ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เกมนรก(แก้คำผิด1)
เวลา 00:56
ผมพึ่งมาถึงโบสถ์ก็เห็นมาร์ธ่ายืนอยู่หน้าหลุมศพของเฮเลน่ากับเทรซี่อยู่ก่อนแล้ว ตรงเข็มขัดของเธอมีปืนลูกโม่อยู่....ดูเหมือนจะเตรียมตัวมาพร้อม
"รอบที่แล้วฉันก็พกปืนไปและฉันไม่ลังเลเลยที่จะยิงมัน"
เธอพูดโดยที่ยังคงจ้องหลุมศพนั้นดูเหมือนมาร์ธาจะรู้แล้วว่าผมมา
"ทำไมมันไม่ตายเหรอตอนที่เธอยิง"
"หึ...จากปืนลูกโม่สุดโหดมันกลายเป็นปืนยิงพลุสัญญาณโง่ๆตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ มันไม่เป็นอะไรเลย....ควันสีแดงด้วยนะ"
"น่ารักดี"
ผมประชดเล่นๆมาร์ธ่ากุมขมับเมื่อพูดถึงมัน
"อย่างน้อยก็ทำให้มันชะงักได้นะ ตอนที่มันชะงักเธอก็วิ่งไปแอบสิแล้วก็....ระวังด้วยล่ะตามรอยเก่งตอนนั้นต่อให้ฉันแอบมันก็ยังตามรอยเท้าฉันมาจนหาเจอ"
"ตอนนั้นนายทำยังไง"
"แผ่นไม้"
เธอผงกหัวเหมือนเข้าใจ ทหารเรือสาวนั่งคุกเข่าแล้วลูบตรงป้ายหลุมศพที่สลักชื่อของเฮเลน่า
"ถ้าฉันตาย นายจะเข้าร่วมเกมอีกครั้งเพื่อฉันไหม?"
ดูเหมือนเธอจะถามดูเล่นๆ
".....ไม่รู้สิ"
ผมกับมาร์ธ่าถูกวาร์ปให้มาอยู่ที่โต๊ะอาหารเธอหยิบปืนลูกโม่ขึ้นมาเช็กดูทันที แล้วก็เป็นอย่างที่เธอคิดมันกลายเป็นปืนยิงพลุไปแล้ว
"ชิ!"
ผู้ร่วมเกมอีกสองคนพึ่งถูกวาร์ปมาช้ากว่าเล็กน้อย ผู้หญิงสวมหมวกชุดสีม่วงดูหรูหรา เรือนผมสีน้ำตาล เธอยิ้มอย่างมั่นใจแล้วมองผมกับมาร์ธ่า
"ฉันวีร่ายินดีที่ได้รู้จักนะ ^^"
ดูร่าเริงดี....
"นาอิบ"
"มาร์ธ่า"
ผมและมาร์ธ่าแนะนำตัวเองอย่างไม่พิธีรีตองมากนัก ผู้ร่วมเกมอีกหนึ่งคนเป็นผู้หญิงที่แต่งตัวแปลกๆกำลังทำอะไรบางอย่างกับวงแหวนในมือเหมือนกับร่ายเวทย์โดยไม่สนคนรอบข้าง วีร่าดีดนิ้วตรงหน้าเธอเพื่อดูว่าเธอยังไม่มีสติดอยู่ไหม
"นี่ๆ"
".....?"
ในที่สุดสาวมีเขาคนนั้นก็หัวมาสนใจวีร่า
"ชื่อเธอน่ะ เราจะต้องทำงานร่วมกันนะ"
"ฟีโอน่า"
"น่ารักดี พวกคุณรู้รึเปล่าว่าต้องทำอะไรบ้างเพราะฉันพึ่งมาร่วมเกมนี้ครั้งแรกน่ะ^^"
.....ยัยนี่โชคร้ายชะมัด
"ถอดรหัสเพื่อไขประตูออกไปจากขุมนรก"
ผมบอกกับวีร่าเสียงเรียบ
"....."
มาร์ธ่าถอนหายใจ
"เกมนี้ต้องแลกด้วยชีวิตหวังว่าเธอจะพร้อมกับมันนะ สาวน้อย"
นั่นเป็นประโยคสุดท้ายที่ถูกพูดในระหว่างที่อยู่บนโต๊ะอาหาร เราทุกคนถูกวาร์ปมาที่โบสถ์นี่ ผมเกลียดเสียงของเครื่องถอดระหัสมันคล้ายกับเสียงที่ดังในสนามรบแต่ไม่ว่ายังไงผมก็ต้องทำแล้ว การถอดระหัสอย่างยากเย็นผ่านไปได้ไม่นาน
ก็มีวงแหวนอะไรซักอย่างโผล่มาบนกำแพงข้างๆ แน่นอนต้องรีบหยุดถอดระหัสแล้วเริ่มระวังตัวแต่คนที่ออกมาจากวงแหวนนั้นคือฟีโอน่า....เธอเข้ามาถอดระหัสกับผมราวกับว่าเคยทำมันมาก่อน
"เมื่อกี้มันอะไร?"
ผมถามแม่สาวผมแดงที่พยายามถอดระหัสอยู่ข้างๆผมแต่เธอยังไม่ทันได้ตอบอะไรก็--
"กรี้ดดดด!!! ช่วยด้วย!!"
เสียงแบบนี้ไม่น่าใช้มาร์ธ่า
"เธอถอดระหัสไปก่อนนะ ฉันจะไปช่วยวีร่า"
ฟีโอน่าผงกหัวผมตามเสียงร้องของวีร่ามา เธอน่าจะอยู่แถวๆบ้านเก่าๆหลังโบสถ์ทันทีที่มาแถวนี้กลิ่มน้ำหอมฉุนๆก็เตะจมูกผมทันที
"อย่าสูดมันเข้าไปมากล่ะ"
วีร่าวิ่งออกมาจากบ้านหลังนั้นด้วยสภาพตื่นกลัวกับน้ำหอมในมือ
"เกิดอะไรขึ้น?"
"น้ำหอมฉันทำให้มันเคลิมได้ไม่นาน รีบหนีเถอะ"
ไอ้ฆาตกรรีปเปอร์ มันก็มาร่วมเกมนี้อีกครั้งแต่ครั้งนี้มันอยู่ในสภาพมึนงงเล็กๆผมกับวีร่ารีบไปสมทบกับฟีนาที่ถอดระหัสอยู่ในที่สุดเราสามคนก็ถอดระหัสเครื่องแรกเสร็จในระหว่างที่เรากำลังจะหาเครื่องต่อไปแสงถอดระหัสตรงหน้าโบสถ์ก็บอกตำแหน่งของมาร์ธ่าให้ผมได้รู้แน่นอนว่าไอ้ฆาตกรนั่นก็ต้องรู้ด้วย แต่ผมเชื่อว่าเธอเอาตัวรอดได้การถอดระหัสกับฟีโอน่าและวีร่าในโบสถ์เป็นไปได้ด้วยดีจนกระทั่ง
ตู้ม!!
"ขอโทษ!"
เวร!! อีกเดี๋ยวไอ้ฆาตกรนั่นจะมาจะมา ยังไงซะเครื่องเสียงดังขนาดนี้แปลว่าอีกนิดเดียวจะเสร็จแล้ว แสงไฟสว่างขึ้นเครื่องที่สามเสร็จแล้ว! และไอ้ฆาตกรนั่นมันก็มาพอดีวีร่าทำอะไรที่บ้าบิ่นอย่างการวิ่งเข้าไปใกล้มันแล้วฉีดน้ำหอมใส่แต่...
ฉัวะ!!
กรงเล็บของมันฟันใส่วีร่าหนึ่งแผล
"วีร่า!!"
"ตอนแรกนึกว่าจะฆ่าง่าย แต่แบบนี้ก็สนุกดี"
มันว่าพลางสบัดกรงเล็บเพื่อสลัดเลือดที่ติดอยู่ออกก่อนตามวีร่าที่วิ่งหนีไปต่อ รอยเลือดจะทำให้มันตามเธอเจอแน่ๆต้องทำอะไรซักอย่าง!
"อย่ายุ่งกับเธอนะไอ้สารเลว!!"
ผมตะโกนเรียกร้องความสนใจมันแต่ดูเหมือนจะไร้ประโยชน์ มันยังคงตามวีร่าอยู่
"กรี้ดดด!!!"
ผมพยายามวิ่งไปหวังจะช่วยวีร่าแต่มันเกือบจะตามเธอทันแล้ว!! ในจังหวะที่มันกำลังจะฟันเธอผมรีบวิ่งชนมันจากด้านหลังจนผมกับมันล้มหน้าคะมํากันทั้งคู่แต่มันฟันวีร่าได้ก่อน เวรเอ้ย!!
เธอล้มลงเลือดออกหนักกว่าเดิมอีก! ไอ้ฆาตกรกระชากคอเสื้อผมแล้วโยนผมไปทางอื่นจนหัวผมกระแทกพื้น ก่อนจะตรงไปหาเธอที่ลุกไม่ขึ้นแล้ว
"ช่วยด้วย!! ใครก็ได้!!"
ในขณะที่กำลังจะวิ่งไปชนมันอีกรอบแต่หัวของวีร่าหลุดออกจากบ่าซะแล้ว มันหายใจแรงเอามากๆก่อนจะฮัมเพลงพร้อมกับชำแหละร่างของเธอ เพลงที่มันฮัมเองก็....
"...."
นี่ไม่ใช่เวลามาคิดอะไร้สาระ และไม่ใช่เวลามาตกใจ ดึงสติตัวเองไว้
"เริ่มชินที่เห็นฉันฆ่าแล้วเหรอ? หรือว่าพยายามไม่ผูกพันกับยัยนี่เพื่อไม่ให้ตัวเองรู้สึกผิด?"
"....ทั้งคู่นั่นแหละ"
"หึๆ...ฮ่าๆๆ!!"
ผมตอบคำถามไอ้โรคจิตนี่เสียงเรียบ แล้วรีบหนีเพื่อไปสมทบกับมาร์ธ่าและฟีโอน่า ดูเหมือนมันจะไม่ได้ไล่ล่าผม แต่ยังไม่ทันได้เจอพวกเธอเครื่องที่สี่และห้าก็เสร็จพร้อมกันพอดี ผมเดาว่าพวกเธอคงจะกำลังใส่ระหัสเพื่อเปิดประตูทางออกทางด้านหลังของโบสถ์ เท่านี้เราก็จะรอดแล้ว!
.
.
"....ฟีโอน่า? มาร์ธ่าล่ะ!?"
ประตูหลังถูกเปิดออกโดยฝีมือของฟีโอน่าแต่ผมไม่เห็นวี่แววมาร์ธ่าเลย เวรเอ้ย...
"ฉันไม่เห็นเธอนะ"
เมื่อฟีโอน่าพูดจบเธอก็ออกประตูไปทันที อย่าบอกนะว่าเธออยู่หน้าโบสถ์
"กรี้ดดด"
แม่งเอ้ย!!
.
.
.
.
"ดิ้นไปมันก็ไม่หลุดหรอกนะ:)"
"อ่อก!!"
รีปเปอร์คร่อมร่างของทหารเรือสาวเอาไว้และกำลังบีบคอเธออยู่ผมไม่รอช้ารีบวิ่งเข้าไปผลักไอ้โรคจิตนั่นทันที มันลุกจากร่างของมาร์ธาแล้วหลบร่างของผมที่กำลังจะชนมันได้ทัน เมื่อผมเสียหลักล้มลงกับพื้นมันกำลังจะใช้กรงเล็บนั่นฟาดผมแต่...
ปัง!!
ปืนพลุควันสีแดงถูกยิงเข้าหน้ามันเต็มๆ
"นาอิบวิ่ง!!"
"เธอก็ลุกขึ้นสิ!!"
"ฉันสั่งให้นายวิ่งก็ทำสิ!!"
"....!!"
ให้ตายสิ ผมพึ่งเหลือบไปเห็นว่าขาของมาร์ธาข้างนึงที่ถูกตัดออกไป นั่นเป็นสาเหตุที่เธอไม่ยอมลุกขึ้น พระเจ้า....ไอ้โรคจิตนี่!!
"จะทำอะไร!!?"
เธอตะคอกด่าผมเสียงดังเพราะผมพยายามจะอุ้มเธอแต่กรงเล็บของมันฟาดเข้ามาที่กลางหลังจนต้อง ล้มลงข้างๆยัยนี่แทนซะอย่างนั้น เสร็จกัน!!
"นายน่าจะหนีไปคนเดียว"
นั่นคงเป็นสิ่งที่ยัยนี่จะพูดกับผมก่อนตายสินะ
"...ถึงได้บอกไงว่าอย่ามา"
เราหลับตาลงและน้อมรับชะตากรรม ผมไม่อยากจะกลับไปรู้สึกผิดที่ทิ้งใครไว้ข้างหลังเพราะเอาตัวรอดคนเดียวอีกแล้ว ให้มันจบแค่ตรงนี้....
"....."
"เฮ้อ....ให้ตายสิพวกแกทำให้มันพังไปหมดเลย"
คำพูดด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่ายของมันถูกพ้นออกมาแทนที่จะเป็นกรงเล็บ
ทำไมมันถึง....ไม่ฆ่า? เราทั้งคู่ลืมตาขึ้นมาดูท่าทีของมันอย่างไม่เข้าใจนักแต่ก็ยังกลัวๆเพราะอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่มีอะไรควบคุมได้
"...."
"พวกแกไม่ร้องขอชีวิต แถมยอมตายกันง่ายมันทำให้ฉันเบื่อนะ"
มันว่าพลางสบัดเลือดออกจากกรงเล็บแล้วพลิกมือไปมา
"...."
"ทำไมเราไม่มาทำอะไรที่มันสนุกกว่านี้ล่ะ?"
เมื่อมีข้อเสนอผมที่ยังพอลุกไหวจึงพยายามลุกขึ้นเพื่อเจรจากับมัน
"แกต้องการอะไร?"
"หึ ก็....ฉันอยากเป็นคนดีปล่อยพวกนายทั้งคู่ไปไง:)
มันเอามือไพล่หลังแล้วยืนหน้ามาใกล้ๆผม มาร์ธ่าดูจะมีหวังขึ้นมาแต่เธอก็ยังระแวงอยู่
"...."
"แต่....นายต้องมีอะไรกับฉันต่อหน้ายัยนี่นะ"
"...อะไรนะ?"
"เป็นอะไร หรือว่านายจะยอมปล่อยให้ยัยนี่ตาย?"
"แกทำแบบนี้ให้มันได้อะไรวะ!!?"
"ฮ่าๆๆ!! แกถามหาเหตุผลจากคนวิกลจริตอย่างฉันเหรอ ฮ่าๆๆ!!!"
"...."
"ไม่ต้องห่วงฉันจะพยายามอ่อนโยนถ้านายทำตัวน่ารักน่ะนะ:)"
ไอ้โรคจิตว่าพลางใช่กรงเล็บลูบแก้มผมที่หน้าชาไปชั่วขณะ....ไอ้เวรนี่ มันคงจะสนุกแต่ผมไม่เลยซักนิด แต่ถ้าไม่ทำมาร์ธ่าเองก็...
":)"
แม่งเอ้ย...
"นี่แกป่วยรึไงวะ!?"
"ว้าว รู้อะไรไหม? นั่นเป็นสิ่งที่คนในกระจกบอกฉันทุกครั้งก่อนอาหารเช้าเลย"
ผมปัดกรงเล็บมันทิ้งแต่มันกลับดึงร่างของผมเข้าไปใกล้ กลิ่นคาวเลือดที่เลอะเสื้อผ้าของมันทำให้ผมแทบจะอวกเมื่อคิดว่าต้องมีอะไรกับมัน
"หึๆๆ เฮ้อ...ไม่เอาน่าตอนนี้ฉันกำลังใจดีกับพวกนายอยู่นะ รีบตัดสินใจก่อนเธอจะทรมานไปมากกว่านี้ดีกว่า ขาของเธอดูแย่สุดๆไปเลยนะเนี้ย"
มาร์ธ่าหลบหน้าผม เธอคงจะต้องการให้ผมเป็นคนตัดสินใจเองแน่นอนว่าผมปล่อยให้เธอตายไม่ได้
"ตรงนี้สินะ"
":)"
ร่างบางของมาร์ธ่าที่ขาขาดถูกอุ้มออกทางประตูหน้าโบสถ์ก่อนที่เธอจะเสียเลือดจนตาย โดยมีไอ้โรคจิตนั่นพิงกำแพงผิวปากอย่างอารมณ์ดียืนมองผมอยู่ ผมพยายามไม่นึกถึงเหตุการณ์ที่เกินขึ้นก่อนหน้านี้ แต่เสียงหัวเราะเบาๆของมันก็ทำผมเริ่มจะประสาทแดก
"นาอิบ...คือว่า--"
"ไว้คุยทีหลัง"
"....ฉันแค่อยากขอบคุณ"
"ไม่เป็นไร"
มาร์ธ่าซบหน้าเธอบนอกผมก่อนที่เราจะออกไปได้ทั้งคู่ โดยหันหลังให้เสียงหัวเราะอันน่ารังเกียจของไอ้ฆาตกรโรคจิตนี่
"หึๆๆ....ฮ่าๆๆๆ!!"
============
อธิบายนิดนึงนะคะ แจ๊คเป็นฆาตกรที่วิกลจริตไรต์เลยสื่อความเป็นโรคจิตของแจ๊คในทางนี้ การที่แจ๊คทำแบบนี้เพราะเขาต้องการให้สิ่งที่เกิดขึ้นมันฝังใจนาอิบกับมาร์ธ่าไปอีกนานโดยหวังว่าจะทรมานยิ่งกว่าตายซะอีก อีกอย่างทั้งสองคนยินดีที่จะตายแบบนั้น ฆ่าไปมันก็เหมือนกับไปสงเคราะห์ไม่สะใจแจ๊คเท่าไหร่
ปล.ฉากNC อยู่ในทวิตเตอร์ของไรต์นาจา~ @SasipaparB
https://twitter.com/SasipaparB/status/1057463873727594496?s=19
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น