[IdentityV] Naib x Jack

ลำดับตอนที่ #7 : ความร้ายกาจThe Ripper (แก้ไขคำผิด1)

19:56

ให้ตายสิยัยมาร์ธ่าเมาหัวทิ่มเลยเมื่อกลับถึงบ้านของแจ๊ค เขาที่รออยู่หน้าประตูก็เปิดให้ก่อนที่ผมจะเคาะซะอีก สัญญาว่าจะกลับมาก่อน1ทุ่มแต่นี่เลตมาเกือบชั่วโมง แย่ชะมัด

"นายหายไปนานจังนะ"

"มาร์ธ่าเมาหนักน่ะฉันเลยต้องไปส่งเธอกลับโรงแรม"

".....งั้น นายดื่มกับฉันได้รึเปล่า?"

ผมส่ายหัว

"ฉันต้องเฝ้ายามให้นายทั้งคืนนะ"

"นายดื่มแค่ไวน์ก็ได้ ฉันแค่ได้เหล้ารัมมาใหม่แล้วอยากลองน่ะ:)"

คอแข็งไปไหมนะหมอนี่ผมยังไม่กล้าแตะวิสกี้เลยเพราะหัวทิ่มทุกครั้งยกเว้นตอนนั้นที่มาร์ธ่าสั่งมาให้เพราะมันเป็นแค่ช็อตเดียวเบาๆ=_= 

"แก้วเดียวนะ"

แจ๊คยิ้มหวานเจ้าตัวขยับเก้าอี้ให้ผมนั่งอย่างอารมณ์ดีจนผมต้องยิ้มตาม

"นายรออยู่นี่นะ จะไปหยิบมาให้"

ใช้เวลาไม่นานเจ้าตัวก็กลับมาพร้อมกับเหล้ารัมและไวน์ที่รินใส่แก้วมาแล้ว ดูเตรียมพร้อมชะมัด

"ขอบคุณ"

เขารินเหล้าใส่แก้วเกือบครึ่งจนผมเริ่มเป็นห่วงเพราะรู้ดีว่ามันแรงกว่าวิสกี้มาก เป็นผมแค่ช็อตเดียวก็หลับแล้วนะ

"ไอ้นั่นแรงกว่าวิสกี้อีกนะ"

"ฉันรู้ ถ้านายดื่มไวน์นั่นหมดก่อน...ฉันจะหยุดดื่มมันให้ก็ได้:)"

ผมถอนหายใจก่อนกะดกไวน์ในแก้วหมดไปอย่างรวดเร็วโดยที่เขายังจิบได้1ส่วน3ของทั้งหมด ผมยิ้มเยาะให้กับแจ๊คเพราะเขาพลาดแล้วที่มาท่าผม

"โอเคพ่อทหารเลือดร้อน ฉันไปนอนก็ได้:)"

เราทั้งคู่ลุกขึ้น ผมกำลังจะไปประจำที่เพื่อเฝ้ายามแต่ตาที่พร่ามัวก็ทำให้เรื่องแค่นี้ยากขึ้นเป็นเท่าตัว...รู้สึกเหมือนร่างกายหนักเป็นตันๆเลยก็ว่าได้

ผมเป็นอะไรวะเนี้ย....แจ๊คกระคองผมไว้ก่อนที่จะหัวฟาดพื้นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเขาเป็นสิ่งสุดท้ายที่เห็นก่อนจะหลับไป

.....

....

..

.

เวรเอ้ย....กี่โมงแล้ววะเนี้ย!? ผมพึ่งตื่นเช้าขึ้นมาบนโซฟาและมั่นใจว่าตัวเองไม่มีทางหลับเพราะไวน์แก้วเดียวแน่ๆ พอเข้าไปสำรวจในครัวและก็เป็นอย่างที่คิด...

ยานอนหลับ....

แล้วแจ๊คทำแบบนี้ทำไมนะ?

"ตื่นแล้วเหรอ?"

"!!!!"

ให้ตายสิ....

"นายช่วยเลิกทำแบบนี้ที! ย่องมาข้างหลังแบบนี้มันทำฉันตกใจนะ(= = ^)"

"โทษที:)"

"จะบอกไหมว่าทำไมถึงวางยานอนหลับฉัน?"

"หืม นายนี่หัวไวจังเลยนะไม่ว่าฉันจะทำอะไรนายก็รู้ทันตลอด"

ผมชูขวดยานอนหลับให้เขาดู

"...."

"ก็ฉันอยากให้เวลานอนนายกลับมาเหมือนเดิม"

ผมกุมขมับ อะไรของหมอนี่เวลานอนผมเป็นแบบนั้นเพราะต้องการจะเฝ้ายามให้เขา ให้ตายสิ ....ปัญญาอ่อนรึไงวะ

"ทำไม??"

ร่างสูงเข้ามาใกล้ก่อนจะยื่นบางอย่างให้กับผม มันเป็น....แหวนเงิน...??

"นายไม่ต้องเป็นบอดี้การ์ดให้ฉันแล้ว เวลานอนก็ปกติ ฉันก็จะได้ไม่ต้องดูเหมือนพ่อหม้ายเมียตาย:)"

"....."

"ว่าไงล่ะ?"

เขากำลัง ขอผมแต่งงานเหรอ? ผมก็ดีใจนะที่เขาทำแบบนี้...แต่ผมยังไม่พร้อมเท่าไหร่

".....คือ...ฉันก็ชอบนายนะ แต่....เราพึ่งคบกันได้ไม่นาน"

"แล้วต้องนานเท่าไหร่ล่ะ?"

สายตาที่เว้าวอนทำลังทำให้ผมรู้สึกแย่ที่ต้องปฏิเสธเขาไป แต่ผมจะไม่แต่งงานกับคนที่พึ่งคบกันได้แค่เดือนเดียวหรอก

"ฉันแค่อยากแน่ใจให้มากกว่านี้...."

แจ๊คเม้มปากเขาจะไม่ร้องไห้ใช่ไหม...เวร ผมรู้สึกผิดนะ

"วิธีขอแต่งงานโรแมนติกดีนะ ฉันชอบแต่....ฉันขอเวลาอีกซักหน่อย"

แจ๊คยิ้มแห้งๆเมื่อผมประคองแก้มเขาไว้

"อย่านานเกินไปล่ะ ฉันไม่อยากแต่งตอนอายุ50"

"ไม่นานขนาดนั้นหรอกน่า=_=*"

แต่ผมก็เข้าใจนะถ้าแจ๊คจะขอผมแต่งกระทันหันแบบนี้เพราะเขาเองก็แก่ตัวมากแล้ว แจ๊คบอกว่าจะทำอะไรให้กินเป็นการขอโทษระหว่างนั้นผมเลยอ่านหนังสือพิมพ์ของวันนี้รอไปก่อน ผมเดาว่าเป็นข่าวThe Ripper แหงๆ

"....."

พาดหัวข่าว พลเอกMartha Behamfil ถูกสังหารในวันที่XX XX XX  สภาพศพถูกตัดมือทั้งสองข้างออกอย่างสยดสยอง คาดว่าเป็นฝีมือของThe Ripperอีกแล้ว เจ้าหน้าที่ตำรวจยังคงไร้การคืบหน้าในการค้นหาว่า The Ripperคือใคร

"......."

เรื่องมันเกิดขึ้น เมื่อคืนเลย....

พระเจ้า....มาร์ธ่า....

....

...

..

.

"เธอสนิทกับนายมากรึเปล่า?"

แจ๊คถามเมื่อเราพึ่งกลับมาจากการไปเยี่ยมหลุมศพของมาร์ธ่า

"สนิทมากพอจะรู้ว่ายัยนั่นเป็นคนดีแค่ไหน"

เธอถูกฆ่าในวันที่ผมไปส่งเธอที่โรงแรม ตอนนั้นผมน่าจะอยู่กับเธออีกหน่อย...ไอ้ฆาตกรนั่นหมายหัวมาร์ธ่า ต่อไปมันจะมาฆ่าผมแน่ๆ....แต่ผมคงไม่สนแล้วล่ะ ถ้ามันอยากฆ่าผมก็เอาเลยผมไม่สนอะไรแล้ว...

"น่าแปลกนะ...ปกติริปเปอร์จะฆ่าแค่พวกโสเภณีนี่นา ทำไมพลเอกถึงตกเป็นเหยื่อได้นะ"

แจ๊คพูดขึ้นมาลอยๆ ผมที่พอจะเดาออกกลับพูดไม่ได้....ถ้าผมให้การกับตำรวจพวกเขาคงจะจับRipperได้ก่อนที่มาร์ธ่าจะถูกฆ่า...เวรเอ้ย...นี่มันความผิดผม

"นี่นาอิบ"

ผมหันไปมองคนตัวสูงเขายิ้มก่อนจะจับมือผมไว้

"นายอยากเห็นห้องของฉันรึเปล่า:)"

"ไม่ใช่ตอนนี้แจ๊ค..."

"คิดอะไรอยู่เล่า....ฉันแค่อยากให้นายเห็นห้องของฉันจริงๆนายไม่เคยเห็นเลยไม่ใช่เหรอ?"

ผมถอนหายใจก่อนจะผงกหัว

"ก็ดี"

ในห้องของแจ๊คก็ดูเหมือนห้องปกติ มันดูสะอาดที่นอนเองก็จัดซะจนดูเรียบร้อยด้วย บนหัวเตียงมีดของผมที่เคยให้เขา แอบดีใจแฮะ ที่เขายังเก็บมันไว้ผมนั่งลงบนเตียงก่อนหยิบมีดเก่าเล่มขึ้นมาดูแล้วพลิกไปพลิกมาอย่างชินมือ 

"ฉันชอบมีดของนายนะ:)"

แจ๊คว่าก่อนจะนั่งลงข้างๆผม

"ฉันใช่มันในสงคราม...มันเก่ามากแล้วล่ะ"

"มีดนายมันไม่คมเท่ามีดของฉันหรอก"

"พวกจิตกรจะมีมีดไว้ทำอะไร?"

"คงจะเอาไว้ตัดกระดาษ..."

แจ๊คยิ้มเป็นครั้งแรกรอยยิ้มของเขาทำให้ผมรู้สึก....ขนลุก...เขาหยิบถุงมือสีขาวที่มีใบมีดอยู่ปลายนิ้วขึ้นมาให้ผมดู ใบมีดที่ดูเหมือนกรงเล็บมันดูสะอาดเหมือนใหม่ราวกับถูกดูแลมาอย่างดี....และมันดูคล้ายกับ....กรงเล็บของไอ้ฆาตกรนั่น....

"หรือไม่ก็กรีดคอนายเล่น :)"

"....."

ไม่มีทาง....มัน...มันอาจจะเป็นมุกก็ได้ ส่วนไอ้กรงเล็บนี่ก็...พระเจ้า ให้ตายสิ

"ชะ....ชุด...นายในวันฮาโลวีนเหรอ...?"

ผมถามเสียงสั่น...แล้วจะให้ผมเชื่อจริงๆน่ะเหรอว่าคนที่ผมนอนกอด

วันนั่นคือThe ripperน่ะ ไม่หรอก ต้องมีการเข้าใจผิดอะไรแน่ๆ ไม่จริงหรอก---

"คิคิ...ฮ่าๆๆๆ!!"

เสียงหัวเราะดังออกมาอย่างบ้าคลั้ง แจ๊คกุมท้องตัวเองแล้วหัวเราะเสียงดังลั่นจนผมทำหน้าไม่ถูกเพราะไม่รู้จะหลอกตัวเองยังไงแล้ว

"....."

"นาย....ฮะๆ....นายนี่มัน-- ฮ่าๆ! โอ้พระเจ้า!!!!"

เขาหัวเราะออกมาจนน้ำตาไหล คนตรงหน้าเช็ดน้ำตาตัวเองแล้วกุมขมับ 

"ฮะๆ ตอนที่ฉันเอาไอ้นี่ให้นายดู เอาไอ้นี่ให้นายดูฉันคิดว่านายจะต่อยฉัน---"

หมับ!

ไอ้โรคจิตนี่รับหมัดหนักๆของผมทันก่อนมันจะเข้าหน้าเขา เสียงหัวเราะสะใจดังลั่นออกมายิ่งกว่าเดิมเมื่อเขาได้เห็นน้ำตาบนหน้าผม...

"ฮ่าๆๆ!! ว้าวดูสิ...ฉันหลอกให้นายเชื่อสนิทเลยใช่ไหม?"

"แก....!!!"

แจ๊คกดผมนอนลงร่างสูงคร่อมผมก่อนที่มือหนาจะเข้ามาบีบคอ เขายื่นหน้ามาใกล้แล้วถามด้วยรอยยิ้มน่ารังเกียจ

"ทำไมนายถึงเชื่อฉันง่ายขนาดนี้ล่ะ? เพราะว่าฉันทำเหมือนว่าเป็นห่วงเหรอ? เพราะว่าฉันตีหน้าเศร้าตอนที่นายหายไปเหรอ? หรือเพราะว่าฉันโกหกว่ารอนายทั้งคืน ทั้งๆที่คืนนั้น....คิๆ ฉันก็ไปสนุกกับนายในเกมนั่นแท้ๆเลย ฮ่าๆๆๆ!!"

"....."

"เอ๊ะ....หรือจะเป็นเพราะว่าฉันกุเรื่องขอแต่งงานขึ้นมา ทั้งๆที่คืนนั้นฉันแค่อยากวางยานายเพื่อจะไปฆ่าแม่สาวทหารเรือนั่น?"

"....แกทำแบบนี้ทำไม!? แกฆ่าเธอ...พระเจ้ามาร์ธ่า...."

"หึ....รู้อะไรไหม? แกทำตัวน่าสมเพชมันทำให้ให้ฉันเบื่อที่จะต้องฆ่าไอ้ขี้แพ้อย่างแก"

แจ๊คจับคางผมให้มองกับสายตาที่เย็นยะเยือกและรอยยิ้มน่าขนลุก

"ฉันเลยอยากลองทรมานแกในทางนี้ดู"

"...หยุดนะ..."

"รู้สึกดีไม่เลวเหมือนกัน เพราะดูหน้าแกตอนนี้สิ ฮ่าๆๆๆ!!!"

นี่สินะความรู้สึกที่เจ็บยิ่งกว่าตาย ทุกๆอย่างที่แจ๊คทำเขาก็แค่อยากจะทรมานผม....มันคืนเรื่องหลอกลวงทั้งหมด ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะโง่ได้ขนาดนี้....มือหนาออกแรงบดขยี้คอของผมอย่างหนักหน่วงและรุนแรงขึ้นและผมเองก็ยินดีถ้าแจ๊คจะฆ่า ไม่เอาแล้วพอกันที

...ตายไปซะยังจะดีกว่า

"เฮือก!!"

ทันทีที่ร่างสูงปล่อยมือออกจากคอ ผมรีบกอบโกยอากาศเข้าปอดอย่างทรมาน ก่อนลุกขึ้นนั่งกึ่งนอนเพื่อให้ตัวเองไม่อึดอัดแล้วพยายามหายใจต่อพลางกุมคอตัวเองไว้

"แฮ่ก...แฮ่ก...."

"ให้ตายสิ...นายก็ยังน่าเบื่อเหมือนตอนที่อยู่ที่สุสานเลย ไม่อยากร้องขอชีวิตแล้วงั้นสิ"

"....ถุ้ย!"

น้ำลายผมไปแปะอยู่บนแก้มของไอ้ฆาตกรที่ฆ่ามาร์ธ่า ถ้ามันคิดว่าผมจะกลัวจนไม่กล้าทำอะไรมัน มันคิดผิดแล้วล่ะ!

"แกนี่มัน..."

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

==========

ใครที่นึกภาพแจ๊คตอนที่หัวเราะไม่ออก ไรต์มีภาพประกอบค่ะ

พยายามเขียนให้นาอิบเกลียดริปเปอร์เข้าใส้ แล้วก็เขียนให้นาอิบรักแจ๊คแบบสุดๆพอมาเจอแบบนี้มันก็จะเจ็บหน่อยๆ ร้ายกว่าแจ๊คก็ไรต์นี่แหละฮ่าๆๆ//หัวเราะแบบHRK