Genji x Hanzo yaoi fic

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

อยู่ๆก็อยากแต่งคู่นี้ขึ้นมาก เรื่องนี้ฮันโซเป็นเคะนะคะ เตือนแล้วเด้ออ~ 

ตอนนี้ทั่งฮันโซและเกนจิยังหนุ่มๆอยู่นะคะ เกนจิยังคงเป็นมนุษย์และฮันโซเป็นผู้นำตระกูลชิมาดะ

เราไม่ใช่เจ้าของรูปนะคะ 

เนื้อเรื่อง อัปเดต 2 พ.ค. 62 / 17:56

"วันนี้ท่านพี่ไม่ฝึกเหรอ?"

ผมถามฮันโซ พี่ชายผมเมื่อเห็นเขาเดินกุมไหล่ตัวเองกลับมาที่ห้องนอนในเวลาฝึกและเมื่อได้ยินที่ผมถามเขาก็ขมวดคิ้วอย่างอารมณ์เสีย

"ทำไมไม่มาฝึกกับข้าล่ะจะได้รู้ว่าเป็นไง"

พูดจบก็ดึงกิโมโนลงมาเล็กน้อยให้เห็นรอยฟกช้ำบนไหล่ซ้ายที่ลากยาวจนถึงอก น่าจะโดนฟาดด้วยดาบไม้แต่ทำไมถึงได้โดนหนักขนาดนี้? 

"ท่านแค่สิบห้าเองนะ"

"ข้าแข่งแกร่งไม่พอที่จะรับการโจมตีนั่น"

เขาพูดพลางกระชับกิโมโนให้เหมือนเดิม ก่อนจะเดินเข้าห้องตัวเองไป ผมไม่ได้เป็นคนที่เมตตากรุณาถึงขนาดที่เห็นคนเจ็บแล้วเป็นห่วงแต่ไอ้คนที่เจ็บมันดันเป็นพี่ชายผม แถมเจ้าตัวก็ไม่มีทีท่าว่าจะไปหายามารักษาด้วย นั่นคือสาเหตุที่ผมตามเขาเข้าไปในห้อง

"ไม่ทายาก่อนเหรอ?"

"ไม่ต้อง"

"ถ้าขี้เกียจ ข้าไปขอมาให้ก็ได้นะ"

ผมถามอย่างเป็นห่วง 

"ยุ่งน่า ระดับข้าน่ะไม่ต้องการของแบบนั้น"

ร่างของฮันโซค่อยๆหย่อนตัวลงนอน เขาพยายามไม่ใช้แขนซ้าย คงเป็นเพราะเจ็บไหล่ ผมล่ะเบื่อกับท่าทีหยิ่งยโสของเขาจริงๆ =_=;

"แต่--"

"ข้าไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่าข้าอ่อนหัด"

"แต่ท่านพึ่งบอกข้านะ"

"ก็ไม่คิดว่าเจ้าใส่ใจนี่"

เป็นเหตุผลแบบนี้เองหรอกเหรอ ผมคิดว่าเขาจะไว้ใจผมอะไรแบบนี้ซะอีก-3-

หมับ

ผัวะ!!

ผมตบไหล่ซ้ายเขาซึ่งมันเป็นจุดที่เขามีแผลช่ำ เลยโดนต่อยเข้าให้ หมัดหนักชิบx_x

"ทำบ้าอะไรเนี้ยออกไปเลย!"

"เจ็บแฮะ..."

ฮันโซที่เริ่มโวยวายเงียบกระทันหันสีหน้าของเขาแสดงถึงความตื่นตระหนกเล็กน้อย

"ละ...เลือดกำเดาo_O"

เมื่อแตะๆตรงรูจมูกตัวเองดูก็พบว่าผมเลือดกำเดาไหลอย่างที่เขาบอกและนั่นคือสิ่งที่ต้องการ ผมใช้ชายเสื้ออุดเลือดกำเดาไว้ก่อน

"ถ้าไม่อยากบอกคนอื่นก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวข้าจัดการเอง^ ^b"

"..."

.

.

.

"แปลกแฮะ แผลฟกช้ำให้เอาน้ำแข็งประคบหรอกเหรอ?"

ผมพูดหลังจากที่ได้ผ้าขนหนูห่อน้ำแข็งกับกะละมังกลับมา แทนที่จะเป็นยา

"...."

ฮันโซไม่คุยกับผมเลย เย็นชาชะมัด=_=^ ถึงจะคิดแบบนั้นแต่ผมก็นั่งลงบนเตียง เตียงเดียวกับที่เขานอนอยู่พลางใช้ชายเสื้อเช็ดเลือดกำเดาตัวเองลวกๆเพราะมันยังไม่หยุดไหล ผมวางกะละมังน้ำแข็งลงบนโต๊ะข้างเตียง

"ลุกขึ้นสิ"

"...ขอบคุณ"

ท่านพี่ที่เงียบมาตั้งนานพูดขึ้น ถึงจะดูไม่เต็มใจแต่เขาก็พูดมันนั่นก็ทำผมยิ้มออก คงเป็นเพราะไม่เคยได้ยินอะไรแบบนี้จากเขาเท่าไหร่ คุยกันเดือนละครั้งได้มั้งตั้งแต่เขาโตขึ้นเขาก็เริ่มห่างผมไปทุกที แอบคิดนะว่าพี่ชายตัวเองไว้ผมยาวแบบนี้แล้วดูสวยแปลกๆ(?) ไม่อยากติอะไรด้วย ฮะๆเดี๋ยวจะโดนต่อยเอา

"ยิ้มอะไร?"

ตาขวางๆแบบนั้นก็สมเป็นเขาดี

"เปล่า"

ผมปฏิเสธแบบปัดๆพลางใช้ชายเสื้อเช็ดเลือดกำเดาที่ไหลไม่หยุด 

ฮันโซลากสังขารตัวเองให้ลุกขึ้นตามที่ผมบอกแถมปลดกิโมโนลงอย่างรู้งานเผยให้เห็นมัดกล้ามที่เกิดจากการฝึก...และรอยฟกช้ำอีกหลายที่

"ข้าทำเอง"

เขาเอื้อมมือมาเอาผ้าขนหนูห่อน้ำแข็งในกะละมังแต่ผมได้มันไปก่อน

"ข้าทำให้เอง"

"ไม่ได้เป็นอัมพาตนะ"

ผมเช็ดเลือดกำเดาตัวเองเพราะมันไหลอีกแล้ว 

"ข้าอยากทำน่ะ"

"อีกอย่างกลิ่นเหงื่อข้า..."

"นะ ท่านพี่"

เขามองผมนิ่งๆก่อนจะถอนหายใจ 

"...ตามใจ ถ้าไม่ชอบกลิ่นเหงื่อข้าก็อย่ามาบ่นแล้วกัน"

อะไรล่ะนั่น....นี่เขากลัวผมเหม็นกลิ่นเหงื่อ? เกรงใจผมด้วยเหรอเนี้ย

"ได้กลิ่นตั่งนานแล้วน่า"

ผมพูดยิ้มๆพลางประคบน้ำแข็งตรงไหล่ซ้ายเขา ก่อนจะรู้สึกแฉะๆตรงจมูก ฮันโซหยิบทิชชู่ใกล้ๆมาม้วนๆแล้วอุดจมูกผมไว้ แต่เดี๋ยวนะ...

"หายใจทางปากไปก่อนละกัน"

"ท่านมีชิชชู่ในห้องนอนด้วยเหรอ?"

"...."

หูเขาเริ่มแดงแต่พยายามปั่นหน้าขรึมทั่งอย่างนั้น เอาจริงดิ

"ฮึ..."

ผมหลุดขำออกมา ถึงจะรู้ว่ามันเสียมารยาทโพดๆ อย่างน้อยฮันโซผู้เงียบขรึมก็ยังมีกีฬาในร่มก่อนนอน ฮ่าๆๆ

"มีอะไรน่าขำรึไง!?=\\\\="

เขาฟิลขาดแล้วเริ่มโวยวายใส่ผม

"ผู้ชายทุกคนก็มีไม่ต้องอายหรอก ข้าก็ทำน่า"

"...."

เขาเงียบเมื่อผมพูดแบบนั้น ที่ผมยอมพูดเรื่องน่าอายแบบนั้นเพราะอยากลดระยะห่างระหว่างเราลงบ้าง อยากให้เขาเลิกวางท่าต่อหน้าผมบ้างก็ดี ฮันโซเอามือข้างนึงปิดหน้าอย่างเขินๆนั่นทำให้ผมรู้ตัวว่าผมไม่ควรจะแซวเขาแล้วแต่ถึงจะคิดแบบนั้นผมก็ยังแอบอมยิ้มอยู่ แผลฟกช้ำอื่นๆบนร่างการถูกดูแลอย่างดี ในตอนนี้ที่ต่างคนต่างเงียบ ทำให้ได้มีโอกาสสังเกตใบหน้าสวยที่กำลังหูแดงและผมที่ปล่อยยาวจนถึงกลางหลัง เขาดูมีเสน่ห์ขึ้นมาทันทีเมื่อผมได้เห็นว่าเขาไม่ใช่ก้อนหินที่เอาแต่ขรึมตลอดเวลา.....งดงามจริงๆ

"สวยดี"

"อะไร?"

"ท่านน่ะ"

เขาชักสีหน้าใส่แต่ก็ไม่ได้โวยวายอะไร ผมเอาทิชชู่ออกจากจมูกตัวเองแล้วทิ้งมันลงถังขยะใกล้ๆเพราะคิดว่าเลือดน่าจะหยุดแล้ว

"ข้าเป็นผู้ชายเกนจิ แล้วก็เลิกจ้องได้แล้ว--"

"...."

ฮันโชชะงักเมื่อมืออีกข้างที่ว่างอยู่จับปอยผมเขามาดม มันคงดูน่าขนลุกแต่ถ้าเขาเห็นว่าผมเป็นน้องชาย เขาก็ต้องด่าว่าหรือเตือนผมบ้าง....แต่ฮันโซไม่ได้ทำแบบนั้น

"กลิ่นเหงื่อก็ไม่เลวร้ายนะ"

เขากำลังอายและนั่นมันดูเหมือนว่าพี่ชายสุดสวยคนนี้กำลัง'ให้ท่า'ผมอยู่:)

"...."

"ข้าชอบ..."

ผมวางผ้าขนหนูลงในกะละมังและหันมาหาเขาที่มองผมด้วยสีหน้าอึ่งๆสายตาของฮันโซก้มต่ำไปที่เป้ากางเกงผม และผมรู้ตัวดีว่าเกิดอะไรขึ้น เกนจิตัวน้อยเริ่มแข็งตัวใต้เป้ากางเกง ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผมจะคิดเรื่องนั้นกับพี่ชายตัวเอง 

"...เป็นบ้าอะไร?"

ตอนนี้ฮันโซควรต่อยผมเรียกสติซักสองสามหมัดแล้วเตะก้นผมออกจากห้องไป แต่ถ้าเขาไม่ทำผมก็จะไม่หยุดแล้ว

"เป็นเพราะท่าน"

"...."

"ขอโทษนะท่านพี่"

ผมครองริมฝีปากของคนตรงหน้า และคงเป็นโชคของผมเพราะฮันโซไม่ได้ผลักผมออก และมันจะไม่หยุดแค่จูบแน่

.

.

.

.

ไม่กี่ปีต่อมา

"ท่านรักข้ารึเปล่า ท่านพี่?'

ผมถามระหว่างที่สูดกลิ่นหอมตรงซอกคอของพี่ชายตัวเองก่อนดูดตรงไหปลาร้าจนมันเป็นรอยแดง

"นะ...แน่นอน"

ฮันโซที่ตอนนี้กำลังนั่งคร่อมบนตักของผมเริ่มหายใจแรงขึ้น มือที่กำลังจิกบ่าผมอยู่ทำให้เดาไม่ยากว่าเขากำลังเขินและอาการแบบนี้ของเขานั่นแหละที่กำลังยั้วผมอยู่ 

เรือนผมสีเขียวถูกคนบนตักขย้ำเพื่อระบายอารมณ์ ผมจุมพิตเบาๆบนริมฝีปากสีชมพูสวยก่อนเปลี่ยนจุดสนใจไปที่ตุ้มใตบนหน้าอก เขาต้องครางออกมาแน่ๆถ้าผมทำแบบนี้...

ก๊อกๆๆ

ให้มันได้อย่างงี้สิ!

"เลิกเล่นกันในนั้นแล้วมาฝึกได้แล้วฮันโซ"

"...."

ทั่งผมและเขาหยุดกระทันหันกับเสียงของบุคคลที่สามที่เราทั้งคู่รู้จักดี 

"ครับ ท่านพ่อ"

ฮันโซขานรับเสียงเรียบก่อนจะลุกขึ้นแล้วกระชับกิโมโนที่ถูกปลดออกให้เรียบร้อยเพื่อปิดรอยของผมแล้วเดินออกไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เหมือนเป็นคนละคนกับที่บอกรักผมเมื่อกี้ ไม่สบอารมณ์เอาซะเลย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ถูกขัดจังหวะ หรือเรื่องที่เราไม่สามารถบอกใครต่อใครได้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเราที่เคยมีอะไรกันหลายครั้ง 

ฮันโซจำเป็นต้องแบกรับหน้าที่ผู้นำตระกูลในอนาคตเขาจึงต้องฝึกเป็นประจำ สีหน้าที่เงียบขรึมน่าเคารพของเขาเป็นที่พอใจของท่านพ่อไม่น้อย ก็แอบอิจฉาเขานะแต่ถ้าให้ฝึกทั้งวันแบบนั้นผมขอบายดีกว่า 

"...."

เดี๋ยวนะ...พึ่งนึกขึ้นไปผมทำรอยจูบบนไหปลาร้าของฮันโซไว้นี่หว่า...

ช่างเถอะเดี๋ยวแถๆว่ายุงกัดก็คงได้

.

.

.

-Hanzo-

"รอยนี้มาจากไหน?"

"...."

อันที่จริงการเปลือยท่อนบนฝึกดาบคงเป็นเรื่องปกติเวลาที่เหงื่อออกมากๆแต่เพราะไอ้เด็กกระโปกดันทำรอยประทับนี่ไว้บนไหปลาร้า จะให้โกหกว่ายุงกัดคงแย่กว่าเดิม

การดึงกิโมโนที่กำลังจะหลุดขึ้นมาปิดรอยนี่บ่อยจนผิดสังเกต มันสดุดตาอาจารย์ที่ฝึกเกินไป สุดท้ายเรื่องนี้ก็ถึงหูท่านพ่อ....โดนหนักแน่

เพี้ยะ!!

หน้าผมสบัดตามแรงตบของท่านพ่อ ทางเลือกที่ดีที่สุดคือก้มหัวให้เขาแล้วขอโทษเสียงหนักแน่น

"เป็นข้าเองที่แอบออกไปเถลไถลตอนกลางคืน ข้าขอโทษ"

ถึงท่านพ่อจะเข้มงวดแต่ก็ไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้นอีกอย่างผมก็ลูกชายเขา 

"อย่าให้มีอีก ทำตัวให้สมที่จะอยู่ในตระกูลนี้หน่อยเจ้าต้องเป็นผู้นำนะ"

ผมพยักหน้ารับ อาจจะโดนน้อยกว่าที่คิดไว้แต่ก็เจ็บ

.

.

.

"ทำไมวันนี้ท่านถึงฝึกนานกว่าทุกวันล่ะ?"

"...."

เกนจิที่รออยู่ในห้องของผมเองเริ่มบ่นที่ผมมาช้ากว่าทุกวัน และผมเลือกที่จะไม่ตอบแล้วทิ้งตัวลงบนเตียงด้วยความอ่อนล้า 

"เมินข้าทำไม?"

"ข้าเหนื่อย และข้ารู้จุดประสงค์ที่เจ้าอยู่ในห้องข้าดี ไปไกลๆ"

น้องชายที่แสนจะวุ้นวายเขามาคร่อมบนร่างผมที่นอนหลับตา ปอยผมสีดำถูกจับขึ้นไปดม ทำให้ผมต้องลืมตาขึ้นมามองคนตรงหน้าอย่างหาเรื่อง

"ท่านทำให้ข้าอยากแล้วจากไปเฉยๆแย่มากเลยนะ:'("

น้ำเสียงออดอ้อนของเขาทำให้ผมเริ่มใจอ้อนอีกแล้ว

"...."

"....หน้าท่านพี่..."

เขาลูบตรงแก้มที่พึ่งโดนท่านพ่อตบมา และนั่นทำให้ผมนึกขึ้นได้ว่าเรื่องระหว่างเรามันเริ่มแดงขึ้นมาแล้ว และถ้ายังทำต่อไปคงไม่ดีแน่

"ข้าฝึก ก็ต้องมีเจ็บตัวบ้าง ออกไปได้แล้วเกนจิ"

ผมเลือกที่จะไม่บอกเกนจิเรื่องที่โดนท่านพ่อตบมาเพราะไม่อยากให้เขากังวล

"ทำไมล่ะ เมื่อกี้ใจอ่อนแล้วไม่ใช่เหรอ?"

เกนจิเริ่มชักสีหน้าใส่ผม และผมเองก็เริ่มอารมณ์เสียเพราะพึ่งรู้ตัวว่าเสียรู้หมอนี่มาตั้งหลายครั้งอีกอย่างฝึกก็หนักเหนื่อยก็เหนื่อยยังต้องมาเถียงอะไรไร้สาระกับเด็กไม่รู้จักโตอีก ไม่โอเคกับอะไรแบบนี้เอาซะเลย=_=*

"เราไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ เจ้าน่าจะรู้ว่าเรื่องที่เราทำอยู่มันผิด"

"เรารู้กันตั้งแต่แรกแล้วต่างหาก"

อะไรล่ะนั่น ตอนนั้นเขาเข้ามาในห้องผมเองไม่ใช้รึไง? เกนจิเป็นคนเริ่มทั้งหมดผมและเขารู้ว่ามันผิด อันที่จริง...ผมผิดเองที่ยอมตามใจหมอนี่ และผมมั่นใจว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีกแน่ๆ

"งั้นก็ไปซะสิ"

"ครั้งนี้มันจะต่างจากทุกครั้งยังไงกัน?"

"เพราะครั้งนี้ข้าจะไม่ตามใจเจ้าไง"

จากที่เคยชักสีหน้าเขาก็แสดงอาการกังวลออกมาทันทีซึ้งมันก็ทำให้รู้สึกผิดขึ้นมา ไม่ได้สิ ไม่งั้นเจ้านี่ก็ได้ใจใหญ่

"ไปซะ"

ผมพูดเสียงเรียบ เพื่อไล่เขา

"ท่านพี่ แค่จูบก็ได้นะ"

"..."

ผมเขยิบขึ้นไปจุมพิตที่ปากของเกนจิเบาๆ แล้วทิ้งตัวนอนเหมือนเดิม

"แค่นี้ไม่พอหรอก"

ริมฝีปากนุ่มนิ้มนั้นเริ่มโจมตีอีกครั้งลิ้นร้อนรุกล้ำเขามาในโพลงปากอย่างหนักหน่วงจนผมต้องผลักออกเพราะถ้าปล่อยไอ้เด็กนี่ทำตามใจ มันได้ทำมากกว่าจูบแน่

"ขอร้องล่ะ"

"...ให้ตายสิเกนจิ"

ผมขมวดคิ้วมองคนตรงหน้าก่อนจะปล่อยให้เขาจูบตามที่เจ้าตัวต้องการ เกนจิดูดริมฝีปากล่างของผมจนเกิดเสียงแล้วใช้ลิ้นร้อนนั่นเข้ามาเกี่ยวลิ้นของผม

"อึก...อือ..."

เสียงครางในลำคอของผมเริ่มดังขึ้น มือของเขาสัมผัสกับหัวใจผมที่เต้นรัวก่อนจะเริ่มปลดเสี้อผ้า=_=^ นี่มันเกินกับที่ตกลงไว้ ผมผลักเขาออกไม่ว่าเข้าจะเต็มใจหรือไม่ มันทำให้เขาไม่สบอารมณ์เท่าไหร่...

"พอแล้ว"

"หึ..."

คนที่อยู่ด้านบนเลียคราบน้ำลายที่เลอะขอบปากผมแล้วยิ้มให้

"ข้ารักท่านนะ"

เขาจูบลงบนขมับขวาแล้วถอยออกไปแถมปิดไฟให้ด้วย 

"รู้แล้วล่ะน่า..."

ผมพึมพำแล้วหลับตาก่อนจะพล่อยหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน  

.

.

.

.

"ท่านพี่เอาแต่ทำงานอีกแล้วนะ"

"ข้าจะดีใจถ้าเจ้าไม่มากวน มีอะไร?"

ภาระหน้าที่ทั่งหมดตกเป็นของผมเมื่อท่านพ่อตาย ถึงจะคิดว่าตัวเองพร้อมมาแต่แรกแต่พอทำจริงๆมันยากกว่าที่คิดมาก ต้องค่อยแก้ปัญหาที่ใหญ่จนบางครั้งก็ปวดหัวไปกับมัน ทำให้สองสามวันนี้ไม่ได้เจอเกนจิเลย ถึงหมอนี่จะมาหาแต่ผมก็ไล่ออกไปทุกครั้ง ซึ่งผมหมายถึงครั้งนี้ด้วย=_=^

"อันที่จริงก็พยายามหาเหตุผลที่จะมาตั่งนานแล้ว ตอนนี้หาได้แล้ว"

เหมือนว่าง=_=* ผมคิดในใจแต่ไม่ได้พูดออกไป

"วันหลังไม่ต้องพยายามขนาดนั้นก็ได้ ว่ามาสิ"

ผมตอบโดยไม่มองหน้าหน้าเกนจิและเสียงเขาเริ่มทำเสียสมาธิแล้วด้วย 

"ไอติมแท่ง"

พอได้ยินเหตุผลที่เขามาก็แทบอยากโขกหัวตัวเองลงกับโต๊ะแต่ก็ทำได้แค่หันไปมองเขาด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์=_=*

"เพื่อ?"

"ท่านไม่ได้กินมันมานานแล้วนะ เอาซักหน่อยสิ"

เกนจิยิ้มร่าแล้วพูดแบบนั้น ซึ่งมันก็จริง ผมไม่ได้กินมันมานานมากแล้ว แต่ก็ไม่ได้แปลว่าอยากิน ยังไงซะหมอนี่ก็เอามาให้แล้วกินซักหน่อยก็ไม่เสียหาย ไอติมแท่งสีชมพูหวานถูกคว้ามาอยู่ในมือ ผมเริ่มดูดมันเพื่อให้ปากตัวเองได้ปรับสภาพกับความเย็นก่อนจะหันไปมองงานที่ยังอยู่บนโต๊ะ...เชี่ย! ย้อย ส่วนที่ย้อยลงมาถูกเลียขึ้นไปเพราะผมกลัวว่ามันจะเลอะมือ สายตาที่มองไปที่งานกลับมาสนใจอีกหนึ่งชีวิตยังคงยืนจ้องอยู่ไม่ไปไหนจนผมอดสงสัยไม่ได้

"มีอะไรอีก?"

"เปล่า แค่อยากมองท่านพี่:)"

"เจ้าทำข้าเสียสมาธิ"

ไอ้รอยยิ้มนี่มันเริ่มแปลกๆแฮะ ถึงจะคิดแบบนั้นแต่ก็ว่าอะไรหมอนี่ไม่ได้เพราะเขายังไม่ได้ปริปากซักคำ ผมเริ่มกัดตรงหัวเพราะอยากจะกินให้หมดไวๆซักที

"เดี๋ยว...ทำไมรีบกัดจังล่ะ?"

"หืม?"

ผมมองไอติมนี่ก่อนจะหันไปมองเกนจิที่ทำหน้าผิดหวังอย่างมาก แล้วคำว่า'อ๋อ'ตัวใหญ่ก็ลอยมาฟาดหน้าผม  

"เราคุยกันเรื่องนี้แล้วนะ"

"ก็ใช้ แต่ข้าก็ไม่ได้ทำอะไรท่านแล้วนี่"

"ถ้าเอามือถือออกมาถ่ายคลิปเก็บไว้ดูได้เจ้าจะทำไหมล่ะ?"

"ได้เหรอ?"

"=_=***"

ว่าแล้วเชียว ไอ้หมอนี่ทำตัวอย่างกะโรคจิต เป็นจุดด่างพร้อยของตระกูลจริงๆ ผมกัดไอติมนี่แล้วกินมันจนหมดในไม่กี่นาที จากนั้นส่งไม้คืนให้เขาเพื่อฝากทิ้งเพราะไม่อยากมีขยะชื้นๆอยู่ในถังขยะข้างโต๊ะทำงาน

"เลิกทำนิสัยแบบนี้ซะ หาแฟนซักคนแล้วก็----"

ยังพูดไม่ทันจบเกนจิก็เอาไม้ที่ผมพึ่งคืนมาคาบเล่นพลางยิ้มให้....จูบทางอ้อมแล้วก็รอยยิ้มนั่นทำผมประหม่า ไม่ได้สิ!ทำหน้าขรึมไว้อย่ายิ้มเชียว!

"-///-"

"หูแดงน่ะ:)"

"งะ...เงียบซะ!"

"ฮ่าๆๆๆ"

ผมดึงไม้ไอติมออกจากปากเขาแล้วโยนมันทิ้งถังขยะข้างโต๊ะทำงานแทนเพราะดูเหมือนมันจะเป็นทางเลือกที่ดีกว่าไปแล้ว

"หาแฟนแล้วเลิกทำแบบนี้ซักที!"

"แต่ข้าต้องการท่านพี่นี่"

"ถ้าเจ้าคิดว่าจะทำให้ข้าใจอ่อนแล้วยอมมีอะไรด้วยอีกล่ะก็ ฝันเอาเถอะ!"

"ก็ทำได้ตั้งหลายครั้งไม่ใช่เหรอ?"

อยู่ๆใบหน้าก็ร้อนผ่าว...บ้าเอ้ย!

"ออกไปเลย=///="

"หูท่านแดงอีกแล้ว"

"เงียบน่า ทั้งเจ้าและข้าควรจะลืมเรื่องระหว่างเราก่อนหน้านี้ไปซะ ตอนนั้นมันแค่อารมณ์ชั่ววูบไม่มีอะไรทั่งนั้น"

ผมปั้นหน้าขรึมและพูดน้ำเสียงจริงจังเผื่อหมอนี่จะยอมฟังบ้าง

"เป็นอารมณ์ชั่ววูบที่ร้อนแรงดีนะ"

"หุบปากซะ เลิกคิดกับข้าในทางแบบนั้นซักที!"

"แต่ข้ารักท่านพี่นี่นา ข้าแค่ต้องการท่านก็เท่านั้น"

"อย่าลืมล่ะว่าเราเป็นพี่น้องกัน"

ผมพูดเสียงแข็งและหวังว่าเขาจะเข้าใจสิ่งที่พูด

"...."

สิ่งที่ตอบกลับมาคือสีหน้าที่กังวลของน้องชาย

"ไปซะ"

"ท่านพี่...ข้ารักท่าน"

เขาพูดพลางกุมมือผมแน่นสีหน้าของเขาบ่งบอกได้ดีว่ารู้สึกแย่แค่ไหนที่ผมออกปากไล่

"ข้าก็รักเจ้า เกนจิ"

ผมหลบใบหน้าที่เข้ามาใกล้เรื่อยๆเพราะรู้ว่าเขาคิดจะทำอะไร

"เพราะเจ้าเป็นน้องชายข้า"

"...."

เกนจิเม้มริมฝีปากตัวเองก่อนถอยออกไป เขาหันหลังให้แล้วถอนหายใจ 

"ที่บอกว่ารักข้า...ท่านคงหมายถึงในฐานะน้องชายมาตลอดเลยสินะ..."

เสียงเขาเริ่มสั่น แสดงให้เห็นชัดเจนว่าเขากำลังจะร้องไห้ ไม่เอาน่าหมอนี่ก็แค่ได้ใจจนเกินไปแล้วก็รับไม่ได้แกทำถูกแล้วน่า ผมพยายามยัดความคิดแบบนั้นเข้าในหัว

"ข้าหวังมาตลอดว่าท่านจะรักข้าบ้าง สุดท้ายท่านก็แค่สงสารข้าสินะ"

"เกนจิ..."

ผมลุกขึ้นแล้วจับแขนของเขา อยากจะบอกว่าสิ่งที่เขาพูดมันไม่จริงแต่ก็ทำไม่ได้ จะให้ความหวังเขาไม่ได้ ดวงตาแดงกำที่แสดงถึงความเจ็บปวดกำลังมองมาที่ผมก่อนที่คนตรงหน้าจะเข้ามาสวมกอด

"โกหก...เพื่อข้าทีสิ"

ร่างที่สั่นเทากอดแน่นขึ้น ผมได้แต่ลูบหลังเขาอย่างปลอบโยน

"อยากให้ข้าพูดอะไรล่ะ?"

"บอกสิว่าท่านเป็นของข้า"

"..."

ผมเริ่มลำบาก ถ้าพูดออกไปมันจะให้ความหวังเขาอีกรึเปล่าแต่เกนจิที่เป็นแบบนี้เองก็ทำให้ผมรู้สึกแย่เหมือนกัน...

"..."

"ข้าเป็นของเจ้าเกนจิ"

.

.

.

.

.

สองเดือนหลังจากนั้นเกนจิไม่ได้เข้ามายุ่งกับผมเลย เห็นว่าควงผู้หญิงด้วยซึ่งมันก็เป็นสิ่งที่สมควรแล้วสำหรับเขา

"..."

แย่ชะมัด...ทั้งๆที่เป็นคนพูดเองว่าให้หมอนั่นหาแฟนแท้ๆ แต่รู้สึกแย่ชะมัด ผมพยายามสบัดความคิดนั่นออกจากหัวอย่างน้อยๆในตอนนี้ทุกๆอย่างในธุรกิจก็ปกติดีคงเป็นเพราะเกนจิไม่ได้มากวน นั่นทำให้ผมว่างขึ้นมา 

"..."

ฝึกธนูก็ไม่เลว ผมหยิบดาบแล้วตรงไปที่สนามฝึกธนูในบ้าน การพกอาวุธไปไหนมาไหนติดเป็นนิสัยของไปซะแล้ว

--------

ธนูดอกแรก ที่ยิงออกไปทำผมหงุดหงิดไม่น้อย 

พลาด... อาจเป็นเพราะไม่ได้ฝึกประจำ ผมพยายามมีสมาธิกับธนูดอกนี้มากขึ้นกว่าเดิม

"....."

ดีขึ้น แต่ก็ยังไม่ตรงเป้า เอาใหม่... เริ่มจับทางได้แล้ว

"ท่านพี่?"

"...."

พลาด...แต่ก็ดีขึ้น

"มีอะไร?"

ผมลดธนูลงแล้วหันไปหาเกนจิ ว่าแต่ไอ้หมอนี่มาสนามฝึกทำไมกัน=_=

"นึกว่าจะอยู่แค่ในห้องทำงานซะอีก"

"แปลกนะที่เจ้าอยู่ที่นี่"

"ก็ไปหาที่ห้องทำงานแล้วไม่อยู่"

"...."

เมื่อรู้ว่าเขามาหาผม ผมก็เริ่มเล็งธนูดอกใหม่เป็นการบอกกลายๆว่ากำลังยุ่ง

"หันมาคุยกันก่อนไม่ได้รึไง?"

"...."

เข้าเป้าแล้ว! ให้มันได้อย่างนี้สินึกว่าฝีมือการยิงธนูจะตกซะอีก! ผมดีใจได้ไม่นานก็ต้องหันกลับไปให้ความสนใจกับคนที่เรียกร้องอยู่

"ว่ามาสิ"

ธนูในมืือถูกวางลงตามคำขอของเขา ผมนั่งลงบนพื้นอย่างรู้งานเขายิ้มอย่างพอใจก่อนจะนั่งลงข้างๆผม

"ข้าควงผู้หญิงในแบบที่ท่านต้องการแล้ว"

รู้สึกเหมือนโดนมีดแทงแฮะ รู้แล้วเฟ้ย! บอกเพื่อ!?ถึงจะคิดแบบนี้แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ผมรู้ว่าสาเหตุที่ผมหงุดหงิดเป็นเพราะอะไร ใช่ ผมกำลังหึงและผมไม่ควรจะแสดงท่าทีแบบที่คิดออกไป ได้แต่ตบบ่าแล้วยิ้มให้เขา

"ดีแล้วนี่"

"...."

เกนจิชักสีหน้า อะไรของหมอนี่

"คนล่าสุดเลิกไปสองสัปดาห์ที่แล้ว"

คนล่าสุด? เขาไม่ได้คบแค่คนเดียวหรอกเหรอ=_=ร้ายนักนะ! 

"...."

"....สองเดือนมานี้ท่านคงมีความสุขที่ข้าไม่ไปรบกวนสินะ"

น้ำเสียงประชดประชัด....รู้สึกเหมือนผมไปทำอะไรที่ร้ายแรงมากๆต่อเขา 

ก็คงจะเป็นแบบนั้น

"ข้า..."

"ท่านพี่ ยอมโกหกเพื่อให้ข้าไปพ้นๆหน้า คงเกลียดข้ามากสินะ"

"ข้าไม่ได้พูดแบบนั้น"

"นั่นแปลว่าท่านไม่ได้เกลียดข้า?"

"แน่นอนข้าไม่ได้เกลียด--"

ริมฝีปากอุ่นทาบลงมาก่อนผมพูดจบ และเมื่อเห็นผมไม่ได้ผลักออกเขาก็ถอยแล้วยิ้มให้

"ไม่ขัดขืน?"

เกนจิค่อยๆดันผมลงไปนอนกับพื้นพลางคลานมาคร่อมร่างผมไว้

"..."

ผมควรจะห้ามเขา แต่ถึงจะคิดแบบนั้นผมก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป มันยากที่จะยอมรับแต่ผมรักเขาไปแล้ว ไม่ใช่ในฐานะพี่น้องและไม่อยากให้เขาหยุดแค่นี้ผมดันตัวเองให้ขึ้นไปประกบริมฝีปากจูบสั้นๆบนริมฝีปากเขา นั่นก็มากพอที่จะปลุกเร้าอารมณ์ของคนตรงหน้าแล้ว เกนจินิ่งไปก่อนจะยิ้มออกมา

"ข้าทนไม่ได้อีกต่อไปแล้ว :)"

ริมฝีปากนุ่มรุกไม่รอให้ตั่งตัว ผมยอมให้เขาทำอย่างที่ต้องการ ลิ้นร้อนตวัดในปากผมซักพักก่อนจะเร่งจังหวะจูบให้เร้าร้อนขึ้น

"อือ..."

ริมฝีปากล่างถูกงับเบาๆเขาผละออก ก่อนจะปลดกิโมโนผมเหลือไว้เพียงส่วนของกางเกง ร่างของผมอยู่บนตักเขาอย่างรู้งาน มือหนาของเกนจิขย่ำสะโพกอย่างหื่นกระหาย 

"อะ...อึก...เกนจิ"

ผมเริ่มครางออกมาเมื่อคนตรงหน้าเริ่มใช่ลิ้นเล่นกับตุ่มใตบนหน้าอก นัยตาสีน้ำตาลตวัดขึ้นมามองผมเมื่อผมเรียกชื่อเขา นั่นยิ่งทำให้หัวใจเต้นแรงขึ้นไม่ชอบตอนที่เขามองหน้าผมในสภาพนี้เลย=\\\=

"ทำตรงนี้...เดี๋ยวก็มีคนเห็นหรอก..."

"ท่านทอดทิ้งข้ามาสองเดือนกว่าๆเชียวนะ:("

♪♩♩

โทรศัพท์.... 

ผมกำลังจะเอื้อมมือไปหยิบมือถือใกล้ๆแต่กลับถูกแย่งไปซะอย่างนั้น

"นั่น...อาจเป็นเรื่องสำคัญก็ได้"

"สัญญาสิถ้าคุยเสร็จจะไม่หนีข้าไปทำงาน"

"...."

ผมไม่ตอบแต่พยายามจะเอามือถือกลับมา เกนจิเองก็พยายามเอามันออกห่างจากผมพลางกอดผมไว้ ได้ใจใหญ่แล้วนะ=_=*

"ก็ได้ ข้าสัญญา"

เขายิ้มอย่างพอใจ เมื่อยอมเขาแล้วมือถือก็กลับมาอยู่ในมือผม หุ้นส่วนเบอร์หนึ่งเลยนี่หว่า

ผมลุกขึ้นเพื่อที่จะไปคุยที่อื่นแต่ถูกรั่งเอาไว้

"เรื่องธุรกิจของท่านข้าไม่สนใจหรอกคุยตรงนี้เลยก็ได้น่า"

นั่นสินะ ต่อให้หมอนี่ได้ยินเขาก็ไม่ใส่ใจอยู่แล้ว ผมกดรับสายเมื่อคิดแบบนั้น

[คุณชิมาดะ มีเรื่องสำคัญนิดหน่อยน่ะ]

"ยอดเงินก็ปกติดีนี่ เกิดอะไรขึ้น?"

[ คุณยังไม่มีคู่หมั้นใช่ไหม?]

เขาเข้าเรื่องโดยไม่พูดพล่ำทำเพลง

"ผมไม่ได้คิดเรื่องเกี่ยวกับการแต่งงานไว้เลย"

[ผมคิดว่ามันจะเป็นผลประโยชน์ต่อเราทั่งคู่ถ้า คุณแต่งงานกับลูกสาวผมนะ]

เกนจิที่ทีแรกไม่สนใจก็เริ่มหันมาจ้องผมเขม็งเพราะเราอยู่ใกล้กันเขาจึงได้ยินเสียงจากปลายสายด้วย แต่ที่หุ้นส่วนคนนี้พูดมันก็จริงเพราะเขาเองก็เป็นคนมีฐานะพอๆกับตระกูลชิมาดะ ถ้าแต่งงานกันคงจะดีไม่น้อย

"ได้แน่นอน"

"ท่านพี่---"

ผมเอามือปิดปากเกนจิไว้เมื่อเขาเริ่มส่งเสียง จากนั้นเอานิ้วแตะที่ริมฝีปากเพื่อบอกให้เขาเงียบ

"ผมต้องรู้จักกับเจ้าสาวก่อนรึเปล่า?"

[จะพาไปเจอบ่อยๆ อึกหนึ่งเดือนจะจัดงานแต่ง แบบนี้ดีรึเปล่า?]

"เอาสิ"

สายถูกตัดลง แล้วแรงกดดันอย่างมหาศาลก็แพร่ออกมาจากคนที่อยู่ใกล้ๆ ผมจึงหันไปหาเกนจิที่ทำหน้าเคืองสุดๆ

"อะไร?"

"ท่านพี่กำลังจะแต่งงาน"

"ใช่"

"ทำไม?"

"มันดีต่อตระกูลชิมาดะและหุ่นส่วนข้า"

"แต่มันไม่ดีกับข้า"

งี่เง่าชะมัด...ผมรู้ว่าเกนจิต้องการอะไรรู้ว่าเขากำลังหึง และผมบอกจนปากเปียกปากแฉะไปแล้วว่าทำไมทั่งผมและเขาถึงไม่ควรทำอะไรแบบนี้อีกอย่าง เขาไม่มีสิทธิ์หึงด้วยซ้ำ

แต่ผมก็ผิดเหมือนกันที่ไปยั่วเขา ไม่สิ ผมผิดเองทั้งหมดนั่นแหละ

"ขอโทษสำหรับเรื่องเมื่อกี้"

"ฮันโซ--"

"ข้าว่ามันอาจจะดีกว่าถ้าเราเจอกันน้อยลง"

ผมสวมกิโมโนที่ถูกถอดออกลวกๆ เก็บดาบและธนูที่พกติดตัวมาแล้วเดินหนี ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่ห้องทำงานเป็นที่ ที่ผมสามารถออกห่างจากเกนจิมากที่สุดและผมกำลังจะไปที่นั้น 

หมับ!!

ไอ้เด็กหัวมาริโมะรั้งแขนผมไว้ในขณะที่เดินผ่านห้องโถง

"ปล่อย"

"ท่านเห็นแก่ตระกูลมากกว่าข้างั้นเหรอ!?"

"เพราะเห็นแก่เจ้าไงข้าถึงได้ตามใจและเพราะข้าตามใจเจ้า เราถึงได้เป็นแบบนี้ ขอโทษก็แล้วกัน"

"ถ้าข้าไม่ให้อภัยล่ะ? ท่านยอมแม้กระทั่งแต่งงานกับคนที่ไม่รู้จักเพียงแค่เพราะธุรกิจ!?"

น้ำเสียงที่ก้าวร้าวและเขาที่บีบมือผมแน่นขึ้นกำลังยั้วโมโหไม่น้อยแต่ผมก็พยายามใช้เหตุผลเข้าสู้

"ซักวันข้าก็ต้องแต่งงานไม่ว่าจะกับใคร เจ้าก็ด้วย"

เขาเริ่มชักสีหน้าใส่ผมทำตัวเป็นเด็กๆไปได้ 

"ข้าไม่ต้องการใครนอกจากท่าน"

"แล้วถ้าข้าพูดว่าข้าไม่ต้องการเจ้าล่ะ?"

ผมเริ่มใช้วิธีเด็ดขาดกับเขาและนั่นทำให้ผมได้เห็นเกนจิโมโหจัดเป็นครั้งแรก

"งั้นถ้าข้าบอกคนอื่นไปทั่วเกี่ยวกับเรื่องของเราล่ะ?"

"..."

ผมหน้าชาขึ้นมากับสิ่งที่เขาพูดเพราะไม่คิดว่าเขาจะเอาเรื่องนี้มาขู่ร่างกายของผมรู้สึกเหมือนโดนแช่แข็งไปชั่วขณะเกนจิยิ้มออกมาเมื่อเห็นผมที่เป็นแบบนี้

"มันก็เดือดร้อนเจ้าด้วยไม่ใช่รึไง"

"ข้าอยากบอกเรื่องของเรามาตั่งนานแล้วล่ะ อยากให้ทุกๆคนรู้ไปเลยว่าท่านเป็นของข้า"

"ข้าไม่ได้เป็นของเจ้า"

"เย็นชาจังนะ ครางรับข้าตั้งหลายทีแต่กลับไม่รู้สึกอะไรกับข้าเลย"

เขายิ้มเยาะพลางจับปอยผมสีดำขลับตรงข้างแก้ม และคำพูดของเขาก็ทำให้ผมอารมณ์เสียขึ้นมา มือทั่งสองข้างกำหมัดแน่นผมยังคงพยายามสงบสติอารมณ์ตัวเองกับคำพูดไม่คิดหน้าคิดหลังของเขา

"เจ้าอย่ามาทำเป็นรู้ดีว่าข้ารู้สึกอะไร"

"ทำไมข้าจะไม่รู้ล่ะ ท่านน่ะจะน่ารักเป็นพิเศษเมื่อข้าทำรุนแรงด้วย:)"

"....!!"

ฟางเส้นสุดท้ายขาดลงทันที ดาบในมือถูกชักออกมาแล้วจ่อไปที่คอของเขา เป็นการบ่งบอกให้เขา หุบ ปากได้แล้ว

"ทำซะสิ ข้าขอตายดีกว่าถ้าจะให้ยืนมองท่านแต่งงานกับคนอื่น"

"อย่ามาท้าข้านะ!"

"เอาเลยสิ!"

.

.

.

.

"นี่ข้า....ทำอะไรลงไป..."

ร่างของเกนจิแน่นิ่งกับพื้นในห้องโถง เขาตายแล้ว ผมฆ่าเขาไปแล้ว....

https://writer.dek-d.com/sasipaparbam/writer/view.php?id=1857671