[IdentityV] Naib x Jack

ลำดับตอนที่ #6 : อาการประหม่า(แก้ไขคำผิด1)

7:05

ก๊อกๆๆ

ประตูถูกเปิดแทบจะทันทีที่ผมเคาะ แจ๊คดูเหมือนไม่ได้นอนเลย ให้ตายสิผมไม่ได้บอกเขาซะด้วยว่าเมื่อคืนผมไม่อยู่เพราะต้องไปร่วมเกมบ้านั่นเพราะไม่คิดว่าตัวเองจะรอดกลับมา หลังออกจากเกมนั่นได้เมื่อคืนผมก็นอนเฝ้ามาร์ธ่าที่โรงพยาบาล แต่ก็ดีที่เสื้อผ้าเปื้อนเลือดก็ถูกเปลี่ยนเรียบร้อย เขาไม่มีทางรู้แน่นอน

"ไง"

"นายหายไปไหนมา?"

".....เรื่องส่วนตัว"

"ทำไมถึงไม่บอกก่อนล่ะว่าจะไม่อยู่"

"....."

เมื่อผมไม่ตอบ แจ๊คถอนหายใจก่อนจะดึงผมเข้าบ้าน ก็ดีเหมือนกันที่ไม่ต้องยืนคุยกันหน้าประตู

"ฉันจะรู้ไม่ได้เลยสินะ"

"โอเคฉันขอโทษที่ไม่ได้บอกนาย แต่ไม่มีอะไรที่นายต้องเป็นห่วงหรอก"

"....ฉันมันน่ารำคาญสินะ"

"ปะ...เปล่า"

ผมรีบปฏิเสธก่อนจะทำให้คนตรงหน้ารู้สึกแย่ไปมากกว่านี้

"วันหลังถ้าจะหายไปบอกด้วยล่ะ....ถือว่าฉันขอ"

เผลอทำหมอนี่เป็นห่วงซะได้....ผมเข้าสวมกอดคนตัวสูงเพื่อจะปลอบโยนเขา แจ๊คเองก็กอดผมแน่นไม่ต่างกัน หมอนี่โคตรติ๋มเลย

"ขอโทษที่ทำนายกังวลนะ"

ขอบตาเขาดำอย่างกับไม่ได้นอน จะไปว่าเขาก็ไม่ได้ผมเองก็ยังไม่ได้นอนเหมือนกัน นี่เป็นครั้งแรกที่ผมทานอาหารบ้านเขาซึ่งแจ๊คทำอาหารเป็นเพราะอยู่ตัวคนเดียว ส่วนผมครั้งสุดท้ายที่ทำอาหารผมทำไฟไหม้แล้วก็โดนแม่ด่า=_=^

และผมกินเสร็จก่อนเขาอีกแล้ว...

"นายเคยแต่งงานมาก่อนรึเปล่า?"

เมื่อบรรยากาศมันเงียบผมเริ่มบทสนทนากับคนตรงหน้าที่กินอยู่ เขาตอบโดยการส่ายหัวทันที

"ฉันดูเหมือนพ่อหม้ายเมียตายรึไง?"

แจ๊คพูดติดตลกแต่ขอโทษ ผมคิดแบบนั้นจริงๆ ผมจึงผงกหัวแทนคำตอบ

"เอาจริงดิ?"

"ก็นายทั้งมีฐานะ มีชื่อเสียง ทำอาหารก็อร่อย มารยาทงามแถมอายุนายก็ขนาดนี้แล้ว"

สิ่งที่ผมพูดมาทั้งหลายแหล่คือปัจจัยที่จะมีคนมาเข้าหาเขา แจ๊คส่ายหัวยิ้มๆ

"ทั้งหมดมันฟังดูเหมือนชมนะแต่...นายจะบอกว่าฉันแก่เหรอ?"

"ก็อายุนายกำลังจะขึ้นเลข4

"หึ ก็รอแต่งกับนายล่ะมั้ง:)"

เขาว่าพลางยักคิ้วอย่างมั่นใจ หมอนี่เป็นผู้ชายคนแรกเลยที่ทำอะไรแบบนี้แล้วผมไม่ขยะแขยง อันที่จริง ผมออกจะประหม่าซะด้วยซ้ำ•\\\•

"รีบกินเถอะ นายต้องวาดรูปต่อไม่ใช้รึไง"

"นั่นเป็นสิ่งที่นายจะพูดเวลาประหม่าสินะ:)

"หนวกหูน่า=\\\="

เริ่มเกลียดรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเขาแล้วนะเนี้ย กลับไปติ๋มแบบเดิมซะไอ้บ้าเอ้ย! ผมหยิบหนังสือพิมพ์ของวันนี้เข้ามาอ่านโดยหวังว่ามันจะไม่ทำให้ผมประหม่า แต่ข่าวที่ขึ้นหน้าหนึ่งตอนนี้ก็มีแต่เรื่องของThe Ripper พอนึกถึงมันก็รู้สึกขยะแขยงขึ้นมาเลย

"เห้อ...พวกตำรวจยังจับThe Ripperไม่ได้เลย"

"แย่จัง...นายอยากให้จับได้เร็วจะได้ไม่ต้องมาเป็นบอดี้การ์ดให้ฉันสินะ:)"

"ไม่ใช่แบบนั้น! มะ...หมายถึง--"

แจ๊คหัวเราะน้อยๆให้กับท่าทีกระโตกกระตากของผมที่กลัวว่าเขาจะเสียใจ นั่นคงแสดงได้ชัดเจนว่าผมแคร์หมอนนี่ขนาดไหน

"ฮะๆๆ"

"อย่าแกล้งกันสิ(= =**)

เมื่อแจ๊คกินเสร็จผมก็ทำตัวเป็นผู้อยู่อาศัยที่ดี

"เดี๋ยวล้างให้ นายไปทำงานต่อเถอะ"

ผมลุกขึ้นแล้วเก็บจานให้เขาก่อนจะเอามันไปวางบนซิ้งล้างจานแล้วเริ่มเปิดน้ำ

"ให้มาเป็นบอดี้การ์ดไม่ใช่คนใช้:)"

แจ๊คพูดติดตลกในขณะที่ตามผมเข้ามาในครัว

"ก็ไม่ได้ทำให้ในฐานะคนใช้ซักหน่อย นายทำให้กินฉันก็เป็นคนล้างคล้ายๆกับ...หารค่าอาหารไง"

ผมยักไหล่

"ก็แฟร์ดี ฉันชอบนะ:)"

จานแค่สองใบใช้เวลาล้างไม่นานแต่แจ๊คเริ่มทำให้ผมรู้สึกแปลกๆเมื่อเขาจ้องผมมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว

"มีอะไรรึเปล่า--"

"...."

เวร! เขาเข้ามาใกล้ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่!? พึ่งรู้ตัวว่าหมอนี่อยู่ข้างหลัง ฝีเท้าเบาชะมัดเลย แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น ประเด็นคือเขาเริ่มเข้ามาสูดดมตัวผมก่อนจะจุมพิตตรงซอกคออย่างหนักหน่วงซ้ำๆ นั่นสินะ สถานะของผมกับแจ๊คเปลี่ยนไปเพราะการตัดสินใจอันบ้าบิ่นของผม

"อือ....แจ๊ค..."

ฟันเขาคมขนาดนี้เลยเหรอ...คนตัวใหญ่กดฟันลงมาที่ต้นคอจนร่างผมกระตุกเกร็งขึ้นมา มือหนาอุณหภูมิต่ำลูบไปตามแผ่นหลังของผมที่ยังเป็นแผลอยู่ และมันเจ็บ!!

"อึก!"

ผลัก!!

เขาเซถอยหลังไปสองสามก้าว ผมเผลอผลักเพราะมือเขามาโดนแผลที่หลัง

"นาอิบ?"

".....เราทำกันวันอื่นได้ไหม?"

"หลังของนายเป็นแผล?"

ดูเหมือนผ้าพันแผลใหม่แค่จับก็รู้เลยเขาถึงได้ดูออก

"...ใช่"

"เกิดอะไรขึ้น?"

เขาที่ดูเป็นห่วงเป็นใยทำให้ผมรู้สึกแย่ที่บอกไม่ได้ เออ ให้ตายสิ...

"มันไม่มีอะไรหรอก"

"....."

"....."

แจ๊คดึงผมเขาไปกอดซะอย่างนั้น ก็เข้าใจอยู่หรอกว่าเขาชอบผมแต่เขาอยู่กับผมไม่ถึงเดือนนะ 

เฮ้อ... หมอนี่ใจง่ายชะมัด...แต่ผมก็ไม่ได้เกลียดที่เขาเป็นแบบนี้หรอก อีกอย่างเขาตอนที่เป็นแบบนี้ก็น่ารักดี

รูปที่เขาวาดดูดีขึ้นมากเลยเขาบอกว่ามันมันใกล้เสร็จแล้วเมื่อสองชั่วโมงก่อนหน้านี้=_=; เอาเถอะ บางที2ชั่วโมงมันอาจจะน้อยสำหรับจิตกรก็ได้....ตลอดเวลาที่วาด เขาเงียบตลอดเลยคงกำลังใช้สมาธิอยู่สินะ

.

เวร เปลือกตา....หนักชะมัดแต่ทุกๆครั้งที่หลับตาและกำลังจะนอน ความรู้สึกขยะแขยงตอนที่....ตอนที่มีอะไรกับมันต่อหน้ามาร์ธ่ามันยังวนอยู่ในหัว....บ้าชิบ...

อย่าไปนึกถึงมันสิ...

".....!!!"

เสียงฮัมเพลงของแจ๊คทำให้ผมสะดุ้งโหยง....ไอ้ฆาตกรนั่น มันให้ผมหลอนได้ขนาดนี้เลยรึไงกัน...

"ฉัน....ขอตัวไปนอนก่อนนะ"

"นี่นายยังไม่ได้นอนเหรอ?"

"....."

ผมผงกหัว แจ๊คยิ้ม เขาวางจานสีและพู่กันลงแล้วเข้ามาหา

"นอนด้วยสิ"

".....?"

"เมื่อคืนนี้ฉันก็ไม่ได้นอนเหมือนกัน:)"

เขาก็ไม่ได้นอนเหรอ? 

"ทำไมถึงไม่นอนล่ะ?"

"รอนายกลับมานั่นแหละ:)"

"....โทษทีนะ"

"รับผิดชอบด้วย ข้อหาทำฉันเป็นห่วง"

"อยากให้ทำอะไรล่ะ?"

แจ๊คเชิ่ดคางผมที่นั่งอยู่ให้มองหน้าเขาตรงๆ

"ขอนอนห้องนายได้ไหม?"

เตียงผมในห้องเขาไม่ได้กว้างมากแต่นอนสองคนก็พอได้ อีกอย่าง...

"ก็มันบ้านนายนี่"

.

.

แจ๊คหลับไปแล้ว...เขากอดผมจากด้านหลังอยู่ด้วย....เอาเข้าจริงๆผมกับแจ๊คถึงจะเคยมีอะไรกันตรงโซฟาแต่ก็ไม่เคยนอนกอดกันกลมแบบนี้อีกอย่าง....ผมมีอะไรกับเขาก็เพราะไม่คิดว่าตัวเองจะรอดกลับมา ลมหายใจรดต้นคอก็ทำผมนอนไม่ได้เลย บ้าเอ้ย....

....พลิกตัวหันไปหาเขาน่าจะดีกว่า

"...."

ผมทำโดยหวังว่ามันจะช่วยให้ลมหายใจเย็นเฉียบนี่ไม่โดนคอผมและไม่ทำให้ประหม่า แต่พอได้มองหน้าเขาตรงๆมันดันทำให้ใจเต้นกว่าเดิมนี่สิ หลับตาไว้ๆ....เดี๋ยวก็หลับไปเอง---

"!!!!"

จุมพิตบนหน้าผากทำผมสะดุ้ง เขายังไม่ได้หลับเหรอ!?

ยอมรับเลยว่าเขาแกล้งหลับได้เนียนเพราะผมเชื่อสนิท=[]=

"ฮะๆๆ"

"นะ...นายไม่นอนอีกเหรอ"

"ก็จะรอดูว่านายจะลวนลามฉันอีกรอบตอนที่หลับไหม:)"

"ไม่ทำหรอกน่า! อีกอย่างตอนนั้นฉันไม่ได้จะลวนลามนายนะ!!"

ผมว่าพลางลุกขึ้นนั่งแจ๊คเองก็ค่อยๆลุกขึ้นมาพร้อมกับเสียงหัวเราะที่กำลังหยอกผมอยู่

"ฮะๆ เชื่อแล้ว นายล่ะทำไมยังไม่นอน"

เยี่ยมไปเลย...จะตอบเขายังไงล่ะ

"....แค่ไม่ชินที่มีคนมานอนใกล้ๆน่ะ"

"นี่นายยังซิงอยู่เหรอo_O"

ผมกุมขมับก่อนจะพยายามแก้ต่างให้ตัวเอง

"ไม่ใช่--- ก็ได้ ไม่ชินแค่กับผู้ชาย....นายทำฉันประหม่า"

ไอ้บ้าเอ้ย....

"มีอะไรกันไปแล้วแต่ก็ยังประหม่าเนี้ยนะ?"

ตลอดสองวันก่อนเริ่มเกมการเป็นแฟนกับเขามันก็ไม่เลวแต่ครั้งนั้นที่มีอะไรกับเขามันเป็นครั้งแรกเลยที่ได้ลองกับผู้ชายด้วยกันตอนนั้นไม่กล้าสบตาเขาเลย ถ้าผมจะยังประหม่าต่อให้มีอะไรกับเขาไปแล้วก็คงไม่แปลกหรอก

"....." 

มือเขาขยับมาหยิกแก้มผมเบาๆอย่างหยอกล้อ น่าแปลกที่ตอนนี้มือของแจ๊คไม่เย็นและนั่นก็ทำให้หน้าผมร้อนผ่าวยิ่งกว่าเดิม ริมฝีปากอุ่นประทับลงมาอย่างอ่อนโยน ไม่ได้หนักหน่วงและเร้าร้อนเหมือนก่อนหน้านี้ ทันทีที่ถอนจูบคนตัวใหญ่ดูก็สับสนแปลกๆ เขาอ่าปากเหมือนต้องการจะพูดอะไรซักอย่างแต่เจ้าตัวก็ถอนหายใจออกมาแล้วลูบหน้าตัวเอง

"....เป็นอะไรเหรอ?" 

สายตาที่ทรงเสน่ห์จ้องมองมาที่ผมอย่างไม่ลดละ มือผมเกาะบ่าหนาแล้วเลือนลงมาสัมผัสตรงอกหนา พระเจ้า....หัวใจเขาเต้นรัวเลย

"นายเองก็ประหม่าสินะ?"

"...."

ร่างสูงดึงผมเข้าสวมกอดแน่นโดยที่เขาไม่พูดอะไรซึ่งผมเองก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก แต่เมื่อกี้....เขาคิดจะพูดอะไรนะ...

 วันต่อมา

"ฉันต้องไปดูเธอหน่อยน่ะ จะกลับมาเฝ้ายามให้นายก่อน1ทุ่มนะ"

เมื่อผมบอกแบบนั้นแจ๊คก็ยิ้มเหมือนเข้าใจ ที่ต้องมาเยี่ยมมาร์ธ่าที่โรงพยาบาลเพราะยังเป็นห่วงอาการของเธออย่างน้อยๆก็ควรจะไปดูซักหน่อย ผมมาหามาร์ธ่าทุกวันเป็นเวลาสองอาทิตย์เพราะยัยนั่นยังเดินเองไม่ได้ ถึงที่นั่นจะมีพยาบาลคอยช่วยแต่ไม่ว่ายังไงผมก็เป็นห่วงเธอนี่นา

จนกระทั่ง..

"วันนี้นายก็จะไปหาเธอสินะ"

"ใช่ ทำไมเหรอ?"

"....."

แจ๊คกุมมือผมไว้ก่อนที่ผมจะได้ออกไปจากบ้านเขา

"ไม่ไปไม่ได้เหรอ"

"หา...นายเป็นอะไร?"

"....นายก็ไปทุกวันแล้ว ไม่ไปซักวันไม่เป็นไรหรอก"

ผมถอนหายใจเพราะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับแจ็คแต่ วันนี้เป็นวันที่เธอเริ่มฝึกเดินผมต้องไปจริงๆ

"คือ....เธอเริ่มฝึกเดินวันนี้น่ะ จะไม่ให้เป็นห่วงไม่ได้หรอก"

"....."

"มีเหตุผลอะไรอะไรรึเปล่า? หรือว่านายหึง?"

"...."

แจ๊คไม่ตอบ ผมคาดหวังให้เขาควรจะพูดว่า'เปล่าหรอก'หรือไม่ก็'ใช่ฉันหึง' อะไรแบบนี้ยังจะดูปกติมากกว่า ไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่ในช่วง2-3วันนี้เขาดูแปลกไปนะหมอนี่ดูไม่เป็นตัวเองเลย สุดท้ายแล้วแจ๊คก็ยอมปล่อยให้ผมไปหามาร์ธ่าจนได้

2อาทิตย์ต่อมา

ยังไงซะก็บอกแจ๊คไว้แล้วว่าจะมาหามาร์ธ่าแจ๊คเองก็เข้าใจดีเพราะผมมาเยี่ยมเธอที่โรงพยาบาลบ่อยๆ ไม่สิ ทุกวันเลยต่างหาก ท่าทางผมยังคงต้องเป็นบอดี้การ์ดให้แจ๊คไปอีกนานเพราะพวกตำรวจไม่มีความคืบหน้าเกี่ยวกับThe Ripper เลย 

วันนี้เป็นวันที่มาร์ธ่าออกจากโรงพยาบาล โอ๊ะ....นั่นไง...

"วันนี้เป็นไงบ้าง?"

"เคยดีกว่านี้แต่ก็ดีขึ้น นายล่ะ?"

"ก็ดี"

ร่างบางผงกหัวเธอเริ่มออกตัวเดินด้วยขาเทียมอย่างไม่เต็มร้อยนักผมจึงเข้าไปช่วยพยุง มาร์ธ่ามองผมด้วยสีหน้าหมองๆแต่เธอเองก็ไม่ได้พูดอะไรนอกจาก...

"ขอบคุณ....หมายถึงสำหรับทุกๆอย่างเลย" 

ดูก็รู้ว่าเธอพยายามไม่พูดถึงสิ่งที่ผมโดนเพื่อให้เราได้รอด

"ไม่เป็นไรน่า"

ทหารเรือสาวเงียบไปเพราะนอกจากป้ายหลุมศพที่เปลี่ยนไปแล้วเราก็ยังไม่มีอะไรยืนยันเลย ว่าเฮเลน่ากับเทรซี่จะกลับมามีชีวิต นั่นหมานถึงเราอาจจะเหนื่อยเปล่า...

"จำร้านที่ฉันสั่งเหล้าให้นายได้ไหม?"

"อืม"

"พาไปหน่อยสิ

"เธอดื่มได้เหรอ?"

"เหล้านี่แหละคือยาแก้ปวดที่ดี"

"หึ ขี้เมา"

ผมไม่มีเหตุผลที่ปฏิเสธเธอ อีกอย่างเธอก็ไม่ได้พยุงยากด้วยจากโรงบาลจนถึงร้านนั่นเองก็ไม่ไกลมาก--

"....."

เราเดินออกจากโรงบาลมาไม่ไกลก็มีสาวตาบอดคนนึงกำลังเดินผ่านหน้าผมกับมาร์ธ่าไป....และผมกับมาร์ธ่ารู้จักเธอดี พระเจ้าเราทั้งคู่ยิ้มออกมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดเพราะไม่อยากเชื่อสิ่งที่เห็นตรงหน้า

"เฮเลน่า!"

มาร์ธ่าทิ้งผมแล้วเดินกะเผลกเข้าไปหาเฮเลน่า ร่างบางเข้าสวมกอดสาวตาบอดถือไม้เท้าด้วยรอยยิ้ม ส่วนผมได้แต่ยิ้มตามเพราะอย่างน้อยเราก็ไม่ได้เหนื่อนฟรี

"เธอกลับมาแล้ว!"

"คะ...ใครเหรอคะ?"

ดูเหมือนเฮเลน่าจะงงๆอยู่ก็เธอตาบอดนี่นะ

"ฉันเอง...มาร์ธ่าไง! เธอเจอฉันตอนที่เข้าร่วมเกมนั่นไง!"

แม่สาวตาบอดดูตื่นกลัวเธอค่อยผละออกจากมาร์ธ่าแล้วออกปากถามอย่างฉงน

".....เกม...อะไรเหรอคะ?"

"....."

"....."

ผมกับมาร์ธ่าเข้าใจแจ่มแจ้งเลยแฮะ ถึงยัยนี่จะกลับมามีชีวิต แต่ก็จำเรื่องที่เกิดขึ้นในคฤหาสน์นั่นไม่ได้สินะ...

"ขอตัวนะคะ"

"...."

"อย่างน้อยเธอก็กลับมามีชีวิตนะ"

ผมตบบ่ามาร์ธ่าเบาๆเพื่อปลอบแต่ดูเหมมือนมาร์ธ่าจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ

หมับ!

แม่ทหารเรือสาวเข้าไปคว้ามือของเฮเลน่าไว้

"ปะ...ปล่อยนะคะ!"

"พอเถอะน่ามาร์ธ่า"

เมื่อพยายามเข้าไปห้ามมาร์ธ่าก็ไม่ฟังเลย

"ที่บ้านเธอฐานะไม่ค่อยดีใช้ไหมล่ะ เธอกำลังต้องการเงินไปเรียนต่อ"

สาวตัวเตี้ยขมวดคิ้วเป็นโบว์ เธอคงแปลกใจที่มาร์ธ่ารู้เรื่องนี้สาวตาบอดหยุดทำท่าจะขัดขืนแล้วยอมไปกับเราในที่สุด เราตัดสินใจเข้าไปคุยกันในร้านที่ผมกับมาร์ธ่าเจอกันครั้งแรกรอบนี้เจ้บอกว่าจะเลี้ยงซะด้วย 

..

.

"คุณจะบอกว่าฉันตายไปแล้วสินะคะ"

เธอว่าพลางจิบโกโก้ร้อนที่มาร์ธ่าเลี้ยง

"ตอนนั้นฉันผิดเองล่ะที่ไม่ช่วยเธอ"

ผมเสริมพลางจิบกาแฟ คือความจริงผมอยากสั่งวิสกี้แต่ผมต้องทำงานต่อนี่สิ

"ให้ฉันเป็นคนส่งเสียเธอเรียนได้รึเปล่า?"

มาร์ธ่าพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังแต่อะไรที่กระทันหันแบบนั้นเฮเลน่าจะตกใจก็ไม่แปลก

"เอ๋....ทำไมอยู่ๆก็--"

"....ให้ฉันได้ทำเถอะน่า บ้านเธออยู่ไหนล่ะฉันจะไปส่ง"

"ใจเย็นๆสิ มาร์ธ่า"

เมื่อมาร์ธ่าเริ่มเข้าหาเธอมากจนเกินไปเฮเลน่าที่ดูกลัวๆก็ส่ายหัว

"ขอบคุณ....แต่ฉันไม่มีเหตุผลที่จะต้องไว้ใจคุณน่ะค่ะ"

"...."

เฮเลน่าลุกขึ้นเธอกำลังจะเดินหนีแต่มาร์ธ่าจับแขนเธอไว้อีกแล้ว ถ้ามียัยนี่เป็นเมียเก่าผมว่าน่ากลัวแน่ๆ=_=

"งั้นสัญญากับฉันสิว่าเธอจะไม่ตอบรับคำชวนไปเล่นเกมนรกนั่นจากจดหมายแปลกๆที่เธอได้รับ"

"....."

เฮเลน่าสบัดแขนของมาร์ธ่าทิ้ง ก่อนจะจากไป ทหารเรือสาวกุมขมับเธอดูจิตตกสุดๆไปเลยแฮะ

"ไม่เป็นไรน่าอย่างน้อยก็ได้เตือนเธอนะ"

"....."

ดูเหมือนผมจะปลอบเธอไม่ได้เรื่องเท่าไหร่

"ไม่เอาน่า เธอทำหน้าเหมือนคนอกหักเลยนะ"

มาร์ธ่ามองผมด้วยใบหน้าเรียบเฉยก่อนจะถาม

"นายดื่มเหล้าได้ไหม?"

"ได้"

"งั้นดื่มเป็นเพื่อนฉันหน่อย"

ชัดเลย มาร์ธ่ากำลังอกหัก=_=^ ผมตั้งใจว่าจะไม่ดื่มจนตัวเองเมา จะได้อุ้มยัยนี่ไปส่งโรงแรมได้ตอนที่ยัยนี่เมาหนักๆ

"ก็ได้....แต่ห้ามเกิน1ทุ่มนะ ฉันต้องไปทำงาน"

=========

ขอมอบรางวัลตุ๊กตาทองให้แจ๊คด้วยนะคะ แหม....