คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : รู้ใจตัวเอง?
ตอนเช้าตรู่ของวันใหม่
อ่า...ตอนเช้าๆแบบนี้รุ่นที่ 10 จะตื่นยังนะ แวะไปหารุ่นที่ 10 ดีกว่าเรา ฮะฮะ คิดดังนั้นผมก็รีบเดินทันทีเป้าหมายคือบ้านรุ่นที่ 10 แต่พอเดินมาถึงทางแยกก็มาเจอกับใครบางคนที่ไม่อยากเจอ เจ้าของเรือนผมสีดำร่างสูง ตาสีน้ำตาลจ้องมาที่ผม ผมเลยหลบตาไม่อยากจะมองหน้าเจ้านี่ด้วยซ้ำไป...
“โกคุเทร๊าคุง~~ นายกำลังจะไปไหนเหรอนี่มันไม่ใช่ทางไปโรงเรียนนี่นา ^^a” เหอะ ทำเป็นยิ้ม ผมไม่ตอบเจ้าบ้านั่นแล้วเดินเลี่ยงเจ้าบ้านั่นไปทำเป็นเหมือนธาตุอากาศที่ไม่มีตัวตน หมับ!!! เหวออออออออ O_O แต่จู่ๆเจ้ายามาโมโตะก็ดึงผมกะทันหันทำให้ผมเซ่ไปข้างหลัง เฮ้ย!
“เกือบแล้วไหมล่ะ ฮะฮะฮะ ^_^;;” แต่เจ้ายามาโมโตะก็รับผมไว้ทันเวลาก่อนที่ผมจะล้ม ให้ตายซิ๊!! ทั้งๆที่ฉันจะลืมแก! ทำไมแกถึงยังมาทำแบบนี้กับฉันอีก...โถ่ว้ย!!! ตุ้บ! ผมเลยผลักเจ้าบ้าเบสบอลออก
“แก!! ออกไปไกลๆเลยนะ!! รึอยากจะกินระเบิดห๊ะ! แล้วทีหลังก็อย่ามายุ่งกับฉันอีกนะ!!!” ผมหันหลังแล้วเดินไปต่อ
“โกคุเทระอารมณ์เสียแต่เช้าเลยนะ ฮะฮะ นายนี่ชอบอารมณ์เสียตลอดเวลาจริงๆ” แต่เจ้าบ้าเบสบอลก็ยังเดินตามผมมาอีก อะไรกันฟ๊ะ!! ทั้งๆที่ฉันไม่อยากจะยุ่งกับนายแต่ทำไมนายยังมายุ่งกับฉันอีก!
“แล้วแกจะเดินตามฉันมาทำไม”
“ก็นายจะไปหาสึนะไม่ใช่เหรอ????”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแกด้วยฟ๊ะ!!”
“ก็ฉันจะไปด้วยนี่ ฮะฮะฮะ” พูดจบเจ้ายามาโมโตะก็ทำอย่างที่เคยคือเอาแขนมาล็อคคอผม...ทำไมกันล่ะ...ทำไม แล้วอย่างนี้ฉันจะลืมนายได้ไหม...ผมไม่พูดอะไรอีกหลังจากนั้น จนเดินมาเรื่อยๆเกือบจะถึงบ้านรุ่นที่ 10
“นี่...โกคุเทระทำไมนายไม่โวยวายล่ะ?? ทุกทีนายจะว่าฉันนี่? ที่ฉันมาล็อคคอนายอย่างนี้ เอ...วันนี้แปลกแฮะ” เจ้ายามาโมโตะจึงค่อยๆคลายแขนออกจากคอผม
“เพราะฉันเบื่อแกไง ฉันเบื่อแกมาก” วายุพูดเสียงจริงจัง จริงจังมากจนพิรุณยังรู้สึกขนลุก ผมเห็นเจ้ายามาโมโตะดูตกใจมากจนพูดไม่ออก ไม่มีรอยยิ้มเหมือนอย่างเคย
“....” ยามาโมโตะไม่พูดอะไรได้แต่นิ่งเงียบ ผมเลยเดินออกมาแต่ก็เจอกับรุ่นที่ 10 ที่เดินออกมาจากประตูบ้านพอดี
“อ่าว! โกคุเทระ ยามาโมโตะอรุณสวัสดิ์”
“อรุณสวัสดิ์ครับรุ่นที่ 10 ^^”
“อรุณสวัสดิ์สึนะ ^^”
“ไปเถอะครับรุ่นที่ 10 จะสายแล้วนะ เดี๋ยวเจอฮิบารินะครับ^^”
“เหวอ~ พูดถึงฮิบาริแล้วนะน่ากลัวง่ะรีบไปเถอะ ไม่อยากเจอเล๊ย T^T”
“แต่ผมว่า...คงมีใครบางคนอยากจะเจอจนตัวสั่นแล้วล่ะครับ เห็นมาสายทุกวัน...เหอะ” ผมพูดพลางเหลือบหางตาไปมองยามาโมโตะ ที่ยังคงไม่พูดอะไรเอาแต่เดินตามผมกับรุ่นที่ 10 มาเฉยๆ เหอะ!! ก็เห็นเจ้าบ้าเบสบอลมันมาสายเป็นประจำ!! คงจะอยากเจอฮิบาริล่ะสิ ฮึ้ย!! หลังจากนั้นยามาโมโตะก็ไม่พูดอะไรอีกเลยเอาแต่นิ่งเงียบอยู่อย่างนั้น จนเรา 3 คนเดินมาถึงหน้าโรงเรียนนามิโมริ ก็เห็นกรรมการรักษากฎ ฮิบาริ...ยืนเฝ้าหน้าประตูอยู่ โถ่เว้ยเห็นหน้าเจ้านี่แล้วมันหงุดหงิด!! ผมได้แต่กำหมัดอยู่อย่างนั้น แล้วแอบลอบมองยามาโมโตะดูว่ามีปฏิกิริยายังไงบ้าง ผมยืนประจันหน้ากับ ฮิบาริ แต่ไม่มีใครพูดอะไรออกมาเลยสักคน เอาแต่ยืนอยู่อย่างนั้น จนในที่สุดฮิบาริก็พูดขึ้นเป็นคนแรก
“ไปเข้าห้องเรียนได้แล้วเดี๋ยวก็ขย้ำซะหรอก - -” ดูท่าทางฮิบาริจะไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลยส่วนยามาโมโตะก็เดินนำหน้าไปโดยไม่พูดอะไร เหอะ!! แล้วเมื่อวานล่ะ! ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย ทั้งๆที่ ทั้งๆที่!! 2 คนนั้นแอบคบกันอยู่!! คิดได้แค่นั้นผมก็ไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่านั้นนอกจากกำหมัดตัวเองจนตัวสั่น โถ่เว้ย!!!!!!!!!!!!!!
“รุ่นที่ 10 ครับเดี๋ยวผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ” ยังไม่ทันที่จะฟังคำตอบจากรุ่นที่ 10 ผมก็รีบวิ่งไปทันทีปึง! ปึง! ปึง! แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก น้ำโลหิตสีแดงไหลออกมาจากมือบอบบางของวายุหยดลงบนพื้นดิน ส่วนที่ต้นไม้มีรอยเลือดติดอยู่เต็มไปหมดผลมาจากวายุได้เอามือชกต้นไม้เพื่อระบายความแค้น
“โถ้เว้ย!!!!!!! ทำไม!! ทำไม! ทำไมเป็นฉันไม่ได้!! ทำไมต้องเป็นเจ้านั่น!!” ผมตะโกนออกมาสุดเสียงอย่างโกธรแล้วร่างของผมก็ทรุดลงพิงกับต้นไม้ เฮ้อ...ทำไมนะทำไมถึงไม่ใช่เรา
“โกคุเทระ...” หือ??? ใครมาเรียกตอนนี้วะ!! คนยิ่งอารมณ์เสียอยู่!! ผมเลยเงยหน้าขึ้นไปดูว่าใครเรียกผม แต่ความโกรธก็ค่อยลดลงเมื่อรู้ว่าคนที่เรียกผมเป็นใคร...เจ้าของธาตุพิรุณนั้นเอง
“แกมาทำไม” ยามาโมโตะไม่พูดอะไรแต่ยื่นมือมาจับที่มือของผมข้างที่เลือดไหล
“มือสวยๆของนายทำไมเป็นแบบนี้”
“เรื่องของฉัน!! แกไม่ต้องมายุ่ง!!” ผมสะบัดมือออกจากการเกาะกุมของเจ้าบ้าเบสบอล แล้วแบบนี้ฉันจะลืมนายได้เหรอ ทำไมต้องมาทำเหมือนเป็นห่วง
“โกคุเทระฉันถามนายตรงๆ นายคิดยังไงกับฉัน” ยามาโมโตะมองผมด้วยสายตาจริงจังไม่มีแววตาขี้เล่นเลยสักนิด ประโยคนี้ฉันควรจะถามนายมากกว่าไม่ใช่รึไง...
“เหอะ! แล้วแกจะให้ฉันคิดยังไงกับแกดีล่ะ ฮึ!”
“โกคุเทระ...นายเคยคิดกับฉันมากกว่าเพื่อนบ้างไหม? นายเคยคิดกับฉันเกินกว่าคำว่าเพื่อนบ้างรึเปล่า?” ผมขมวดคิ้วยิ่งกว่าเดิม ทำไมเจ้าบ้านี่ต้องถามผมแบบนี้ด้วย!!! ทำไมทำเหมือนเจ้าบ้าเบสบอลมีใจให้!! ทำไม!!
“แกจะมาถามฉันแบบนี้ทำไมในเมื่อแกก็มีฮิบาริอยู่แล้วนี่!! แล้วแกยังจะมาถามฉันอีกเหรอ!!”
“หมายความว่าไง?”
“เหอะ!! แกไม่ต้องมาทำเป็นไม่รู้เรื่องหรอกนะ ฉันรู้หรอกว่าแกคบกับเจ้าฮิบาริอยู่!!”
“เรื่องนั้นมัน...” ยามาโมโตะไม่พูดอะไรอีกแล้วก็เงียบไป เหอะ ไม่มีข้อแก้ตัวสินะ ก็มันเป็นเรื่องจริงนี่
“เลิกมายุ่งกับฉัน!! ส่วนแกก็อยู่กับฮิบาริไป”
“แต่ว่า...โกคุเทระ!! ความรู้สึกตอนที่ฉันอยู่กับนายมันไม่เหมือนกับอยู่กับฮิบาริเลย ฉันไม่รู้เหมือนกันแต่ว่าเมื่อเช้าที่นายพูดว่าเบื่อฉัน ฉันกลัวมากฉันรู้สึกเจ็บที่หน้าอก เวลานายยิ้มให้ฉันถึงมันจะน้อยครั้งใจฉันรู้สึกเต้นแรงเหมือนมันจะทะลุออกจากอก เวลาฉันเห็นนายเอาแต่ห่วงสึนะฉันก็รู้สึกอารมณ์เสีย เวลานายอยู่ใกล้ผู้ชายคนอื่นฉันก็รู้สึกไม่พอใจ เวลาฉันเห็นนายร้องไห้มันรู้สึกเจ็บ... ฉันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนแม้กับตอนฮิบาริฉันก็ไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้ นายจะให้ฉันทำยังไง ในเมื่อฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับฮิบาริ!!”
“นี่แกพูดแบบนี้ได้ยังไง!! แกคบกับฮิบาริอยู่นะไอ้เจ้าบ้า!!!” ผมประเคนหมัดหนักใส่ใบหน้าของเจ้าบ้าเบสบอล ทั้งๆที่เจ้าบ้านั่นคบกับฮิบาริอยู่!! แล้วถ้าฮิบาริรู้เข้าจะทำยังไง!! ถ้าผมเป็นฮิบาริผมจะทำยังไงเมื่อรู้ว่าคนรักตัวเองไปมีใจให้ชายอื่น!! แล้วทั้งๆที่ฉันตัดใจจากนายได้แล้ว!!
“ก็ฉัน...ฉันรักนายนี่โกคุเทระ” แต่พอเจ้ายามาโมโตะพูดคำนี้ออกมาแค่คำเดียวความรู้สึกโกธรทั้งหลายก็มลายหายไปทันที แต่ว่า...เจ้าบ้าเบสบอลคบกับฮิบาริอยู่ถ้าหากผมเข้าไปแทรกกลางแล้วฮิบาริจะรู้สึกยังไง ผมทำไม่ได้หรอก!! ผมได้แต่กัดปากตัวเองแน่น
“ยามาโมโตะ...แกไม่ควรทำแบบนี้” ผมพูดได้แค่นั้นแล้วก็เดินจากมา ทั้งๆที่...คิดว่าจะไม่เสียน้ำตาให้กับเจ้า ยามาโมโตะ แต่ก็ทำไม่ได้ อึก...อย่าสิ อย่าร้องสิ ผมจึงเอามือมาปาดน้ำตาออกจากแก้มตัวเอง หลังจากที่ผมทำใจได้สักพักผมก็เดินขึ้นห้องเรียน
naru 
ความคิดเห็น