คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ฉันจะลืมเจ้านั่น
ยามาโมโตะเมื่อรู้ว่าเป็นใคร...ก็รีบถอยออกห่างจากผมทันที แล้วก็รีบหันไปหาฮิบาริอย่างรวดเร็ว...
“ฮิบาริ~ มาตั้งแต่มะไหร่ ฮะฮะฮะมานี่มะเดี๋ยวฉันจะพาไปทำให้อารมณ์เย็นขึ้น ^^” แล้วผมก็ได้แต่ยืนมอง ยามาโมโตะจับมือฮิบาริแล้วเดินไปด้วยกัน โดยทิ้งผมไว้ไม่แม้แต่จะหันมามองเลยด้วยซ้ำไป... เมื่อกี้เจ้ายามาโมโตะอาจพูดเล่นก็ได้ สุดท้ายยังไงยามาโมโตะก็เลือกฮิบาริอยู่ดีนั่นแหละ...ยังไงซะฉันมันก็แค่เพื่อน...เพื่อนแค่นั้นไม่มีสิทธิ์เป็นมากกว่านั้นได้หรอก...
16.24 นาฬิกา หลังเลิกเรียน
“รุ่นที่ 10 คร๊าบ~วันนี้ผมจะไปบ้านรุ่นที่ 10 นะครับ”
“อืมแล้วยามาโมโตะล่ะไปด้วยกันไหม?” นภาหันไปถามผู้พิทักษ์แห่งพิรุณ
“อ้อ! ฉันคงไม่ได้ไปหรอกวันนี้มีซ้อมเบสบอลหนะ ฮะฮะ เสียดายจัง ^_^” ในใจลึกๆก็อยากให้เจ้านี่ไปด้วยกันแต่ในเมื่อไม่ว่างนี่ ช่างเถอะ เฮ้อ...
“งั้นโชคดีนะ” นภาพูดขึ้น ยามาโมโตะพยักหน้าแล้วก็วิ่งไปเลย ตอนนี้ผมเดินมากับรุ่นที่ 10 สองคน เหมือนลืมอะไรสักอย่าง? ผมเลยเอามือล้วงเข้าไปดูในกระเป๋ากางเกงดู เฮ๊ย! นี่เราลืมโทรศัพท์ได้ไงวะเนี้ยะ!!! แย่แล้ว! จะหายไหมวะ
“รุ่นที่ 10 คร๊าบ^_^”
“อะไรเหรอโกคุเทระคุง”
“คือว่า...ผมลืมของไว้ในห้องเรียนหนะครับเดี๋ยวผมกลับไปเอาก่อนนะครับ รุ่นที่ 10 เดินไปก่อนเลยนะคร๊าบ” “อ่ะอ่อ! อืม^^” พอรุ่นที่ 10 พูดจบผมจึงรีบวิ่งกลับไปทางโรงเรียนทันที อย่าหายนะเฟ้ย!! แฮ่ก แฮ่ก พอผมขึ้นมาดูในใต้โต๊ะของผมปรากฏว่าไม่มีอะไรเลย ว่างเปล่า! แย่แล้วให้ตายซิ๊ โถ่เว้ย!! ใครบังอาจมาเอาของตูฟ๊ะ! ในขณะที่ผมกำลังกระวนกระวายอยู่นั้นเห็นผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องเรียน ผมเลยหันไปมองมัน ฮึ้ม!!!
“เฮ้ย!!! แกหนะ!!” ผู้ชายคนนั้นสะดุ้งตกใจ
“เอ่อ...มีอะไรเหรอครับ!”
“แกเห็นโทรศัพท์ใต้โต๊ะของฉันรึเปล่าวะห๊ะ!!!”
“มะกี้ผะผมเห็นเพื่อนอะเอาโทรศัพท์ที่ตะใต้โต๊ะไปให้คุณฮะฮิบาริแล้วล่ะครับ” ผู้ชายคนนั้นพูดเสียงสั่นๆ
“โถ่เว๊ย!!!!!! อะไรวะ! ใครเป็นคนเอาไปให้ฮิบาริฟ๊ะห๊า!!!!”
“อ่ะอ่ะเอ่อ” ผู้ชายคนนั้นพูดติดๆขัดๆ อะไรว๊ะ!!! ยิ่งอารมณ์ไม่ดีตั้งแต่พูดชื่อฮิบาริแล้ว! ฮึ้ย
“เรื่องนี้เอาไว้ก่อนแล้วฉันจะมาจัดการกับแกทีหลัง!” พูดจบผมเลยรีบวิ่งมุ่งหน้าไปที่ห้องคณะกรรมการทันที ตอนนี้ผมหยุดอยู่ตรงหน้าห้องฮิบาริพอผมกำลังจะเปิดประตูเข้าไปก็ได้ยินเสียง
“อืมม ม ม มมม” เสียง? อะไรกัน? ผมเลยเปิดประตูแง้มๆดู O_O นั่นมัน...ยามาโมโตะ...กำลังจูบฮิบาริอยู่ ทำไมเจ็บหน้าอก... ไหนเจ้ายามาโมโตะบอกว่าจะไปซ้อมเบสบอลไง...แล้วทำไม... ภาพตรงหน้าเริ่มพล่ามัว แล้วน้ำอุ่นๆก็ไหลรินลงมาจากตา ฮึก ฮึกทำไมล่ะ... ผมเลยวิ่งออกมาจากที่ตรงนั้นไม่อยากดูไม่อยากเห็นภาพไม่อยากมอง ฮึก ฮึก ไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว...ฮือ ฮือ... รู้ทั้งรู้ว่าเจ้ายามาโมโตะรักฮิบาริ...แต่เราก็ยังไปรักมันอีก รู้ทั้งรู้อยู่แก่ใจ...รู้ทั้งรู้ว่ารักของเราไม่มีทางสมหวัง...ทั้งที่รู้...เราก็ยังเลิกรักมันไม่ได้ ฮือ...ไม่อีกแล้ว!! ทำไมเราต้องมาเสียน้ำตาให้คนอย่างเจ้านั่นด้วย!! ทำไมเราต้องยอมเป็นฝ่ายเจ็บ ผมวิ่งออกมาจากโรงเรียนแล้วเดินไปเรื่อยเปื่อย ทำไมเราถึงไปรักเจ้านั่น...ฮือ...ฮือ... ผมปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย...ที่ฉันจะร้องไห้เพราะนาย ยามาโมโตะ ฉันจะตัดใจจากนาย...จะ...เป็น...ครั้ง...สุดท้าย...ลาก่อนรักแรกและ...รักสุดท้ายของฉัน...ลาก่อน ผมทรุดตัวลงตรงข้างถนนโดนไม่แคร์สายตาใครแล้วนั่งร้องไห้อยู่อย่างงั้น จนเวลาผ่านไปไม่รู้กี่ ช.ม.ผ่านไป...จนฟ้าเริ่มมืด
[บันทึกราชินีเคะของฉัน]
เฮ้อ...เจ้ารีบอร์นนะเจ้ารีบอร์น!!! แหง่งๆๆดันใช้เรามาซื้อน้ำซะได้ให้ตายสิ แค่ฝึกก็จะตายอยู่แล้วนี่ต้องมาซื้อน้ำอีก แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก เหนื่อยชะมัด ผมกำลังจะมาซื้อน้ำแต่ว่าเห็นผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ข้างถนน? เอ๋? อะไรล่ะนั่นแต่ว่า ผู้ชายคนนั้นคุ้นๆนะ ผมสีควันบุหรี่นั่งก้มหน้าอยู่ O_O นะนะนั่นมัน!!
“โกคุเทระ!!!!” สักพักเจ้าตัวได้ยินชื่อก็เงยหน้าขึ้นมา
“ระ...ระ...รุ่นที่ 10...” ผมตกใจมาก ชายคนที่คิดว่าตัวเองเป็นมือขวาของผมเค้าผู้ไม่เคยอ่อนแอ่ให้ผมเห็นสักครั้ง ใบหน้ากลับเปื้อนไปด้วยน้ำตา ไม่น่าเชื่อ!!! สภาพเหมือนคนจะตาย ผมเลยรีบวิ่งเข้าไปหาแล้วนั่งลงตรงหน้าโกคุเทระคุงทันที เกิดอะไรขึ้นทำไมคนอย่างโกคุเทระคุงถึงได้ร้องไห้...
“โกคุเทระคุง!! ทำไมสภาพแบบนี้!! O_O”
“รุ่นที่ 10 ครับ...รุ่นที่ 10... ฮือ” โกคุเทระคุงไม่พูดอย่างอื่นนอกจากคำว่า รุ่นที่ 10 แล้วโกคุเทระคุงก็โผเข้ามากอดผม ทำไมโกคุเทระคุงถึงได้เป็นอย่างนี้ล่ะ? ผมไม่ถามอะไรต่อได้แต่กอดปลอบใจโกคุเทระคุงอยู่อย่างงั้น ตัวเย็นมากเลยนี่นั่งอยู่นานแค่ไหนกันนะ... เฮ้อ
................................................................
................................................
.............................
ในห้องนอนสึนะ
“โกคุเทระคุง ใครทำให้นายมีสภาพแบบนี้?” พอโกคุเทระคุงเริ่มมีอาการดีขึ้นผมก็เริ่มยิงคำถามใส่เลย
“รุ่นที่ 10 ครับ ไม่มีอะไรมากหรอกครับ^^” โกคุเทระคุงยิ้มเหมือนปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่ว่าผมดูออก แววตาของโกคุเทระคุงนั้นเต็มไปด้วยความทุกข์ มีแต่ความเจ็บปวด
“นี่เป็นคำสั่งนายต้องตอบฉันมาให้หมดนะโกคุเทระ”
“ระรุ่นที่ 10...ผะผม...” โกคุเทระก้มหน้าไม่ตอบอะไร เหวอ~ นี่เราบังคับโกคุเทระคุงไปไหมน๊าส์ อาจจะลำบากใจไม่อยากจะเล่าให้ใครฟัง หว่า~ เวลาแบบนี้เราควรทำไงดีอ้าส์ เจ้ารีบอร์นก็ไปไหนก็ไม่รู้ = =a
“อ่ะ เอ่อ...โกคุเทระคุงถ้าไม่อยากเล่าก็ไม่เป็นไรหรอกนะ คือ...ฉันไม่บังคับหรอก” โกคุเทระไม่ได้พูดอะไรเอาแต่มองหน้าผม
“งั้นนายพักผ่อนไปก่อนล่ะกันนะ แล้วก็...อย่าคิดมาก เดี๋ยวฉันจะไปหาของว่างมาให้ทาน”หลังจากผมเอาของว่างมาให้โกคุเทระ โกคุเทระก็ไม่แตะเลยสักนิด... เฮ้อ โกคุเทระนั่งอยู่อย่างงั้น แต่จู่ๆก็พูดขึ้น
“รุ่นที่ 10 ครับ ผมขอตัวกลับบ้านก่อนนะครับ...” แล้วโกคุเทระก็เดินออกจากบ้านผมไปทันที เฮ้อ...จะเป็นอะไรรึเปล่านะเดินไปคนเดียว
กลับมาที่โกคุเคะต่อ
นี่เราทำให้ท่านรุ่นที่ 10 ต้องมากังวลด้วยอีกแล้ว...เอาล่ะต่อจากวันนี้ฉันคือคนใหม่!! ฉันไม่ใช่โกคุเทระคนเดิมที่ไปรักเจ้าบ้านั่น!! ฉันคือคนใหม่แล้ว!! ฉันจะไม่กลับไปร้องไห้ฟูมฟายเพราะเจ้าบ้านั่นอีก!! ฉันจะลืมเจ้านั่น...ยามาโมโตะ
naru 
ความคิดเห็น