สวมเกราะอย่างไรน์ฮาร์ดสามารถทนแรงระเบิดได้ แต่ไม่ใช่กับฮันโซ นั่นทำให้เขาสลบคาที่
.....
...
..
.
"....ไง?"
ฮันโซกระพริบตาของสามครั้งให้ดวงตาปรับสภาพกับแสง ทันทีที่เขาได้สบตากับผู้นำของทาลอน ชิมาดะคนพี่ก็ลุกขึ้นมาด้วยท่าทีตื่นตระหนก
"เกนจิล่ะ!?---อึก!"
ดูเหมือนแรงระเบิดจะทำให้ฮันโซในตอนนี้ขยับตัวได้ไม่มากนัก
"ฉันยังไม่ได้ฆ่าเขาหรอก แต่ส่งตัวเขาให้กับรัฐบาลแล้วเพราะเขาทำผิดกฏหมาย"
พึ่งจะเห็นว่าดูมฟิสท์มีผ้าพันแผลพันเต็มตัวไปหมด ดูเหมือนจะมาจากคมดาบของเกนจิ
"เกนจิทำเหรอ?"
"....ใช่ น้องนายทำไว้แสบมาก"
"หึ รัญบาลห่วยแตกที่รับเงินจากพวกทาลอน ขังเขาไว้ได้ไม่นานหรอก"
"...."
ฮันโซค่อยๆพลิกตัวหันหลังให้ดูมฟิสท์
"ข้าจะนอนต่อแล้ว"
"ไว้ใจฉันถึงขนาดนอนในฐานทัพทาลอนได้ง่ายๆแบบนี้เลยเหรอ:)"
"พูดอย่างกะข้าทำอะไรได้มาก เจ้าคงไม่ปล่อยให้ข้าหนีง่ายๆหรอก ใช่ไหมล่ะ?"
ก็จริงอย่างที่ฮันโซว่าอคานเด้ไม่ปล่อยให้ฮันโซหนีง่ายๆหรอก อีกอย่างฮันโซรู้ดีว่าถ้ายิ่งพยายามดิ้นดูมฟิสท์ก็คงรัดเขาแน่นยิ่งกว่าเดิม ตอนนี้ควรจะตามน้ำไปก่อน มีโอกาสก็ค่อยหนี
"เขาพยายามปกป้องนายจากฉันน่ะ"
"....อาการเขาเป็นไงบ้าง ตอนที่ถูกจับ ?"
"...."
อคานเด้ไม่ตอบ เขาลุกขึ้นแล้วตรงไปที่ประตูเหมือนกำลังจะออกไปแล้ว
"นายนอนพักเถอะ ไม่มีอะไรที่นายต้องห่วงหรอก"
"ดูเหมือนไซบอร์กนินจาของโอเวอร์วอชจะเป็นสมาชิกคนเดียวที่เราจับมาได้นะครับ"
"งั้นเหรอ"
ฟาริฮะ อามาริ ผู้รักษาความปลอดภัยขั้นสูงของรัฐบาล เธอถูกมอบหมายให้มาทำหน้าที่ดูแลและควบคุมไม่ให้ชิมาดะเกนจิออกมาจากที่คุมขังได้
"สภาพหมอนั่นเดินยังไม่ได้เลยด้วยซ้ำหลังจากสู้กับดูมฟิสท์"
"ให้ฉันดูก่อนเพื่อความมั่นใจ"
เกนจิในตอนนี้ถูกล็อคอยู่บนเตียงในสภาพที่แขนขาดไปข้างนึง และกล่องเสียงเองก็พังไปแล้วด้วย ฟาร่าใจหายเล็กน้อยแต่ก็ยังพยายามทำให้ตัวเองดูขรึมเข้าไว้ ไม่ให้โป๊ะแตก
"แต่หมอนี่ก็บ้าบิ่นใช่เล่นนะที่สู้ตัวต่อตัวกับดูมฟิสท์แบบนั้น"
"...."
ในตอนนี้ฟาร่าห์คิดจะช่วยเกนจิออกไป เธอทำไม่ได้ตรงๆหรอกเพราะเธอทำงานให้รัฐบาล ความจริงฟาริฮะไม่เห็นด้วยตั้งแต่การประกันตัวดูมฟิสท์ออกไปแล้ว แต่ด้วยอำนาจของเธอที่เป็นเพียงหัวหน้าของเจ้าหน้าที่ภาคสนาม เธอจึงไม่มีสิทธิ์สั่งการเรื่องนั้น
"ไปได้ละ ให้เป็นหน้าที่ของฉันเอง"
"ครับ"
"...."
เมื่อได้อยู่กันตามลำพัง ฟาร่าห์ตรงไปที่กล้องวงจรปิดที่มุมห้องแล้วดันมันขึ้นเพื่อให้มุมกล้องไม่ได้จับภาพของเกนจิ ก่อนหากระดาษกับปากกาแล้วเอาปากกาใส่มือให้เขาเขียนเพื่อสื่อสาร
"ฉันเดาว่านานรู้วิธีติดต่อแองเจล่านะ"
เกนจิผงกหัว ก่อนจะเขียนบอกกับฟาร่าอย่างยากลำบากเพราะใช้มือซ้าย
'มีโอกาสที่พวกทาลอนจะรู้ ถ้าใช้สัญญาญติดต่อ'
"ตัวหนังสือหรือไก่เขี่ย"
ก็ใช้มือซ้ายเขียนนี่! ชิมาดะคนน้องคงบ่นแบบนี้ถ้าทำได้
"โอเค ท่าทางฉันจะต้องไปหาเธอด้วยตัวเองสินะ พอจะรู้ไหมว่าเธออยู่ไหน?"
"...."
'ที่ ที่มีคนเจ็บ'
ฐานทัพทาลอน
"นายไม่หิวเหรอ?"
"...."
เอาตรงๆเลยนะ คุณชิมาดะไม่มีอารมณ์จะกระเดือกอะไรลงแล้ว เมื่อเขาอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ เขารู้ว่าเกนจิแค่ทิ้งเขาไป ไอ้เด็กสันขวานนั่นก็คงไม่ต้องโดนจับเพราะเขา ฮันโซจึงคิดว่าเรื่องนี้ตัวเองผิดเต็มๆ
"ทาลอนมีจุดประสงค์อะไร?"
ตอนแรกเขาไม่สนใจว่าทาลอนจะทำอะไรหรือทำเพื่ออะไร แต่พอเอาเข้าจริงๆฮันโซเริ่มจะไม่ค่อยพอใจในสิ่งที่ทาลอนทำแล้วเพราะมันทำให้เกนจิเดือดร้อนไปด้วย เขาจึงถามเหตุผลจากหัวหน้าของทาลอนโดยตรงไปเลย
"...."
"ตอนแรกข้าคิดว่าพวกเจ้าทำเพื่อเงิน แต่ดูเหมือนเจ้าจะอุดมการณ์อยู่ใช่ไหมล่ะ"
"หึ นึกว่านายจะไม่อยากรู้ซะอีก"
"...."
"นายเคยคิดบ้างรึเปล่าว่า มนุษย์นั้นอ่อนแอเกินไป?"
"...ก็มีบ้าง"
อคานเด้ยิ้มก่อนเอามือเท่าคางมองคนตรงหน้า
"ฉันแค่อยากให้มนุษยชาติแข่งแกร่งขึ้น ด้วยอุดมการณ์ของฉัน"
"เจ้าคิดจะดึงผู้คนเข้าสู่สงคราม นั่นสินะอุดมการณ์ของเจ้า"
โอเวอร์วอชมีอยู่เพื่อยุติสงครามและปกป้องผู้บริสุทธิ์ หลายคนคิดว่าความคิดนี้เข้าท่า แต่ไม่ใช่กับดูมฟิสท์ มนุษย์ควรจะแข็งแกร่งด้วยตัวเองไม่ใช่รอให้คนอื่นมาปกป้อง และสงครามจะทำให้มนุษย์แข็งแกร่งขึ้น
ถ้าเป็นคนทั่วไปคงด่าว่าดูมฟิสท์เป็นบ้าไปแล้ว แต่ฮันโซไม่ได้ทำแบบนั้น
"ฉันอยากให้นายร่วมด้วยนะ ฮันโซ"
"ข้าบอกแล้วไงว่าไม่สนใจ"
"...."
คนตัวใหญ่หลุบสายตาลงพื้นทันที่โดนปฏิเสธ
"หึ หน้าแบบนั้นมันอะไรล่ะนั่น"
"เหมือนตอนโดนนายหักอกล่ะมั้ง"
"...."
"...."
"ไม่เห็นเข้าใจ ข้ามีอะไรให้ชอบกัน?"
ในที่สุดฮันโซก็ยอมตักอะไรเข้าปาก อคานเด้จึงสบายใจขึ้นมาหน่อย
"ชอบทั้งหมดนั่นแหละ"
"นี่ จริงจังขนาดนั้นเลยเหรอ?"
"แน่นอนสิ"
"...."
ร่างใหญ่ลุกขึ้นแล้วเปลี่ยนมานั่งข้างๆฮันโซที่อยู่ฝั่งตรงข้าม
"แน่นอน..."
มือหนาประคองแก้มคนตรงหน้าอย่างให้หันมาสบตา ก่อนจะประทับจุมพิตลงริมฝีปากสวย โดยไม่ได้ขออนุญาต ฮันโซคงผลักอคานเด้ออกไปแล้วถ้าเขาไม่คิดจะใช้ความรู้สึกนี้ในการหนี
วันต่อมา ที่DORADO
ที่นี่เป็นที่นึงที่ยังมีการใช้ความรุนแรงอยู่มากกับพวกออมส์นิก เพราะผู้คนยังคงมีความเกลียดชังหลังจากสงคราม ฟาร่าห์เดาว่าคุณหมอซิกเลอร์คงจะอยู่ที่นี่เพื่อดูแลออมส์นิกที่ได้รับบาดเจ็บ
หวังว่าเธอคงไม่ได้มาเสียเที่ยวนะ
"ทำไมวะ? ลุกขึ้นมาสู้ไม่เป็นรึไง!?"
"...."
นั่นไง พวกอันธพาลรังแกออมส์นิกอีกแล้ว ทุกอย่างมันแย่ลงเรื่อยๆตั้งแต่ที่โอเวอร์วอชถูกปิดตัวไป แน่นอนว่าคนที่มีความยุติธรรมอยู่ในสายเลือดอย่างฟาร่าห์คงไม่ทนดูอยู่เฉยๆ แม้ว่าตอนนี้เธอจะไม่ได้อยู่ในชุดเกราะแต่นี่มันก็แค่พวกอันธพาลกระจอกๆคงจัดการไม่ยากเท่าไหร่
"ทำไมไม่หาเรื่องกับคนที่ตัวเท่าๆกันหน่อย?"
"หา? ฮะๆๆ อะไรล่ะนั่น คนตัวเท่าๆกันเหรอ"
พวกมันกำลังจะบอกว่าเธอตัวเล็กกว่าสินะ
...
..
.
หลังจากที่อันธพาลพวกนี้หนีไปแล้วเธอก็ดูอาการของออมส์นิกที่โดนทำร้าย พวกตำรวจไปไหนกันหมดนะ...แม่ว่าโอเวอร์วอชจะไม่อยู่แต่นี่มันเป็นงานของพวกตำรวจไม่ใช่รึไง
"ลุกไหวรึเปล่า?"
"...."
ท่าทางออมส์นิกคนนี้จะพูดไม่ได้แถมยัง--
"ดูเหมือนข้อต่อที่ขาเขาจะพัง"
เสียงของบุคคลที่สามที่อยู่ด้านหลังทำให้ฟาริฮะต้องหมุนตัวหันไปมอง และดูเหมือนฟาร่าห์จะเดาถูก เธออยู่ที่นี่จริงๆ
"แองเจล่า..."
คุณหมอซิกเลอร์อยู่ในชุดธรรมดากับกระเป๋าใบนึงที่มีอุปกรณ์การแพทย์อยู่ด้านใน หลังจากโอเวอร์วอชถูกปิดตัว เธอที่ไม่ค่อยเห็นด้วยกับการใช้ความรุนแรงของโอเวอร์วอชก็ออกเดินทางไปทั่วเพื่อรักษาผู้คนตามวิธีของเธอ
"ทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะ ไม่ใช่ว่าต้องทำงานหรอกเหรอ?"
สาวร่างบางว่าพลางนั่งลงก่อนจะดูสภาพขาของออมส์นิกตัวนี้แล้วเริ่มรักษา
"ฉันมาตามหาคุณนั่นแหละ"
"มีอะไรล่ะ?"
"....รู้เรื่องที่ดูมฟิสท์ถูกปล่อยตัวแล้วสินะ"
"ใช่ หน่วยงานของเธอนี่ ทำงานได้ไม่น่าพึ่งพอใจเท่าไหร่"
"ฉันไม่ได้มีสิทธิ์สั่งการ"
"...."
"ฟังนะ...ตอนนี้ทุกอย่างกำลังแย่ watchpoint gibraltarถูกโจมตี"
แองเจล่าละสายตาจากข้อต่อของออมส์นิกตรงหน้าแล้วหันไปสบตากับสาวผิวเข้ม
"...."
"มีคนบาดเจ็บ เราต้องการให้คุณช่วยนะ คุณหมอ"
หล่อเวอร์~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น