ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เจอกันอีกครั้ง(แก้ไขคำผิด1)
"นายจะไม่นอนทั้งคืนเลยเหรอ"
"นายจ้างฉันมาเพื่อทำแบบนั้น"
ผมยักไหล่ในขณะที่ยังนั่งอยู่ตรงบันไดเพราะต้องเฝ้าระวังให้เขาในตอนกลางคืนตามหน้าที่
"ก็ใช่แต่พอเอาเขาจริงๆ ฉันดันรู้สึกผิดนี่สิ"
"ฉันเป็นบอดี้การ์ดนะ"
"...."
ผมส่ายหัวด้วยรอยยิ้มให้กับความรู้สึกผิดอันไร้เดียงสาของเจ้าตัวก่อนถอนหายใจ
"ฉันไม่เป็นไรน่า"
"....โอเค งั้นในครัวมีกาแฟ"
"ขอบคุณ"
หมอนี่ติ๋มชะมัด ยังไงซะเขาก็ขึ้นไปนอนแล้ว....ทีนี้ผมหวังว่าตัวเองจะไม่หลับไปในระหว่างที่เฝ้ายามให้เขา การอดนอนมันไม่ยากเท่าไหร่หรอก ตอนอยู่ในสนามรบก็เคยอดนนอนสองวันมาแล้วแค่นี้ สบาย!
30นาทีต่อมา~
zZZ
อือ...!! กะ...กี่โมงแล้ววะ!?
นาฬิกาตรงผนังบ่งบอกว่าผ่านมาแค่30นาทีให้ตายสิผ่านมาแค่สามสิบนาทีผมก็หลับซะแล้ว ไม่ได้ๆต้องชงกาแฟแล้วไม่งั้นหลับก่อนจะหมดคืนนี้แน่ๆ
ตุบ!
"....?"
ทันทีที่ได้ยินเสียงจากในครัวมีดพกและตะเกียงก็ถูกหยิบขึิ้นมาทันที แน่นอน....ผมต้องเข้าไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นอยู่แล้วตามหน้าที่...
"....."
หม้อต้มกาแฟมันหล่นอยู่ มันหล่นมาได้ยังไง? ผมวางตะเกียงลงบนเคาว์เตอร์และหยิบหม้อต้มกาแฟวางไว้ที่เดิม ก่อนตั้งใจจะไปตรวจสอบประตูและหน้าต่างแต่พอหันหลังไปผมก็ต้องรีบหลบกรงเล็บของไอ้ฆาตกรนั่นอีกครั้งo_O!?
กรงเล็บใบมีดนั่นฟาดเข้ากับเคาว์เตอร์ไม้ในครัวเต็มแรง เพราะผมดันโชคดีหลบได้
หัวใจตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม เมื่อกี้เกือบไปแล้ว!!
ว่าแต่ทำไมมันถึงได้มาอยู่ที่นี่!?
"หึๆ คิดถึงฉันไหม?"
"แก...."
หมอนี่เองสินะThe Ripper ที่ทุกคนพูดถึงในหนังสือพิมพ์ กรงเล็บอันตรายกลับมาสะอาดเหมือนใหม่ต่างจากครั้งนั้นที่ผมเจอมัน ไม่ได้ทำให้ดูน่ากลัวน้อยลงเลย! มันง้างมือขึ้นเตรียมจะฟาดผมอีกรอบแต่มันคงจะไม่ง่ายเมื่อผมมีมีดอยู่ในมือ
ฉัวะ!!
"อ้าก!"
มีดในมือเฉือนหน้าท้องหมอนี่จนเป็นแผลยาวแต่ไม่ลึกมาก ส่วนเสียงร้องนั่นมันเป็นของผมเองไม่ใช่ของมันหรอกT^T เพราะกรงเล็บของมันก็ฟาดเข้ากลางหลังจังๆแลกกันคนละแผล แต่แผลของผมเล็กกว่ามากเลย! มันถีบจนผมล้มลงกับพื้น ในตอนนั้นคิดว่าจะต้องตายแน่ๆแต่ไอ้หมอนั่น...
กลับหายไปแล้ว...
"แฮ่ก...แฮ่ก.."
มันหายไปเฉยๆเลย ไม่ได้ยินเสียงวิ่งหรืออะไรทั้งนั้น เป็นไปไม่ได้น่า....
ไม่รู้ว่าทำไมมันถึงไม่ฆ่าผมแต่มันหายไปแล้ว เลือดของผมไหลนองไปตามพื้นมันดูแย่มากๆแต่นั่นก็ทำให้ผมรู้ว่าเมื่อกี้ไม่ใช่ภาพหลอน ต้องรีบไปเช็คแจ๊คก่อน ให้แน่ใจว่าเขายังปล่อยภัย!
ให้ตายสิ...
"เกิดอะไรขึ้น?"
ยังไม่ทันทีผมจะได้ขึ้นไปหา แจ็คที่อยู่ในชุดคลุมอาบน้ำถือตะเกียงเดินลงมาจากชั้นสองโชคดีที่เขายังไม่ตาย ตอนนี้ต้องบอกเขาก่อนแล้วล่ะ!
"ปลอดภัยไหม!?"
แจ็คเหลือบไปเห็นแผลของผมเขาดูตกใจเล็กน้อยก่อนจะรีบตรงเข้ามาหาผม
"หลังนาย!"
"มันมาที่นี่!"
"....หา?"
"Ripperไง! มันอยู่ที่นี่!!"
"นายใจเย็นแล้วรีบทำแผลก่อนเถอะ"
"....ยังจะใจเย็นอยู่อีก!? มันบุกบ้านนายนะ!"
"ก็ฉันไม่เห็นมันนี่ ฉันเห็นแค่ว่านายบาดเจ็บอยู่นายคิดว่าฉันควรจะทำอะไรก่อนล่ะ?"
สิ่งที่แจ๊คพูดทำให้ผมหัวเย็นลงบ้างแล้วเริ่มคิดว่าควรทำอะไรก่อนอะไรหลัง
"ฉันจะไปดูประตู....นายไปดูหน้าต่าง หาว่ามันบุกเข้ามาทางไหนนะ"
"โอเค แผลนาย....ไม่เป็นไรนะ?"
"ไว้ดูแลมันทีหลัง!"
เขาทำตามเมื่อผมเริ่มตะคอกใส่อย่างหัวเสีย ประตูล็อกสนิท แจ๊คบอกว่ามันน่าจะบุกมาทางหน้าต่างเพราะหน้าต่างเปิดอยู่ ยังไงก็ตามเราตามตัวมันไม่ได้แล้ว
"ทำแผลเถอะ"
เขาว่าอย่างนั้นก่อนจะพาผมไปนั่งในห้องนั่งเล่น ร่างสูงวางตะเกียงลง ผมถอดเสื้อออกแล้วนั่งหันหลังให้เขาก่อนที่แจ๊คจะเอาผ้าชุบน้ำมาซับเลือดแผลบนหลัง
"อึก!"
"โทษที"
แสบ.....เป็นบ้า
"เป็นผู้ชายหรือผู้หญิงล่ะ เจ้าRipperนั่นน่ะ"
"....?"
"นายเรียกRipperว่า'มัน'ฉันก็เลยไม่แน่ใจน่ะ"
"ผู้ชาย...."
"....งั้นก็น่าจะเรียกว่า'เขา'สิ"
"สำหรับฉันมันไม่ใช่คน"
ผมตอบโดยทียังหันหลังให้เขาทำแผลให้
"นายตัวสั่นนะ:)"
"....."
"กลัวขนาดนั้นเลยเหรอ?"
"ฉะ...ฉันไม่เป็นไร"
"นายเป็น"
"....."
"นายเป็นบอดี้การ์ดให้ฉันก็จริงแต่ไม่จำเป็นต้องแข็งแกร่งตลอดหรอก ถ้ากลัวนายบอกฉันก็ได้นะ"
ผมหันไปหาแจ๊ค สีหน้าของเขาดูเป็นห่วงทำให้รู้สึกอุ่นใจขึ้นมาอย่างน่าประหลาด หมอนี่ถึงจะดูติ๋มๆแต่ก็ใจดีจังแฮะ
"ขอบคุณนะที่ช่วย....ทำแผลให้นะ "
"ด้วยความยินดี นาอิบ:)"
แปลก...ทำไมคนดีอย่างแจ๊คถึงได้โดนฆาตกรหมายหัวกัน ในหนังสือพิมพ์เหยื่อของThe Ripper ก็มักจะเป็นโสเภณี แล้วอยู่ๆมันก็มาหมายหัวจิตกรเหรอ...?
"นายจะนอนก็ได้นะ ง่วงใช่ไหมล่ะ?"
"...."
เป็นไปไม่ได้...เดี๋ยวสิ ถ้าหากว่าคนที่มันหมายหัวไม่ใช่แจ๊คแต่เป็นผมซะล่ะ... จะว่าไป ผมจำได้แล้วเสียงฮัมเพลงที่แจ๊คฮัมมันเป็นเสียงเดียวกันกับที่ไอ้ฆาตกรนั่น...
พระเจ้า....หมอนี่คงไม่ใช่ The Ripperหรอกนะ
จริงสิ! ผมสู้กับกับมันไปเมื่อกี้ เอามีดกรีดอกมันไปทีนึง ยังไงแผลมันก็ต้องเหลืออยู่บ้าง
"นาอิบทำอะไรน่ะ!!"
ไวเท่าความคิด ผมกระชากชุดคลุมอาบน้ำเขาออกเพื่อดูว่าอกเขามีแผลที่ผมเอามีดกรีดไปรึเปล่า ถ้ามีผมก็พร้อมจะหยิบมีดขึ้นมาปาดคอมัน!!
"....."
ไม่มีแผลอะไรเลย ให้ตายสิ นี่ผมคิดอะไรอยู่นะ....สุภาพบุรุษอย่างหมอนี่จะเป็นฆาตกรไปได้ยังไง
"เมื่อกี้นายทำอะไร?"
"เปล่า ก็แค่สงสัยอะไรนิดหน่อย"
"หืม? ฉันคิดว่านายลวนลามฉันนะ :)"
"อะ....เอ่อ ขอโทษฉันไม่ได้ตั้งใจ"
"ฮะๆๆ โอเค งั้นพรุ่งนี้เช้าไปคุยกับตำรวจกันนะ"
"หา?"
"ก็นายอาจจะให้การได้นะว่าThe Ripperหน้าตาเป็นยังไง"
"ไม่!"
เสียงตะคอกบอกปฏิเสธออกมาทันทีเพราะถ้าผมโดนสอบสวนเรื่องThe Ripperผมอาจจะหลุดปากเรื่องเกมบ้าๆนั่นออกไปก็ได้ อีกอย่างถ้าตำรวจับมันได้ ตัวตนของผมก็อาจถูกเปิดเผย ผมต้องฆ่าไปฆาตกรนั่นด้วยมือผมเอง
ประวัติผมที่เคยทำงานสกปรกมาก่อน จะให้ใครรู้ไม่ได้...
"ทำไม นายเคยเห็นรูปร่างของThe Ripperนะ"
"มัน...มืดน่ะ ฉันไม่เห็นอะไรเท่าไหร่ ไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก"
"นายรู้ว่ามันเป็นผู้ชายนี่"
"คือ....ฉันแค่ได้ยินเสียงของมันน่ะ"
"อย่างงั้นเองหรอกเหรอ แย่จังนะ"
แจ๊คหยิบผ้าพันแผลขึ้นก่อนพันไปที่รอบตัวผมเพื่อปิดแผลกลางหลังทำให้ตอนนี้ร่างของเขาอยู่ใกล้มากๆจนลมหายใจเย็นยะเยือกมันรดหลังคอผมอยู่
"ฉันทำเองได้"
"ไม่เอาน่า ฉันอยากลองทำดูน่ะ ไม่เคยทำมาก่อนเลย^^"
"....ตอนนายอยู่ใกล้มันรู้สึกหนาวน่ะ"
ผมบอกสาเหตุจริงๆที่ไม่อยากให้เขาทำ แจ๊คยิ้มแห้งๆก่อนถอยออกไปเล็กน้อยทำให้ความหนาวลดลงบ้าง
"ตอนฉันอยู่ใกล้นายฉันรู้สึกอุ่น ก็เลย....โทษทีนะ"
"อย่างนี้นี่เอง"
เมื่อพันแผลเสร็จผมหันไปหาแจ๊คแล้วใช้มือทั้งสองข้างจับมือข้างนึงที่ใหญ่กว่าและเย็นเฉียบของเขาเอาไว้เพราะรู้ดีว่ามันจะทำให้มือเขาอุ่น แจ๊คยิ้มหวานให้เมื่อผมทำอย่างนั้น
"อุ่นมากเลยล่ะ:)"
"ตอบแทนเรื่องที่พันแผลให้ไง"
"ฮะๆ ฉันคงต้องหาถุงมือมาใส่แล้วล่ะ...เวลาแตะนาย นายจะได้ไม่รู้สึกหนาว:)"
สีหน้าหมองๆทำให้รู้สึกผิดขึ้นมาทันทีที่พูดแบบนั้นออกไป ผมจึงพูดอะไรซักอย่างไม่ให้เขารู้สึกแย่
"ฉันไม่ได้เกลียดมือเย็นๆของนายหรอกนะ"
เขาใช้มืออีกข้างที่ว่างอยู่ลูบรอยแผลตรงต้นคอด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม มือเขา....มัน....เย็นจัดเลย...
"....ขอบใจนะ นาอิบ:)"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น