คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Lesson 5 - Servant
5
Servant
ารรารที่แสนิัใน่วสายอวันนี้ทำเอาแบฮยอนรู้สึหุหิไม่น้อย
อาะเพราะเสื้อผ้าอเาที่ยัอยู่ในุเิมาเมื่อืนแม้ว่าแ็เ็สูทอเาะถูถอทิ้ไว้ที่เบาะนั่้าน้าอย่าไม่แยแสนั
ถึเาะอาบน้ำำระร่าายแล้ว่อนออมาาโรแรมแ่เพราะเสื้อผ้าที่ยัเป็นุเ่ามันึทำให้เารู้สึไม่่อยสบายัวสัเท่าไหร่
หลัาที่เสร็ิรรมับสาวสวยเมื่อืนแบฮยอน็หลับเป็นายเพราะวามอ่อนเพลียอร่าายโยที่ร่าายอเานั้นมีอ้อมแนอเธออรัรอบเอวไว้า้านหลั
แบฮยอนแสยะยิ้มและส่ายหน้าเบา ๆ เมื่อนึถึแอนนา พอร์แมน
ที่แสลีลาให้เารู้สึพึพอใไม่น้อยและเล่นเอาเสียเาเหนื่อยหมแรเลยทีเียว
แบฮยอนึสิลับมายัปัุบันอีรั้เมื่อสัาไฟนั้นเปลี่ยนสี
รถหรูออัวอย่ารวเร็ว้วยในใที่หวัว่าอยาะถึที่พัอนโยเร็ว
ใ้เวลาอีเือบรึ่ั่วโมรถันหรูอแบฮยอน็สามารถเ้าอยัลานอรถส่วนัวในลานอรถั้นใ้ิน
ร่าบาลารถอย่ารวเร็วโยไม่ิะหยิบอะไรออมาอีนอาโทรศัพและุแรถ
สอเท้า้าวเินไป้าหน้าพร้อมับสายาอเาที่หันไปเอับใรบานที่ยืนนิ่อยู่หน้าประูลิฟ์
อีฝ่ายน้อมหัวให้เาเ้าสิบอศาเมื่อเห็นแล้วว่าแบฮยอนมอมาที่น
“ออภัยรับที่้อมายืนัรอุผู้ายที่นี่”
อีฝ่ายเอ่ยึ้นเมื่อแบฮยอนเินมาหยุอยู่รหน้าออีฝ่าย
แบฮยอนรู้สึุ้นหน้าอีฝ่ายไม่น้อยเาึพยัหน้ารับเบา ๆ เท่านั้น
“.....”
“มีแมารอพบุผู้ายที่ห้อรับรอออนโฯ
รับ” สิ่ที่อีฝ่ายเอ่ยออมาสร้าวามนไม่น้อยให้ับแบฮยอน
ิ้วเรียวมวเ้าหาันเล็น้อย่อนะเอ่ยถามออไป
“ใร”
“ออภัย้วยรับ
เาบอเพียแ่ว่าเามาเพื่อรับใุ้ผู้ายรับ”
“รับใ้?”
สิ่นั้นยิ่ทำให้แบฮยอนมวิ้วหนัว่าเิม สมอพยายามประมวลผลนึามำพู่อนที่บาอย่าะผุเ้ามาในสมออเาเหมือนภาพถ่ายที่ำลัย้อนลับมาเล่นอีรั้
‘อี
2 วันทาเราะส่ Servant ที่ีที่สุไปพบับท่าน’
Servant อย่านั้นเหรอ
แบฮยอนเบิาึ้นอย่าื่นัว
ร่าบารีบเินมุ่หน้าไปยัลิฟ์โยมีายนนั้นที่เินามมาหมายเลั้นที่้อารไปให้อย่ารู้าน
แบฮยอนรอไม่นานบานประูนั้น็เปิออ
นัวเล็้าวเินเ้าไป้าในและไ้บริรายนนั้น่วยให้อีรั้
เายืนนิ่ภายในลิฟ์ที่เียบสนิท
ไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้ภายในใอเาอนนี้มันเ้นไม่เป็นัหวะ
มันอาะเป็นอาารื่นเ้นที่ะไ้พบสิ่ที่เรียว่าวามสะเร็อเาที่ทำไ้้วยัวเอ
แม้ว่าะไ้เพื่อน่วยบ้า็าม
ิ้
เสียสัาัึ้นพร้อมับบานประูลิฟ์ที่เปิออ
บริรหนุ่มเินนำแบฮยอนไปยัห้อรับรอที่ว่านั้น
ึ่เินออมาาลิฟ์ไ้ไม่ไลนัเา็พบับบานประูบานหนึ่ที่้านบนนั้นเียนไว้ัเนว่านี่ือห้อรับรอ
แบฮยอนยืนมอแผ่นป้ายที่เียน้วยัวอัษรสีำสนิทนั้นอนะลสายาลมามอบานประูที่บริรหนุ่มำลัะเปิมันออ
ร่าบาสูหายใเ้าปอ่อนะพ่นมันออมาเบา ๆ เพื่อให้นเอผ่อนลาย
นบานประนั้นเปิอออย่าเ็มที่
“เิ้านในรับ”
บริรหนุ่มเอ่ยึ้นเมื่อเาเินเ้าไป้านในและผายมือให้แบอยอนไ้เินเ้าไปามนบ้า
“.....”
แบอยอนมอหน้าอีฝ่ายนิ่่อนะัสินใ้าวเท้าเินไป้าหน้า วาเรียววามอรอบห้อเพื่อมอหาสิ่มีีวิในที่นี่
่อนที่สายาอเาะไปหยุลที่ร่าสูอใรบานที่ำลัยืนัวรมอมาทาเา
และเมื่อแบฮยอนหันไปมอสบาอีฝ่าย็ยิ้มบาให้ับเาพร้อมับร่าสูนั้นที่้อมัวลเ้าสิบอศา
ภาพที่เห็นนั้นเหมือนภาพที่ถูเล่นให้้าลว่าปิ
แบอยอนยืนนิ่มอร่านั้นที่่อย ๆ
หยััวึ้นมายืนรพร้อมรอยยิ้มที่ทำเอาบรรยาาศรอบายอเามันมีสีสันแปลไป
“โอ
เฮุน....อย่านั้นเหรอ”
แบฮยอนเอ่ยื่อออีฝ่ายหลัาที่ไ้ฟัายหนุ่มร่าสูรหน้าเาเอ่ยแนะนำัวเอเสร็เรียบร้อย
อนนี้เาทั้สอึ้นมาบนห้ออแบฮยอนแล้วและอนนี้แบฮยอนำลันั่อยู่บนโฟาัวให่และรหน้าอเาอนนี้็ือายหนุ่มร่าสูที่อยู่ในุ
Tuxedo suit สี platinum black แบบสอระุมสลัลายแปลาัวอัษร
S ่วปถูัเย็บ้วยผ้าแบบมันวาวสีเียวันปลายแ็เ็สูทลั้วยสาบระุม้วยหมุสามเม็ที่สลัลวลายเป็นัวอัษร
S ประับลายสวยามแปลาร่วหน้าอมีเ็มลัอันหนึ่ลัไว้และแบฮยอนมอไ้ไม่ัว่ามันือรูปอะไร
ส่วนอาเประับแถบเส้นาแนวิ่้าน้าหนึ่เส้น รอเท้าหนัมันย่อเาวับล้ายับถูัมาอย่าีและพิถีพิถันอย่ามา
มือทั้สอ้าสวมถุมือสีาวสะอาาลัลายสีทอเป็นัวอัษรื่อออีฝ่าย
เายืนนิ่มอมาที่เาโยทั้สอมือประสานันนิ่ไว้้านหน้า่วไหล่ว้าสมายารี
ผิวายที่เล็ลอผ่านเสื้อออมานั้นาวบริสุทธิ์ั่ลูผู้ีเสียมาว่า
ใบหน้ามายรับับริมฝีปาเรียวบาสีพี มูโ่เป็นสันรับับวามและิ้วโ่เรียัวสวย
ถือไ้ว่าเาเป็นผู้ายที่หล่อมา ๆ เลยทีเียว
แ่ทำไมหน้าุ้น
ๆ
“ระผมออนุานำเอสารสัาให้ับุผู้าย่อนรับ”
อีฝ่ายเอ่ยึ้นหลัาเียบไปนาน
แบฮยอนมวิ้วมุ่น่อนะมอไปยัอสีน้ำาลที่ยื่นมารหน้าเา ลัเลอยู่สัพั่อนที่มือบาะยื่นออไปรับอระาษนั้นมา
แบฮยอนลอบเหลือบามออีฝ่ายเล็น้อยแ่เฮุน็ทำเพียยิ้มบามาให้เาเพียเท่านั้น
แบฮยอนเปิอนั้นและหยิบเอาระาษ้านในนั้นออมา
มันมีทั้หม 3 แผ่น
แบฮยอนมอหัวระาษแผ่นแร็พบว่ามันือสัาว่า้าปิที่แบฮยอน้อเ็นรับรอ
แบฮยอนวาระาษแผ่นแรนั้นลบนโ๊ะแล้วอ่านหัวระาษแผ่นที่ 2
มันือรายระเอียรูปแบบานอ Servant ที่ะปิบัิระหว่าอยู่ับเาึ่แบฮยอนไม่ไ้สนใอะไรมา เาวามันลไว้บนโ๊ะ่อนะมาหยุที่ระาษแผ่นสุท้าย
อัรา่าใ้่ายอานระหว่าเ้านายและ
Servant ึ่แบฮยอน่อน้าะสนใระาษแผ่นนี้มาเพราะเาเอไม่เยรู้เลยว่า่าใ้่ายอาร้า....ไม่สิ
ารใ้บริาร Servant นั้นเป็นเ่นไร
แบฮยอนวาสายาอ่านมันอย่าระเอีย่อนะมาสะุที่อัรา่าใ้่าย้านล่า
30,000
เหรีย / เือน (ประมา 1,125,726 บาท)
พระเ้า!! นี่มัน่า้านใ้ หรืออะไรัน?
“นะ....นี่ือ่าัวอนายเหรอ”
แบฮยอนเยหน้าึ้นมอายหนุ่มรหน้า้วยแววาที่ไม่้อบอ็รู้ว่าอนนี้แบฮยอนะ้อมอเา้วยแววาแบบไม่อยาะเื่อสายาัวเอ
และำลัอึ้ับำนวนเิน
ไม่ใ่ว่ามันมาเินะ่ายหรอนะ
แ่มัน....แพมาสำหรับาร้านใ้อ่ะ
“รับ”
นั่นือำอบอเฮุนที่อบรับเาลับมาแบบสั้น ๆ และไ้ใวาม
แบฮยอนเลิิ้วแล้วพยัหน้าอย่าเื่อ้า่อนเหลือบสายาลมอระาษในมืออีรั้เพื่อูราา่าใ้่ายนั่นอย่าเ็มาอีรั้
มันยัเป็นัวเลเิมและไม่เปลี่ยนแปล
แบฮยอนไม่ไ้าฝา และมัน.....
บ้าไปแล้ว!
“หาุผู้ายไม่พอใับราา่าใ้่าย
เราะไม่ทำสัา็ไ้รับ” สีหน้าออีฝ่ายแม้ะเรียบนิ่และยัมีรอยยิ้มแ่แ้ม
แ่ำพูนั้นมันเหมือนำลับอเป็นนัย ๆ ับแบฮยอนว่า ถ้าไม่พอใะ่าย
็ไม่้อ่าย และารว่า้า....ารใ้บริารนี้็ะถือเป็นารยเลิทันที
เาำลัสื่อว่าแบฮอนไม่มีปัา่ายหรืออย่าไรัน
แบฮยอนรู้ัวไ้เลยว่าอนนี้เาำลัทำสีหน้าไม่พอใอย่ามา
นัวเล็เยหน้ามอสบาับอีฝ่ายที่ยัไม่สะทสะท้านใ ๆ ับแววาวาววับอเา
โอ เฮุนนนั้นยัยิ้มรับับสิ่ที่เผิ
แบฮยอนเอาลิ้นันระพุ้แ้มอน่อนะรอามอไปทาอื่นแล้ววาระาษนั้นลบนโ๊ะ
แบอยอนหยิบระาษที่เป็นสัาว่า้าแผ่นแรึ้นมาวาไว้้านบนสุ่อนเยหน้ามออีฝ่าย
“มีปาาไหม”
แบฮยอนเอ่ยถามเสียห้วน แววาึัไม่น้อย
เฮุนเพียยับายหยิบปาาา้านในแ็เ็สูทออมาแล้วยื่นให้เา แบฮยอนรับมาพลาแอบมอแรใส่นัวสูเบา
ๆ แล้วึ้มลัารเ็น์สัานั้นโยไม่สนใอะไรอีแล้ว
อย่าิะมาูถูนอย่าพยอน
แบฮยอน แห่ระูลเรนลอฟ
ปึ
แบฮยอนใวาปาานั้นลบนโ๊ะอย่าไม่เบามือ่อนะเยหน้ามอายหนุ่มที่ยืนนิ่มอมาที่เา้วยรอยยิ้มัเิม
เฮุนยืนอยู่อย่านั้นสัพั่อน้มัวลมาเ็บเอสารนั้นเ้าอให้เรียบร้อยและนำไปถือไว้่อนเยหน้าึ้นมามอเา
“ระผมะรีบนำเอสารนี้ส่หน่วยานลานะรับ”
เาเอ่ยอย่าสุภาพ
“.....”
แบฮยอนไม่ไ้อบรับอะไรับประโยบอเล่านั้นออีฝ่าย เฮุนหันไปเ็บเอสารเ้าระเป๋า่อนหันลับมาหาเาอีรั้
“ุผู้าย้อารทำ้อลอะไรับระผมหรือเปล่ารับ
เพื่อารบริารอระผมะไ้ถูใุผู้ายมาที่สุ”
แบฮยอนนิ่ไปสัพัหลัาที่ไ้ยินอีฝ่ายเอ่ยถามเ่นนั้นออมา
เพราะอีฝ่ายไม่เยร่วมานับแบฮยอนนั่นึเป็นเรื่อธรรมาที่เาะ้อถามผู้เป็นนายที่ะให้บริารเพื่อารบริารที่ีที่สุ
แบฮยอนออเอนายทิ้หลัับพนัโฟามอหน้าอีฝ่ายและยาึ้นไว่ห้าอย่าสบายอารม์
“เรียันว่า
‘ุแบฮยอน’ ็พอ
ไม่้อถึับเรีย้วยสรรพนามว่าุผู้ายอะไรนั่น”
เอ่ยเสียเรียบพลามอไปยันรหน้าที่รับฟัอย่าั้ใและ
ยิ้มบาเ่นเิม.....
“รับ
ุแบฮยอน”
“ส่วนเรื่ออื่นเี๋ยวันะ่อย
ๆ ทะยอยบอแล้วัน แ่อนนี้ันอไปอาบน้ำและพัผ่อน่อน”
แบฮยอนเอ่ยเสียเรียบแ่ท่าทาอเาที่เริ่มแสออมาในประโยหลันั้นแสให้เห็นอย่าัเนว่าเานั้นเหนื่อยล้ามา
นัวเล็ันายึ้นยืนพอีับที่เฮุนน้อมหัวรับำสั่นั้นน้อย ๆ
แล้วเลี่ยัวหลบให้แบฮอนเินออไป
“.....”
“อ่อ....ห้อนอนอนายอยู่ทาวามือนั่นนะ
ัแเอาเอแล้วัน” แบฮยอนว่าพร้อมับี้นิ้วไปยัทิศทาที่เป็นที่ั้อห้อนอนเพียห้อเียวในั้นนี้
่อนะเินผ่านายหนุ่มร่าสูที่น้อมหัวรับเานิ่
แบฮยอนแอบเหลือบมอส่วนสูออีฝ่ายเล็น้อยเพราะแม้ว่าอีฝ่ายะน้อมหัวแล้ว็ามแ่เา็ยัสูไม่ถึหัวออีฝ่ายเลย
ไม่ยุิธรรมเลยริๆ
ท้อฟ้าาที่สว่าลับาบไป้วยสีสมแ
เสียแรัมาแว้ว ๆ าที่ไล ๆ หรืออาะแ่้านหน้าโรแรมนี้็ไ้ บรรยาาศภายนอเริ่มเย็นลเพราะอุหภูมิที่ำลัลลและแสให้เห็นว่าฤูหนาวเริ่มเ้ามาเยือน
ท้อฟ้ามี้อนเมลอยอยู่หนาาามประสา่วปลายฝน้นหนาว
แบฮยอนสวมเสื้อผ้าไปพลามอออไปนอบานระอห้อนอนที่สามารถมอเห็นบรรยาาศภายนอไ้แบบแทบรอบทิศทา
หลัาที่เาแยาโอ
เฮุนนนั้นเา็นอนหลับไปแบบเหมือนโนวายาสลบทั้ที่หวัในใว่าะอาบน้ำเสีย่อนแ่็ไม่เป็นเ่นนั้นเพราะวามเมื่อยล้ามันมาเินว่าะทานทน
แบฮยอนทิ้ายนอนที่โฟาปลายเียแทนที่ะึ้นไปนอนบนเียแทน เพราะเสื้อผ้าและร่าายที่ยัไม่ทำวามสะอา
ทำให้แบฮยอนไม่อาะึ้นไปนอนบนเียไ้
มันือ้อห้ามอัวเาเอน่ะ
ใ้เวลาแ่ายไม่นานมานัแบฮยอน็เินออมาาห้อนอน
ท้ออเาที่ยัไม่มีอะไรถึท้อเลยั้แ่เ้าำลัร้อำรามเสียัที่มาพร้อมับอาารสั่นเบา
ๆ เพราะอยาอาหาร วาเรียววามอไปรอบห้อระหว่าเินลบันไแ่ลับไม่พบร่าสูอใรอีนที่วระประำำแหน่เพื่อทำหน้าที่อน
แบฮยอนมวิ้วน้อย ๆ พลาในใ็ิึ้นว่า Servant นนี้ะทำานไุ้้มับเินที่เา่ายไหมนะ
“สายัน์สวัสิ์รับ
ุแบฮยอน” แบฮยอนลอบสะุ้เล็น้อยเมื่อเสียทุ้มนั้นัึ้นามุมหนึ่อห้อ
เามอไปามเสียนั้น่อนะพบับร่าสูอายหนุ่มในุเิมนั้นำลัยืนอยู่หน้าห้ออาหาร
เายืนัวรพร้อมรอยยิ้มบาามสไล์อเาและมอรมาที่แบฮยอน
“อืม” เอ่ยรับในลำอสั่น ๆ หลัาที่เาเินลมาถึ้านล่าและมาหยุอยู่รหน้าอีฝ่าย ภาพเหุารืเมื่อเ้าแล่นเ้ามาในสมออเา มันทำให้แบฮยอนนึย้อนไปถึอน่วเวลาที่เาเ็นสัา พอนึลับไปแล้ว็ออยาะ่าัวเอไม่ไ้ที่วบุมอารม์อัวเอไม่ไ้และแสิริยาแบบนั้นออไป่อหน้าอีฝ่ายทั้ที่เพิ่ไ้เอัน
นายนี่มันริๆ เลยนะ แบฮยอน
“ระผมิว่าุแบฮยอนะหิว
ระผมึไ้เรียมอาหารไว้ให้แล้วรับ” อีฝ่ายเอ่ยเสียทุ้มนุ่ม แบฮยอนอแปลใไม่ไ้ที่อีฝ่ายเหมือนรู้อนาว่าแบฮยอนะ้อื่นมาพร้อมับวามหิว
และไม่พอเายัเรียมอาหารไว้รอเสร็สรรพแล้ว
แบฮยอนไม่ไ้อบรับอะไร
เาเพียเินเ้ามาที่ห้ออาหารและ้อยืนนิ่แปลใับอาหารที่วาอยู่บนโ๊ะ
หน้าาอมันเหมือนอาหารในร้านอาหารหรูเสียไม่มี ารัวาโ๊ะเอ็เ่นัน
แบฮยอนไม่อาะยืนแปลใไ้นานเมื่อเฮุนเินเ้ามาเลื่อนเ้าอี้ให้เาไ้นั่ลรหน้าอาหารที่ำลัส่ลิ่นหอมเรียน้ำลาย
“ผมไม่แน่ใว่าุแบฮยอนอบอะไรผมึทำสเ็เนื้อับอสไวน์แรับ
ส่วนอหวานะเป็น Zucchini Cake รับ”
เฮุนเริ่มารแนะนำอาหารรหน้า แบฮยอนนั่ฟัพลามออาหารที่วาไม่ห่าาเานั
สเ็เนื้อนั้นทำไ้สุำลัีทานู่ับแรอบหั่นยาวและบลอเอรี่้มสุ
ส่วนหน่อไม้ฝรั่นั้นน่าะ grill เอาเสียมาว่า อสไวน์แที่ว่านั้นทำออมาไ้สีสวยมาริ ๆ
ูแล้วถือว่าน่าทานมา ยิ่เห็น็เหมือนน้ำย่อยในระเพาะอเามันเริ่มทำานหนัึ้นอย่าไรไม่รู้
แบฮยอนนั่ัวเร็เมื่ออยู่
ๆ อีฝ่ายไ้นำผ้ารอที่วาอยู่้าน้ามาลี่ออและวาลบนัอแบฮยอนให้
ายหนานั้นอยู่ห่าาใบหน้าอแบฮยอนเพียสอืบนไ้ลิ่นหอมา ๆ าน้ำหอมสัยี่ห้อาัวออีฝ่าย
แบฮยอนรู้สึประหม่าแปล ๆ ใน่วเวลานั้นแ่เมื่อเฮุนผละายออไปเพื่อไปหยิบเหยือน้ำารถเ็น้านหลัแบฮยอน็้อรีบเรียสิอนลับมาและทำัวให้ปิเ่นัน
“นายทำเอหมเลยเหรอ”
แบยอนหันไปถามายหนุ่มที่ำลัรินน้ำใส่แ้วให้ับเา เฮุนยิ้มบา่อนลับไปยืนรแล้วอบ
“สเ็ผมทำเอรับ
แ่ Zucchini Cake ผมื้อมาาร้านเบเอรี่เ้าัอเมือนี้
หาะให้ทำไม่ทันุแบฮยอนื่นแน่นอนรับ” เฮุนอบอย่าสุภาพ แบฮยอนพยัหน้ารับเบา
ๆ ะหันมาเริ่มลมือทานอาหารรหน้า่อนที่มันะเย็นไปเสีย่อน
“แสว่านาย็ทำเ้เป็นน่ะสิ”
แบอยอนถามะที่ทานอาหารไป้วย
“รับ”
เฮุนอบสั่น ๆ
แบฮยอนพยัหน้ารับน้อย
ๆ อีรั้และบรรยาาศ็เียบล มีเพียเสีย่อมและมีหั่นที่ระทบานเบา ๆ
เพียเท่านั้นที่่วทำลายวามเียบ น่าแปลที่แบฮยอนไม่รู้สึอึอัเลยที่มีอีฝ่ายมายืนมอเาทานอาหารแบบนี้ทั้ที่เฮุนเพิ่ะมาทำานูแลเาเป็นรั้แร
เพราะวามหิวทำให้แบฮยอนไม่อยาะพูอะไรมานอาทานอาหารรหน้านี้นหม และไม่รู้ว่าเพราะหิวหรืออย่าไร
แบฮอนรู้สึว่าอาหารที่เฮุนทำมันอร่อยมา ๆ เลยหล่ะ
“ุแบฮยอนะรับอหวานเลยไหมรับ”
เฮุนเอ่ยถามึ้นเมื่อเห็นว่าแบฮยอนทานสเ็นหมานแล้ว แบฮยอนเหลือบมออีฝ่ายเล็น้อย่อนมอไปยัูินีเ้
“อืม”
อบสั้น ๆ
“รับ
ออนุานะรับ” เฮุนเอ่ยรับ อย่าสุภาพ่อนหันไปยัรถเ็น้านหลัอน เาเปิฝาลอสีเินนั้นออเผยให้เห็นานสีาวที่้านในนั้นมีูินีเ้วาไว้่อนแล้ว
แบฮยอนมอามอีฝ้ายและเห็นว่าเาไ้เปิล่อบาอย่าออและเาไ้ไม่ยาว่ามันน่าะเป็นล่อเ็บวามเย็น
เฮุนใ้้อนัไอศรีมที่เรียมไว้นั้นัไอศรีมึ้นมาแล้ววามันลบนานใบนั้น่อนยมันมาวาลรหน้าเาแทนานสเ็ที่เฮุนหยิบสลับมันออไป
“Chocolate Zucchini Cake ทานู่ับไอศรีมน้ำมันมะอับแอลมอน์รับ”
เาเอ่ยื่อเมนูหลัาที่นลับมายืนรามเิม
ถือว่าเฮุนใส่ใับารเสิร์ฟอาหารไม่น้อย
เพราะเ้ที่ิะเสิร์ฟู่ับไอศรีมึเลือที่ะเสิร์ฟหลัอาหารหลัเพราะลัวไอศรีมละลาย
มันือวามรู้พื้นานอบริรทั่วไปึ่แบฮยอน็ไม่ไ้ื่นเ้นอะไรมานัหรอ
“นายะทำานนี้มานานแล้วสินะ”
แบฮยอนเอ่ยถามึ้นเมื่ออหวานเริ่มพล่อลไปเือบรึ่
วามเียบเ้าปลุมั่วรู่่อนที่เฮุนะเอ่ยอบึ้นมา
“รับ
็ถือว่าหลายปีมาแล้ว” เฮุนอบรับ
“นายทำมาี่ปีแล้วล่ะ”
“5
ปีแล้วรับ” เอ่ยอบเสียเรียบ แบฮยอนพยัหน้ารับเบา ๆ
“แล้วนายอายุเท่าไหร่”
มันถือว่าเป็น้อมูลพื้นานที่แบฮยอนวรรู้ เาึเลือที่ะถามมันออมา
“24
รับ”
“หือ?”
“รับ?”
เฮุนเลิิ้วเล็น้อยเมื่อแบฮยอนหันมอหน้าอีฝ่าย้วยแววาสสัยและแปลใปนัน
เฮุนึเลอที่ะยิ้มบาอบลับอีฝ่ายไปแทน
“นายอายุเท่าันเลย”
แบฮยอนเอ่ยึ้น เฮุนไม่ไ้มีแววแปลใอะไร
แบฮยอนยัูื่นเ้นไม่หายเมื่อรู้อายุออีฝ่ายที่บอออมา
อายุเท่าัน
แ่มีอะไรหลาย ๆ อย่าที่แ่าันมา ๆ เลย (เ่น ส่วนสู)
“ถ้านายทำานนี้มาแล้ว
5 ปี ็แสว่านาย็ะเปลี่ยนที่ทำานมาแล้วหลายที่น่ะสิ”
“ไม่รับ
สัาานอผมเพิ่มีแ่ 2 บับ”
“??”
แบฮยอนมวิ้วับำอบออีฝ่ายพลาิทบทวนในหัว
หาบอว่าสัาานมีแ่
2 บับนั่น็ะหมายถึบับแรับเ้านายน่อน และบับที่ 2 ็ะเป็น....
แบฮยอนอย่านั้นเหรอ
นี่แสว่าเฮุนเพิ่ะไ้เปลี่ยนเ้านาย
าน่อนมาทำานให้ับแบฮยอนอย่านั้นเหรอ แล้วระยะเวลาั้ 5
ปีเพิ่ะมีเ้านายเพีย 2 น ถ้าะว่าแบบนั้นน่อนเาใ้บริาร Servant ี่ปีเนี่ย
“แล้วพวนายรับานนานที่สุี่ปี”
แบฮยอนอสสัยไม่ไ้ เพราะำอบอเฮุนมันปลุวามอยารู้อแบฮยอนให้ื่นึ้น
เฮุนเียบไปเพียรู่เียว่อนอบ
“สำหรับผม
ือ 4 ปีรับ”
“.....”
โอ้โห มัน่า่าาอายุารใ้บริารอเาเสียลิบลับ
นพวนั้นยอม่ายนานั้นเพื่อ้า
Servant ไปเพื่ออะไรัน
“แล้วนอื่น
ๆ ล่ะ”
“ผมไม่สามารถให้้อมูลอ
Servant นอื่นไ้รับ ้อออภัย้วย” เฮุนว่าพร้อมับน้อมัวลเล็น้อย
แบฮยอนที่ไ้ยินและเห็นอย่านั้นเาึยอมที่ะหยุถามำถามเหล่านั้นและหันลับมาทานอหวานรหน้า่ออย่าเียบ
ๆ เฮุนเอ็เียบนิ่ไม่ไ้เอ่ยอะไร่อ
“อ่อ!”
แบฮยอนเยหน้าาานอหวานนั้นึ้นมาเมื่อนึบาอย่าึ้นมาไ้
“.....”
เฮุนทำเพียยิ้มรับเพื่อรอฟัสิ่ที่แบฮยอนะเอ่ยออมา
“นายวรรู้ไว้นะถ้านายะทำอาหารให้ันในมื้อ่อไป”
แบฮยอนเอ่ยเริ่นึ้นมา
“.....”
“ันไม่อบินแวา
เ้าั้นเลียเลย็ว่าไ้” แบฮยอนว่าพร้อมับทำสีหน้ายะแยามำพูนั้น
เฮุนยยิ้มึ้นับท่าทานั้น
“รับ”
“และันไม่อบระเทียม
พวผัที่มีลิ่นุนน่ะ”
“รับ”
“และไม่อบอาหารที่มีรสเผ็เินไป้วย”
“รับ”
“เรื่อพวนี้นาย้อำไว้นะ
เพราะันีเรียส” แบฮยอนเอ่ยเท่านั้นแล้วหันลับมาทานเ้ในาน่อ เฮุนยิ้มรับ่อนะน้อมหัวลแล้วอบเยึ้น
“รับทราบรับ”
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
วันแรที่เอันยัไม่มีอะไรมา
วามประทับใแร็ไม่มี
้อให้เวลาเาปรับัวเ้าหาันหล่ะนะะ
แล้วเอันอนหน้านะะ
บายยยยยย
ความคิดเห็น