คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เป็นแฟนฉันนะ
ปัง! เสียงปิดประตูห้องเรียนดังขึ้นในขณะที่อาจารย์กำลังสอนวิชาเลขอยู่ อาจารย์หันมาทางผมอย่างรวดเร็ว
“โกคุเทระ ฮายาโตะ!!! ทำไมมาปานนี้” ผมไม่ตอบอะไรได้แต่ส่งสายตาไปให้อาจารย์ จนอาจารย์ตกใจมาก
“ธะธะเธอ มาทำโจทย์ข้อนี้ซิ๊” อาจารย์ไม่พูดอะไรนอกจากเขียนโจทย์บนกระดาน เมื่ออาจารย์เขียนเสร็จทุกคนในห้องก็ฮือฮากันใหญ่
“นี่มันโจทย์มหาลัยนี่นา! ใครจะไปทำได้กันล่ะ” เสียงผู้หญิงคนที่ 1
“นั่นสิ อย่างนี้มีหวังตายแน่” เสียงผู้หญิงคนที่ 2
“เหวออออ ตายแน่ๆใครจะไปรู้เรื่องฟ๊ะ” เสียงผู้ชายคนที่ 1
“อาจารย์น่ากลัว” เสียงผู้ชายคนที่ 2 งี่เง่า!! งี่เง่าเอ๊ย! โจทย์แค่นี้มันจะไปยากอะไรฟ๊ะ!! ไอ้พวกบ้าเนี้ยะ! ผมเลยเดินตรงไปที่กระดานแล้วลงมือแก้โจทย์ทันที ใช้เวลาไม่ถึงนาทีก็เสร็จ อาจารย์ก็ได้แต่อ้าปากค้างส่วนพวกงี่เง่าทั้งหลายก็อึ้งกันใหญ่ ผมกวาดสายตาไปมองรอบๆห้องไม่มีเงาของคนที่ผมมองหาสักนิด เจ้าของเรือนผมที่ดำตาสีน้ำตาล เจ้าบ้านั่นไปไหนนะ น่าจะมาเรียนได้แล้วนี่...ผมนั่งลงเก้าอี้ตามปกติแล้วเอาขาขึ้นมาพาดบนโตะเรียนตามปกติ รับรู้ได้ถึงสายตาอาฆาตของอาจารย์เท่านั้นแต่อาจารย์ก็ไม่สามารถทำอะไรผมได้ โถ่เว้ย!! ทำไมเรื่องมันถึงเป็นแบบนี้!! ผมไม่ได้สนใจเสียงอาจารย์สอนเลยเพราะยังไงผมก็รู้หมดแล้ว ในหัวมีแต่เรื่องไอ้เจ้าบ้าเบสบอลอย่างเดียว ทั้งๆที่ฉันกำลังจะตัดใจได้แล้ว แล้วทำไมเจ้ายามาโมโตะถึงได้บอกว่ารักฉัน!! แล้วเจ้านั้นก็คบกับฮิบาริอยู่ด้วย ทำไมกันวะ!!!!!!!!!!!! ตุ้บ!!!!!!!!! ผมเอามือทุบโต๊ะเรียนอย่างลืมตัว แต่ผมก็ไม่สนคนรอบข้าง
[บันทึกราชินีเคะของฉัน]
ปัง!!!!!!!! เสียงประตูถูกปิดลงอย่างดังผมเลยหันไปมองตามต้นเสียงนั้น โกคุเทระนี่นา ยังหน้ากลัวเหมือนเดิมเลยแฮะ = =;;; ส่วนยามาโมโตะหลังจากที่ตามโกคุเทระไปไห้องน้ำก็ไม่เห็นวี่แววสักนิด 2 คนนี้มีเรื่องอะไรหรือเปล่าน๊า ตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วตอนที่เดินมากัน 3 คนรู้สึกว่าบรรยากาศระหว่างโกคุเทระกับยามาโมโตะแปลกๆ
“โกคุเทระ ฮายาโตะ!!! ทำไมมาปานนี้” อาจารย์ที่กำลังสอนเลขอยู่พูดขึ้น แต่พอโกคุเทระส่งสายตาโหดไปให้อาจารย์ก็เหวอไปเลยทีเดียว น่ากลัวง่ะ T_T
“ธะธะเธอ มาทำโจทย์ข้อนี้ซิ๊” อาจารย์พูดเสียงแบบสั่นๆ แล้วอาจารย์ก็เขียนโจทย์ลงบนกระดาน ผมเห็นโจทย์นั้นแล้วหนาวเลยอ้ะ นั่นมันโจทย์ที่ยากมากๆเลย ถ้าหากเป็นเราละก็ บรื้ออ ออออ ไม่อยากจะคิดครับ(T_T ) ( T_T) (T_T ) ( T_T) (T_T ) ( T_T) (T_T ) แต่ว่าอย่างโกคุเทระคงไม่เป็นไร แล้วโกคุเทระก็ลงมือแก้โจทย์นั้นไม่ถึงนาทีก็เสร็จสมบูรณ์ พี่แกยังเก่งเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง พอเวลาผ่านไปพักใหญ่ ตุ้บ!!!!!!!! เสียงคนทุบโต๊ะก็ดังขึ้น ผมเลยหันไปมองปรากฏว่าเป็นโกคุเทระนี่เอง ห้องทั้งห้องเงียบกริบแม้แต่อาจารย์ก็ไม่สอนต่อแล้วก็สั่งๆงานแล้วก็เผ่นออกจากห้องทันที ทุกคนในห้องสะดุ้ง คนที่นั่งแถวๆโกคุเทระพากันถอยกลู่ไปให้ห่างมากที่สุด น่ากลัวอ่ะ โกคุเทระดูอารมณ์เสียเอามากๆ ผมเลยเดินหาโกคุเทระแบบกล้าๆกลัวๆ แล้วแตะไหล่โกคุเทระเบาๆ โกคุเทระหันมาแล้วทำหน้าตาโหดใส่แต่พอเห็นเป็นผมก็ตกใจ
“เอ่อ...โกคุเทระเป็นอะไรรึเปล่ามีเรื่องอะไรก็บอกฉันได้นะ”
“รุ่นที่ 10 ครับ!! ผมซึ้งใจมากเลยครับที่รุ่นที่ 10 เป็นห่วงผมมากขนาดนี้” โกคุเทระทำหน้าซึ้งใจแบบสุดซึ้ง บรรยากาศมาคุเริ่มค่อยๆหายไป เฮ้อ...ค่อยโอเคขึ้นนิดหนึ่ง
“นาย...กับยามาโมโตะมีเรื่องอะไรรึเปล่า...?” ผมเลยตัดสินใจถามออกไป โกคุเทระอึ้งแล้วก็เงียบไป
“....”
“นายบอกฉันบ้างก็ได้นะ...”
“รุ่นที่ 10 ครับ...ผมไม่เป็นไรมากหรอกครับ แค่ทะเลาะกันนิดหน่อยเองครับ ^^” โกคุเทระพูดแบบนั้นแต่ว่าผมว่ามันต้องมีอะไรมากกว่านั้น ตั้งแต่เมื่อวานแล้วที่โกคุเทระร้องไห้ ผมก็รู้สึกแปลกใจมากอยู่แล้ว มันต้องมีอะไรแน่ๆ แต่ในเมื่อโกคุเทระไม่อยากจะบอกผมมันก็คงทำอะไรมากไม่ได้ ผมคงได้แต่ให้กำลังใจไปแค่นั้น (เอ...นี่มัน 8059 น๊าส์ ไม่ใช่ 5927 สักหน่อย T^T รู้สึกแปลกๆอ้ะ!)
.....................................................................................
......................................................................
....................................................
..................................
เวลาผ่านไป 3 ช.ม.
ผมนั่งเหม่ออยู่อย่างนั้นไม่รู้ว่าอาจารย์สอนเสร็จเมื่อไหร่ ไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นเวลาพักแล้ว จนรุ่นที่ 10 มาเรียกผม ผมจึงรู้สึกตัว ผมกับรุ่นที่ 10 ไปทานอาหารกัน 2 คนหลังจากทานเสร็จผมกับรุ่นที่ 10 ก็ไปบนดาดฟ้าตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติก็คือไม่มีเจ้าของเรือนผมสีดำกับรอยยิ้มที่สดใสมาอยู่ด้วยเหมือนทุกวันก็เท่านั้นเอง เจ้ายามาโมโตะไปไหนของมันนะ เฮ้อ...
“โกคุเทระ...ไม่เห็นยามาโมโตะตั้งแต่เช้าแล้วนะ ไม่รู้ว่าไปไหนของเค้า” จู่ๆรุ่นที่ 10 ก็พูดขึ้น
“ฮ่ะๆๆ ผมว่าเจ้านั่นคงโดดเรียนไปซ้อมดาบล่ะมั้งครับ^^” หรือไม่ก็ไปหาฮิบาริ...เหอะ! ปึง!! จู่ๆเสียงประตูดาดฟ้าก็กระแทกกับกำแพงเสียงดังจนผมกับรุ่นที่ 10 ต้องหันไปมองว่าใครหน้าไหนที่บังอาจมารบกวนเวลาอย่างนี้ของท่านรุ่นที่ 10 ฮึ้ม แต่พอหันไปเท่านั้น หยาดเหงื่อบนใบหน้า รอยช้ำบนใบหน้า บนหางคิ้วและมุมปาก เลือดไหลซิบๆ บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าพึ่งมีเรื่องมาหยกๆ บนใบหน้ากับมีรอยยิ้มอยู่เหมือนเดิม
“ยามาโมโตะ!!!!” รุ่นที่ 10 ไม่รอช้ารีบเข้าไปพยุงยามาโมโตะทันใด พอผมตั้งสติได้ก็รีบเข้าไปช่วยรุ่นที่ 10 พยุงเจ้ายามาโมโตะด้วย ผมกับรุ่นที่ 10 พยุงเจ้ายามาโมโตะมานั่งพัก แล้วผมก็เริ่มยิงคำถามใส่ทันที
“แก๊!!! ไอ้เจ้าบ้าเบสบอล! แกไปทำอะไรมาทำไมถึงสภาพแบบนี้ห๊ะ!!!” ผมถามออกไปอย่างโมโห โถ่เว้ย!! ใครบังอาจมารอบกัดเจ้าบ้านี่ฟ๊ะ!! เจ้านี่ไม่มีทางอ่อนแอง่ายขนาดนี้หรอก
“ฮ่ะๆๆ อะโอ๊ย” เจ้าบ้าเอ๊ย โง่จริงๆเจ็บขนาดนี้ยังหัวเราะร่าได้อีก เนื่องจากเจ้าบ้านี่หัวเราะแรงไปแผลที่มุมปากเลยฉีกนิดหน่อย ให้ตายสิ๊
“ไอ้เจ้าบ้า!! อย่าหัวเราะเซ่!!” ผมเลยตะคอกไป
“อ่ะเอ่อ...เดี๋ยวฉันจะไปหายาและที่ทำแผลมาให้นะ” รุ่นที่ 10 พูดขึ้นแล้ววิ่งไปทันที พอรุ่นที่ 10ไปผมจ้องหน้าเจ้ายามาโมโตะทันที
“ใครทำให้แกมีสภาพแบบนี้ มาเฟียแก๊งไหนรอบกัดแกห๊ะ!!!บอกฉันมา ฉันจะไปถล่มให้ราบเลย!!” ยามาโมโตะเงียบไปพักหนึ่ง แล้วคำตอบที่ได้มาทำให้ผมถึงกับอึ้ง
“ฮิบาริหน่ะ ฮิบาริ ” อะไรนะ!!!!!!!!! ฝีมือเจ้าฮิบาริงั้นเหรอ!!! ทำไมล่ะ เพราะอะไร!! ก็ 2 คนนี้คบกันอยู่นี่หรือว่ามีเรื่องทะเลาะกัน แต่ว่านี่มันไม่น่าจะเป็นขนาดนี้!!
“ทำไมล่ะ!! เกิดอะไรขึ้น!! ทำไมถึงเป็นแบบนี้!”
“ฉัน...ขอเลิกกับฮิบาริหน่ะ” ห๊า!!!!!!!!! อะไรนะ!!! เจ้าบ้านี่มันพูดอะไรออกไป
“แก๊!!!!! ทำไมแกถึงเลิกกับฮิบาริ ทำไมล่ะ!!! ทำไม!!!” ผมกำหมัดแน่น อยากจะชกหน้ามันจริงๆ ถ้าไม่ติดที่ว่าบนหน้าเจ้าบ้านี่ช้ำไปหมดแล้ว
“นายไม่รู้รึไง...”
“.......”
“เพราะใครไม่รู้เลยเหรอ”
“หมายความว่าไง”
“ฉันรักนายนะโกคุเทระ...” ตึก ตัก ตึก ตัก ตึก ตัก เจ้าบ้านี่พูดคำว่ารักง่ายจริงนะให้ตายสิ๊ ///
“-///-”
“แล้วนายล่ะ...คิดยังไงกับฉัน” ให้ตายสิ๊!! ทำไมเจ้าบ้านี่ถามออกมาได้หน้าตายชะมัด ไม่อายบ้างรึไงนะ!!!! แต่ว่า... ในเมื่อเจ้ายามาโมโตะเลิกกับฮิบาริแล้ว ผมก็มีสิทธิที่จะบอกความรู้สึกของตัวเอง
“รัก.... มั้ง” อ๊ากกกกกกก อายเว้ย!! รู้สึกเสียศักดิ์ศรียังไงก็ไม่รู้!!! อ่า...หน้าเราตอนนี้คงร้อนผ่าวน่าดู
“เป็นแฟนกับฉันนะโกคุเทระ ^^” เจ้ายามาโมโตะโผเข้ามากอดผม พร้อมกระซิบข้างๆใบหู
ความคิดเห็น