ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ไม่ปฏิเสธไม่ได้แปลว่าจะตกลง
วินสตันส่งสารไปเตือนเจ้าหน้าที่โอเวอร์วอชทุกคนถึงเรื่องที่พวกทาลอนได้ที่อยู่ของพวกเขาไปแล้ว รวมถึงเรเยสด้วย....ก็ถ้าหากว่าไม่ส่งให้มันก็จะรู้สึกเหมือนว่าเรเยสเป็นศัตรูอีกอย่าง ต่อให้ไม่ส่งให้เรเยสพวกทาลอนก็คงรู้เรื่องอยู่ดี มันเดาได้ไม่ยากนักหรอก ในตอนนี้พวกเขากำลังหารื้อว่าจะเอายังไงต่อไปดี
"ขอโทษที่ทำให้พวกเจ้าต้องเดือดร้อน"
ฮันโซรู้สึกผิดขึ้นมามันเหมือนเขาต้องรับผิดชอบเรื่องนี้เพราะถ้าไม่ใช้เพราะเขา เกนจิคงไม่ขอให้โอเวอร์วอชช่วย
"ไม่หรอก....ฉันผิดเองที่ไม่กล้ายิงยัยแฮกเกอร์นั่น"
เหมยเองก็พลาดเช่นกัน
"อย่าโทษตัวเองเลยเหมย ฉันควรจะรู้เรื่องที่เธอไม่กล้าฆ่าคนแล้วทำอาวุธที่เหมากับเธอมากกว่านี้"
วินสตันที่กำลังดัดแปลงปืนน้ำแข็งของเหมยพยายามปลอบใจสโนว์บอลหุ่นยนต์ตัวน้อยเองก็พยายามจะทำแบบเดียวกัน
"ข้าเองก็ผิดที่ลากพวกเจ้ามาเกี่ยวกับเรื่องนี้"
เกนจิเป็นคนมาขอให้วินสตันช่วยตามแผนของพวกทาลอน คนที่ผิดที่สุดก็คงจะเป็นเขาแต่ไรน์ฮาร์ดกลับส่ายหัวแล้วกุมขมับ
"ฉันควรจะปกป้องเหมยให้ดีกว่านี้"
"ท่าน..."
ไรน์ฮาร์ดที่ควรจะร่าเริงดูขรึมขึ้นเอามากๆนั่นทำให้ทุกคนที่รู้จักเขาดีรู้สึกเป็นห่วง
"ขอโทษนะ"
แต่จะห้ามไม่ให้ไรน์ฮาร์ดคิดโทษตัวเองก็คงไม่ได้เพราะใน6คน(+2AI)นี้ไรน์เป็นคนที่อวุโสที่สุดมันทำให้เขารู้สึกเหมือนว่าทุกอย่างเป็นความรับผิดชอบของเขา
"อย่าแบกทุกอย่างไว้คนเดียวสิ"
บริกริตบอกหลังจากทำแผลให้เหมยเสร็จ
"แล้วเราจะเอายังไงกับหัวหน้าเรเยสล่ะ"
เหมยหันไปถามคนที่อวุโสที่สุด เขาทำปั่นยากอยู่พักนึงก่อนพูดออกมาเสียงหนักแน่น
"ถ้าหมอนั่นเข้ามาทำร้ายคนที่ฉันต้องปกป้อง ฉันจะไม่ลังเลอีก"
ฐานทัพหน่วยทาลอน
"ร้ายแรงเหมือนกัน"
มอยร่าบอกกับซอมบร้าในขณะที่ซ้อมมือแช่แข็งของเธอให้ โชคดีที่ซอมบร้าไม่ได้เป็นแค่มนุษย์ธรรมดาไม่งั้นแขนเธอขาดแน่
"หึ ประมาทเองนี่"
วิโดว์ที่หมั่นไส้ซ้อมบร้าอยู่พอสมควรเริ่มตอกย้ำ ในขณะที่รีปเปอร์กำลังเปิดดูข้อมูลที่พึ่งแฮกจากพวกโอเวอร์วอช
"ให้กำลังใจกันดีจังเลย"
ซอมบร้าประชดวิโดว์เบาๆก่อนจะลองขยับมือที่พึ่งได้กลับมา
"มันจะไม่เกิดขึ้นถ้าเธอฆ่ายัยนั่นซะ"
ซอมบร้าเก็บเหมยไว้เพราะเธออาจจะยังมีประโยชน์แต่เรื่องนี้เธอก็บอกพวกทาลอนไม่ได้เช่นกัน
"หึ ทีเธอยังไม่ฆ่าเจ้าหน้าที่ออกซ์ตันตอนทำภารกิจที่kingsrowเลย:)"
ซอมบร้าเลยเอาความลับที่วิโดว์ไว้ชีวิตเทรเซอร์ออกมาแฉบ้างและนั่นทำเอมิเลียไม่พอใจสุดๆ
"หุบปาก!"
ปัง!!
เรเยสรำคาญเมื่อทั้งคู่เริ่มทะเลาะกันเขาออกไปแถมปิดประตูเสียงดังอีกอันที่จริง เจ้าตัวไม่ได้ไม่พอใจเรื่องที่วิโดว์ทะเลาะกับซอมบร้าแต่ภาพที่ไรน์ฮาร์ดเอาแต่ถือโล่ไม่ยอมยกค้อนมันยังติดอยู่ในหัว แถมตอนนี้พวกโอเวอร์วอชยังส่งสารมาเตือนเขาเรื่องที่ทาลอนได้ข้อมูลไปราวกับว่าเจ้าพวกนั้นไม่คิดว่าเขาเป็นศัตรู
พวกโง่เอ้ย...
"ข้าคิดว่านี่น่าจะเป็นของท่านพี่"
เกนจิคืนธนูที่ฮันโซเคยทิ้งเอาไว้ให้ พอได้คืนเจ้าตัวก็ดูว่าสภาพมันเสียหายตรงไหนบ้างแต่ดูเหมือนจะถูกดูแลเป็นอย่างดี
"งั้นคุณชิมาดะนอนห้องกัปตันอามารินะ กัปตันไม่ว่าอะไรหรอก(ก็ตายไปแล้วนี่นะ)"
เทรเซอร์เข้ามาบอกกับชิมาดะคนพี่เสียงใสร่าเริงตามสไตล์เธอ
"ขอบคุณ--"
"ท่านพี่นอนกับข้าไม่ได้รึไง?"
"...."
ฮันโซเส้นเลือดปูดขึ้นหน้าผากเพราะตอนนี้เจ้าตัวกลัวว่าเกนจิจะพูดเรื่องที่ไม่ควรจะพูด แต่เขาก็ยังพยายามโกหกต่อไป
"เรา....ไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ"
"โห....สนิทกันขนาดนั้นเลยเหรอ แต่ไม่เอาน่าน้องชายนายเป็นห่วงมากเลยนะตอนที่โดนพวกทาลอนจับไป นอนกับเขาหน่อยสิ"
"พี่น้องกันนอนด้วยกันไม่เห็นเป็นไร จริงไหมท่านพี่? :)"
ใต้หน้ากากเหล็กยิ้มระรื่นเมื่อเห็นฮันโซอยู่ในจุดที่ปฏิเสธไม่ได้เพราะเขา
"....ก็ได้"
แต่ฮันโซก็วางใจได้เปร่านึงเพราะเกนจิไม่ได้เปิดเผยเรื่องระหว่างทั้งคู่ให้ใครได้รู้ เมื่อได้เห็นสภาพห้องของเกนจิมันไม่รกอย่างที่ควร ชิมาดะคนพี่ก็แปลกใจจนต้องออกปากถาม
"ข้าคิดว่ามันจะรกกว่านี้"
"ก็ไม่ได้อยู่ที่นี่นาน ส่วนใหญ่จะไปอยู่ที่เนปาลกับอาจารย์เซนยาตะ"
"ไปทำอะไรที่นั่นล่ะ"
เจ้าน้องชายยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะเปลี่ยนไปตีหน้าเศร้าแล้วถอดหน้ากากออกพร้อมวางดาบในขณะเดียวกันฮันโซเองก็วางธนู แล้วนั่งลงบนเตียง
"ตอนที่ถูกยัดเครื่องจักรพวกนี้เข้ามาในร่าง ข้ารับสภาพตัวเองไม่ได้เลยลองไปกับเขา"
"....ข้า...ขอโทษนะ"
ฮันโซถึงกับหลุดคำนี้ออกมาเมื่อเห็นใบหน้าโศกอันเสแสร้งของน้องชายตัวดีที่ตอนนี้กำลังคิดจะทำเรื่องไม่ดี
"อย่ารู้สึกผิดไปเลยท่านพี่ ข้าไม่ต้องการให้ท่านพี่เจ็บปวด"
ริมฝีปากอุ่นทาบลงบนปากของพี่ชายพร้อมๆกับกดร่างของเขาลงอย่างที่ต้องการจะทำมาตลอดริ้บบิ้นถูกปลดออกแล้วโยนทิ้งไปและอาจจะด้วยความรู้สึกผิด ฮันโซไม่ได้ต่อต้านอะไรจนกระทั่งเขานึกถึงสิ่งที่อคานเด้ถาม...
'นายไม่ใช่คนตัดสินใจเหรอ?'
อีกหนึ่งเรื่องที่อคานเด้ทำสำเร็จ เขาทำให้ฮันโซลังเลถึงสิ่งที่กำลังทำอยู่ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาให้เกนจิเป็นคนตัดสินใจมาตลอด...ถ้าสิ่งที่เขาตัดสินใจมันขัดแย้งกับที่เกนจิเลือกล่ะ เกนจิจะยังเป็นน้องชายที่ดีอยู่ไหม
"...."
พอรู้สึกตัวท้อนบนของฮันโซก็ล่อนจ้อนซะแล้ว คนด้านบนพรมจูบเป็นรอยแดงไปทั่วไหปลาร้าของคนใต้ร่างแต่ก็ถูกฮันโซผลักออกเล็กน้อย นั่นทำให้เกนจิหยุดไป....
"...."
"อะไร?"
"...ไม่ใช่ว่าเราควรจะหยุดทำเรื่องแบบนี้หรอกเหรอ?"
ดวงตาสีเปลือกไม้ที่เหมือนกันเพราะสายเลือดจ้องอีกฝ่ายอย่างฉงน
"ทำไม....เพราะตระกูล? หุ้นส่วน? ท่านพี่ไม่จำเป็นต้องสนอะไรพวกนั้นอีกแล้วนะ"
คนน้องเอียงคอถาม
"เจ้าไม่รู้สึกละอายบ้างเหรอ? ไม่อยากจะเป็นแบบคนปกติบ้างเหรอ?"
"ท่านพี่จะผิดปกติเพื่อข้าไม่ได้รึไง...?"
เมื่อได้ยินคำขอโง่ๆของน้องชายฮันก็ควรจะปฏิเสธทันทีแต่สายตาที่เว้าวอนทำให้เขาพูดออกมาไม่ได้เนี้ยสิ....หรืออาจจะเป็นเพราะเขาไม่อยากปฏิเสธก็ได้
"ข้าขอเวลาคิดก่อน"
เกนจิยิ้มแต่นั่นก็ทำฮันโซหน้ามุ้ย
"ข้าไม่ได้จะตอบตกลง"
"ท่านพี่ไม่ได้ปฏิเสธทันที....แค่นี้ก็พอแล้ว"
จากที่เคยคร่อมร่างของฮันโซเกนจิเปลี่ยนไปนอนข้างๆแทน ฮันโซนอนหันหลังให้น้องด้วยความประหม่าแต่นั่นก็ทำเกนจิอยากแกล้งพี่ชายตัวเองไปกันใหญ่
"หันมาสิ"
"....ทำไม"
"ข้าอยากมองท่านพี่ ให้ข้ามองท่านพี่นะ"
ฮันโซหันมาตามที่คนข้างหลังขอ ริมฝีปากที่เต็มไปด้วยรอยแผลยกยิ้มมือที่เป็นออมนิกส์ปัดเส้นผมที่ปรกใบหน้าสวยออก
"รักที่สุดเลย:)"
"ข้ารู้"
"ข้าหวังว่าท่านพี่จะพูดแบบเดียวกัน"
"....."
"อย่างน้อยก็บอกฝันดี"
"....ฝันดีเกนจิ"
"ฝันดีท่านพี่:)"
วันต่อมา~
"เกิดอะไรขึ้น?"
เกนจิถามวินสตันที่ตอนนี้กำลังหามุมปืนขึ้นไปบนตัวรับสัญญาณ
"กิ่งไม้จากบนเขามันมาทับดาวเทียมรับสัญญาณ"
"เจ้าขึ้นไปไม่ได้เหรอ?"
"...."
มันรับน้ำหนักวินสตันไม่ไหวเกนจิพึ่งนึกขึ้นได้และไม่อยากเสียมารยาทด้วย
"เจ้าต้องออกกำลังกายบ้างแล้วล่ะ"
"นายพูดเหมือน อติน่าเลยฝากด้วยล่ะ....ว่าแต่พี่นายล่ะ"
ตอนนี้ฮันโซไม่กล้าออกจากห้องเพราะเกนจิแอบทำรอยบนอกเขาไว้ซะเยอะตอนที่เขาหลับ
"เขายังไม่ตื่นน่ะ"
วินสตันผงกก่อนจากไปเพราะเขายังมีเรื่องต้องทำเกนจิปืนขึ้นไปบนตัวรับสัญญาณแล้วเคลียกิ่งไม้ออก น่าแปลกนะ กิ่งไม้มันไม่เยอะมากจนสามารถปิดบังสัญญาณได้นี่นา...
"boop!!"
คมดาบของเกนจิจ่อไปที่คอหอยของซอมบร้าทั้งๆที่ล่องหนอยู่โดยที่เธอยังไม่ทันได้ตั้งตัว ซอมบร้าแสดงตัวพร้อมกับทิ้งปืนเพื่อบ่งบอกความเป็นมิตร
"ใจเย็นๆน่า ฉันแค่อยากเป็นเพื่อนด้วยเฉยๆ"
"...."
"เห็นไหมว่าตอนนี้ฉันไม่มีอาวุธ"
"เธอเป็นคนยิงเหมยสินะ"
"หึ ฉันจงใจปล่อยให้เธอรอดต่างหาก ความจริงฉันเล็งที่หัวได้นะแต่ฉันไม่ได้ทำซะหน่อย"
ซอมบร้าไว้ชีวิตเหมยเพราะแบบนี้นี่เอง เพื่อให้เกนจิวางใจลงหน่อยเมื่อคุยกับเธอ อย่างน้อยก็จะได้คุยกันรู้เรื่องขึ้นมาบ้าง
"...."
เกนจิลดดาบลงแต่ก็ไม่ได้เก็บเข้าฝักไปเพราะยังไม่เชื่อใจเธอ
"ฉันแค่มีข้อมูลน่าสนใจมาแบ่งปัน"
"...."
"เอาล่ะ...นายคิดว่าทำไมพี่ชายนายถึงอยากให้ไว้ชีวิตดูมฟิสท์ล่ะ?"
"หึ แค่ครั้งนี้เท่านั้นแหละ"
เกนจิเข้าใจมาตลอดว่าฮันโซแค่อยากจะตอบแทนดูมฟิสท์ที่ไว้ชีวิตน้องชายอย่างเขา ซอมบร้ายิ้มระรื้นก่อนจะให้เกนจิดูรูปตอนที่ฮันโซโดนอุ้มในท่าเจ้าสาวโดยอคานเด้
"ดูน่ารักดีนะ ดูมฟิสท์น่ะมักจะโกหกว่าทางมันซับซ้อนเพราะแค่อยากอุ้มหมอนั่น:)"
"....ถ้าคิดจะมาเป่าหูข้า---"
ชิมาดะคนน้องเงียบทันทีที่เห็นภาพตอนดูมฟิสท์ก้มลงจุมพิตฮันโซที่อยู่ใต้ร่างอย่างสุขสม ริมฝีปากนั่นมันควรจะเป็นของเขาคนเดียวสิ....
"ฉันว่าพี่ชายนายก็ดูมีความสุขดีนะ ว่ามั้ย?"
แฮกเกอร์สาวเปิดรูปที่ดูมฟิสท์ตั้งใจทำหลุดก่อนจะถอยออกมาสองสามก้าวเพื่อออกห่างจากคมดาบของเกนจิ
"ทำไมถึงให้ข้าดู"
"ฉันไม่อยากจะพูดถึงความสัมพันธ์เกินพี่น้องของพวกนายเท่าไหร่ หึๆ"
เกนจินิ่งไป เขาทั้งแปลกใจที่ซอมบร้ารู้และโกรธที่ฮันโซทำแบบนี้ลับหลังเขา....
โกรธ? เขามีสิทธิ์อะไรไปโกรธนะ ?
แล้วนี่น่ะเหรอสาเหตุที่ฮันโซอยากจะหยุดความสัมพันธ์กับเขา?
ฮันโซไม่เคยหวั่นไหวกับน้องชายอย่างเขาบ้างเลยเหรอ?
มีหลายคำถามเลยที่ผุดขึ้นในหัวเกนจิ ดูเหมือนซอมบร้าจะปั่นหัวเกนจิตามที่ดูมฟิสท์ต้องการได้สำเร็จลุล่วง ทีนี้ก็รอดูดีกว่าว่านี่จะทำให้ความสัมพันธ์อันผิดศีลธรรมมันยุ่งเหยิงแค่ไหน
"ฉันไม่บอกใครหรอกถ้าเรายังเป็นเพื่อนกัน....นายจะฆ่าฉันเพื่อปิดปากก็ได้นะ"
ใช่....เกนจิทำได้เว้นแต่ว่าเขาไม่อยากทำน่ะสิ....เกนจิไม่อยากปิดบังความสัมพันธ์ระหว่างเขากับพี่ชายเล่นแม้แต่น้อย ถ้าซอมบร้าจะแฉเขาก็สามารถโยนความผิดไปให้ซอมบร้าแล้วบอกว่าเขาไม่รู้เรื่องก็ได้นี่
ใช่....เกนจิเลือกที่จะช่างแม่งแล้วทำเป็นมองไม่เห็นซอมบร้า
"ในฐานะเพื่อนที่ดี ฉันจะช่วยซ้อมตัวรับสัญญาณให้ก็แล้วกัน"
ซอมบร้าทำให้ดาวเทียมรับสัญญาณกลับมาเหมือนเดิม แล้วล่องหนหายไป ส่วนดาบในมือของเก็นจิถูกเก็บเข้าที่ราวกับไม่เคยชักมันออกมา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น