"มาที่นี่ทำไมล่ะ? มาเร่งข้ารึไง?"
ผมที่อยู่บนเครื่องมือขนาดใหญ่ที่ผมเป็นคนประดิษฐ์ขึ้น กำลังกล่าวทักทายพี่ชายที่เข้ามาอย่างเงียบๆ แต่เสียงฝีเท้าของเขาก็ไม่ได้เบาจนผมไม่ได้ยินหรอกนะ เหตุผลที่เขามาที่นี่แน่นอนว่าผมไม่รู้ ถ้าเขาไม่คิดถึงผมเขาคงมาเร่งให้ทำเครื่องมือนี่ให้เสร็จเร็วๆล่ะมั้ง พี่ชายของผมกระดิกนิ้วเรียกให้ผมลงไปหาเขา
"แปปนึง"
ผมแก้สายไฟตรงนี้นิดหน่อยก่อนจะลงไปหาเขา
"ว่าไงท่านพี่ มีเรื่องอะไรล่ะ?"
เขาชี้ไปที่ปากของตัวเอง พลางทำใบหน้าเหมือนว่าไม่พอใจอะไรซักอย่าง เข้าใจตายล่ะ=_=
ถ้าผมอ่านใจเขา เขาคงจะโกรธผม เลยต้องพยายามเข้าใจอยู่เนี้ย
"อะไร? ท่านอยากจะจูบข้างั้นเหรอ? ไม่เอาน่าๆ ท่านมีเมียแล้วนะ"
ผมรู้ว่าเขาไม่ได้หมายความแบบนั้น แค่อยากจะกวนตีนเขาเล่นๆ และมันได้ผล เขาดูไม่พอใจเท่าไหร่
"สามีข้าบอกให้เจ้าไปกินข้าวได้แล้ว เจ้าอยู่ในนี้มานานเกินไปมันทำให้สามีข้าเป็นห่วง"
นั่นไง เมียเขามาแล้ว เธอเป็นคนเดียวที่เข้าใจพี่ชายผมแถมยังเป็นกระบอกเสียงให้เขาอีก
"ไม่เห็นต้องมาเรียกด้วยตัวเองเลย"
"เมื่อสองชั่วโมงที่แล้วก็มีคนมาเรียก แต่เจ้าก็ตอบไปว่าแปปนึง"
เมดูซ่าไม่พูดแทนพี่ชายผมแต่นี่ออกมาจากปากเธอเอง ดูเหมือนเธอรำคารผมแฮะ คงไม่แปลกเมื่อก่อนผมทำความเดือดร้อนไว้เยอะนี่
"อีกแปปเดียวก็เสร็จแล้วน่า สามีเจ้เป็นคนขอเครื่องมือนี่เองนะ"
"งั้นก็ตามใจเจ้าเถอะ!"
เธอโกรธเพราะผมไม่ได้ใช้คำพูดที่สุภาพกับเธอ=_= เธอรู้ว่าผมคงไม่ไปง่ายก็เลยคิดว่าช่างแม่งเถอะอะไรแบบนี้สินะจากนั้นก็สบัดตูดออกจากห้องนี้ไปทิ้งผมกับพี่ชายไว้สองคนในนี้
"ผู้หญิงก็เงี้ย เจ้เคยวีนแบบนี้บ่อยๆไหมเนี้ย= ="
เขาส่ายหน้า แต่ดูเหมือนเขาไม่ได้โกรธที่ทำเมียเขาวีนแฮะ ผมเดินไปที่กล้องเครื่องมือโดยตั่งใจว่าจะทำเครื่องมือนี่ให้เสร็จแต่ก็ถูกหยุดโดยพี่ชายของผม เขาจับไหล่ผมไว้
"หืม? อ่อ กินข้าวสินะ แหมๆ พี่ชายของผมกำลังเป็นห่วงใหญ่เลย น่ารักจริงๆ:)"
ผมหยิกแก้มเขานิดหน่อยก่อนจะยอมไปหาอะไรกินแต่โดยดี
แบล็คโบลท์มองแผนหลังของน้องชายตัวแสบที่กำลังเดินจากไป ก่อนจะลูบแก้มของตัวเองที่พึ่งโดนผู้เป็น้องชายหยิกมาเมื่อกี้แล้วยิ้มออกมา สิ่งที่แม็กซิมัสทำไม่ได้ทำให้เขาหัวเสียเลย
[เชื่อฟังซะด้วย]
ที่แบล็คโบลท์คิดแบบนั้น ไม่ใช่ว่าแม็กซิมัสไม่เชื่อฟังเขา แต่สิ่งที่แม็กซิมัสจะเชื่อฟัง ต้องเป็นสิ่งเขาอยากจะทำด้วย แม็กซิมัสรู้สึกค้างคาอยากจะทำเครื่องประดิษฐ์นั่นให้เสร็จเร็วๆ แต่ยอมออกมากินเพียงเพราะแค่เขาเป็นห่วงงั้นเหรอ?
"มาอีกแล้ว รอบนี้มีอะไรล่ะ?"
พี่ชายผมมาหาอีกแล้ว ผมคงต้องลงไปคุยกับเขาใช่ไหมเนี้ย? เหมือนจะเป็นแบบนั้น ผมลงไปหาเขาทั่งๆทีไม่ได้อยากทำเท่าไหร่ ไม่ได้รำคาญหรอกนะแต่ผมรู้สึกไม่อยากขยับตัวมาตั่งแต่หัววันแล้ว มันรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวแปลกๆ แถมยังปวดหัวโคตรๆ แต่ไอ่เครื่องมือนี่มันดันผิดพลาดนิดหน่อยเลยอยากจะแก้ไขให้มันถูก
"ว่าไง คิดถึงเหรอ?"
"...!!"
ผมยืนอยู่ตรงหน้าเขาได้ไม่นานก็เผลอล้มใส่เขา นึกแล้วว่าตัวเองต้องผิดปกติ...ผมถูกประคองไว้ในอ้อมแขนของพี่ชายเขาถอดถุงมือโดยกการกัดที่ปลายนิ้วแล้วดึงมือออก ก่อนจะใช้มือข้างนั้นวัดไข้ของผม
"นี่ท่านคิดว่าข้าป่วยเหรอ? ไม่เอาน่าอย่างข้าเนี้ยนะ?"
ถึงผมจะพูดแบบนั้นแต่ตอนนี้ผมก็ลุกไม่ไหวเลย เขาอุ่มผมขึ้นพาดบ่าก่อนจะบอกให้เมดูซ่าตามหมอ
"เพราะความดื้อรั้นของเจ้า เอาแต่คลุกตัวอยู่ในนั้นแถมกินข้าวไม่ตรงเวลาตอนกลางคืนก็ไม่ยอมนอน ทำตัวเองทั่งนั้น"
เจ้เขาบ่นผมใหญ่เลย เจ้เขาไม่เข้าใจอัจฉริยะเลยเวลาหยุดไปพักนิดมันจะคิดไม่ออกว่าต้องทำอะไรต่อ เลยไม่อยากหยุด
"อัจฉริยะก็มักจะเป็นแบบนี้กันทุกคนแหละ"
เจ้เขารู้ว่าถ้าอยู่ที่นี่ต้องโดนผมกวนประสาทแน่ๆเลยเลือกที่จะออกไปทิ้งผมให้อยู่กับพี่ชายอีกแล้ว พี่ชายผมทำท่าว่าจะออกไปแต่ผมมีเรื่องต้องคุยกับเขานิดหน่อยเลยหยุดเขาไว้โดยการจับแขนเขา
พี่ชายผมหันมาแล้วเอียงหัวนิดหน่อยเหมือนถามว่ามีอะไร
"วันนี้ไปหาข้ามีเรื่องอะไร"
ก่อนที่ผมจะล้ม เขาไปหาผมเลยอยากรู้นิดหน่อย เขาเดินออกไปจากห้องนี้ ดูเหมือนเขาไม่อยากจะตอบคำถาม
"ก็ได้ๆ งั้นข้านอนล่ะ"
ผมถอดเสื้อตัวเองออกแล้วโยนทิ้งไม่ได้จะทำอะไรหรอกผมแค่ไม่ชอบใส่เสื้อนอน ผมทำเป็นว่าจะนอนแล้วแต่ก็แอบเข้าไปอ่านใจพี่ชายของผม เขายังยืนอยู่หน้าประตูห้องอยู่เลย มันไม่ยากหรอกที่จะอ่านใจเขา ก็เขาไม่ตอบดีๆ มันก็ต้องใช้วิธีนี้ ดูซิว่าเขาคิดอะไรอยู่
[ออกไปจากหัวฉัน]
ชิบหาย...
โป้ก!!
เขาดีดหน้าผากผม=_=* ไอ้เราก็แกล้งหลับเพราะพึ่งออกจากหัวเขาผมเลยไม่ทันสังเกตว่าเขากลับเข้ามาตอนไหน ผมลืมตาตื่นขึ้นมา ลุกขึ้นนั่งแล้วยกมือทั่งสองข้างขึ้นเหมือนกับว่าโดนจับแล้ว
"ก็ได้ๆ ข้าไม่ทำแล้ว"
เขายิ้มกับท่าทางของผม ยิ้มเหรอ?มันจะใช่อย่างที่ผมคิดไหมนะ ผมกระดิกนิ้วเรียกเขาเข้ามาใกล้ๆและเขายอมแต่โดยดี ผมจุมพิตลงบนริมฝีปากของเขาอย่างแผ่วเบาแล้วรอดูท่าทางของเขา ก่อนจะกระซิบข้างหูเขาเบาๆ
"ชอบเรื่องแบบนี้รึเปล่าล่ะ?"
"..."
เขาไม่ได้ตอบ ไม่ได้ปฏิเสธหรือทำอะไรมากกว่านั้นเพียงแค่จ้องหน้าผมอย่างอึ้งๆ
"หึ ลืมมันเถอะ"
"..."
ผมเลิกสนใจเขาแล้วตั่งใจว่าจะนอนแต่พี่ชายของผมกลับหยุดผมไว้แล้วขโมยจูบผมอย่างดื้อๆ ร่างกายของผมเหมือนมีไฟสุ่มอยู่ในตัวเขาบดขยี้ริมฝีปากของผมอย่างนิ้มนวนและแฝงความโหยหาอยู่ลึกๆ นี่สินะคำตอบ...
แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 9 กันยายน 2560 / 19:45