คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : การพบเจอแบบไม่ธรรมดา
กุก! กุก! กัก! กัก!
เสียงที่ดังอึกทึกครึกโครมนี้ เป็นเสียงที่ดังมาจากห้องครัวในร้านอาหาร ซึ่งถ้ามองเข้าข้างในแล้ว ก็จะเห็นเพียงสาวน้อยอายุประมาณ 20 ปี นามว่า " ใบบัว" กำลังเช็ดครัวอยู่อย่างขมักเขม้น ดวงตาสีน้ำตาลกลมโตกำลังจดจ้องอยู่กับงาน โดยที่จมูกโด่งที่เชิดขึ้นนิดๆ กำลังหายใจออกมาเป็นไอ ริมฝีบากแดงอิ่มอย่างคนสุขภาพดี รับกับใบหน้ารูปไข่ โดยมีเม็ดเหงื่อเกาะพราวอยู่บนใบหน้าสีขาวอมชมพู และเส้นไหมนุ่มที่เป็นกลุ่มดำดุจท้องฟ้ายามราตรีที่ไร้แสงดาว อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย จนกระทั่ง มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาในครัว
"อ้าว หนูบัว ยังไม่กลับอีกเหรอจ๊ะดึกป่านนี้แล้วเดี๋ยวทางกลับบ้านก็อันตรายหรอก " หญิงสาวถาม
" ยังหรอกค่ะ ป้าเพ็ญ ยังทำงานไม่เสร็จเลยค่ะ เหลืออีกนิดเดียว " ใบบัวตอบ
จันทร์เพ็ญ หรือที่ใบบัวเรียกว่า ป้าเพ็ญ นั่นตัวจริงเป็นหญิงสาวที่มีอายุ 42 แล้วแต่ไม่น่าเชื่อว่ายังมีใบหน้าที่ยังดูอ่อนวัยอยู่เหมือนเพิ่งย่างเข้าสู่วัยเลข 3 เป็นเจ้าของร้านที่ใบบัวทำงานอยู่ด้วย
" ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ เดี๋ยวป้าให้คนอื่นมาทำต่อก็ได้ นี่จ้ะเงินค่าจ้างสำหรับวันนี้ " จันทร์เพ็ญปฏิเสธใบบัวที่ยืนกรานจะอยู่ช่วยจนเสร็จ และยื่นเงินค่าจ้างของวันนี้ให้กับใบบัว
" ขอบคุณค่ะ ป้าเพ็ญ ถ้างั้นบัวกลับก่อนน่ะค่ะ " ใบบัวรับเงินมาจากจันทร์เพ็ญ แล้วไหว้ขอบคุณหญิงอาวุโสกว่าตรงหน้าด้วยความเคารพแล้วเดินผลักประตูออกจากร้านไป
จันทร์เพ็ญมองตามร่างบางที่เดินออกไปจากร้าน พลางนึกชื่นชมลึกๆถึงความขยันในการทำงานหนัก ความอ่อนน้อมถ่อมตนของหญิงสาว ไม่ได้ ไม่นึกว่าหญิงสาวที่เพิ่งอายุเท่านี้จะรู้จักรับผิดชอบครอบครัว
แล้วก็อดทอดถอนใจไม่ได้ เมื่อนึกถึงลูกชายที่ไม่ได้เรื่องของเธอ ทั้งๆที่อายุก็รุ่นราวคราวเดียวกับใบบัวแต่ลูกชายเธอกับทำตัวเหลวไหลลอยไปลอยมา แต่จะโทษลูกชายเธอคนเดียวก็ไม่ได้ ในเมื่อเธอกับสามีได้หย่ากันนานแล้ว แล้วสามีก็เป็นฝ่ายได้ลูกเธอไป
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
' เอ๊ ถ้าเกิดกลับไปถึงบ้านแล้วแล้วจะทำอะไรให้ ใบหญ้า กับ ใบแก้ว กินดีนะ สงสัยพอกลับไปแล้วต้องงอแงแน่ๆเลย ' ใบบัวจินตนาการภาพถึงน้องสาวฝาแฝดของตัวเองแล้วเดินยิ้มอยู่คนเดียวในทางกลับบ้าน จนไม่ได้สังเกตว่า มีเงาของใครคนหนึ่ง กำลังตรงมาทางนี้
ตุ้บ! ร่างสองร่างกระแทกกันเข้าอย่างจัง ทำให้ใบบัวถึงกับเกือบถลาไปนั่งกับพื้น ถ้าไม่ใช้เป็นเพราะมีวงแขนที่แข็งแรงมารัดร่างบางไว้ก่อน
" ขอโทษนะ เธอเป็นอะไรหรือเปล่า " เสียงห้าวอย่างผู้ชายเอ่ยขึ้น ทำให้ใบบัวรีบเงยหน้ามองคนที่ช่วยชีวิตตนเองทันที แรกพบที่ใบบัวสบตากับคนที่กำลังโอบร่างของตนเพื่อมิให้ล้มนั้น ใบบัวถึงกับตะลึง ไม่นึกเลยในโลกนี้จะมีเจ้าชายหลุดออกมาจากโลกในนิทานจริงๆ เส้นผมสีน้ำตาลออกทองที่ซอยระต้นคอนั้น รับกับใบหน้ายาวเรียวจริงๆ ตาสีน้ำเงินนั่นก็ใช่ แล้วยังริมฝีปากสีแดงเหยียดตรงนั่นอีก ช่างเหมาะสมกับเค้าเหลือเกิน ส่วนสูงล่ะน่าจะประมาณ 180 กว่ามั้ง
" นี่เธอ ไม่ได้ฟังที่ฉันพูดรึไง อ๋อ ฉ้นรู้แล้วเธอกำลังตกตะลึงหน้าตาอันหล่อเหลาของฉันใช่มั๊ยล่ะ "ชายหนุ่มที่เมื่อครู่คิดว่าเป็นเจ้าชายที่หลุดมาจากโลกนิทานพูดอย่างหลงตัวเอง แต่นั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับการเรียกสติของใบบัวกลับมา
" คนบ้า หลงตัวเอง " ใบบัวพูดจบก็ผละออกจากอ้อมกอดของชายหนุ่มแล้วรีบเดินออกไปทันที
แต่ชายหนุ่มก็วิ่งตามหญิงสาวจนคว้าข้อมือของหญิงสาวได้
" เดี๋ยวก่อน ฉันไม่ได้ชื่อคนบ้านะ ฉันชื่อ ราฟ ต่างหาก ชื่อเต็ม ราฟาเอล โวโดคอฟ แล้วเธอล่ะสาวน้อย ชื่ออะไร นี่ฉันอุตส่าห์ถามเธอเพราะเห็นว่าเธอกล้าว่าฉันและเดินหนีฉันหรอกนะ ทั้งๆที่ไม่มีใครสักคนกล้าว่าฉันและเดินหนีฉันมาก่อน " ราฟ ร่ายยาวออกมาเป็นชุดๆ
ใบบัวหันมองราฟด้วยสายเอาเรื่อง แล้วตะโกนใส่หน้าราฟ " เสียใจด้วยนะนายราฟ ฉันไม่มีความจำเป็นที่จะต้องบอกชื่อฉันให้นายทราบ เพราะฉันไม่ได้เป็นฝ่ายแนะนำตัวเองก่อน แล้วก็อีกอย่างนายต่างหากที่เป็นฝ่ายมาชนชั้นก่อน ตาบ้า "
หลังจากที่ใบบัวตะโกนใส่หน้าราฟแล้ว ก็รีบวิ่งจ้ำอ้าวกลับบ้านทันที ปล่อยให้ราฟยืนอ้าปากค้าง แล้วสักพักก็สบถออกมาเสียงดัง
" คอยดูเถอะแม่ตัวแสบ สักวันชั้นจะเอาชนะเธอให้ได้ " ราฟคิดอย่างหมายมาด
$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$
สวัสดีค่ะ เพื่อนๆทุกคน ขอฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ในอ้อมใจด้วยน่ะค่ะ
เป็นเรื่องแรกเลยค่ะที่ได้ลงมือเขียนเองหลังจากที่อ่านมาจากคนอื่น
พอควร ถ้าหากมีอะไรไม่ดีก็กล่าวติชมได้นะค่ะ
sasi_t_wara@hotmail.com ค่ะ
S@si_T_W@r@
กุก! กุก! กัก! กัก!
เสียงที่ดังอึกทึกครึกโครมนี้ เป็นเสียงที่ดังมาจากห้องครัวในร้านอาหาร ซึ่งถ้ามองเข้าข้างในแล้ว ก็จะเห็นเพียงสาวน้อยอายุประมาณ 20 ปี นามว่า " ใบบัว" กำลังเช็ดครัวอยู่อย่างขมักเขม้น ดวงตาสีน้ำตาลกลมโตกำลังจดจ้องอยู่กับงาน โดยที่จมูกโด่งที่เชิดขึ้นนิดๆ กำลังหายใจออกมาเป็นไอ ริมฝีบากแดงอิ่มอย่างคนสุขภาพดี รับกับใบหน้ารูปไข่ โดยมีเม็ดเหงื่อเกาะพราวอยู่บนใบหน้าสีขาวอมชมพู และเส้นไหมนุ่มที่เป็นกลุ่มดำดุจท้องฟ้ายามราตรีที่ไร้แสงดาว อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย จนกระทั่ง มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาในครัว
"อ้าว หนูบัว ยังไม่กลับอีกเหรอจ๊ะดึกป่านนี้แล้วเดี๋ยวทางกลับบ้านก็อันตรายหรอก " หญิงสาวถาม
" ยังหรอกค่ะ ป้าเพ็ญ ยังทำงานไม่เสร็จเลยค่ะ เหลืออีกนิดเดียว " ใบบัวตอบ
จันทร์เพ็ญ หรือที่ใบบัวเรียกว่า ป้าเพ็ญ นั่นตัวจริงเป็นหญิงสาวที่มีอายุ 42 แล้วแต่ไม่น่าเชื่อว่ายังมีใบหน้าที่ยังดูอ่อนวัยอยู่เหมือนเพิ่งย่างเข้าสู่วัยเลข 3 เป็นเจ้าของร้านที่ใบบัวทำงานอยู่ด้วย
" ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ เดี๋ยวป้าให้คนอื่นมาทำต่อก็ได้ นี่จ้ะเงินค่าจ้างสำหรับวันนี้ " จันทร์เพ็ญปฏิเสธใบบัวที่ยืนกรานจะอยู่ช่วยจนเสร็จ และยื่นเงินค่าจ้างของวันนี้ให้กับใบบัว
" ขอบคุณค่ะ ป้าเพ็ญ ถ้างั้นบัวกลับก่อนน่ะค่ะ " ใบบัวรับเงินมาจากจันทร์เพ็ญ แล้วไหว้ขอบคุณหญิงอาวุโสกว่าตรงหน้าด้วยความเคารพแล้วเดินผลักประตูออกจากร้านไป
จันทร์เพ็ญมองตามร่างบางที่เดินออกไปจากร้าน พลางนึกชื่นชมลึกๆถึงความขยันในการทำงานหนัก ความอ่อนน้อมถ่อมตนของหญิงสาว ไม่ได้ ไม่นึกว่าหญิงสาวที่เพิ่งอายุเท่านี้จะรู้จักรับผิดชอบครอบครัว
แล้วก็อดทอดถอนใจไม่ได้ เมื่อนึกถึงลูกชายที่ไม่ได้เรื่องของเธอ ทั้งๆที่อายุก็รุ่นราวคราวเดียวกับใบบัวแต่ลูกชายเธอกับทำตัวเหลวไหลลอยไปลอยมา แต่จะโทษลูกชายเธอคนเดียวก็ไม่ได้ ในเมื่อเธอกับสามีได้หย่ากันนานแล้ว แล้วสามีก็เป็นฝ่ายได้ลูกเธอไป
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
' เอ๊ ถ้าเกิดกลับไปถึงบ้านแล้วแล้วจะทำอะไรให้ ใบหญ้า กับ ใบแก้ว กินดีนะ สงสัยพอกลับไปแล้วต้องงอแงแน่ๆเลย ' ใบบัวจินตนาการภาพถึงน้องสาวฝาแฝดของตัวเองแล้วเดินยิ้มอยู่คนเดียวในทางกลับบ้าน จนไม่ได้สังเกตว่า มีเงาของใครคนหนึ่ง กำลังตรงมาทางนี้
ตุ้บ! ร่างสองร่างกระแทกกันเข้าอย่างจัง ทำให้ใบบัวถึงกับเกือบถลาไปนั่งกับพื้น ถ้าไม่ใช้เป็นเพราะมีวงแขนที่แข็งแรงมารัดร่างบางไว้ก่อน
" ขอโทษนะ เธอเป็นอะไรหรือเปล่า " เสียงห้าวอย่างผู้ชายเอ่ยขึ้น ทำให้ใบบัวรีบเงยหน้ามองคนที่ช่วยชีวิตตนเองทันที แรกพบที่ใบบัวสบตากับคนที่กำลังโอบร่างของตนเพื่อมิให้ล้มนั้น ใบบัวถึงกับตะลึง ไม่นึกเลยในโลกนี้จะมีเจ้าชายหลุดออกมาจากโลกในนิทานจริงๆ เส้นผมสีน้ำตาลออกทองที่ซอยระต้นคอนั้น รับกับใบหน้ายาวเรียวจริงๆ ตาสีน้ำเงินนั่นก็ใช่ แล้วยังริมฝีปากสีแดงเหยียดตรงนั่นอีก ช่างเหมาะสมกับเค้าเหลือเกิน ส่วนสูงล่ะน่าจะประมาณ 180 กว่ามั้ง
" นี่เธอ ไม่ได้ฟังที่ฉันพูดรึไง อ๋อ ฉ้นรู้แล้วเธอกำลังตกตะลึงหน้าตาอันหล่อเหลาของฉันใช่มั๊ยล่ะ "ชายหนุ่มที่เมื่อครู่คิดว่าเป็นเจ้าชายที่หลุดมาจากโลกนิทานพูดอย่างหลงตัวเอง แต่นั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับการเรียกสติของใบบัวกลับมา
" คนบ้า หลงตัวเอง " ใบบัวพูดจบก็ผละออกจากอ้อมกอดของชายหนุ่มแล้วรีบเดินออกไปทันที
แต่ชายหนุ่มก็วิ่งตามหญิงสาวจนคว้าข้อมือของหญิงสาวได้
" เดี๋ยวก่อน ฉันไม่ได้ชื่อคนบ้านะ ฉันชื่อ ราฟ ต่างหาก ชื่อเต็ม ราฟาเอล โวโดคอฟ แล้วเธอล่ะสาวน้อย ชื่ออะไร นี่ฉันอุตส่าห์ถามเธอเพราะเห็นว่าเธอกล้าว่าฉันและเดินหนีฉันหรอกนะ ทั้งๆที่ไม่มีใครสักคนกล้าว่าฉันและเดินหนีฉันมาก่อน " ราฟ ร่ายยาวออกมาเป็นชุดๆ
ใบบัวหันมองราฟด้วยสายเอาเรื่อง แล้วตะโกนใส่หน้าราฟ " เสียใจด้วยนะนายราฟ ฉันไม่มีความจำเป็นที่จะต้องบอกชื่อฉันให้นายทราบ เพราะฉันไม่ได้เป็นฝ่ายแนะนำตัวเองก่อน แล้วก็อีกอย่างนายต่างหากที่เป็นฝ่ายมาชนชั้นก่อน ตาบ้า "
หลังจากที่ใบบัวตะโกนใส่หน้าราฟแล้ว ก็รีบวิ่งจ้ำอ้าวกลับบ้านทันที ปล่อยให้ราฟยืนอ้าปากค้าง แล้วสักพักก็สบถออกมาเสียงดัง
" คอยดูเถอะแม่ตัวแสบ สักวันชั้นจะเอาชนะเธอให้ได้ " ราฟคิดอย่างหมายมาด
$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$
สวัสดีค่ะ เพื่อนๆทุกคน ขอฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ในอ้อมใจด้วยน่ะค่ะ
เป็นเรื่องแรกเลยค่ะที่ได้ลงมือเขียนเองหลังจากที่อ่านมาจากคนอื่น
พอควร ถ้าหากมีอะไรไม่ดีก็กล่าวติชมได้นะค่ะ
sasi_t_wara@hotmail.com ค่ะ
S@si_T_W@r@
กุก! กุก! กัก! กัก!
เสียงที่ดังอึกทึกครึกโครมนี้ เป็นเสียงที่ดังมาจากห้องครัวในร้านอาหาร ซึ่งถ้ามองเข้าข้างในแล้ว ก็จะเห็นเพียงสาวน้อยอายุประมาณ 20 ปี นามว่า " ใบบัว" กำลังเช็ดครัวอยู่อย่างขมักเขม้น ดวงตาสีน้ำตาลกลมโตกำลังจดจ้องอยู่กับงาน โดยที่จมูกโด่งที่เชิดขึ้นนิดๆ กำลังหายใจออกมาเป็นไอ ริมฝีบากแดงอิ่มอย่างคนสุขภาพดี รับกับใบหน้ารูปไข่ โดยมีเม็ดเหงื่อเกาะพราวอยู่บนใบหน้าสีขาวอมชมพู และเส้นไหมนุ่มที่เป็นกลุ่มดำดุจท้องฟ้ายามราตรีที่ไร้แสงดาว อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย จนกระทั่ง มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาในครัว
"อ้าว หนูบัว ยังไม่กลับอีกเหรอจ๊ะดึกป่านนี้แล้วเดี๋ยวทางกลับบ้านก็อันตรายหรอก " หญิงสาวถาม
" ยังหรอกค่ะ ป้าเพ็ญ ยังทำงานไม่เสร็จเลยค่ะ เหลืออีกนิดเดียว " ใบบัวตอบ
จันทร์เพ็ญ หรือที่ใบบัวเรียกว่า ป้าเพ็ญ นั่นตัวจริงเป็นหญิงสาวที่มีอายุ 42 แล้วแต่ไม่น่าเชื่อว่ายังมีใบหน้าที่ยังดูอ่อนวัยอยู่เหมือนเพิ่งย่างเข้าสู่วัยเลข 3 เป็นเจ้าของร้านที่ใบบัวทำงานอยู่ด้วย
" ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ เดี๋ยวป้าให้คนอื่นมาทำต่อก็ได้ นี่จ้ะเงินค่าจ้างสำหรับวันนี้ " จันทร์เพ็ญปฏิเสธใบบัวที่ยืนกรานจะอยู่ช่วยจนเสร็จ และยื่นเงินค่าจ้างของวันนี้ให้กับใบบัว
" ขอบคุณค่ะ ป้าเพ็ญ ถ้างั้นบัวกลับก่อนน่ะค่ะ " ใบบัวรับเงินมาจากจันทร์เพ็ญ แล้วไหว้ขอบคุณหญิงอาวุโสกว่าตรงหน้าด้วยความเคารพแล้วเดินผลักประตูออกจากร้านไป
จันทร์เพ็ญมองตามร่างบางที่เดินออกไปจากร้าน พลางนึกชื่นชมลึกๆถึงความขยันในการทำงานหนัก ความอ่อนน้อมถ่อมตนของหญิงสาว ไม่ได้ ไม่นึกว่าหญิงสาวที่เพิ่งอายุเท่านี้จะรู้จักรับผิดชอบครอบครัว
แล้วก็อดทอดถอนใจไม่ได้ เมื่อนึกถึงลูกชายที่ไม่ได้เรื่องของเธอ ทั้งๆที่อายุก็รุ่นราวคราวเดียวกับใบบัวแต่ลูกชายเธอกับทำตัวเหลวไหลลอยไปลอยมา แต่จะโทษลูกชายเธอคนเดียวก็ไม่ได้ ในเมื่อเธอกับสามีได้หย่ากันนานแล้ว แล้วสามีก็เป็นฝ่ายได้ลูกเธอไป
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
' เอ๊ ถ้าเกิดกลับไปถึงบ้านแล้วแล้วจะทำอะไรให้ ใบหญ้า กับ ใบแก้ว กินดีนะ สงสัยพอกลับไปแล้วต้องงอแงแน่ๆเลย ' ใบบัวจินตนาการภาพถึงน้องสาวฝาแฝดของตัวเองแล้วเดินยิ้มอยู่คนเดียวในทางกลับบ้าน จนไม่ได้สังเกตว่า มีเงาของใครคนหนึ่ง กำลังตรงมาทางนี้
ตุ้บ! ร่างสองร่างกระแทกกันเข้าอย่างจัง ทำให้ใบบัวถึงกับเกือบถลาไปนั่งกับพื้น ถ้าไม่ใช้เป็นเพราะมีวงแขนที่แข็งแรงมารัดร่างบางไว้ก่อน
" ขอโทษนะ เธอเป็นอะไรหรือเปล่า " เสียงห้าวอย่างผู้ชายเอ่ยขึ้น ทำให้ใบบัวรีบเงยหน้ามองคนที่ช่วยชีวิตตนเองทันที แรกพบที่ใบบัวสบตากับคนที่กำลังโอบร่างของตนเพื่อมิให้ล้มนั้น ใบบัวถึงกับตะลึง ไม่นึกเลยในโลกนี้จะมีเจ้าชายหลุดออกมาจากโลกในนิทานจริงๆ เส้นผมสีน้ำตาลออกทองที่ซอยระต้นคอนั้น รับกับใบหน้ายาวเรียวจริงๆ ตาสีน้ำเงินนั่นก็ใช่ แล้วยังริมฝีปากสีแดงเหยียดตรงนั่นอีก ช่างเหมาะสมกับเค้าเหลือเกิน ส่วนสูงล่ะน่าจะประมาณ 180 กว่ามั้ง
" นี่เธอ ไม่ได้ฟังที่ฉันพูดรึไง อ๋อ ฉ้นรู้แล้วเธอกำลังตกตะลึงหน้าตาอันหล่อเหลาของฉันใช่มั๊ยล่ะ "ชายหนุ่มที่เมื่อครู่คิดว่าเป็นเจ้าชายที่หลุดมาจากโลกนิทานพูดอย่างหลงตัวเอง แต่นั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับการเรียกสติของใบบัวกลับมา
" คนบ้า หลงตัวเอง " ใบบัวพูดจบก็ผละออกจากอ้อมกอดของชายหนุ่มแล้วรีบเดินออกไปทันที
แต่ชายหนุ่มก็วิ่งตามหญิงสาวจนคว้าข้อมือของหญิงสาวได้
" เดี๋ยวก่อน ฉันไม่ได้ชื่อคนบ้านะ ฉันชื่อ ราฟ ต่างหาก ชื่อเต็ม ราฟาเอล โวโดคอฟ แล้วเธอล่ะสาวน้อย ชื่ออะไร นี่ฉันอุตส่าห์ถามเธอเพราะเห็นว่าเธอกล้าว่าฉันและเดินหนีฉันหรอกนะ ทั้งๆที่ไม่มีใครสักคนกล้าว่าฉันและเดินหนีฉันมาก่อน " ราฟ ร่ายยาวออกมาเป็นชุดๆ
ใบบัวหันมองราฟด้วยสายเอาเรื่อง แล้วตะโกนใส่หน้าราฟ " เสียใจด้วยนะนายราฟ ฉันไม่มีความจำเป็นที่จะต้องบอกชื่อฉันให้นายทราบ เพราะฉันไม่ได้เป็นฝ่ายแนะนำตัวเองก่อน แล้วก็อีกอย่างนายต่างหากที่เป็นฝ่ายมาชนชั้นก่อน ตาบ้า "
หลังจากที่ใบบัวตะโกนใส่หน้าราฟแล้ว ก็รีบวิ่งจ้ำอ้าวกลับบ้านทันที ปล่อยให้ราฟยืนอ้าปากค้าง แล้วสักพักก็สบถออกมาเสียงดัง
" คอยดูเถอะแม่ตัวแสบ สักวันชั้นจะเอาชนะเธอให้ได้ " ราฟคิดอย่างหมายมาด
$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$
สวัสดีค่ะ เพื่อนๆทุกคน ขอฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ในอ้อมใจด้วยน่ะค่ะ
เป็นเรื่องแรกเลยค่ะที่ได้ลงมือเขียนเองหลังจากที่อ่านมาจากคนอื่น
พอควร ถ้าหากมีอะไรไม่ดีก็กล่าวติชมได้นะค่ะ
sasi_t_wara@hotmail.com ค่ะ
S@si_T_W@r@
ความคิดเห็น