คำว่าเพื่อนของเทอ [sayamilky]

ข้อมูลเบื้องต้น

เมือเธอเลือกแล้ว ฉันก็ควรไป

เนื้อเรื่อง

วันนี้เป็นวันว่างๆของฉันที่กำลังนอนกลิ้งๆไปกลิ้งมาอยู่กับบ้าน

“เฮ้อว่างจังเลยน่า” ฉันบ่นออกมาเบาๆ ก่อนที่จะมีข้อความเข้ามา และมันก็ไม่ใช่ใครเจ้าม่าจุงนั้นเอง มันช่วนฉันออกไปเที่ยวกะมันพรุ่งนี้  จะบอกไงละว่าชั้นมีเรียน ช่วนไม่ดูเลยนะว่าฉันยังไม่ปิดเทอมจะว่างก็ช่วงบ่ายไปดีไหมนะ =w=

‘ซายากะ ซาซายากะ …” เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้น

‘อะ ซายากะจัง พรุ่งนี้ว่างไหมอะ จะชวนไปเป็นเพื่อนหน่อย ‘ เสียงของมิ้ลกี้ พูดมาตามสายอย่างร่าเริงตามประสาของเธอ

“จะไปไหนเหรอ “ ฉันถามกลับไป

‘ฉันว่าจะไปบริจากเลือดนะ ซายากะจังไปเป็นเพื่อนหน่อยสิ นา นา’ เธอทำเสียงอ้อนตามแบบฉบับของเธอ ไอ้คนอย่างเราก็แพ้ลูกอ้อนชะด้วยสิ

“เรามีเรียนเช้านะมิ้ลกี้ “

‘แง อะไรอะ แล้วเค้าจะมีเพื่อนไปไหนละนั้น ไม่มีใครว่างชักคน ‘

“ม่าจุงไง มันยังชวนเราเที่ยวอยู่เลย “

‘ไม่เอาม่าจุงอะ ม่าจุงชอบกวนเค้า ก็อยากไปกะซายากะจังอะ ‘ มิ้ลกี้พูดด้วยน้ำเสียง งอ แง ยัยนี้นี้น่า งอ แงเป็นเด็กตลอดถ้ามีคนขัดใจ

“เรามีเรียนนะ มิ้ลกี้ห้าม งอแง งั้นเอางี้เดียวไปรับละกัน เดียวพาไปเลี้ยงขนม “

‘บ้าเค้าไม่ใช้เด็กๆนะ สัญญานะว่าจะมารับ ‘

“อือ “ ฉันตอบรับก่อนจะว่างสายไป เอาเถอะเดียวยัยนั้นก็ต้องหาเพื่อนไปด้วยจนได้ละนะ ฉันก็อยากไปดูแลเธอนะมิ้ลกี้ แต่ไม่รู้เธอจะอยากให้ฉันเป็นคนดูแลเธอไหม ใช่แล้วละจะบอกว่าฉันชอบเธอก็ถูก ฉันมิ้ลกี้มานานแล้ว แต่ก็ไม่เคยพูดออกไปสักที มันติดที่ยัยนั้นบอกมาว่าให้เราเป็นเพื่อนกันและดูถ้าว่าฉันก็คงจะเป็นได้แค่นั้น สำหรับเธอสินะ

…………………………………………………………

…………………………………..

……………………

“อา มิ้ลกี้อยู่ไหนนะ เราเลิกเรียนแล้วนะ แล้วกลับได้ไหม อยู่กะใครละนั้น” ฉันโทรหามิ้ลกี้หลังจากเดินออกมาจากห้องเรียนทันที ด้วยที่ว่าเดียวยัยตัวร้ายนั้นจะงอลเอา

‘อะ ซายากะจัง ตอนนี้อยู่บนรถนะ กำลังจะไปห้าง ซายากะจะไปเจอกันที่ห้างเลยนะ เค้าไม่ได้บริจาคอะ เลือดดันจางอะ แต่เพื่อนที่มาด้วยบริจาคพึ่งเสร็จเอง’ เสียงมิ้ลกี้ตอบกับมาตามแบบฉบับของเธอ

“ เออ อา เข้าใจละ นั้นเจอกันที่ห้างเลยละกัน เดียวจะได้โทรบอกเจ้าม่าจุง แล้วเจอกัน” ^^ ฉันว่างสายก่อนที่จะโทรไปบอกเจ้าม่าจุง ว่าให้มาเจอกันที่ห้างเลย สุดท้ายเจ้าม่าจุงก็เกาะขาฉันมาจนได้สินา

ฉันมาถึงก่อนใครๆเพื่อนก็คงเพราะ ที่ๆฉันเรียนมันใกล้กะที่นี้ด้วยละมั้ง ฉันนั่งรอสักพักเจ้าม่าก็มา แต่ก็ยังไม่เห็นมิ้ลกี้สักที ทั้งที่นี้ก็ปาไปบ่ายโมงกว่าแล้วด้วย

“ซายาเน่ เมื้อไรมิ้ลกี้จะมานี้ ฉันหิวแล้วนะ “ เจ้าม่าบ่นอยู่ข้างๆหู รู้นะว่าหิว ฉันนี้มาก่อนแกอีก ยังไม่บ่นเลย

“รอๆไปเถอะน่า ตะกี้ก็บอกว่าจะถึงแล้ว “

สักพักหลังจากที่ฉันเถียงกันกันมาจนชาวบ้านเค้ามองมา แบบเจ้าสองคนนี้มันคงเป็นบ้าแน่ๆ มิ้ลกี้ก็มา

“อะ ซายากะจัง รอนานไหม เดียวไปหาอะไรกินกันนะ ก่อนที่วาตานาเบะซังจะแย่เอา” =”= อยู่ดีๆฉันก็รู้สึกแปลกๆขึ้นมา

ฉันหึงงันเหรอ ไม่ใช่หรอมั่ง คิดอะไรบ้าๆน่า

“ไปกันเถอะ” ฉันบอกออกไป ก่อนจะเดินนำหน้าไปเพราะเห็นภาพบาดตาอะไร บางอย่าง

“ซายาเน่ ทำไหมมิ้ลกี้ถึงมากะวาตานาเบะซังได้ละ ทั้งๆที่ใครก็รู้ว่า วาตานาเบะซังนะเจ้าชูจะตาย นี้คงไม่ใช่ว่าจะมางับมิ้ลกี้นะ “ ม่าจุงเดินเข้ามาพูดกับฉัน ฉันจะไปรู้เหรอ

“ไม่รู้” ฉันตอบม่าจุงไปแค่นั้น

“เอา แล้วนี้ก็เป็นอะไรไปอีกละ ทำหน้ายังกะจะไปฆ่าคน “ ม่าจุงพูดแบบกลัวฉัน มันก็คงจะจริงก็ตอนนี้ในใจฉันมัน รู้สึกเจ็บมากๆนะสิ ก็คงเพราะกลัวข่าวที่ได้ยินมาจะเป็นจริง และกลัวที่เจ้าม่าพูดมันจะเป็นจริง หรือเพราะฉันคิดมากไปเอง

“ซายากะจัง รอด้วยสิ เดินช้าๆหน่อยสิ วาตานาเบะซังเค้าพึ่งบริจาคเลืดมานะ “ มิ้ลกี้เดินมาดุฉันเบาๆ

“ขอโทษทีนะ พอดีมันหิวนะ ^^ “ ฉันตอบออกไปพร้อมกับปั่นหน้ายิ้ม ทำเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งที่ข้างในนั้นมันไม่ใช่เลย

ในที่สุดเราก็มาถึง แมคเราตกลงกันว่าจะมาหาน้ำตาลใส่ท้อง แล้วแมคนี้มันเป็นที่บริโภคน้ำตาลตรงไหนกันฟะ ทำไมไม่ไปร้านเค้ก = =  ฉันเลือกที่จะนั่งคู่กลับม่าจุง แต่เหมือนฉันจะคิดผิด เพราะตลอดการกินที่สุดแสนจะอร่อย(เฉพาะม่าจุงคนเดียวที่เอาแต่กิน)                 ตลอดทั้งการกิน ฉันต้องทนเห็นภาพบาดตาหลายต่อหลายครั้ง ทั้งป้อนให้กัน คุยกันกระนุงกระนิง เหมือนในโลกนี้มีแค่เราสองคน  จนของทุกอย่างเริ่มหมด(ด้วยฝีมือม่าจุง) ฉันก็แทบจะไม่ได้เตะอะไรเลย ฉันจึงเป็นฝ่ายชวนทุกคนกลับ โดยที่ไม่รอใคร ฉันเดินๆๆๆ เดินเหมือนคนหมดแรงและอกหัก และฉันไปอกหักตอนไหนละ ทั้งที่เราก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน เรามันเป็น”แค่เพือน” กัน  แต่ดูเหมือนว่า มิ้ลกี้จะสังเกตเห็นความเปลี่ยนไปของฉันเลยเดินเข้ามาหา ได้โปรดอย่าเดินมาหาฉันตอนนี้

“ซายากะจังเป็นอะไรไป =*= ทำไมวันนี้ถึงไม่พูดกับเราเลยละ”

“เปล่านี้ ก็ไม่ได้เป็นอะไร แค่เหนือยและง่วงนะ เลยอย่างรีบกลับ” ฉันแถบอกออกไป จะให้ฉันบอกออกไปได้ยังไงละว่าหึงเธอนะ !!

“ซายากะจังโกหก เราไม่เชื่อหลอกก็ซายากะจังนะ ต่อให้ง่วงยังไง ก็ตามใจเราตลอดอะ แต่นี้ดูก็รู้อะว่าไม่พอใจ ซายากะจัง ไม่พอใจอะไรก็บอกเราสิ “ ตรงลงนี้ฉันโกหกเธอไม่เคยได้เลยสินะ

“ก็ไม่ได้เป็นอะไรนี้ แล้วมิ้ลกี้ไม่ไป”ดูแล” วาตานาเบะซังละ มาด้วยกันนี้” ฉันพูดเน้นน้ำหนักไปที่คำว่า ดูแล ก็เห็นเอาใจกันชะขนาดนั้นนี้

“ก็ว่าตายนาเบะซังมาเป็นเพือนเรานี้ และก็พึ่งเสียเลือดไปเยอะ ด้วยเราเลยต้องดูแลว่าจะไม่เป็นลมไปนะ ถ้าวาตานาเบะซังเป็นอะไรไปมันก็ความผิดของเรานะสิ”

“ก็แล้วทำไมคนที่มาเป็นเพือนเธอต้องเป็นวาตานาเบะซังด้วยละ “

“ก็เพือนกันนิ ม่เห็นจะเป็นอะไรเลย “ นี้เธอไม่รู้ว่าคนๆคิดมากกว่าเพือนเธอ(หรือแม้แต่ตัวฉันเอง)  หรือว่าเธอ ให้คำๆนี้กับทุกๆคน กันแน่หะมิ้ลกี้

“เพือนเหรอ ดูแลกันชะขนาดนั้น เด็กมันเห็นยังคิดเลยว่าเป็นแฟนกัน “ ฉันประชดออกไป

“ก็เป็นเพือนกันจริงๆนี้นา แล้วซายากะละเป็นอะไรไป เราก็เพือนกันนะ ทำไมถึงต้องมาประชดกันด้วย” มิ้ลกี้หยุดเดินแล้วหันมาพูดกลับฉัน

นี้เธอไม่รู้เลยสินะว่าคำว่าเพือนของเธอนะมันทำร้ายใครหลายๆคน

“ฉันไม่ได้เป็นอะไร เห็นฉันเป็นเพือนก็ไม่ต้องมาทำดีกับฉัน ไม่ต้องมาเอาอกเอาใจฉัน ไม่ต้องมาทำให้ฉันคิดไปมากกว่าเพือน !!!” ฉันพูดออกมาพร้อมพยายามกลั้นน้ำตาให้ได้มากที่สุด มัเจ็บนะ มันเจ็บกับคำนี้ๆของเธอมาก มิ้ลกี้เงีบยไป และหันมาจับมือฉันและเดินไปข้างหน้ากลับเธอ เราเดินกันไปเงียบๆจนถึงรถไฟฟ้า บ้านฉันกับมิ้ลกี้นั้นคนละทางกัน  หลังจากขึ้นไปรอรถไฟ เธอก็พูดขึ้นมา

“วันนี้ซายากะไม่ต้องไปส่งฉันนะ เดียววันนี้วาตานาเบะจะไปส่งและนี้ก็เย็นมาแล้วด้วยเดียวจะกลับบ้านดึก” เธอพูดโดยที่สายตามองทอดยาวไปข้างหน้าไม่ได้หันมามองหน้าฉันเลยสักนิด

“อืม” ฉันตอบรับไปแค่นั้น

“ซายากะจังเราเป็นเพือนกันนะดีแล้ว “ เธอหันมาพูดแค่นั้นก่อนจะขึ้นรถไฟฟ้าไป ปล่อยให้ฉันยืนเงียบอยู่คนเดียว ยืนเก็บความเจ็บไว้ในใจ ยืนคิดทบทวนถึงช่วงเวลาที่มีความสุขของเราถึงมันจะในฐานะเพือนและมันคงจะดีกว่า ถ้าฉันไม่พูดออกไปในวันนี้………………………………………………………………………………………

                           จบแบบดราม่า 5555 หลบบาทาคนอ่าน  จะบอกว่านี้มันคือเรืองจริงที่คนแต่งเจอมา T^T เลยเอามาแต่งฟิคชะเลย