Love Wager รักครั้งนี้มีหัวใจเป็นเดิมพัน!!!

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 1 : ฉันสบายดี !

บทที่ 1 : ฉันสบายดี !

     


     หลังจากวันนั้นก็เป็นเวลาเกือบหนึ่งอาทิตย์แล้วที่หมอนั่นย้ายเข้ามาเรียนที่นี่ ถึงแม้จะไม่ได้เจอกันโดยตรงแต่เวลาที่ต้องเข้าสตูดิโอเพื่อถ่ายภาพถ่ายแบบ ทำรายงาน บลาๆ ๆๆ ก็ต้องเจอหน้ากันเป็นธรรมดา ทั้งที่ฉันพยายามหลบหน้าเขาแล้วแท้ แต่ทำไมเหมือนพอฉันยิ่งออกห่างเขาก็ยิ่งพยายามที่จะเข้ามาวนเวียนอยู่ใกล้ๆ ฉันตลอด หรือว่าเราจะคิดไปเอง ?

     ลูฟร์เคยเป็นแฟนฉันสมัยที่ฉันอยู่ที่ฝรั่งเศส หึ...ไม่สิ ต้องเรียกว่าเป็นฝันร้ายของฉันถึงจะถูก เพราะสิ่งที่เขาได้ทำกับฉัน มันมากเกินกว่าที่คนทั่วไปเขาทำกัน เขามันปีศาจในร่างเทพบุตรดีๆ นี่เอง !

     ตอนเด็กๆ บ้านฉันกับบ้านของลูฟร์อยู่ติดกัน และฉันกับลูฟร์โตขึ้นมาด้วยกันและคบกันมาจนถึงสมัย ม.ปลาย ที่อยู่ๆ เขาก็เปลี่ยนไป เขาควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า ทำเหมือนกับว่าฉันไม่มีตัวตน ไม่แคร์ฉันเหมือนเมื่อก่อน...จนสุดท้ายเขาก็บอกเลิกกับฉัน...ด้วยถ้อยคำที่ฉันไม่เคยคิดว่าจะหลุดมาจากปากของเขา ผู้ชายที่ฉันรักมากที่สุดและไว้ใจที่สุด...

     ทั้งที่ฉันหนีเขามาแล้วแท้ๆ ทำไมเขาถึงยังตามมารังควานฉันอีก จะให้ฉันรู้สึกย่ำแย่ไปถึงไหน !?

"แคล วันนี้เธอไปเป็นแบบละกัน เซ็ตหน้าเธอค่อยมาถ่าย...เอ่อ แต่ฉันไม่มั่นใจว่าเธออยากจะทำเซ็ตนี้สักเท่าไหร่" แฟลร์พูดเสียงอ่อยๆ เพราะหลังจากวันนั้นแฟลร์คงรู้แหละว่าฉันก็คงไม่สามารถลืมเรื่องในอดีตได้เลยเป็นห่วงฉันซะโอเว่อร์ จนทำตัวติดกับฉันเป็นปาท่องโก๋เลยทีเดียว

"ทำไมจะไม่อยากทำเล่า เพื่อคะแนน เกรด และการจบการศึกษาอย่างราบลื่นฉันทำได้หมดแหละ"

"แต่เซ็ตนี้ฉันดันไปคู่กับเซ็ธเพื่อนของนายลูฟร์พอดีน่ะสิ..."

" !? "

"เธอเลยต้องไปถ่ายคู่กับนายลูฟร์น่ะสิ...แต่ถ้าเธอไม่อยากทำก็ไม่เป็นไรนะ เพราะฉันหาคนมาแทนได้"

"พูดง่ายๆ ก็คือเธอขี้ขลาดจนต้องหนีฉันยังไงล่ะ แครอล" อยู่ดีๆ ก็มีคนมาขัดการสนทนาระหว่างฉันกับแฟลร์ ซึ่งไม่ต้องเสียเวลานึกให้ยากก็รู้ว่าเป็นใคร

     ใช่...คนที่ฉันตั้งใจจะลืมไง...

"นายว่าใครขี้ขลาดน่ะ...ลูฟร์" ฉันตอบกลับไปทางนายลูฟร์และเซ็ธเพื่อนของเขาที่กำลังเดินเข้ามาหาฉันกับแฟลร์ที่ตั้งกล้องอยู่กลางสตูฯ นี่เขาสูงขึ้นกว่าเดิมเท่าไหร่นะ ?

"แหม ดีใจจังที่เธอยังจำชื่อฉันได้"

"ใครที่ฉันเกลียดมากๆ ฉันก็จำได้หมดแหละ"

"ฉันมั่นใจว่าเธอไม่ได้คิดอย่างนั้นนะ"

"เอ่อ...ผมว่าพวกคุณใจเย็นก่อนดีกว่านะครับ เดี๋ยวผมกับแฟลร์จะไปจัดที่ก่อน คุณแครอลก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน แกด้วยไอลูฟร์ รีบ ๆ ไปเลยอย่ามัวมาหาเรื่องคนอื่นเขา" เซ็ธเพื่อนของนายลูฟร์รีบพูดขึ้นแทรกกลางระหว่างฉันกับลูฟร์ สงสัยเพราะว่าเห็นบรรยากาศมันมาคุล่ะมั้ง...

"ใครว่าฉันหาเรื่อง...ฉันแค่ทักทายเพื่อนสนิทน่ะ"

"ใครเป็นเพื่อนนาย !?"

"อ้อลืมไปว่าเธอไม่ใช่เพื่อนแต่เป็น..."

"หุบปาก !" ฉันตวาดใส่เขาไปก่อนที่จะหันหลังเดินหนีไปเปลี่ยนเสื้อ ก่อนที่เขาจะได้หลุดคำ คำนั้นออกมา...

     การถ่ายแบบของฉันเป็นไปได้ดีเพราะอย่างน้อยเขาก็ไม่หาเรื่องให้ฉันต้องมานั่งเถียงกับเขาแล้วทำให้งานของแฟลร์และเซ็ธล่มไม่เป็นท่า

     ในที่สุดก็ถึงเวลากลับบ้านสักที เพราะฉันมัวแต่นั่งกังวลเรื่องบ้า ๆ บอๆ อยู่ในห้องเปลี่ยนเสื้อจนแฟลร์ต้องขอลงไปรออยู่ที่รถแทน ระหว่างที่ฉันเดินลงจากตึกมาจะไปที่จอดรถก็มีคนเดินเข้ามาขวางฉันไว้...

"หลีกไปลูฟร์" ฉันพูดแบบไม่สบอารมณ์เท่าไหร่เมื่อเห็นคนที่ฉันอยากจะหนีมายืนขวางซะขนาดนี้

"ใจร้ายจังนะ"

"ไม่เท่านายหรอก"

"ฉันก็แค่หวังดี อยากจะมาทักทาย เป็นไงบ้างดาวคณะนิเทศน์ฯ สบายดีใช่มั้ย"

"ฉันสบายดี ขอบคุณที่หวังดี แต่กองไว้ตรงนั้นเถอะ" ฉันพูดพร้อมกับพยายามจะเดินหนีออกจากตรงนั้น

"เธอยังไม่ลืมฉัน"

"นาย...ว่ายังไงนะ" เพราะคำพูดของเขาทำให้ฉันต้องหันกลับมาเพื่อพูดกับเขาตรงๆ

"ฉันบอกว่า...เธอยังไม่ลืมฉันใช่มั้ยละ" เขาพร้อมกับเดินมาทางฉัน

"นายเอาอะไรมาพูด" ฉันก้าวถอยหลังเพื่อหนีเขาที่ก้าวตามเข้ามาจนหลังฉันไปชิดติดกับกำแพงของตึก
 
     สุดท้าย คนขายาวอย่างเขาก็ตามเข้ามาชิดฉันพร้อมเอามือมากั้นฉันไว้ไม่ให้หนี เจ้าเล่ห์ที่สุด!!!

"เอาความจริงมาพูดไง"

"ความจริงที่นายอุปโลกขึ้นมาเองล่ะสิ !"

"แล้ว...เสียงที่ฉันได้ยินนี่ล่ะ...."

"!?!"

"ฟังยังไงมันก็เสียงหัวใจ...ของเธอ.." พอเขาพูดจบก็ผละออกไปเหมือนเขาจงใจที่จะแกล้งให้ฉันรู้สึกอายมากกว่า

"เหลวไหล เหลวไหลที่สุด !!!" ฉันพูดทิ้งไว้แค่นั้นแล้วก็วิ่งออกมาจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด 

    นี่ฉันหนีอะไร...หนีเขา...หรือหนีความจริง....

    ความจริงที่ว่าฉันยังไม่ลืมเขา...และใจของฉันก็เต้นแรงจนเหมือนกับมันจะทะลุออกมาให้ได้ !!!

%%%%%%%%%%%%%%%%%%%

     

จะพยายามอัพอย่างต่อเนื่องให้ได้ถ้าไม่ขี้เกียจซะก่อน
ตอนรวบรัดเกินไปมั้ย ?
เม้นติหรือแนะนำได้นะคะ ^^"