[IdentityV] Naib x Jack (Bad End อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขตลอดไป)

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

เรื่องนี้ต่อจากเรื่องเดิมที่ไรต์แต่งเลยนะคะ ขอบคุณที่เขามาอ่านเด้อ~

ปล.เรื่องเดิมไรต์ไม่สามารถเพิ่มตอนได้เพราะมันจบไปแล้วเลยต้องมาต่อในนี้ ขออนุญาตใช้รูปเดียวกันเลยคนอ่านจะได้จำได้

https://writer.dek-d.com/sasipaparbam/writer/view.php?id=1869685

ตอนที่เขียนในมุมมองของแจ๊คไรต์จำเป็นต้องสวมบทเป็นโรคจิต...บางที่ต้องหัวเราะคนเดียวในห้อง ดังนั้นถ้าไรต์เขียนไม่ดีแปลว่าไรต์เข้าถึงพี่แกไม่ได้จริงๆ ขอโทษล่วงหน้าเด้อ

 

คำเตือน! เนื้อหาต่อไปนี้มีความป่วยปนอยู่พอสมควรใครที่ไม่ชอบอย่าเข้าไปอ่าน

เนื้อเรื่อง

"นี่คุณดาเรนคะ~"

สาวน้อยผมบลอนวัย20เห็นจะได้ เธอดึงเน็กไทผมเข้าประกบริมฝีปากด้วยท่าทีเย้ายวนและเร้าร้อนพลางปลดกระดุมเสื้อตัวเองออกเผยให้เห็นร่องอกสวย ผมถอนจูบก่อนจะขานรับเธอเสียงหวาน

"ว่าไงที่รัก:)"

เอวบางของสาวน้อยคนนี้ถูกโอบเอาไว้อย่างเอ็นดู ทำให้ร่างกายนิ่มๆนี่แนบชิดกับผม มันต้องรู้สึกดีมากแน่ถ้าผมได้กรีดใบมีดคมกริบลงบนผิวของเธอ

อ่า....อีกเดี๋ยวก็ได้ทำแล้วล่ะ หึๆ...

"รีบๆทำให้ฉันเป็นของคุณสิ"

"อย่ารีบสิ....เธอก็รู้ว่าเราทำกันในตรอกมืดๆแบบนี้ไม่ได้"

เมื่อพูดจบผมหยิบถุงมือน่ารักที่ห้อยอยู่ตรงเข็มขัดใต้เสื้อโค้ดขึ้นมาสวมทำให้สาวน้อยสงสัยเล็กๆ

"นะ...นั้นมันอะไรเหรอคะดูหน้ากลัวจังเลย^^;"

"มันไม่คมหรอก:)"

ผมเอียงคอว่าด้วยรอยยิ้มก่อนจะพลิกกรงเล็บนี้ไปมาให้เธอดู

"เธอว่ามันสวยรึเปล่า?"

"อะ...เอ๋ ฮะๆๆ แน่นอ---"

ฉัวะ!!

ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบกรงเล็บของผมก็เฉือนเข้าที่หน้าท้องของแม่สาวน้อย เธออึ่งและจ้องผมอย่างไม่เข้าใจ ร่างบางสั่นไปด้วยความกลัวก่อนจะออกตัววิ่ง

"กรี้ดดดด!!!"

"ฮ่าๆๆ คิดจะวิ่งไปไหนล่ะนั่น.... :)"

ใบมีดสวยเฉือนเข้ากลางหลังจบเธอล้มลงก่อนที่เธอจะวิ่งได้ไกลกว่านี้เลือดสีแดงข้นกระจายไปทั่วกลิ่นคาวเริ่มคละคลุ้ง คออุ่นๆถูกบีบก่อนที่ผมจะยกร่างที่ดิ้นทุรนทุรายขึ้นแล้วเฉือนข้อพับของสาวน้อยเพราะไม่ต้องการให้เธอวิ่งหนีได้อีก จากนี้ก็สนุกได้เต็มที่เลยล่ะสิ ฮิฮิ....

"เป็นอะไรสาวน้อย...โอ้....เธอกลัวเหรอ?"

ทันทีที่ร่างบางร่วงลงกับพื้นเธอก็พยายามคลานหนีเอาชีวิตรอดอย่างน่าสงสาร อ่า...อะดรีนาลีนผมพุ่งพลานนะเนี้ย เอาล่ะได้เวชาสนุกแล้ว

"ดะ...ได้โปรดคุณดาเรน!!"

หยาดน้ำตาแห่งความกล้วไหลออกมาเหมือนเขื่อนแตก โอ้ว....ตายแล้วๆ ผมนั่งยองๆก่อนจะเช็ดน้ำตาให้เธอด้วยรอยยิ้ม

"จะว่าไป...ฉันยังไม่ได้ถามชื่อเธอนี่"

เธอยังคงพยายามคลานหนี ให้ตายสิ....ไม่น่ารักเอาซักเลย

ฉัวะ!!

"กรี้ดดดดดดด!! ฮึก....ฮือๆ....ได้โปรด....ใครก็ได้!!"

เอาล่ะ....ตอนนี้เธอไม่มีขาแล้ว สติของเธอแทบจะหลุดไปเมื่อได้เห็นสภาพตัวเองช่วยไม่ได้นี่ผมถามชื่อก็ไม่ตอบ ไร้มารยาทซะจริง เฮ้อออ...

"ฉันถามชื่อเธออยู่นะ..."

"ฮึก....ฮือๆ"

แต่ผมชอบเวลาที่เธอตัวสั่นนะ....มันน่ารักดี:)

"เธอไม่ต้องตอบหรอก...."

ร่างกายเธอสั่นเทายิ่งกว่าเดิมเมื่อผมจุมพิตลงบนข้างหูของสาวน้อยก่อนกระซิบเบาๆ

"เดี๋ยวหนังสือพิมพ์พรุ่งนี้มันก็บอกฉันเองนั่นแหละ"

.

.

.

.

"ดูเหมือน....เธอจะชื่อไดแอนนะ"

ผมอ่านเนื้อความในหนังสือพิมพ์แล้วบอกกับคนที่นั่งข้างๆชอบจังเลยเวลาที่เขาซบไหล่ผมแบบนี้

"นายคงไม่ชอบสินะที่ฉันฆ่าคนไปทั่วแบบนี้"

ใช่ ผมรู้เพราะเขาเคยโกรธผมมากๆตอนที่ฆ่ายัยทหารเรือนั่น....

"....."

"งั้นนายก็ว่าอะไรฉันหน่อยสิ...นาอิบ"

"...."

"นี่ พูดอะไรบ้างสิ"

เขาไม่ลืมตามองผมเลยนาอิบคงเผลอหลับสินะ เฮ้อ...ผมวางหนังสือพิมพ์แล้วช้อนร่างเล็กเดินขึ้นบันไดไปที่ห้องนอน วางเขาลงบนเตียงอย่างเบามือที่สุดไม่ให้ร่างกายเขาได้รับความเสียหายก่อนห่มผ้าให้

"ฝันดีนะ"

เมื่อพูดจบผมจุมพิตบนริมฝีปากสีม่วงที่เย็นเฉียบเพราะเลือดเขาไร้การสูบฉีดมาเกือบสองวันก่อนจะสอดตัวเข้าไปในผ้าห่มแล้วกอดร่างเล็กเอาไว้ ตัวของเขาเคยอุ่นกว่านี้นะ แต่ไม่เป็นไรหรอกขอแค่สามารถจับมือเขาได้ แค่นั้นก็พอแล้วเมื่อคิดดังนั้น ผมจึงเอื้อมมือไปจับมือที่ไร้อุณหภูมิเล็กๆนี่ไว้มันทำให้ผมนอนหลับได้ง่ายเพราะรู้สึกดีที่มีเขาอยู่ข้างๆ

วันต่อมา...

"นายชอบมันรึเปล่า?"

"......"

"พูดอะไร...บ้างสิ"

เมื่อวาดรูปเสร็จผมเดินเข้าไปถามความเห็นจากคนที่นอนอยูบนโซฟาแต่ทำไมเขาไม่ตอบอะไรเลยล่ะ

".....นายหลับอีกแล้วเหรอ ฮะๆ ขี้เซาจริงๆเลย"

ผมส่ายหัวให้พ่อหนุ่มขี้เซ้าก่อนจะจับมือที่ไม่มีนิ้วก้อยของเขาขึ้นมาจุมพิต

"ฉันจะ....เอางานไปส่งนะ นายรออยู่ที่นี้ก็แล้วกัน"

"....."

โอ้ ว้าว...นาอิบไม่หนีตอนที่ผมไม่อยู่เขายังคงนอนอยู่ที่เดิม ดีใจจังเลย....ผมเดินเข้าไปหาเขาด้วยรอยยิ้มแล้วนั่งลงบนพื้นพรมใกล้ๆเขาเพราะเขานอนยึดโซฟาผมไปซะแล้ว

"นายจ้างเขาบอกว่าฉันยังวาดสวยเหมือนเดิม หึ ฉันได้ยินมันจนเบื่อแล้วล่ะ"

"....."

"แต่ฉันจะดีใจมากนะถ้านายเป็นพูดมัน"

"...."

"นายยังไม่ตื่นอีกเหรอ? ฉันเริ่มคิดถึงนายแล้วนะ"

"....."

นี่มันหลายวันแล้วนะที่เขาไม่ยอมคุยกับผม...เขาโกรธผมเหรอ? แน่นอนสิ...ต้องใช่แน่ๆมันจะเป็นอย่างอื่นได้ยังไง

"นายโกรธที่ฉันตัดนิ้วนายสินะ....ฉันขอโทษ ฉันจะไม่ทำแล้วก็ได้"

"....."

"ดังนั้น...ได้โปรด...คุยกับฉันสิ!"

"...."

ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าตัวเองจะเป็นคนโง่ได้ขนาดนี้ ในตอนนี้ทำได้แค่เช็ดน้ำตาตัวเองที่ไหลออกมาอย่างไร้เหตุผล....เด็กดีทุกคนมักจะนอนหลับในตอนกลางคืน ผมคงเป็นเด็กไม่ดีสินะ พระเจ้าถึงได้ลงโทษ....ลงโทษได้สาหัสซะด้วย

"ฉันเกลียดพระเจ้านะ....นายล่ะว่ายังไง"

"...."

และเขาก็ยังคงลงโทษผมอยู่ ให้ตายสิ....พานาอิบขึ้นไปนอนบนเตียงน่าจะดีกว่า ทันทีที่ช้อนคนตัวเล็กขึ้นอุ้มแขนที่ห้อยอยู่ดีๆมันก็หลุดออกมาเพราะร่างกายที่เริ่มเน่าเฟะ....

ไม่นะ! ไม่!! ไม่ได้ๆๆ ถ้าแขนเขาขาดผมก็จับมือเขาไม่ได้น่ะสิ!!

ผมวางร่างของเขาลงอย่างเบามือที่สุดแล้วหยิบกล่องเข็มกับด้ายมาเพื่อเย็บแขนของเขาให้กลับไปเป็นเหมือนเดิม

"ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะซ้อม--- มะ....ไม่สิ ไม่ใช่...ฉันจะรักษานายเองนะ...!"

เมื่อสอดด้ายใส่เข้าไปในรูเข็ม ผมเริ่มเย็บอย่างระมัดระวังไม่ให้มือตัวสั่นและหวังว่าเนื้อหนังเขาจะไม่เปื่อยยุ่ยและหลุดไปมากกว่านี้

หลังจากเย็บให้แขนของนาอิบให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้แล้วผมจุมพิมลงบนริมฝีปากไร้อุณหภูมิก่อนจะกอดเขาไว้

"ทะ...เท่านี้....ก็ไม่เป็นไรแล้วนะ....ไปนอนกันเถอะ"

"นายคิดว่าไงล่ะ?"

ผมถามหลังจากชูแหวนสีเงินสวยให้เขาดูแล้วจัดการจะสวมมันลงบนนิ้วนางข้างซ้ายที่ตอนนี้ผิวเขามันดูแห้งจนหุ้มกระดูกไปแล้ว

"รอบนี้ฉันไม่ได้โกหกนะ..."

"...."

"เรามาแต่งงานกันเถอะ"

"....."

"นายจะปฏิเสธอีกรอบก็ได้นะแต่...พูดอะไรบ้างสิ จะอะไรก็ได้"

เมื่อคนที่นอนอยู่เอาแต่เงียบผมจึงเขย่าร่างเล็กเบาๆหวังว่าเขาจะตอบผมบ้างแต่....

ป๊อก!

"....!!"

หัวของเขาหลุดออกมาเพราะร่างกายของเขาในตอนนี้มันเน่าเฟะไปแล้ว....ไม่ได้...ไม่ได้นะ!! ถ้าเขาไม่มีหัวผมก็จูบเขาไม่ได้น่ะสิ!!

"ฉะ....ฉันขอโทษ! จะรักษานายเดี๋ยวนี้ล่ะ!!"

ในขณะที่กำลังจะเดินไปหยิบกล่องเข็มกับด้ายก็เหลือบไปเห็น

.....จดหมายนั่นมันวางอยู่บนโต๊ะอาหาร ท่าทางพระเจ้าคงจะให้โอกาสผมสินะ

.

.

.

.

.

.

.

.

-นาอิบ-

"....ฆ่าฉันเถอะ"

"คิๆ....ฉันก็อยากทำนะ"

"....."

มือที่เย็นเฉียบลูบแผลที่คอ แผลแรกที่เขามอบให้กับผม

"แต่ชอบแบบนี้มากกว่า"

"....."

"อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขตลอดไป:)"

แจ๊คขังผมไว้ในบ้านของเขาเอง วันนี้เขาต้องเอารูปที่วาดเสร็จไปส่งให้นายจ้างเห็นบอกว่าจะกลับมาให้อีก30นาที นั่นก็มากพอที่ผมจะเดินเข้าไปในครัวเพื่อหายานอนหลับที่เขาเคยใช้กับผม

คำเตือน: ยาชนิดนี้อันตราย ห้ามรับประทานมากกว่า3เม็ด ไม่เหมาะสมกับเด็กอายุต่ำกว่า13

สามเม็ดเหรอ....กินมันทั้งหมดนั่นแหละยังไงซะผมก็ไม่คิดจะตื่นขึ้นมาอีกแล้ว เมื่อคิดดังนั้นผมเปิดผาขวดยาแล้วเททั้งหมดใส่มือ--

เพียะ!!

มือของผมถูกปัด ยาในมือกระจายเรี่ยราดไปทั่วพื้น ร่างสูงโปร่งปรากฏขึ้นตรงหน้า แน่นอนผมตกใจที่อยู่ๆเขาก็โผล่มาแบบนี้แต่ที่น่าตกใจมากกว่าคือ....หน้าเขาตอนนี้

เมื่อได้สบตากับดวงตาที่แดงกำของเขามันเหมือนกับว่าเขากำลัง....ห่ะ?? ร้องไห้อยู่เหรอ? 

"....."

"พูดอะไรบ้างสิ"

"...."

นั่นเป็นคำแรกที่เขาบอกกับผม หลังจากที่ปัดยาพวกนี้ทิ้ง แน่นอนผมไม่เข้าใจหรอก แล้วอยู่ๆแจ๊คพรวดพราดเข้ามาเขย่าแขนผมราวกับคนเสียสติ

"ฉันบอกว่าให้พูดอะไรบ้างไง!!"

ผลัก!!

"อะไรของแกวะ!!?"

ผมผลักไอ้เวรนี่จนมันเซถอยหลังจนล้มลงไปนั่งกับพื้น แจ๊คเงียบไปเขาก้มหน้ากุมขมับเงียบๆ นั่นทำให้ผมไม่เข้าใจไปกันใหญ่ก่อนที่เสียงสะอื้นเบาๆจะเริ่มดังขึ้น

"ฮืก...."

ไอ้ฆาตกรนี่....ร้องไห้? เมื่อเข้าไปใกล้ผมก็ถูกดึงเข้าไปกอดซะแน่นจนหน้าเกือบคว่ำ ไอ้บ้านี่!?

"อะไร--"

"อย่าตายนะ"

"ยุ่งน่า! ปล่อยได้แล้ว..."

แจ๊คยอมปล่อยแต่โดยดี? นี่มันแปลกแฮะ...ผมนึกว่าเขาจะทำอะไรมากกว่านี้แต่ไม่เลย เจ้าตัวเอานั่งเช็ดน้ำตาตัวเองอยู่อย่างนั้น ตอนแรกผมตั้งใจว่าจะเดินหนีแต่เขาที่เป็นแบบนี้ก็ทำให้ อดไม่ได้ที่จะ เป็นห่วง....

"อยากจะบอกฉันไหมว่าเกิดบ้าอะไรขึ้น?"

เมื่อผมถามจบแจ๊คเงยหน้าขึ้นมามองผมทั้งน้ำตาจนผมเริ่มรู้สึกสะเทือนใจเหมือนว่าตัวเองไปทำอะไรให้เขา

"....รักนายนะ"

"หา?"

เป็นบ้าอะไรวะเนี้ย?

"ขอโทษที่ไม่ได้พูดแบบนี้เลย แต่ฉันรักนายจริงๆนะ"

"....."

ไอ้หมอนี่จะตอแหลอะไรอีกล่ะ ไม่หลงกลอีกรอบหรอกนะ เมื่อคิดดังนั้นผมจึงเดินหนีแล้วปล่อยเขาไว้อย่างนั้นคนเดียวแต่....

"ฉันฆ่ายัยนั่นเพราะตอนนั้นนายเอาแต่สนใจเธอ"

สิ่งที่เขาพูดก็ทำให้ผมต้องหยุดเดินแล้วหันกลับมามองเขา

"....."

"นายเอาแต่พูดว่า มาร์ธ่าต้องการให้ช่วยแล้วก็ไปหายัยนั่นตอนนั้น ฉันแค่คิดว่าฉันอยากฆ่ายัยนั่นแต่มันไม่ใช่ ฉันยังคงรู้สึกไม่พอใจที่นายไปเยี่ยมหลุมศพเธอ ฉันไม่พอใจที่นายสนใจคนที่ตายไปแล้วทั้งๆที่ฉันยืนอยู่ข้างๆนายแท้ๆ"

"....."

แจ๊คลุกขึ้นแล้วสาวเท้าเข้ามาหา เขาจับแขนผมไว้แน่นก่อนจะได้เดินหนีเขาอีก

"นายอยากรู้ใช่ไหมว่าฉันฆ่ายัยนั่นทำไม นั่นแหละคำตอบ"

ผมควรจะรู้สึกยังไงดีล่ะ....ดีใจที่เขาบอก? 

...ไม่ล่ะ เขาไม่มีสิทธิ์ฆ่ามาร์ธ่าไม่ว่าเหตุผลจะเป็นอะไรก็ตาม....และผมไม่มีทางให้อภัยเขา

"แล้วไง? ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรนายไม่มีสิทธิ์ไปฆ่าเธออยู่ดี "

"....ฉันจะหยุดแล้วก็ได้ ทุกๆอย่างเลย"

"นายเป็นบ้าอะไรเนี้ย?"

โอเค...นี่มันผิดปกติมากเลยอยู่ๆไอ้บ้านี่ก็พรวดพราดเข้ามาห้ามไม่ให้ผมฆ่าตัวตายแล้วก็ร้องไห้บอกว่าสำนึกผิดแล้วจะไม่ทำแล้ว 

"ถ้านายคิดจะหลอกปั่นหัวฉันอีกเลิกซะเถอะ"

แจ๊คกัดฟันกรอดแล้วพูดสั่น

"ฉันแค่ไม่อยากให้นายตาย"

"ฉันก็ยังไม่ตายนี่ไง!"

ผมหงุดหงิดเพราะอุตส่าห์ทำใจก่อนตายไว้แล้วแต่ไอ้หมอนี่ก็เข้ามาพังทิ้งซะหมดอยากจะเก็บผมไว้ทรมาณเล่นรึไง?

"....."

"....."

เมื่อต่างคนต่างเงียบผมจึงมีโอกาสได้สงบอารมณ์ตัวเองแล้วหาว่ามันเกิดอะไรขึ้น

"สรุปจะไม่ไปส่งงานให้นายจ้างแล้วสินะ"

"ก็บอกมาสิว่าจะไม่ฆ่าตัวตายแล้ว"

"ไม่ใช่เรื่องของนาย"

ร่างสูงบีบแขนผมแน่นแต่เมื่อเห็นว่าผมไม่กล้ว เขาจึงยอมปล่อยแล้วหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อโค้ทก่อนยื่นให้กับผม มันเป็นจดหมายที่ถูกแกะอ่านแล้ว ตราประทับหน้าซองนี่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนส่งคือใคร

[คุณแจ๊คสัน ดาเรนที่รัก เราขอเชิญคุณเข้าร่วมเกมสุดพิเศษในครั้งนี้ที่คุณต้องชอบ ถ้าคุณยังอยากจะแก้ไขสิ่งที่คุณเคยทำพลาดไปในอดีต มาที่คฤหาสน์สิ เขาต้องการให้คุณช่วยอยู่นะ]

จดหมายเชิญไปร่วมเกมนรกนั่น...

"แล้วมันทำไม?"

"วันที่...."

มันนัดหมอนี่ไว้ล่วงหน้าเดือนกว่าๆแหนะ....ทำไมกัน??

"มันไม่ได้นัดฉันล่วงหน้าเกือบเดือนหรอก มันนัดล่วงหน้าแค่วันเดียว"

"หา?"

"....."

ร่างสูงเม้มปากเขาลูบหน้าตัวเองแล้วถอนหายใจ

"ตอนนั้นนายตายไปแล้ว"

"...."

....แค่ดึงคนตายขึ้นมาจากหลุมยังบ้าไม่พอเท่าย้อนเวลา เยี่ยมไปเลย

"นายปล่อยให้ฉันตาย ก็ดีอยู่แล้วแท้ๆ"

เมื่อพูดจบผมเก็บจดหมายนี่ใส่เสื้อโค้ทของเขาเหมือนเดิมแจ๊คจับมือผมก่อนจะดึงเข้าไปกอดแน่นราวกับว่ากลัวจะเสียผมไปจริงๆ แต่ขอโทษผมไม่ได้ใจอ่อนขนาดนั้น ไอ้หมอนี่ฆ่ามาร์ธ่า...มันเป็นฆาตกร ซึ่งผมไม่มีวันให้อภัยเขา ถ้าคิดว่าทำแบบนี้แล้วผมจะใจอ่อนให้อภัยและไม่หนีอยู่กับเขาที่นี่อย่างมีความสุขตลอดไป คิดผิดแล้--

คลิก!

"....!!"

กุญแจมือ...มือของผมถูกล็อคไพล่หลังไว้แจ๊คทำมันได้ แนบเนียนเหลือเชื่อ ร่างสูงยังคงกอดผมไม่ปล่อย ลมหายใจเย็นยะเยือกรดต้นคอจนผมรู้สึกขนลุก

"ฉันรู้ว่านายไม่ให้อภัยฉันแน่....นี่คงเป็นวิธีเดียวที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน"

แจ็คลากผมเข้ามาในห้องนั่งเล่นก่อนที่ผมจะถูกผลักให้ล้มลงแต่ยังไม่ทันได้ลุกโซ่ยาวๆนี่ก็ล่ามขาผมไว้ซะก่อนราวกันถูกเตรียมมาแต่แรก เชื่อแล้วว่าไอ้บ้านี้ย้อนเวลามา เวรเอ้ย!

"แกมันป่วย!!"

"....."

แจ๊คเงียบ เขานั่งลงข้างๆผมก่อนจะดึงผมขึ้นไปนั่งบนตักแล้วรวบท้ายทอยผมเข้าหา ริมฝีปากอุ่นทาบปิดปากผมอย่างอ่อนโยน มือหนาประคองแก้มไม่ให้ผมหันไปทางอื่นเพื่อหลบริมฝีปากเขา ลิ้นที่ตวัดไปมาในโพรงปากไม่ได้ทำให้ขยะแขยงอย่างที่ควรจะเป็น ใช่....ผมรักเขาไปแล้วแต่จะให้อยู่ด้วยกันตลอดไปน่ะไม่มีทางหรอก ล่ามผมไว้ให้อยู่กับเขามันจะต่างอะไรกับจับผมทรมาน?

หึ...แต่ไอ้คนเห็นแก่ตัวนี่จะสนอะไรล่ะ.... ทันทีที่คนตรงหน้าถอนจูบเขาเลียน้ำลายที่มันไหลเลอะขอบปากผมตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แล้วระบายยิ้มออกมา

"เท่านี้ก็ได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขแล้ว..."

==========

พอใจกันละนะ 5555 

ถือซะว่าไรต์ให้ผู้อ่านเป็นเจ้าของคฤหาสน์ก็แล้วกันนะคะ ตัดสินใจได้เลยว่าจะส่งจดหมายเชิญให้แจ๊คร่วมเกมนี้เพื่อให้โอกาสเขาไหม? ไรต์ให้คนอ่านเลือกก็แล้วกันว่าเรื่องนี้ควรจะจบแบบไหนเลยทำไว้สองEnd (แต่ส่วนตัวไรต์ชอบแบบเดิมมากกว่าเพราะนาอิบไม่มีความสุขที่จะได้อยู่กับแจ๊ค)

Happy End(Naib)แจ๊คได้อยู่กับร่างไร้วิญญาณของนาอิบแต่นาอิบก็ได้เป็นอิสระ

Happy End(Jack)นาอิบได้อยู่กับแจ๊คตลอดไปแต่ก็ใช่ว่าจะมีความสุข 

เลือกเอาว่าอยากSufferกับEndไหน ตามสบายจร้า