Overwatch Genji x Hanzo x doomfist (yaoi)

ลำดับตอนที่ #3 : ความลับแตก

watchpoint gibraltar

"แน่ใจนะพี่ชายนายไม่ได้อยากไปกับพวกนั้น"

วินสตันเรียกเกนจิมาคุยให้แน่ใจเมื่อเขาเห็นข่าวที่ออกมา มันรายงานเรื่องที่มีผู้เสียชีวิตสองคนในบริษัทวิสก้าคนนึงเป็นยามรักษาการณ์ในห้องควบคุม อีกคนเป็นหนึ่งในพนักงานของบริษัท กล้องตัวนึงจับภาพผู้ต้องสงสัยสามคนได้กล้องไม่ได้ชัดมากแต่สองคนในนั้น วินสตันเดาว่าน่าจะเป็นดูมฟิสท์กับชิมาดะ ฮันโซ

[ศพของพนักงานหญิงคนนั้น โดนธนูปักเข้าที่กลางหัว]

อติน่าเสริม

"......"

เกนจินิ่งไป...เขาไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เห็นเท่าไหร่ 

"ข้าอยากได้ยินจากปากฮันโซมากกว่า"

วินสตันผงกหัวเหมือนเข้าใจ เขาเองก็ไม่อยากจะสรุปอะไรไปเองเหมือนกัน มันยากมากถ้าจะหาที่อยู่ของชิมาดะฮันโซในตอนนี้อย่างที่รู้ๆ พวกทาลอนน่ะอยู่ไม่เคยเป็นที่เพราะงั้นคงต้องรอไปก่อนคนที่น่าสงสารที่สุดในตอนนี้น่าจะเป็นเกนจิ เขาเคยนิ่งกว่านี้มากๆซึ่งทุกๆคนที่อยู่ที่นี่ก็สังเกตได้ชัดเจนทั้งไม่ยอมนอนบ้างล่ะ ออกไปเดินหาทั้งๆที่รู้ว่าจะไม่เจอบ้างล่ะ.....แต่ก็ทำอะไรเพื่อเขาไม่ได้เลย

ฐานทัพหน่วยทาลอน

"ระวังแผนจะพังหมดนะถ้านายทำแบบนี้!"

อย่างที่คิด รีปเปอร์ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่กับการตัดสินใจของดูมฟิสท์ที่เสี่ยงเรื่องฮันโซ เขามาว่าดูมฟิสท์หลังลงจากยานได้ไม่นาน ฮันโซที่เดินอยู่ข้างๆอคานเด้รู้ตัวว่ากำลังโดนพูดถึงอยู่แต่ดูเหมือนเขาจะไม่เดือดร้อนอะไร

"แต่เขาก็ไม่ได้หนีนี่ ใจเย็นน่า....บางเรื่องก็ใช้แค่สัญชาตญาณก็ได้"

"เฮ้อ....มอยร่ากับแม็กซิเมเลี่ยนล่ะว่ายังไง"

"สองคนนั้นไม่สนโลกเท่าไหร่ แบบแปลนอยู่กับซอมบร้านายจัดการเลย ส่วนฮันโซมาด้วยกันหน่อย"

รีปเปอร์เดินเข้าไปหาซอมบร้าในยานแต่เธอหายไปซึ่งเขาก็รู้ว่ายัยนั่้นกะจะแกล้งให้เขาตกใจโดยการแอบจ๊ะเอ๋จากด้านหลัง

"แบบแปลน...."

เสียงต่ำของรีปเปอร์ทำให้ซอมบร้าหัวเราะแล้วเลิกพยายามแกล้งเขา เธอเลิกหายตัวแล้วโชว์มันให้เขาดู

"หึ ดูเหมือนหมอนั่นจะถูกใจเด็กใหม่เอามากๆเลยล่ะ"

แม่สาวโมฮอกว่าพลางมองไปที่ทั้งคู่

".....ก็ดีแล้วนี่"

เรเยสรู้ว่าถ้าอคานเด้อยากได้ฮันโซจริงๆหากเกลี้ยกล่อมไม่สำเร็จยังไงฮันโซโดนล้างสมองแน่ๆ ดังนั้นเขาจึงไม่ขัดอะไรกับเรื่องนี้ ถึงรีปเปอร์จะเอาจริงเอาจังกับภารกิจมากจนเกินเหตุในบางครั้ง แต่เขาก็เคารพในการตัดสินใจของอคานเด้เสมอ

"ห้องนายอยู่ข้างๆรีปเปอร์"

".....ทำไม่ทำเหมือนข้าจะอยู่ที่นี่ไปยาวๆ ข้าเป็นแค่ส่วนนึงในแผนไม่ใช้รึไง?"

"นี่นายคิดว่าฉันจะฆ่านายหรืออะไรแบบนั้นสินะ ฮะๆๆ"

ดูเหมือนฮันโซจะไม่ขำด้วย คิ้วเขาผูกเป็นโบว์แล้วน่ะ อคานเด้ยิ้มกับคนตัวเล็กแล้วเปิดห้องให้เขาเข้าไป

"อย่าทำเหมือนข้าจะภักดีต่อเจ้านะ"

"หึ วันนี้นายก็ทำตัวดีสุดๆไปเลยไม่ใช่รึไง"    

"....ถ้าได้สู้กับเกนจิหรือพวกโอเวอร์วอช ข้าจะไม่ช่วย"

"นั่นสินะ นายยอมมาที่นี่เพราะช่วยน้องชายนี่ แต่ถ้าเป็นอย่างอื่นจะทำให้หมดใช่ไหม?"

"เออ"

คนผิวเข้มเลิกคิ้วกับการกระแทกเสียงของเจ้าตัว ฮันโซเข้าห้องตัวเองไปไม่ทันไรก็ถูกรั้งเอาไว้ซะก่อน

"นายหิวรึยัง?"

"ไม่เท่าไหร่"

"ยังไม่ได้ทานมื้อเย็นไม่ใช่รึไง อีก5นาทีจะไปหาอะไรกิน"

"นี่เป็นส่วนนึงในแผนด้วยรึเปล่า?"

คนตัวใหญ่ยักคิ้วก่อนจะหัวเราะออกมา

"ฮะๆๆ ฉันชอบนายแฮะ"

"...."

อคานเด้คิดว่ามันเป็นมุก....แต่มันไม่ใช่ไง ฮันโซคิดจริงๆว่าการที่หัวหน้าองค์กรอาชญากรรมตีสนิทเขาเพราะเป็นส่วนนึงในแผนของทาลอน

5นาทีผ่านไป

"เอาธนูมาด้วยทำไม?"

ดูมฟิสท์ที่ไร้อาวุธแต่งตัวเหมือนคนธรรมดา เสื้อเชิ้ตสีขาวทับด้วยแจ็คเก็ตสีดำกับกางเกงยีนส์ เขากำลังจะพาเด็กฝึกงานใหม่ไปหาอะไรกินแต่ก็ต้องหยุดชะงักเพราะฮันโซในตอนนี้ ยังอยู่ในชุดเดิมแถมยังพกธนูอยู่ด้วย

"....."

ท่าทางชิมาดะจะพึ่งรู้ตัวว่าตอนนี้เขาสะพายธนูอยู่

"ชุดอยู่ในห้องนายแล้วแต่งตัวแบบนี้คนก็ จำได้หมดสิ"

"....ไม่ใช่ว่าต้องระวังตัวไว้ตลอดหรอกเหรอ?" 

ลืมคิดไปว่าคนที่กำลังคุยด้วยอยู่ในตอนนี้โดนไล่ฆ่าแทนอาหารเช้า ฮันโซกลับเข้าห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าตามที่โดนสั่งมา ตอนนี้เขาอยู่ในเสื้อยืดทับด้วยแจ็คเก็ตหนังและกางเกงยีนส์ที่ดูธรรมดาสุดๆ เมื่อออกมาอีกรอบอคานเด้ก็ยังดูไม่พอใจอยู่เลย ร่างสูงเดินเข้ามาดึงริบบิ้นของฮันโซออก ผมยาวสีดำขลับถูกปล่อยตกลงมาทำให้ฮันโซดูเปลี่ยนไปสุดๆสำหรับอคานเด้เพราะเขามัดผมแทบจะตลอดเวลา

"แบบนี้แหละคนถึงจะจำนายไม่ได้ ไปหาอะไรกินกันเถอะเด็กฝึกงาน"

เมื่อดูมฟิสท์พูดจบธนูอันเดิมก็กลับมาอยู่ในมือเขาอีกครั้ง ใช่แล้วล่ะ....ฮันโซคิดจะพกธนูไปด้วยต่อให้มันจะเป็นแค่การไปหาอะไรกินก็ตาม

"ไม่ต้องพกไปหรอกน่า"

"....."

การพกอาวุธไปมามันติดเป็นนิสัยจนฮันโซรู้สึกไม่ปลอดภัยถ้าไม่มีมัน

"ถ้าเกิดเรื่อง แล้วป้องกันตัวไม่ได้ขึ้นมา--"

"เชื่อเถอะน่า ถ้ามีอะไร เดี๋ยวฉันปกป้องนายให้เลยก็ได้"

"....."

ฮันโซยอมวางธนูแล้ว... ไม่ใช่ว่าเขาเชื่อใจดูมฟิสท์แต่เขาเบื่อจะฟังคำเกลี้ยกล่อมแล้ว

"ไปกันเถอะ" 

"ข้าต้องปิดตาตอนที่ออกจากที่นี่รึเปล่า"

"....."

ดูมฟิสท์รวบตัวฮันโซเข้ามาใกล้ๆแล้วใช้ผ้าที่เตรียมมาปิดตาเขาไว้ ฺ

"ข้าเดินเองได้"

"....."

"เฮ้ย!!"

ด้วยความนิสัยไม่ดีในตัว ถึงฮันโซจะพูดว่าเดินเองได้ดูมฟิสท์ก็ยังช้อนตัวฮันโซขึ้นมาอุ้มอยู่ดี

"ทางมันซับซ้อน:)"

โกหกหน้าตาย...เขาหาเรื่องแกล้งฮันโซได้ตลอดนั่นแหละอย่างเช่น....ทำท่าจะปล่อยเขาตกเป็นต้น....

"....!!"

ฮันโซเกาะไหล่อคานเด้แน่นเมื่อเขามีท่าจะตก

"ฮะๆโทษที"

"ข้าจะเดินเอง"

น้ำเสียงเรียบเฉยบ่งบอกว่าฮันโซโกรธแต่เก็บเอาไว้ซึ่ง มันน่ากลัวยิ่งกว่าเขาโวยวายซะอีก แต่อคานเด้ยังไม่ปล่อยเขาลง ฮันโซน่าจะได้เห็นนะว่าตอนนี้อคานเด้กำลังรู้สึกผิดจริงๆ ซึ่งผู้นำทาลอนคนนี้ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมจะต้องไปรู้สึกผิดกะอีแค่โดนโกรธด้วยเรื่องเล็กๆน้อยๆด้วย

"ขอโทษนะ"

คำขอโทษที่แสนจริงใจแม้จะไม่ได้เห็นว่าคนพูดทำหน้ายังไงแต่มันก็ทำให้ฮันโซเชื่อว่าเขารู้สึกผิดจริงๆ

"อย่าทำอีกก็แล้วกัน"

"....."

ชิมาดะ ฮันโซถูกเปิดตาอีกทีในตรอกมืดๆที่ไร้ผู้คน ตอนที่อยู่ในฐานเขาไม่เห็นข้างนอกเลยอันที่จริงฮันโซพึ่งรู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้มืดแล้ว แต่...ที่นี่คือที่ไหนเขายังไม่รู้ด้วยซ้ำ

"พวกทาลอนไม่มีโรงอาหารรึไงถึงต้องออกมากินข้างนอก?"

ฮันโซประชดเบาๆ

"มีีนะ....ถ้างบเหลือจะทำสนามเด็กเล่นด้วย"

"ฮึ...."

อคานเด้ยิ้มตามเมื่อฮันโซขำบ้างแล้ว ชิมาดะดูสวยขึ้นมาทันทีในตายตาของอคานเด้อาจจะเป็นเพราะเขาไม่ได้ยิ้มบ่อยๆ ทั่้งคู่ออกตัวเดินด้วยกันไปที่ร้านอาหารธรรมดาซักร้าน ฮันโซยังพยายามมองให้ออกว่านี่คือประเทศอะไรจะอ่านป้ายก็อ่านไม่ได้เพราะมันไม่ใช้ภาษาที่เขารู้จักพอรู้ตัวอีกทีก็มาอยู่หน้าร้านอาหารที่ดูไม่หรูมากแต่ก็ดูดีพอสมควร 

"เข้าไปกัน"

"พวกทาลอนชอบมาที่นี่บ่อยๆเหรอ?"

"เราอยู่เป็นที่ไม่ได้หรอกฉันก็พึ่งมาร้านนี้เหมือนกัน แล้วก็เลิกคิดว่าพวกเราทำทุกอย่างเพราะเป็นแผนซักที"

"....."

ทั้งคู่เข้าไปนั่งแล้วสั่งอาหาร ฮันโซไม่รู้จักอาหารที่นี่เลย นั่นแหละที่ลำบาก....เขาเลยให้อคานเด้เป็นคนตัดสินใจแทนเป็นการตัดปัญหา

"นายดื่มรึเปล่า"

".....ข้าดื่มสาเก"

รอยยิ้มเยาะปรากฏขึ้นเมื่อคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าเหมือนจะเริ่มเปิดใจให้เขาบ้างแล้วหลังจากที่คิดว่าฮันโซไม่อยากคุยด้วยมาตั้งนาน อาหารที่เขาสั่งให้ก็ไม่เลวร้ายสำหรับฮันโซเขาแค่เดาๆดูว่าคนญี่ปุ่นจะชอบกินอะไรเท่านั้นเอง อคานเด้สั่งสาเกให้ฮันโซไว้ส่วนจะถูกปากหรือไม่ก็รอดูคำรีวิว....

"ไม่เลวนะ"

"ฉันลองบ้างได้ไหม?"

ชิมาดะคนโตยิ้มพลางยักคิ้ว เขายื้นให้คนขอไปจอกนึงแล้วรอดูท่าทีของคนต่างชาติดื่มสาเกญี่ปุ่น....เป็นอย่างที่ฮันโซคิดอคานเด้ทำหน้ายู่ขึ้นมาทันที

"หึ....กลับไปดื่มไวน์เถอะอคานเด้"

น่าแปลกใจที่อคานเด้ไม่รู้สึกโกรธฮันโซเลยที่โดนหัวเราะเยาะ แต่กลับมีความสุขที่ได้รับรอยยิ้มจากคนตรงหน้าแทน

"นายคิดจะเมารึเปล่า?"

"ยังไงข้าก็ต้องโดนปิดตาอยู่ดีใช่ไหม?"

"......"

"เดี๋ยวฉันอุ้มนายกลับเองเมาได้เลย:)"

และแล้วฮันโซก็เมาจริง เขาพุปโต๊ะหลับเลย....อคานเด้จ่ายเงินแล้วอุ้มร่างเล็กออกมาเพื่อกลับกลับฐาน เขาวางร่างบางลงบนเตียงซึ่งเป็นห้องของเจ้าตัวที่เขาจัดให้นั่นแหละ 

"ออก...ไปจาก.....ห้องข้านะ"

"นึกว่านายหลับแล้วซะอีก---"

"ออกไปซะ....เกนจิ"

ละเมอนี่เอง.....อันที่จริงอคานเด้ควรจะออกไปได้แล้วแต่เจ้าตัวกลับไม่สามารถละสายตาจะคนที่นอนอยู่ได้เลย มันตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เขามองว่าฮันโซดูดีขึ้น ใช่แล้วล่ะ....อคานเด้ โอกันดิมูคนนี้กำลังตกหลุมรักชิมาดะคนพี่เข้าซะแล้ว 

มันอาจจะเริ่มตั้งแต่ที่ฮันโซฆ่าผู้หญิงคนนั้นตามที่เขาสั่ง เขาถึงได้รู้สึกว่าฮันโซน่าสนใจขึ้นมา ร่างใหญ่ผิวเข้มคร่อมคนที่ตัวเล็กกว่าก่อนจะเข้าประกบริมฝีปาก รสชาติสาเกที่เคยเข้มมันเบาลงเมื่อชิมผ่านปากของคนที่อยู่ข้างล่าง 

น่าแปลกที่ฮันโซตอบรับริมฝีปากหนานั่นเป็นเรื่องที่ดูมฟิสท์คาดไม่ถึง แต่นั่นทำให้อคานเด้ยิ่งได้ใจซอกคออุ่นถูกรดด้วยลมหาใจแผ่ว ในขณะเดียวกันฟันคมเองก็เริ่มกัดคนใต้ร่างอย่างกระหายตามมาด้วยตราประทับที่แสดงความเป็นเจ้าของ ร่างเล็กหายใจเร็วขึ้นเพราะเลือดเขาถูกสูบฉีดจนหัวใจเขาเต็นแรงเหมือนมีไฟสุ่มอยู่ในตัว

"อะ....อือ เกนจิ...."

"....?"

ในวินาทีนั้นอคานเด้เหมือนชะงักไป....เขาหยุดแล้วมองหน้าฮันโซชัดๆ ถึงสิ่งที่เขาคิดจะเป็นไปได้ยาก แต่ผู้นำทาลอนก็ไม่ได้โลกสวยและฉลาดพอที่จะเดาออก.....ตอนนี้ไม่แน่ใจว่าควรจะโกรธหรือตกใจกับเรื่องนี้ก่อนดี.....ไอ้หมอนี่....กับน้องชายตัวเอง 

"....."

เวร....นี่เขาโกรธ? ให้ตายสิเขามีสิทธิ์อะไรไปโกรธนะ....อคานเด้ออกไปจากห้องของฮันโซด้วยความรู้สึกเสียดายเล็กๆ

ชิมาดะคนโตตื่นเช้าขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกที่อยากตายมากๆ ไม่อยากเชื่อเลยว่าเขาจะฝันเปียกเพราะนึกถึงไอ้เด็กบ้านั่น ฮันโซถอดเสื้อผ้าแล้วเข้าไปอาบน้ำก่อนออกไปเจอดูมฟิสท์เขาอยากถามให้แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรแปลกๆไป---

"......"

เอ่อ...เขาพึ่งเห็นว่าคอตัวเองมีรอยแดงในกระจก มันดูเหมือนกับรอยจูบแต่ฮันโซก็ปัดความคิดนั้นออกจากหัวแล้วคิดว่าอาจจะโดนแมลงอะไรกัดก็เป็นได้ มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะมีคนมาทำรอยไว้ในตอนที่เขาหลับ

ฮันโซแต่งตัวแล้วตามหาริบบิ้นที่ใช้มัดผมบ่อยๆ....อาจจะอยู่กับอคานเด้ เขาคว้าธนูแล้วออกมาจากห้องเพื่อหาตัวดูมฟิสท์แต่คงไม่ต้องหาให้ยากอะไรเพราะเจ้าตัวอยู่หน้าห้องเขาแล้วเขาอยู่ในชุดเดียวกันกับที่เคยใส่ตอนมีเรื่องที่นุมบานี ถุงมือเองก็อยู่ด้วยทำให้ฮันโซรู้ว่ามีภารกิจอะไรแน่ๆ 

ในหัวของดูมฟิสท์ตอนนี้กำลังคิดว่า ผมที่เปียกหมาดๆและถูกปล่อยยาวประบ่ากับรอยที่เขาทำไว้เมื่อคืนดูเข้ากันได้ดีสุด

"อรุณสวัสดิ์"

"ริบบิ้นข้าล่ะ"

"ปล่อยไว้แบบนี้ก็ดูดีแล้วนี่"

"....."

อคานเด้ยอมคืนมันให้ แต่ฮันโซกลับเก็บมันไว้ในกระเป๋าแทนเพราะผมเขายังไม่แห้ง หารู้ไม่ว่านั่นคือการให้ความหวังกับคนตรงหน้า

หมอนี่ปล่อยผมเพราะเขาพูดว่าดูดีเหรอ? นั่นล่ะอยู่ในหัวดูมฟิสท์

"มีภารกิจอะไรให้ข้าทำรึเปล่า"

"แค่อยากชวนไปเดินเที่ยว"

"แล้วเจ้าติดอาวุธทำไม?"

"เผื่อเกิดอะไรขึ้นมาฉันจะได้ป้องกันตัวไง:)"

อคานเด้ประชดคำพูดของฮันโซเมื่อคืน ทั้งคู่ขึ้นยานเพราะไปทำภารกิจถึงอคานเด้จะบอกว่าเป็นการเดินเที่ยวก็เถอะ ในระหว่างที่อยู่บนยานฮันโซก็เริ่มบทสนา

"เมื่อคืนข้าทำอะไรแปลกๆรึเปล่า"

"....นายละเมอหาน้องชาย"

อืม....อคานเด้นิสัยไม่ดีอีกแล้ว...

"......"

เขาหันไปสบตากับฮันโซที่ตอนกำลังหน้าแดงสุดๆ 

"หึ...กับน้องชายตัวเองงั้นเหรอ:)"

"....ข้า....กับเกนจิ เราก็แค่..."

เขาไม่รู้จะโกหกยังไงดี ฮันโซที่เป็นแบบนี้ทำให้อคานเด้รู้สึกมีอำนาจขึ้นมา

"หึ....ฉันจะเงียบไว้ก็แล้วกัน"

"....."

ฮันโซถอนหายใจ เขากุมขมับแล้วรู้สึกเหมือนตัวเองพลาดมากๆระหว่างที่อยู่บนยานทั้งคู่เงียบสนิทจนใกล้ถึงที่หมายบทสนทนาก็ถูกเริ่มอีกครั้ง

"นายจะเลิกทำแบบนั้นรึเปล่า?"

".....เจ้าหมายถึง....กับเกนจิ"

"ใช่...."

"มันสำคัญกับเจ้าด้วยเหรอ?"

"สำคัญ....."

"ส่วนหนึ่งในแผนเจ้า?"

อคานเด้ดูสึกไม่ดีเลย การที่เขาจะบอกว่าหึงมันก็คงจะห่วงก้างจนเกินไปแต่เขาแค่อยากรู้ไม่ได้เลยรึไง....ระหว่างเราการจะคุยกันมันต้องเป็นแค่หนึ่งในแผนใช่ไหมถึงจะคุยได้ ปัดโธ่!

"การที่เราจะคุยกันต้องมีแผนมาเกี่ยวข้องตลอดเลยรึไง?"

น้ำเสียงน้อยใจของคนข้างๆทำให้ฮันโซทำตัวไม่ถูก

"มันขึ้นอยู่กับเขาว่าจะเลิกทำแบบนี้รึเปล่า"

"นายไม่ใช่คนตัดสินใจเหรอ?"

"....มันซับซ้อน"

"ฉันไม่ได้อยากรู้เกี่ยวกับน้องชายนาย ฉันแค่ต้องการรู้ว่านายอยากเลิกรึเปล่า"

ตอนนี้ฮันโซเข้าใจจุดประสงค์ของอคานเด้แล้ว แต่ดูเหมือนเขาไม่รู้ว่าควรจะตอบยังไงดี

"ข้าไม่รู้"

"มันซับซ้อน?"

"มันซับซ้อน"

หลังลงจากยานฮันโซเริ่มมองไปรอบๆดูว่าที่นี่ที่ไหนแต่ไม่นานก็ได้คำตอบ Hollywood 

"มาที่นี่ทำไม?"

"เดินเที่ยว:)"

เยี่ยมไปเลย อคานเด้ยังไม่เลิกพูดแบบนี้อีก ฮันโซออกตัวเดินไปข้างๆอย่างไม่มีทางเลือกมากนัก

"อยากกินอะไรไหม ฉันจะเลี้ยง?"

ระหว่างที่เดินก็มีหลายคนมองอคานเด้ด้วยสายตาที่ค่อนข้างหวาดกลัว เพราะข่าวที่เขาแหกคุกได้ยังไม่ถูกปล่อยออกมาแถมอคานเด้ในตอนนี้ดูยังไงก็จำได้ว่าเป็นดูมฟิสท์เขาไม่ได้ปลอมตัวใดๆทั้งสิ้นฮันโซที่รู้ว่าถ้าถามเรื่องภารกิจอีกอคานเด้ก็คงจะบอกว่ามาเดินเที่ยว เพราะงั้นเขาจึงไม่อยากถามแล้ว

"ไม่รู้สิ เจ้าอยากไปไหนล่ะ"

"อาหารเช้ายังไม่ได้กินเลยนี่ ไปกัน:)"

ทั้งคู่ไปกินอาหารธรรมดาฮันโซมัดผมตัวเองเมื่อมันแห้งแล้ว ทำให้อคานเด้แอบเสียใจเล็กๆ

ในระหว่างที่เดินเล่นยามเช้า(?)วินสตัน เทรเซอร์และเกนจิก็เดินทางมาที่Hollywood เพื่อช่วยฮันโซและจัดการกับดูมฟิสท์อย่างที่อคานเด้คาดการเอาไว้ ทันทีที่ดูมฟิสท์เห็นวินสตัน เขาก็เข้าโจมตีทันทีโดยไม่สนว่าจะมีใครโดนลูกหลงหรือไม่ ทั้งหมดมันคือแผนล่อให้สามคนนั้นออกจากWachpoint เพื่อที่ซอมบร้า วิโดว์เมคเกอร์และรีปเปอร์จะได้เข้าไปล่วงข้อมูลได้ง่ายๆ

-----------

เทียบกับฮันโซแล้วดูมฟิสท์ตัวใหญ่มากอ่ะ เหมือนจะกดฮันโซได้เลย><

(คนที่รอคู่Genzo  รอนึดนึงนะคะ)