คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เจ้าหญิงสามใบเถา
2
องค์หญิงสามใบเถา
ณ ห้องทรงอักษร ปราสาทเพียวเรียซ มอนโกวาร์
“ท่านพ่อทรงเรียกหญิง มีสิ่งใดให้หญิงรับใช้หรือเพคะ”
หญิงสาวร่างอรชร สมส่วน ริมฝีปากสีชมพูกลีบกุหลาบ ผิวสีขาวนวลนัยต์ตาสีนิลบ่งบอกถึงความแปลกใจอยู่ไม่น้อย จะไม่ให้นางแปลกใจได้อย่างไรกันเล่า ในเมื่อท่านพ่อเรียกหานางตั้งแต่ไก่ยังไม่โห่เลยด้วยซ้ำ นั่นหมายถึงท่านพ่อ จะต้องมีเรื่องเร่งด่วนเป็นแน่ และมันต้องเป็นเรื่องสำคัญด้วยเช่นกัน มอนโกวาร์ไม่เคยมีเรื่องเร่งด่วนมานานเท่าไรกันแล้ว ท่าทางหาวของท่านพ่อก็ไม่เห็นจะตื่นเต้นเลยซักนิด นั้นคือสาเหตุที่ทำให้นางแปลกใจ
“ไม่มีอะไรหรอกเดลล่า พ่อมีเรื่องเร่งด่วนนิดหน่อย แบบว่าสำคัญปานกลาง เอ่อ ! ไม่สิสำคัญมาก เอ่อ ! และเจ้าต้องเป็นผู้ที่จะต้องทำมัน อืม..แล้วไงต่อนะเซอร์เก้”
เงียบ....
“เซอร์เก้”
อุสโกร์ตะโกนเสียงดังหลังจากเห็นมหาดเล็กผู้ฉลาดแสนฉลาดยืนหลับอย่างสุขีสโมสร
“เดี๋ยวก็ดีเองกระหม่อม”
คำพูดที่ใช้แก้ขัดเสมอเมื่อเขานึกอะไรไม่ออก
“ข้าซาบซึ่งในความพยายามของเจ้าจริงๆ ช่างเถอะ เอาเป็นว่ารวบรัดตัดตอนเลยละกัน เดลล่า เจ้าช่วยส่งสารเจริญสัมพันธ์ไมตรีไปยังเมืองซานมารีโนแล้วส่วนเนื้อหาก็ประมาณว่า เจ้าเนี่ยมีต้องการที่จะเจริญสัมพันธ์ ให้ ซานมารีโน
กลายเป็นเมืองพี่เมืองน้อง จะได้เป็นส่วนหนึ่งของดินแดนทรีไลท์ออนส์ อะไรประมาณนั้นง่ายๆสั้นๆ เจ้าส่งไปวันนี้เลยก็แล้วกันนะพ่อใจร้อน”
“เหตุใดท่านพ่อถึงให้หญิงเป็นผู้ส่งสารล่ะเพคะในเมื่อท่านเซอร์เก้เป็นผู้ที่ทำหน้าที่นี้อยู่แล้ว”
“มันไม่เหมือนกัน สารจากมหาดเล็กหรือจะสู้จากเจ้าหญิง”
“แต่”
ยังไม่ทันที่จะถามให้หายข้องใจก็ถูกท่านพ่อคนดี รวบรัดตัดตอนซะแล้ว
“ตามนั้นนะเดลล่า พ่อจะไปนอนต่อล่ะ ไม่ไหวๆ ตื่นเช้าๆ แล้วเวียนหัว หวังว่างานจะเรียบร้อยนะ”
“เพคะท่านพ่อ”
หล่อนรับคำเสียไม่ได้ก่อนจะสาวเท้าไปยังประตู
โครม!!!!
องค์หญิงที่แสนสง่างาม เปิดประตูกระแทกหน้าตัวเอง เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นประจำสำหรับองค์หญิงเดลล่า แต่นางก็ยังรักษามาดนางพญาเดินจากไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่แม้แต่จะหันกลับมามองบุคคลเบื้องหลังที่แทบจะตกเก้าอี้กับเหตุการณ์เมื่อครู่
“เซอร์เก้ เจ้าว่าข้าควรเอาประตูออกดีหรือไม่”
“เดี๋ยวก็ดีเองกระหม่อม”
“อืม.. ขอบใจช่วยข้าได้มาก”
ตลอดทางเดินไม่มีใครอยู่บริเวณที่นางเดินผ่านเลยซักคน ก็ดีเหมือนกันเหตุการณ์เมื่อครู่ทำให้นางน้ำตาแทบไหล พลาดท่าเจ้าประตูบ้านั้นอีกจนได้ เจ็บหน้าชะมัด
“องค์หญิงเดลล่าเพคะ” เสียงมานมเพียซ ร้องทักเมื่อเห็นใบหน้ากลมมนนั้นมีรอยแดงระเรื่อ
“ท่านไปทำอะไรมา หน้าถึงเป็นเช่นนี้”
“ก็แค่เปิดประตูกระแทกหน้าตัวเองเท่านั้นข้าไม่เข้าใจเลย ทำไมประตูจะต้องกระแทกหน้าข้าด้วย”
นางพูดพรางเอามือรูปใบหน้าตัวเองทุกครั้งที่นางเปิดประตูมันจะต้องทำให้หล่อนเจ็บตัว
“อะไรนะเพคะท่านจะเอาชาเกสรดอกเดซินี่เหรอเพคะ องค์หญิงตอบไม่ตรงคำถามเลย”
“ข้าไม่ได้ต้องการชาท่านแม่นม”
“ตกลงว่าท่านต้องการโกโกร้อนหรือว่าจะเอาชาเพคะหม่อมชั้นชักจะงง”
แม่นมเพียซนั่นหละชื่อของนาง แม่นมที่ทำให้หล่อนปวดหัวมากที่สุดเลยก็ว่าได้ แน่สิถ้านางจะได้ยินในสิ่งที่ข้าพูดทั้งหมดก็คงจะดี ท่านพ่อนะท่านพ่อจะเลือกแม่นมทั้งทีหาที่หูไม่มีปัญหาไม่ได้หรืออย่างไงนะ ก็เพราะนางเป็นเช่นนี้ใครๆก็เรียกนางว่า แม่นมเพี้ยน แทนแม่นมเพียซกันหมดแล้ว
“แต่องค์หญิงเดลล่าเพคะแล้วท่านอุสโกร์ทรงเรียกหามีเรื่องอันใดหรือเพคะ”
ยังพยายามจะรู้
“ให้ข้าส่งสาร”
“สารอะไรเพคะ”
เรื่องแบบนี้ล่ะหูดีขึ้นมาเชียว
“สาร....อื่ม.....สาร....ท่านพ่อให้ข้าส่งสาร.....สารอะไรล่ะ.....นึกไม่ออกส่งสัยว่าข้าจะลืม....แต่น่าจะเป็นสารท้ารบนะข้าว่า เห็นท่านพ่อว่าอยากให้รวมดินแดน”
นอกจากเดลล่าจะเป็นเจ้าหญิงที่ต้องเปิดประตูกระแทกหน้าตัวเองเป็นกิจวัตรแล้ว อีกอย่างที่ทำให้นางโดดเด่นไม่แพ้กษัตริย์อุสโกร์ผู้แสนขี้เบื่อนั้น แน่นอนหล่อนขี้ลืมสุดๆ
“สารรัก”
แม่นมเพียซทวนสิ่งที่ได้ยินช้าๆ
“สารท้ารบต่างหากเล่า มันน่าจะใช่อันนี้แหละข้าว่า”
“เหตุใดให้ส่งสารรักล่ะเพคะ หรือว่าท่านอุสโกร์จะมีมเหสีใหม่ น่าจะเป็นไปได้ท่านแม่ขององค์หญิงก็สิ้นพระชนม์ตั้งแต่องค์หญิงดีวาร์ยังทรงพระเยาว์นานเหลือเกินนะเพคะ”
“ไม่ใช่สารรักท่านแม่นม แล้วท่านพ่อก็คงไม่คิดที่จะหาท่านแม่ใหม่ให้ข้า”
โชคชะตาหนอ ช่างเล่นตลกเสียเหลือเกิน ข้ายังไม่หายเจ็บเลย นี่ข้ายังต้องปวดหัวกับแม่นมหูมีปัญหาอีกหรือนี่
“แม่นมท่านไปตามเพอร์ช่าให้ข้าได้หรือไม่ข้ามีเรื่องอยากปรึกษา”
นี่แหละหนทางตัดปัญหา
“ชาทับทิมหรือเพคะ”
“เพอร์ช่า”
“องค์หญิงดีวาร์
“เฮอ!..ข้าน่าจะหานางสนองพระโอษฐ์ซักคนท่านว่าดีหรือไม่”
“องค์หญิงเพอร์ช่า เดี๋ยวนมเรียกให้นะเพคะ”
ให้มันได้ยังนี้สิ ไม่รู้หูไม่ดีจริงหรือว่าแกล้งทำ พออยากหูดีขึ้นมาก็เป็นซะแบบนี้
ฟิ้ว-----------------
ฟิ้ว-----------------
เสียงลูกธนูแหวกอากาศ พลาดเป้าครั้งที่สิบ
“องค์หญิงเพอร์ช่าเพคะ”
เสียงตะโกนของแม่นมเพียซที่ยืนห่างเป็นวา ทำให้เพอร์ช่าหยุดยิงธนูแล้วหันกลับมามองต้นเสียง นัยต์ตาสีเขียวมรกตคู่โตหลี่ลงเล็กน้อย เพื่อพยายามมองบุคคลเบื้องหน้า กลางแสงแดดจ้า
นางเดินเข้าไปหาต้นเสียงช้าๆ พรางใช้มือปาดเหงื่อที่ไหลซึมตามใบหน้าและลำคอ
“มาดูข้าซ้อมยิงธนูหรือแม่นม”
เพอร์ช่าถามเสียงดังเพื่อนางจะได้ไม่ต้องปวดประสาทเหมือนพี่หญิงเดลล่า
“หามิได้เพคะ”
“มาก็ดีแล้ว แม่นมว่าฝีมือข้าพัฒนาขึ้นหรือไม่”
“แล้วองค์หญิงยิงธนูไปกี่ดอกล่ะเพคะ”
แม่นมเพียซถามหลังจากมองไปที่เป้าธนูตรงหน้า ก็ไม่เห็นมีลูกธนูถูกเป้าเลยซักดอก จะว่าไปแล้วคุยกับองค์หญิงเพอร์ช่าจะเข้าใจกว่าองค์หญิงเดลล่าเป็นไหนๆ รายนั้นหน่ะ พูดงึมงำอยู่ในลำคอ ใครจะไปได้ยิน
“สิบดอก”
“ยิงสิบดอกไม่โดนเป้าธนูเลยซักดอก จะให้นมบอกว่าพัฒนาได้อย่างไรล่ะ
เพคะ”
“เฮอ! เจ้าช่วยยอข้าซักนิดไม่ได้หรือไงกันนะ ช่างเถอะ... ท่านบอกว่าไม่ได้มาดูข้าซ้อมยิงธนู แล้วท่านมาหาข้าด้วยเหตุใดกัน”
“องค์หญิงเดลล่าทรงเรียกหาเพคะ”
“เดลล่าเหรอ”
มีอะไรนะเรียกหาแต่เช้า เป็นคำถามที่เกิดขึ้นในใจ การถามแม่นมเพียซเป็นการเพิ่มปัญหาทางอ้อม
“ถ้าเป็นเช่นนั้น แม่นมช่วยเก็บคันธนูแล้วก็ดอกธนูพวกนี้ด้วยละกันนะ”
.....ปึ้ง.....
เจ้าของเสียงนั้นเดินเข้ามาอย่างหน้ามุ้ย พร้อมกับถือด้ามจับประตูอยู่ในมือ
....แคร้ง.....
และนางก็โยนมันลงไปที่พื้นห้อง
“เพอร์ช่าเจ้าอย่ามือหนักนักได้หรือไม่ เสียของ”
เดลล่าตำหนิ
“ข้าใช้แรงแค่หนึ่งในสิบด้วยซ้ำ เดลล่าเหตุใดจึงเรียกข้า”
“ข้าเรียกเจ้าเมื่อไรกันเพอร์ช่า”
เดลล่าเงยหน้าขึ้น สบนัยต์ตาเขียว ใบหน้าเรียวยาว เส้นผสมดุจแพรไหมนั้นดูยุ้งเหยิง
“ก็แม่นมเพี้ยนไปตามข้า”
“อ๋อ! เปล่าไม่มีอะไร ข้าคุยกับแม่นมเพียซไม่รู้เรื่องก็เท่านั้น เจ้าอย่าคิดมาก”
เสียงพึมพำในรำคอของเพอร์ช่าทำให้เดลล่าอดหัวเราะไม่ได้ น้องสาวที่น่ารักกำลังหัวเสีย
“เดลล่าเจ้ากำลังทำอะไร”
“สารท้ารบ”
“รบกับเมืองใด”
“ซานมารีโน”
“เสียเกรียติ”
น้ำเสียงดูแคลนของเพอร์ช่าทำให้เดลล่านึกสงสัย
“ทำไมต้องเสียเกรียติ”
“รบกับเมืองเกษตรกรรมนะเดลล่าไม่เห็นได้อะไร ทำไมไม่รบกับเมืองที่รวยๆ อย่างเมืองที่ทำเหมืองทองแดง หรือไม่ก็ดีบุก อะไรก็ได้”
“เจ้าไปถามท่านพ่อเองสิข้าลืมถาม”
“เดลล่าข้าแค่ออกความคิดเห็นก็เท่านั้น ถ้าเจ้าไม่มีอะไรข้าจะไปซ้อมดาบ”
เพอร์ช่าพูดด้วยน้ำเสียงเริ่มมีอารมณ์นิดๆ ก่อนที่สถานการณ์จะไปกันใหญ่เสียงใสๆก็ดังขึ้น
“เจ้าสองคนกำลังทำอะไรกันหนะ”
เสียงเจื่อยแจ้วจากองค์หญิงองค์เล็ก นัยต์ตาสีน้ำตาล บ่งบอกถึงความสนุกสนานของเจ้าตัว
“เจ้าอย่ามากวนข้าดีวาร์ข้ากำลังจะส่งสารท้ารบ”
“เจ้าจะดุข้าทำไมกัน”
ดีวาร์เถียง
“เจ้าทั้งสองน่าจะเรียกข้าว่าท่านพี่หรือไม่ก็พี่หญิง เรียกข้าเดลล่าเฉยๆมันไม่งามเลยซักนิด”
“เดลล่าเจ้าอายุสิบเก้า เพอร์ช่าสิบแปด ข้าก็สิบเจ็ด ห่างกันแค่นี้เป็นเพื่อนกันสบายๆ จะต้องเรียกยศเรียกศักดิ์ให้ยุ่งยากทำไมกัน เจ้าว่างั้นไหมเพอร์ช่า”
คนช่างเจรจาพูดเหมือนไม่สนใจกับสิ่งที่ถูกตำหนิ
“แล้วไอ้สารท้ารบนั่นหนะเอาไว้ก่อน ข้ามีอะไรจะอวด”
จ้าตัวดีก็หยิบบางอย่างยื่นให้พี่สาวทั้งสองได้ดู ลูกกลมๆ ขนาดเล็ก สีชมพูน่ากิน
“อะไรของเจ้า”
เดลล่าเก็บสารท้ารบก่อนแหวกช่องให้ดีวาร์ว่างสิ่งที่น่ากินนั่น
“ระเบิด”
“ระเบิด!!”
สองเสียงแทบจะสบถพร้อมกัน
“ข้าภูมิใจนำเสนอแด่เจ้าทั้งสองก่อนใครเพื่อน ข้าทำเองกับมือ เอาไอ้นั่นผสมไอ้โน่น ผสมไอ้นี่ ออกมาเป็นระเบิด”
เจ้าตัวดียังบรรยายสรรพคุณไม่หยุดหย่อน
“ระเบิดอะไรของเจ้าดีวาร์”
นัยต์ตาสีเขียวมรกตหลี่ลงเป็นการปรามเจ้าน้องปากดีที่ยังจ้อไม่หยุด
“ระเบิดผายลม มีสองแบบที่มีกลิ่นอย่างเดียวและอีกแบบมีทั้งกลิ่นและเสียง”
“แล้วมีเสียงหรือไม่มีเสียงจะดูยังไงล่ะข้าก็เห็นมันเหมือนกันทั้งสองลูก”
เพอร์ช่าสงสัย
“ง่ายๆ เพอร์ช่าหน้าตาอย่างเจ้าไม่น่าโง่เลยนะ”
คนถูกว่าจะเขกกะโหลกเจ้าคนปากดีตรงหน้า แต่เจ้าตัวดีไวกว่า
“มาเอาน่าล้อเล่นขำขำ ก็แค่ ขว้างลูกนี้ไปถ้ามันมีเสียงพร้อมกลิ่น แสดงว่าลูกที่ยังไม่ได้ใช้มันเป็นระเบิดผายลมที่มีแต่กลิ่นไงล่ะ”
“นั่นแปลว่าเจ้าเองก็ไม่รู้ดีวาร์”
เดลล่าเริ่มหมดความอดทนกับเจ้าตัววุ่นวายที่กำลังจะทำให้หล่อนเสียงาน
“ฮ่าๆๆ จะว่ายังงั้นก็ได้”
“ข้าว่าเจ้าน่าจะทำอะไรที่มันเข้าท่า อย่างเช่น อะไรก็ได้ที่ทำให้หูของแม่นมได้ยินชัดๆน่าจะดีกว่านะ”
เดลล่าประชด
“นี่เดลล่าข้ามีความคิดดีๆสนมะ”
“ถ้าเจ้าบอกว่าเจ้ามีความคิดแผลงๆข้าจะเชื่อเจ้า”
คำประชดอีกรอบของพี่หญิงคนงามก็ไม่ทำให้น้องสาวองค์เล็กสงบปากเลยซักนิด
“ข้าว่าส่งระเบิดนี่ไปพร้อมกับสารท้ารบน่าจะเข้าท่านะ”
“เจ้าอย่าบ้าจี้ไปกับเจ้าตัวยุ่งนะเดลล่า เสียศักดิ์ศรีน่าขายหน้าที่สุด เชอะ...ระเบิดผายลม”
“เพอร์ช่าเจ้าอย่าดูถูกสิ่งประดิษฐ์ของข้านะมันเป็นการค้นพบครั้งยิ่งใหญ่ของประวัติศาสตร์ที่ทรีไลท์ออนส์จะต้องจารึกความเก่งของข้า ขอร้องอย่าอิจฉา”
“ใครจะอิจฉาเจ้าดีวาร์”
“ก็เจ้าไง”
เสียงต่อล้อต่อเถียงหาความสงบไม่ได้แต้เดลล่าก็เริ่มเขียนสารท้ารบต่ออย่างไม่สะทกสะท้านเลียงทะเลาะของน้องสาวทั้งสองแต่อย่างใด
ความคิดเห็น