Overwatch Genji x Hanzo x doomfist (yaoi)

ลำดับตอนที่ #6 : สารภาพรัก

"ว้าว~ในที่สุดคุณชิมาดะก็ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยซักที"

เทรเซอร์เข้ามาทักทายฮันโซอย่างร่าเริงแต่คำพูดเธอก็ตะหงิดใจเขานิดๆ

"หมายความว่ายังไง?"

"ก็เมื่อวานเห็นว่าใส่เสื้อไม่เรียบร้อยนี่"

เขาใส่กิโมโนไม่เรียบร้อยสินะ แต่ที่วันนี้ทำเป็นต้องใส่ดีๆก็เพราะต้องการปิดรอยที่ไอ้เด็กนั่นทำไว้น่ะสิ จะอธิบายแบบนั้นก็ไม่ได้ซะด้วย

"มันร้อน"

"แล้ววันนี้ไม่ร้อนเหรอ?"

ลีน่าแค่อยากชวนคุยไปตามประสาเธอหารู้ไม่ว่านั่นทำให้ฮันโซอึดอัด

"เลิกเรียกข้าว่าคุณชิมาดะเถอะ"

การเปลี่ยนเรื่องก็ช่วยได้มากเลย เทรเซอร์ยิ้มร่าเมื่อฮันโซดูไม่ถือตัวเท่าไหร่

"ได้เลยฮันโซ"

เธอชกไหล่เขาเบาๆก่อนจะตรงไปหาเกนจิที่พึ่งกลับมาหลังดูแลเสาไฟให้วินสตัน

"กิ่งไม้เยอะมากไหม?"

วินสตันถาม

"เยอะมากเลยล่ะ"

เกนจิโกหกส่งๆแล้วตรงไปหาพี่ชายด้วยใบหน้าเคืองๆที่อยู่ใต้หน้ากากเหล็ก

"ท่านพี่ถูกทำอะไรบ้างตอนที่ถูกจับไปรึ?"

เขาพยายามอย่างมาเลยไม่ให้เสียงตัวเองดูเหมือนโกรธ ยินดีด้วยความพยายามนั้นเป็นผล

"เขาไม่ได้ทรมานอะไรข้าหรอก...แค่สั่งให้ฆ่าผู้หญิงคนนึง...."

ใบหน้าของฮันโซบอกชัดเจนว่ารู้สึกผิดซึ่งเทรเซอร์เองก็เป็นคนนึงที่เห็นใจส่วนวินสตันที่ฟังอยู่ก็ได้คำตอบเรื่องศพของพนักงานสาวในบริษัทวิสก้า

"ไม่ต้องเล่าก็ได้นะ...อันที่จริง--"

"มีอะไรอีกรึเปล่า?"

ดูเหมือนเกนจิจะยังอยากรู้มากกว่านี้ต่างจากลีน่าที่กำลังเห็นใจ หรือว่าเขาต้องการจะตอกย้ำพี่ชายตัวเองกันแน่นะ...

"....ข้าก็ไม่เข้าใจอคานเด้เหมือนกัน วันต่อมาก็เลี้ยงข้าว...แล้วก็สาเก"

"เลี้ยงข้าว?"

เทรเซอร์ขมวดคิ้วเป็นโบว์

"เอาจริงดิ? งั้นพวกทาลอนกินข้าวกันยังไงเหรอ? มีอาหารในฐานทัพหรือไปหาเอากันเอง?"

คราวนี้ลีน่าอยากรู้บ้างแล้ว เธออยากได้ข้อมูลของพวกทาลอนให้ได้มากที่สุดไม่ต่างจากวินสตัน

"หมอนั่นพาออกมากินข้างนอกน่ะ"

"แค่สองคนเหรอ?"

เกนจิถามซึ่งฮันโซก็ผงกหัว

"แปลว่านายรู้ฐานทัพของพวกทาลอนสินะ!?"

นั่นล่ะที่ลีน่าอยากรู้

"ไม่หรอก ทุกครั้งที่เข้าออกฐานข้าจะโดนปิดตา แถมทางที่จะเข้าก็ซับซ้อนด้วย"

ดูมฟิสท์ไม่ได้โกหกเนียนหรอกแต่ฮันโซไม่ได้เห็นทางเข้าจริงๆเขาเลยเชื่อได้แค่นั้น

"รักษาความลับดีเป็นบ้าเลย พวกนั้น"

วินสตันที่ฟังอยู่ก็ถอนหายใจเพราะไม่ได้ข้อมูลอะไรจากฮันโซเลยเขาเปิดข่าวเพื่อดูความคืบหน้าของคดีที่ดูมฟิสท์โดนจับไป

[ไม่ว่ายังไงก็ตาม ถึงแม้ว่าสังคมจะไม่เห็นด้วยในเรื่องของการประกันตัวดูมฟิทส์ในครั้งนี้แต่ทุกๆอย่าง ก็ถูกต้องตามกฏหมาย]

ดูเหมือนข่าวที่ดูจะไม่ใช้ข่าวดีซักเท่าไหร่

"....."

แผนของดูมฟิสท์สำเร็จลุล่วง กฏหมายทำอะไรพวกทาลอนไม่ได้เลย

"....อะไรกัน"

".....เวรเอ้ย"

ตุบ!

คนที่ออกความเห็นให้ฆ่าดูมฟิสท์อย่างเกนจิหัวเสียสุดๆ เขาเดินผ่านฮันโซพร้อมกับกระแทกไหล่อย่างตั้งใจซึ่งฮันโซที่รู้สึกผิดอยู่เลยไม่ได้โมโหกับสิ่งที่เกนจิทำ ส่วนเทรเซอร์กับวินสตันเองดูสิ้นหวังลงไปเลย

"นี่มันแย่กว่าที่คิดซะอีก"

"จะมีกฏหมายไว้ทำไมกันนะ..."

สิ่งที่พวกเขาต้องคิดก็คือ จะบอกกับไรน์ฮาร์ดเหมยและบริกริตยังไงเกี่ยวกับเรื่องนี้ พวกเขาคงกำลังฝึกซ้อมกันอยู่....ส่วนฮันโซตามเกนจิไป เขาที่มีอีโก้สูงไม่รู้หรอกว่าควรจะพูดอะไรให้เกนจิหายโกรธแต่ความรู้สึกผิดก็พาเขามา 

เกนจิมาอยู่ที่หน้าผาสูงข้างๆหอคอยWP-G วิวสวยบรรยากาศดียามเย็นแต่ก็ไม่ได้ช่วยให้เกนจิเย็นลงเลย

"ข้าไม่รู้เรื่องที่อคานเด้จะถูกปล่อยมาแบบนี้"

นั่นเป็นประโยคแรกที่ฮันโซบอกกับน้องชายตัวเอง

"แต่ท่านพี่ก็รู้ว่าคุกขังเขาไม่ได้นาน"

"นี่โกรธเพราะข้าขอให้ไว้ชีวิตหมอนั่นสินะ ถ้าเจ้าฆ่าเขาในตอนนั้นข้าก็จะยังอยู่กับพวกทาลอนตามที่ข้าเคยสัญญากับพวกเขาไว้"

"มีสัจจะดีจังเลยนะท่านพี่ งั้นทำไมไม่ยอมรับมาตรงๆล่ะ เหตุผลที่อยากให้ข้าไว้ชีวิตดูมฟิสท์น่ะ"

"....ข้าคิดว่าทำให้เจ้าเข้าใจได้แล้วซะอีก"

เกนจิเข้าใจว่าฮันโซกำลังมีความสัมพันธ์ที่ไม่อยากให้ใครรู้กับดูมฟิสท์นั่นเป็นสาเหตุที่พี่ชายเขาไม่อยากให้ดูมฟิสท์ถูกฆ่าแต่หารู้ไม่ว่ารูปที่ซอมบร้าให้ดูเป็นตอนที่ฮันโซเมาหลับไม่รู้เรื่องแต่ไม่ว่ายังไงก็ตามเกนจิโกรธเพราะคิดว่าฮันโซโกหกต่อเขา

"จะบอกว่าข้างี่เง่าสินะ"

ใช่แล้วล่ะ ฮันโซคิดว่าเกนจิงี่เง่า

"....ก็เคยคิดว่าเจ้าเลิกเป็นแบบนั้นแล้ว"

"ทำไม ท่านพี่คงชอบที่อยู่กับพวกทาลอนสินะ?"

"ข้าไม่ชอบทำงานร่วมกับใครทั้งนั่นแหละ ไม่ว่าจะพวกทาลอนหรือโอเวอร์วอช"

"....."

"ถ้ายังไม่เลิกตัดสินข้าแบบนั้นข้าจะเมินเจ้าล่ะนะ"

น้ำเสียงเรียบเฉยทำให้เกนจิรู้สึกว่าเขาเป็นฝ่ายผิดซะเอง ตอนนี้เขากลับไปอยู่ในจุดเดิมอีกครั้ง จุดที่เคยถูกมองว่าเป็นเด็กงี่เง่าและถูกเมินจากพี่ชาย

"ให้ตายสิ....ขอโทษนะเกนจิ ข้าคงจะผิดปกติเพื่อเจ้าไม่ได้หรอก"

แต่อาการงี่เง่าของเกนจิก็ทำให้ฮันโซได้คำตอบเร็วขึ้น

"ท่านพี่...ข้า...ได้โปรดยกโทษให้ข้า..."

หัวใจแตกสลาย เขารู้สึกแย่ยิ่งกว่าครั้งแรกที่โดนฮันโซปฏิเสธซะอีก ในตอนนั้นฮันโซปฏิเสธเพราะตระกูลแต่ไม่ใช่กับครั้งนี้....นั่นแหละที่น่ากลัว

"ยกโทษ? ...เรื่องอะไรล่ะ"

"ข้าจะไม่งี่เง่าอีกแล้ว"

เกนจิทำให้พี่ชายใจอ่อนได้อีกครั้ง....อันที่จริงก็ทำได้ทุกครั้งแหละ

".....ข้าจะออกไปเดินเล่นหน่อย....คนเดียว"

"อืม..."

ดูเหมือนท่านพี่ของเขาต้องการเวลาคิด ชิมาดะคนน้องเงียบปากทันทีเพราะเขารู้ดีว่าถ้าเซ้าซี้พี่ชายคงรำคาญแน่ๆ

.

.

.

.

.

การออกมาอยู่คนเดียวเป็นสิ่งที่ฮันโซชอบทำนักล่ะ มันไม่ใช่เรื่องผิดอะไรที่เขาจะเข้าสังคมไม่เก่งแต่มันก็ไม่แปลกเช่นกันถ้าเกนจิจะแอบสะกดรอยตามโดยที่ครั้งนี้ออกห่างมากขึ้นเพราะฮันโซรู้ตัวเก่ง....ใช่ เกนจิแกมันสโตกเกอร์น่ารังเกียจ....ดูเหมือนพี่ชายเขาจะแค่มาเดินเล่นจริงๆแต่เขาที่พกธนูแบบนั้นทำให้คนรอบข้างมองเหมือนกันว่าเจ้าตัวไปฆ่าใครมาอย่างนั้น จะไปว่าก็ไม่ได้เกนจิก็มีดาบติดหลังอยู่ไม่ใช่รึไง

"ลุงคะ!"

เด็กผู้หญิงคนนึงเข้ามาหาฮันโซเธอดึงชายเสื้อเขาเพื่อเรียก ฮันโซอึ่งไปซักพักเพราะเขากำลังทำตัวไม่ถูก

"มีอะไร?"

บางทีเขาก็กระด้างเกินกว่าจะพูดจาอ่อนหวานกับเด็กสาว

"หนูหลงทางน่ะค่ะ"

"พ่อแม่อยู่ไหนล่ะ?"

แต่อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้เมินนะ เด็กน้อยชี้ไปที่ตรอกมืดๆ ในเวลาใกล้ค่ำแบบนี้ฮันโซจะปล่อยให้เด็กน้อยเดินไปคนเดียวไม่ไหว

"พวกเขาให้หนูรอนี่แล้วเข้าไปในนั้น..."

เด็กนี่โกหกไม่เนียนเอาซะเลยส่วนฮันโซก็ไม่ระแวงอะไรกับเด็กตัวเล็กๆหรอกเขาเดินตามเด็กสาวเข้าไปในตรอกมืดๆนั้นจนกระทั่งได้เจอกับคนผิวเข้มที่ตอนนี้อยู่ในชุดธรรมดา นั่นไม่สำคัญเท่า...เขาติดอาวุธอยู่! ทันทีทั้งคู่เจอกันเด็กสาวคนนั้นวิ่งออกไปจากตรงนี้ทันทีราวกับว่ารู้งานสุดๆ ฮันโซพึ่งรู้ตัวว่าติดกับของอคานเด้เขายิงธนูใส่โดยไม่ต้องคิดนาน และพยายามรักษาระยะห่างเอาไว้ไม่ให้ร่างใหญ่เข้าประชิดตัว ดูมฟิสท์ที่โจมตีระยะใกล้ควรจะเข้าประชิดและจู่โจมฮันโซแต่เขาไม่ได้ทำแบบนั้น คนผิวเข้มแค่ใช้ถุงมือนี่ป้องกันลูกธนูที่ถูกยิงเข้าใส่เท่านั้น

"ฉันไม่ได้มานี่เพื่อสู้กับนายนะ"

"...."

ดูเหมือนชิมาดะฮันโซจะไม่สนเท่าไหร่ อคานเด้จึงต้องออกห่างจากฮันโซพอสมควรเพื่อให้ชิมาดะยอมหยุดยิงแต่ถึงอย่างนั้นเข้าก็ยังง้างธนูอยู่ ดูมฟิสท์ลองเสี่ยงอีกครั้งโดยการถอดถุงมืออาวุธแสนจะทรงพลังของเขาทิ้งไว้แล้วเดินเข้าไปหาโดยให้ฮันโซเห็นแขนที่ขาดด้วนของเขาชัดๆ ชิมาดะคนพี่กัดฟันกรอด....เขายิงธนูเฉียวแขนอคานเด้ไปลูกนึงเพื่อเตือนเบาๆเลือดจากแผลที่ถูกธนูเฉียวไหลเป็นทางยาว

"สวมมันกลับไปซะอคานเด้!"

เขาไม่อยากทำร้ายคนพิการแขนขาดที่ไร้อาวุธ เพราะงั้นฮันโซถึงอยากให้อคานเด้สวมถุงมือกลับไปแต่ก็อย่างที่บอกดูมฟิสท์ไม่ได้มาที่นี้เพื่อสู้กับฮันโซ

"ฉันไปทำอะไรให้นายโกรธรึเปล่า"

"....."

อคานเด้ที่ไร้อาวุธเข้าใกล้ฮันโซได้สำเร็จ ฮันโซเองก็ยังไม่ยอมลดธนูลง

"เจ้าใช้เด็กนั่นล่อข้ามานี่ทำไม มีแผนอะไร?"

ครั้งที่แล้วเขาต้องรู้สึกผิดเอามากๆต่อพวกโอเวอร์วอชถึงคนที่เจ็บปวดจะไม่ใช่เขาแต่คนที่ทำให้แผนของทาลอนสำเร็จก็คือเขา อีกอย่างแผนของดูมฟิสท์มันแยบยลมาก เขาจึงต้องระแวงไว้ตลอด

"ก็แค่....มาหา"

"แผนเจ้าสำเร็จไปแล้วนี่ยังจะต้องการอะไรอีก!"

"ฉันยังไม่ได้ขอบคุณเลย เรื่องที่นายช่วยเอาไว้น่ะ:)"

ดูมฟิสท์ไม่ได้โกหกเขาแค่อยากขอบคุณฮันโซจริงๆแต่น่าเสียดาย คนที่โดนลอบฆ่าแทนอาหารเช้าไม่ได้เชื่อใจใครง่ายๆ

"นั่นก็เพื่อให้ข้าเลิกเป็นเด็กฝึกงานของเจ้าต่างหาก"

".....ตอนนั้นฉันคิดไม่ถึงว่าน้องชายนายจะฆ่าฉัน"

"....."

"ถ้านายไม่เข้าไม่เข้ามาห้ามฉันคงตายไปแล้ว"

"...."

รอบนี้ดูมฟิสท์พูดความจริง พวกทาลอนคิดว่าอย่างมากสุดโอเวอร์วอชก็แค่จับดูมฟิสท์ ไม่ได้คิดมาก่อนว่าจะถูกฆ่าแต่ฮันโซจะเชื่อเหรอ?"

"ไปเดินด้วยกันหน่อยไหม?"

"มีแผนอะไรอีกล่ะ ข้าไม่ไปด้วยหรอกนะ"

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากหนาของคนผิวเข้ม

"ว่าแต่กับน้องชาย ไปถึงไหนกันแล้วล่ะ:)"

ในจังหวะที่ฮันโซกำลังคิดว่าควรจะทำยังไง ธนูในมือก็ถูกแย้งไปซะแล้ว แต่ชิมาดะคนโตฝีมือก็ไม่ใช่ขี้ๆ หมัดหนักๆถูกกระทุ้งใส่หน้าท้องดูมฟิสท์ถึงมันไม่สะทกสะท้านต่อเขาเท่าไหร่ก็เถอะ

อคานเด้โยนธนูทิ้งก่อนร่างเล็กจะถูกล็อกแขนทั้งสองข้างไพล่หลังหน้าติดกำแพง ตอนนี้ฮันโซไม่สามารถโต้ตอบอะไรได้เลย เกนจิที่แอบดูอยู่คงจะลงไปช่วยตั้งนานแล้วแต่เขารู้ว่าดูมฟิสท์จะไม่ทำอะไรฮันโซแน่ๆถึงได้รอดูว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อ

"ดื้อจังเลยนะ"

"อยากจะทำอะไรก็ทำซะสิ"

"ก็บอกว่าไม่ได้มาเพื่อสู้....แค่อยากมาหา"

ฮันโซถูกปล่อย อคานเด้หยิบธนูคืนให้ก่อนจะยิ้มเยาะ

"เห็นไหม ฉันไม่เป็นอันตรายซักหน่อย....มันไม่มีแผนอะไรทั้งนั้น"

"....."

ชิมาดะคนพี่เก็บธนูในขณะเดียวกันอคานเด้ก็สวมถุงมือหลับไป ผู้นำของทาลอนคนนี้เขาเกลียกล่อมได้เก่งจริงๆนั่นแหละ

"....เดินเล่นกันเถอะ"

"เดี๋ยว"

"....."

ฮันโซดึงริบบิ้นที่มัดผมตัวเองออก เส้นผมสีดำขลับตกลงมาประบ่า เขาเอาริบบิ้นสีเหลืองทองลายเกล็ดมังกรมาพันรอบแขนผิวสีแทนเพราะมันเป็นแผลที่เขายิงธนูเฉี่ยวไป เอาอีกแล้ว....ฮันโซทำอคานเด้ยิ้มอีกแล้ว

"...."

"ขอบคุณ:)"

"....."

"วันนี้นายใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยดีนะ"

"....."

เทรเซอร์ไม่ใช่คนเดียวที่ทักแบบนี้เมื่อเห็นฮันโซไม่ตอบดูมฟิสท์จึงเปลี่ยนเรื่อง

"กับน้องชายนายเป็นไงบ้าง"

อคานเด้เริ่มบทสนทนาระหว่างเดิน

"ถ้าข้าไม่ตอบเจ้าก็คงเอาเรื่องนี้ไปบอกคนอื่นสินะ"

อันที่จริงแล้ว ดูมฟิสบอกเรื่องนี้กับซอมบร้าแล้วก็จ้างให้เธอไปปั่นหัวชิมาดะคนน้องนิดๆหน่อยๆแต่คงจะบอกเรื่องนี้กับฮันโซไม่ได้

"ถ้านายไม่อยากพูดฉันก็ไม่บังคับ ก็แค่อยากรู้"

"....."

ยินดีด้วยอคานเด้เริ่มทำให้ฮันโซไว้ใจได้ในระดับนึงสำเร็จ

"ข้าไม่อยากทำร้ายไอ้เด็กนั่น ข้าทำร้ายเขามามากพอแล่ว"

เพล้ง!

 เสียงหัวใจที่แตกสลายของเกนจิ ฮันโซแค่สงสารเขาเหรอ?....แค่รู้สึกผิดเหรอ?

"ใจดีกว่าคิดนะเนี้ย:)"

"หุบปาก"

"ฮะๆ ดีดจังนะ"

"...."

"แปลว่านายจะยัง...ต่อกับน้องชายนายอยู่เหรอ?"

"....ข้าไม่รู้ เจ้าล่ะคิดว่าไง"

คนตัวใหญ่ยิ้ม เขาคิดว่าคนตัวเล็กจะดีดใส่ตลอดแต่นี่เป็นครั้งแรกที่ฮันโซอยากรู้ความเห็นของเขา

"นายน่าจะเลิกทำซะนะ"

"มันคงจะผิดปกติสินะ"

"หึ เปล่า....ต่อให้นายผิดปกติ ฉันก็ไม่รังเกียจหรอก"

ฮันโซขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจอคานเด้เองก็เริ่มประหม่า....เขาไม่ได้รู้สึกแบบนี้มานานแล้วมันเหมือนกับว่าฮันโซเป็นคนเดียวที่สามารถปลุกความรู้สึกแบบนั้นของเขาออกมาได้ เขาหลงรักความมีสัจจะและห้าวหารของคนตรงหน้า มันมากกว่าความงดงามที่เจ้าตัวมีซะอีก

"งั้นทำไมถึงอยากให้ข้าเลิกทำล่ะ?"

"...."

มือหนารวบท้ายทอยคนตัวเล็กก่อนจะก้มลงประกบริมฝีปากแต่ฮันโซที่ไหวพริบดีก็รู้ว่าอคานเด้จะทำอะไร เขาจับไหล่สีแทนก่อนผลักเบาๆทันที

"ข้า...ไม่ได้คิดไว้แบบนี้"

"....งั้นเหรอ"

การโดนปฏิเสธไม่ได้ทำให้อคานเด้เสียใจเขาไม่ได้สารภาพรักเพื่อให้ฮันโซรับรักเพราะรู้อยู่แล้วว่าเจ้าตัวจะปฏิเสธ ที่เขาสารภาพรักเพราะต้องการให้ฮันโซไว้ใจต่างหาก

"ไม่เป็นไรหรอก"

"....."

"ไว้เจอกันนะ"

อคานเด้โบกมือลา ฮันโซในตอนนี้เขารู้สึกอึ่งๆที่โดนสารภาพรักและรู้สึกผิดนิดๆที่ปฏิเสธอคานเด้แต่ก็ต้องรีบกลับไปที่WP-Gเพราะกลัวว่าเกนจิจะเป็นห่วงเอาโดยที่หารู้ไม่ว่าเกนจิดูเขาอยู่ตลอด 

"กลับมาแล้วเหรอท่านพี่"

'วินสตันๆๆ!!'

'ไม่เอาน่าไรน์ฮาร์ด!!'

ตอนนี้เกนจิอยู่ในฐานทับก่อนแล้ว เสียงดังมาจากอีกห้องหนึ่งเหมือนเชียร์อะไรกันซักอย่าง

"อือ"

"ริบบิ้นไปไหนล่ะ?"

"ข้าเอาไปพันแผลให้อคานเด้"

"ดูมฟิสท์?"

"เออ"

ในตอนนี้เกนจิไม่รู้ควรจะดีใจที่ฮันโซพูดความจริงหรือโกรธดี

"ไปเจอกับหมอนั่นเหรอ?"

"ใช่ หมอนั่นบอกว่าอยากมาหาน่ะ"

"...."

[ไรน์ฮาร์ดเป็นฝ่ายชนะ]

สิ้นเสียงอติน่าเสียงเฮก็ดังก้อง

'เย้!!'

"เสียงดังอะไรกัน?"

ฮันโซเริ่มสงสัย

"วินตันกับคุณไรน์ฮาร์ดงัดข้อกันอยู่ ไปดูด้วยกันไหม?"

คิ้วฮันโซขมวดเป็นโบว์เมื่อวานนี้ทุกคนยังดูซึมอยู่เลย แต่ก็ดีแล้วล่ะ....เกนจิกับพี่ชายเข้าไปในห้องนั่นเล่นที่ทุกๆคนอยู่

"ไง! พวกนายพลาดดูคุณไรน์ฮาร์ดกับวินสตันงัดข้อกันนะ"

ทั้งคู่นั่งข้างๆเหมยและสโนว์บอลเพราะมันเป็นที่เดียวที่ว่าง

[วินสตันแพ้ราบคาบ]

"เงียบน่าอติน่า"

"ฮะๆๆ"

ทุกคนหัวเราะให้กับหน้าบูดๆของวินสตันไรน์ฮาร์ดยิ้มก่อนจะบอกกับเจ้าลิง

"ฮะๆ อีกไม่นานฉันก็คงงัดข้อไม่ไหวแล้วล่ะ"

"ดูก็รู้น่าตาเฒ่า"

บริกริตเสริมผู้สูงอายุยิ้มก่อนจะถอนหายใจ

"ว่าแต่ไรน์ฮาร์ดมีเรื่องมาเล่ารึเปล่า? ฮันโซยังไม่เคยฟังเลย"

เมื่อลีน่าเห็นไรน์ฮาร์ดดูซึมลงอีกเธอก็ให้เขาทำในสิ่งที่ชอบทำที่สุด ฮันโซจึงได้คำตอบว่าทำไมไรน์ฮาร์ดถึงหายซึมง่ายนัก เพราะมีทุกคนอยู่ข้างๆนี่เอง

"ฮะๆมีสิ อะแฮ่มๆ"

เมื่อคนตัวสูงใหญ่กระแอม ทุกๆคนก็ตั้งหน้าตั้งตาฟังอย่างตั้งใจ

"นี่เป็นเรื่องของคู่สามีภรรยาที่อยู่กินกันมานาน แต่แล้ววันนึงสามีก็สงสัยว่าภรรยาของเขามีชู้"

"....."

"วันต่อมาสามีก็ทำท่าทีเหมือนว่าจะไปทำงานปกติแต่กลับแอบดูอยู่หน้าบ้านแทน และก็เป็นอย่างที่เขาคิด....ภรรยาเขาพาชายอื่นเข้าบ้าน!"

"อู้ววว"

เหมยดูจะอินกับเนื้อเรื่องได้เร็วมากนั่นทำให้ตาลุงยิ้มแล้วเล่าต่อ

"สามีรีบขึ้นไปบนห้องนอนที่อยู่ชั้นสองเขาเห็นภรรยานอนแก้ผ้าอยู่คนเดียวบนเตียง เขาจึงพยายามหาตัวชู้ที่น่าจะอยู่ในห้องแต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ พอเขามองลงไปนอกหน้าต่าง เขาก็พบกับชายคนนึงมองซ้ายมองข้างอยู่หน้าบ้านเขา ด้วยความโมโหสามียกตู้ที่หนักกว่าตัวเองโยนใส่ชายที่อยู่ข้างล่างตายคาที่"

"หึงโหดชะมัด"

เทรเซอร์เอนตัวอิงบนโซฟา

"แต่ทำแบบนั้นก็ทำให้สามีหัวใจล้มเหลวและตาย"

"....."

"เมื่อสามีกลายเป็นวิญญาณเขาได้เจอกับผีอีกสองตัวเขาจึงถามผีสองตัวนั้นว่าเป็นอะไรตาย"

บริกริตยักไหล่เมื่อรู้สึกเหมือนเรื่องกำลังออกทะเลแต่ไรน์ยังคงเล่าต่อ

"ผีตัวแรกบอกว่าเขามาส่งหนังสือพิมพ์จากนั้นก็โดนตู้ร่วงลงมาทับตาย"

"เดี๋ยวนะ...?"

เหมยถึงกับกุมขมับแต่ก็ฟังต่อ

"ผีสามีก็บอกว่าเขาโยนตู้ใส่ชู้เมียเขาทำให้หัวใจล้มเหลวตาย ทั้งคู่หันไปหาผีตัวสุดท้าย ผีตัวสุดท้ายบอกว่าเขาแอบอยู่ในตู้"

"ฮ่าๆๆ"

ทุกๆคนในวงหัวเราะในตอนนี้เรื่องของไรน์ฮาร์ดคงเป็น กำลังใจเดียวที่จะทำให้โอเวอร์วอชสามารถลุกขึ้นยืนหยัดต่อกรกับทาลอนได้ในตอนนี้น่ะนะ....

ที่เห็นอยู่คืองานHalloweenตอนที่โอเวอร์วอชยังรุ่งเรืองตอนนั้นไรน์ฮาร์ดจะเป็นที่เล่าเรื่องผี ในรูปมีอานา แมคครี ไรน์ฮาร์ด แจ็ค(Soldier76) แองเจล่า(เมอร์ซี่) แล้วก็ท็อปจอร์น ซึ่งเกบ(รีปเปอร์)ก็โผล่มาตอนจบแกล้งไรน์ฮาร์ดให้ตกใจจนแกเป็นลม จากที่ฟังเกบพูดดูเหมือนทุกๆฮาโลวีนไรน์ฮาร์ดจะเป็นคนเล่าเรื่องผีทุกปี 

ไรท์ค่อนข้างรักไรน์ฮาร์ดพอสมควรบทแกก็จะเยอะหน่อยๆนะคะ

อันนี้สำหรับคนที่อยากอ่านเต็มๆ

https://masteroverwatch.com/news/65-overwatch-halloween-skins-teaser-via-comic-9-junkenstein