Overwatch Genji x Hanzo x doomfist (yaoi)

ลำดับตอนที่ #1 : ก็แค่มาหา

อ่านข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้ก่อนนิดนึงนะคะ จะได้เข้าใจง่ายๆ 

ฮานามูระ

      มีนักฆ่ามาลอบฆ่าเขาอีกแน่ๆเลย นั่นเป็นสิ่งที่ฮันโซคิดระหว่างที่เดินเข้าไปในตรอกมืดๆที่มีคนน้อยเพราะไม่อยากให้ใครโดนลูกหลงในระหว่างที่กำลังจะจัดการคนที่จะมาลอบสังหารตัวเองอีกครั้ง ศัตรูแอบดูท่าทีเขามาสองนาทีได้แล้วตอนนี้มันยังตามมาอยู่ ฮันโซทำเหมือนว่าเดินผ่านทางเดินในตรอกที่มีหลังคามุงอยู่ทำให้ไม่สามารถมองจากด้านบนได้ เขาหยิบธนูที่เป็นอาวุธประจำกายขึ้นมาง่างรอมือสังหารที่กำลังลงมาตามที่เขาคาดการณ์ไว้

ตุบ!

มาแล้ว!

"เจ้าเองหรอกเหรอ?"

คนที่โดดลงมาจากหลังคาไม่ใช่มือสังหารที่ถูกส่งมาแต่เป็นไซบ็อกตัวที่เขาพึ่งสู้ไปเมื่อเดือนที่แล้ว น้องชายเขา... เกนจิที่โดนเล็งธนูใส่ตกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีออกมา

"ท่านพี่จะไม่ยิงข้าใช่ไหม?"

ฮันโซลดธนูลงแล้วผลักคนที่แอบสะกดรอยตามเขามาจนไซบ็อกนินจาตัวนี้เซถอยหลังไปสองสามก้าวโทษฐานที่ทำเขาตกใจ การสะกดรอยตามแบบนี้ดูโรคจิตชะมัดให้ตายสิ=_=*

"สะกดรอยตามข้ามีอะไร"

"....ก็แค่มาหา..."

"....."

ฮันโซคิดว่าน้องชายคนนี้โกหก ถึงได้เงียบและใช้สายตาคมกริบจ้องมองเพื่อกดดันให้เกนจิพูดความจริงออกมา

"แล้วข้าก็อยากให้ท่านพี่มาร่วมกับข้าด้วย"

นั่นไง...

"เพราะกลัวว่าศัตรูของเจ้าจะได้ตัวข้าไปก่อนเหรอ?"

ฮันโซพูดถึงเรื่องเมื่อสองอาทิตย์ก่อนเมื่อเขาได้จดหมายเชิญจากพวกทาลอน ใต้หน้ากากเหล็กแสดงใบหน้าคิดหนักขึ้นมาเพราะเขาไม่ได้รู้เรื่องที่ทาลอนอยากได้ฮันโซเข้าร่วมเลยแม้แต่น้อย และถ้าพวกทาลอนคิดจะทำแบบนั้นจริงๆมันไม่ดีแน่

"ทาลอน?"

เกนจิถามให้แน่ใจว่าสิ่งที่เขาคิดในหัวนั้นถูกแต่ฮันโซกลับแปลกใจที่เกนจิไม่ได้รู้เรื่องนี้

"เจ้าไม่รู้เรื่องนี้?"

"ก็พึ่งมารู้นี่ล่ะ ท่านพี่ไม่ได้คิดจะเข้าร่วมกับพวกมันใช่ไหม?"

"ฟังนะ ข้าไม่ร่วมกับใครทั้งนั้นเลิกยุ่งกับข้าได้แล้วก่อนจะได้ตายอีกรอบ"

บางทีหน้ากากนี่ก็ช่วยเกนจิได้มากเลยทีเดียว พี่ชายเขาไม่ได้เห็นว่าตอนนี้เขากำลังน้อยใจแค่ไหนกับคำพูดนั้น

"นี่เป็นคำพูดของคนที่ไปเคารพศพข้าทุกปีเหรอ?"

"หุบปากแล้วไสหัวไปซะ"

ฮันโซพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาก่อนเดินหนีทำให้ครั้งนี้เกนจิรู้ว่าตัวพลาดแล้วที่ไปพูดแบบนั้น เขาไม่อยากให้พี่ชายตัวเองทำเหมือนเขาไม่มีตัวตนอีก ที่พูดแบบนั้นออกไปเพราะคิดว่าฮันโซจะแก่ต่างให้ตัวเองบ้างแต่ผลที่ได้กลับตรงกันข้าม....ฮันเลือกที่จะช่างแม่งแล้วเดินหนี 

แต่...เฮ้ย! น้องชายคนี้ก็แค่อยากได้รับความสนใจบ้างก็เท่านั้น เขารั้งแขนพี่ชายตัวเองไว้แล้วดึงฮันโซเข้ามากอดอย่างที่อยากจะทำมาตลอดและเป็นโชคดีของเกนจิที่เขาไม่ได้ถูกผลักออกนั่นทำให้น้องชายคนนี้ได้ใจขึ้นมา หน้ากากเหล็กถูกปลดออกความผิดบาปที่เกนจิไม่ได้ทำมันมานานถูกปลุกเร้าขึ้นมาอีกครั้ง ริมฝีปากที่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็นเข้าจู่โจมคนเป็นพี่โดยไม่สนศีลธรรม มือที่เป็นออมนิกส์รวบเอวคอดอย่างเคยชิน ก่อนจะได้ทำอะไรไปมากกว่านี้ฮันโซจึงผลักเขาออกเพราะมีคนกำลังเดินผ่านมาส่วนเกนจิก็ได้แต่ยิ้มกับความประหม่าบนหน้าของคนที่เขารัก 

"....."

เกนจิเหลือบมองมองบุคคลที่สามที่เดินผ่านมาว่าไปแล้วรึยัง แต่กลับต้องแปลกใจเมื่อคนที่เดินผ่านมาคือเป็นผู้นำของทาลอนที่ควรจะอยู่ในคุกตั้งแต่โดนจับที่นูมบานี

"ดูมฟิสท์...?"

เขาที่สวมถุงมืออาวุธประจำกายทำให้เกนจิรู้ว่าดูมฟิสท์ไม่ได้มาดีแน่ๆหน้ากากเหล็กถูกสวมกลับที่เดิมเมื่อเห็นว่ามีศัตรู

ครั้งสุดท้ายที่สู้กันดูมฟิสท์จับเกนจิเหวี่ยงใส่รถยนต์ตอนนั้นมีเพื่อนร่วมทีมอย่างวินสตันและเทรเซอร์อยู่ด้วยเขาถึงรอดมาได้แต่ไม่ใช้ที่นี่ไม่ใช้กับตอนนี้ ดาวกระจายขึ้นมาอยู่ในมือเกนจิอย่างเตรียมพร้อมแม้จะรู้ว่าสู้ไม่ได้แน่ๆก็ตาม

"นี่มันอะไร การนัดเจอกันของพี่น้องเหรอ?"

"ไม่เกี่ยวกับเจ้านะ อคานเด้..."

"ไง ฮันโซ"

การใช้สรรพนามที่ทั้งสองคนเรียกกันทำให้เกนจิตะหงิดๆใจไม่น้อง สนิทกันถึงขั้นเรียกชื่อเลยรึไง อย่างน้อยฮันโซก็น่าจะเรียกไอ้หมอนี่ว่าดูมฟิสท์สิ ไม่ใช่อคานเด้ที่เป็นชื่อจริง

"ท่านพี่รู้จักมันเหรอ?"

"มันไม่เกี่ยวกับนาย"

อคานเด้บอกกับชิมาดะคนน้องแล้วตรงไปหาฮันโซ ซึ่งฮันโซก็รู้ดีว่าอคานเด้มาที่นี่ทำไม

"ไปหาเด็กฝึกงานที่อื่นเถอะ อคานเด้"

"....โห เย็นชาจัง:)"

ผู้นำทาลอรรู้ดีว่ายังไงฮันโซก็ปฏิเสธแต่ที่เขายังพยายามเกลี่ยกล่อมอยู่ก็เพราะต้องการจะยั่วโมโหเกนจิต่างหากทำไมน่ะเหรอ? 

ทาลอนจับตาดูการเคลื่อนไหวของชิมาดะฮันโซมา2ปีได้ จนรู้ว่าทุกวันตายของชิมาดะเกนจิ ฮันโซจะอยู่ที่ฮานามูระ แต่ถ้าจะชวนเข้าร่วมองค์กรเลยทันทีฮันโซคงไม่มีทางมาหรอก ก็เลยต้องหาอะไรมาเป็นแรงจูงใจ เช่น....น้องชายของเขาเป็นต้น

และก็เป็นอย่างที่เขาคาดการไว้แขนเหล็กบังดาวกระจายที่กำลังจะเข้าหน้าตัวเองได้อย่างทันท่วงทีดูมฟิสท์ต่อยไอ้นินจาตัวนี้แต่เกนจิที่ิพริวไหวก็หลบได้อย่างไม่อยากเย็นนักส่วนฮันโซก็ยังคิดไม่ได้ว่าควรจะช่วยดีไหม....ถ้าช่วยเกนจิไปแล้วจะกลายเป็นว่าเขาอยากจะเข้าร่วมกับโอเวอร์วอชรึเปล่า....แต่ถ้าไม่ช่วยล่ะ...?

ถังขยะใกล้มือถูกขว้างใส่ร่างไซบ็อกแต่เขากลับชักดาบฟันมันทิ้งจนขาดเป็นสองท่อนในจังหวะที่เกนจิกำลังโฟกัสกับถังขยะที่ฟันทิ้งไปเขาถูกดูมฟิสท์ที่ตัวใหญ่กว่าจับเหวี่ยงใส่กำแพงแล้วตามไปบีบคอซ้ำ ฮันโซที่ตัดสินใจจะไม่ช่วยจำเป็นต้องคิดใหม่อีกครั้งเมื่อเกนจิกำลังมีช่วงเวลาที่เลวร้าย จะเป็นในฐานะน้องชายหรือคนรักหรืออะไรก็ช่างแต่เขาปล่อยเกินจิตายไม่ได้

"อ่อก!!"

"วางเขาลงอคานเด้"

ชิมาดะคนโตง่างธนูและเล็งไปที่หัวของดูมฟิทส์เพื่อหวังจะช่วยชีวิตน้องชายตัวเอง

"ฉันคิดว่าคนที่มีสิทธิ์ต่อรองจะไม่ใช้นายนะ"

"อึก!--ท่า--นพี่"

คนผิวเข้มเพิ่มแรงบีบที่คอของเกนจิมันจะทรมานเป็นพิเศษถ้ากล่องเสียงที่เป็นออมนิกส์ของเกนจิเสียหายไปมากว่านี้ เสียงของไซบ็อกหนุ่มเริ่มติดๆดับๆจนดูน่ากลัวขึ้นมาทำให้ฮันโซรู้ว่าตัวเองว่าตอนนี้เขาไม่มีสิทธิ์ต่อรองจริงๆ

"....."

ธนูในมือถูกวางทิ้งลูกธนูที่สพายอยู่บนหลังก็เช่นกัน

"ข้าจะไปด้วย แลกกับชีวิตเขา"

อคานเด้ยิ้มออก แผนขั้นที่หนึ่งสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดีไซบ็อกหนุ่มถูกปล่อยลงพื้นเขาไม่ได้สลบแค่ไม่มีแรงจะหยุดพี่ชายตัวเองแล้วก็เท่านั้น  ยานของพวกทาลอนบินมารับผู้นำและสมาชิกคนใหม่ที่จุดนับพบ โดยทิ้งไซบ็อกนินจาที่นอนหมดสภาพในตรอกมืดให้อยู่กับศรและคันธนูของพี่ชายเขา

    ตลอดเวลาที่อยู่บนยานฮันโซถูกปิดตาตลอดเขารู้สึกแค่ว่าอคานเด้เป็นคนที่นั่งข้างๆ ที่เหลือก็ไม่รู้อะไรเลยอยู่แบบไร้อาวุธไม่ใช่เรื่องที่ฮันโซจะทำบ่อยๆและนั่นทำให้เขาไม่วางใจกับอะไรเลยสำหรับคนที่โดนลอบฆ่าแทนอาหารเช้าแถมตอนนี้ยังโดนปิดตาอีก มันเป็นโมเมนต์ที่บัดซบที่สุดสำหรับชิมาดะคนพี่

"กลัวรึเปล่า?"

เสียงของอคานเด้ที่นั่งข้างๆพูดขึ้นแต่อย่างฮันโซเหรอจะตอบตรงๆ

"ไม่เท่าไหร่"

"ในนี้มีเราสินะ ข้าไม่ได้ยินเสียงคนอื่นเลย"

"หูดีเหมือนกันนี้"

ในระหว่างที่ต่างคนต่างเงียบฮันโซที่นั่งกอดอกอยู่ข้างๆก็เริ่มบทสนทนา

"อคานเด้ เจ้าไม่ได้อยากได้ข้าเข้าร่วมจริงๆหรอกใช้ไหม?"

"....."

"หึ เจ้ามีจุดประสงค์อื่นที่ทำแบบนี้อยู่สินะ"

ดูมฟิสท์หันไปหาคนที่โดนปิดตาอยู่แล้วถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้

"รู้มากจังนะ:)"

อคาดเด้ไม่ได้หัวเสียที่ฮันโซดูออกแต่กลับถูกใจในความฉลาดของคนข้างๆซะมากกว่า แต่ถ้าจะให้ฮันโซเป็นคนแฉเขาฝ่ายเดียวก็ไม่ยุติธรรมสิ

"อันที่จริงแล้วนายกลัวใช้ไหม?"

".....ข้าบอกว่าเปล่า"

คนผิวเข้มย่อตัวลงเล็กน้อยเพื่อให้ปากเขาตรงกับหูของคนที่นั่งข้างๆแล้วเป่าลมออกไปจนฮันโซขนลุกซู่ คนตัวเล็กกว่ารีบเอามือปิดหูข้างนั้นโดยอัตโนมัติ

"หยุด!"

"หึๆ ก็ได้หยุดแล้ว :)"