คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ใจเต้น....
“โกคุเทร๊า^O^” เสียงผู้พิทักษ์แห่งพิรุณ ยามาโมโตะ พูดขึ้นพลางเอาแขนมาล็อคคอผู้พิทักษ์แห่งวายุ
“เฮ๊ย! นี่แกทำอะไรวะเอาออกไปเลยนะ” ตึก ตัก ตึก ตัก ตึก ตัก ว๊อยทำไมใจเต้นแรงวะ! นี่ฉันเป็นอะไรไปเวลาเจ้าบ้าเบสบอลอยู่ใกล้ทีไรใจก็เต้นแบบแปลกๆทุกที!
“ฉันกลับด้วยคนสิ^^”
“ไม่เว้ย! ไปไกลๆเลยนะแก” ผมพยายามเอาแขนเจ้าบ้าเบสบอลออกแต่ก็ไม่เป็นผลจนสุดท้ายก็จำยอมให้กลับด้วย ไอ้เจ้าบ้าเอ๊ย! -*-
“ปล่อยฉันได้แล้ว! เดินห่างๆเลยแก” ผมเลยใช้จังหวะที่ไอ้เจ้าบ้าเบสบอลเผลอเอาแขนออกจากคอ
“โอเคโอเคนายจะกลับเลยเหรอโกคุเทระ^_^”
“ก็ใช่หนะสิ ถามทำไม”
“ก็ฉันว่าฉันจะชวนนายไปหาฮิบาริหน่อย^^” แปล๊บ แปล๊บ นี่เราเป็นอะไรไปทำไมรู้สึกเจ็บที่อกพอได้ยินว่าเจ้ายามาโมโตะจะไปหาฮิบาริ ทำไม...รู้สึกแปลกๆ...
“แกจะไปหาฮิบาริทำไมฟ๊ะ”
“ก็วันนี้ฉันโดนฮิบาริยึดไม้เบสบอลไปเลยจะไปเอาคืนซะหน่อย ฮะฮะ” เจ้ายามาโมโตะยิ้มอย่างอารมณ์ดีเหมือนทุกครั้งแต่ว่าครั้งนี้เหมือนจะอารมณ์ดีผิดปกติ เหอะ จะอารมณ์ดีอะไรนักหนากะอีแค่ไปเอาไม้เบสบอลคืนแค่นั้น ทำไมเรารู้สึกอารมณ์เสียขึ้นมากะทันหันเลยวะ!! โถ่เว้ย!
“เรื่องของแกสิจะบอกฉันทำไม”
“งั้น...ฉันไปก่อนแล้วกันว่าจะชวนนายไปเป็นเพื่อนซะหน่อย^^” พูดจบเจ้ายามาโมโตะก็หันหลังแล้วรีบวิ่งไปทันที โถ่เว้ย!!!! ทำไมต้องไปเป็นฮิบาริด้วยวะ! ใครจะไปสน! ช่างสิ ฮึ้ย ผมจึงรีบเดินไปต่อแต่ว่า...
................................................
.......................................
อ๊ากกกกกกก ไหนตูไม่สนมันไงฟ๊ะ! แล้วทำไมถึงตามเจ้ายามาโมโตะมาจนถึงบ้านฮิบาริได้เนี้ยะ!!! แล้วทำไมฉันต้องมาหลบๆซ่อนๆเหมือนพวกโรคจิตแอบตามมาดูคนด้วยเนี้ยะ! นี่เราเป็นอะไรไปฟ๊ะ!!! ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ!! ตอนนี้ยามาโมโตะกำลังกดกริ่งหน้าบ้านฮิบาริ สักพักฮิบาริก็เปิดประตูออกมา
“มีอะไรยามาโมโตะ ทาเคชิ”
“ฮะ ฮะ ฮะ ก็ฉันมาเอาไม้เบสบอลที่นายยึดไปเมื่อเช้าคืนไง^_^” ฮิบาริยืนมองยามาโมโตะสักพักก็หันหลังกำลังจะเดินเข้าบ้าน แล้วยามาโมโตะก็กำลังจะเดินตามเข้าไป แต่ฮิบาริก็หยุดเดินแล้วหันมาอย่างกะทันหันทำให้ยามาโมโตะที่เดินตามเข้าไปหยุดไม่ทันแล้วก็ชนฮิบาริเข้าทำให้ทั้งคู่ล้มลงมาโดยมียามาโมโตะคร่อมฮิบาริอยู่
“เอ่อ...ฮะฮะฮะโทษทีโทษที^^;”
“ลุกขึ้นซะ ก่อนที่ฉันจะขย้ำนาย”
“ว๊าส์~ เสียดายจังเหตุการณ์แบบนี้ไม่ได้จะเกิดขึ้นง่ายๆซะด้วยสิ^^” แปล๊บ แปล๊บ ทำไมผมรู้สึกเจ็บที่อกมาก...เหมือนโดนใครมาบีบหัวใจอย่างรุนแรง
“ลุกขึ้น” ฮิบาริไม่พูดเปล่าแต่ยังเอาท่อนฟ่าขึ้นมาเตรียมจะขย้ำยามาโมโตะด้วย
“ลุกแล้วลุกแล้ว ใจเย็นๆสิฮิบาริ^___^;;” ไม่ไหวแล้ว...ไม่น่าตามมาเลยโถ่เว้ย! คิดได้ดังนั้นผมเลยหันหลังแล้วรีบวิ่งออกมาให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ทำไมเจ้ายามาโมโตะต้องไปหาฮิบาริด้วย โถ่เว้ย!!! นี่เราเป็นอะไรไปฟ๊ะ ผมเดินมาเรื่อยเปื่อยจนมาถึงสวนสาธารณะแห่งหนึ่งผมเลยไปนั่งที่ม้านั่งแล้วหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบทันที พอสูบจนหมดมวลพระอาทิตย์ก็เริ่มลับขอบฟ้าขึ้นทุกที ไม่อยากกลับบ้านตอนนี้เลยอยู่สงบอารมณ์ที่นี่ก่อนดีกว่า ผมสงบสติอารมณ์จนพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปความมืดเริ่มปกคลุม ผมนอนลงตรงม้านั่งแล้วมองดูท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดาวนับแสนนับล้านดวง เมฆา...พิรุณอยู่ใกล้กันแต่วายุกลับพัดไปเรื่อย...น่าอิจฉาจังนะที่เมฆาและพิรุณอยู่ใกล้กัน...ผมหลับตาลงรับรู้ถึงสายลมที่พัดมา พลันภาพที่ยามาโมโตะกับฮิบาริอยู่ใกล้กันก็ผุดขึ้นมา...แล้วรู้สึกจุกที่ลำคอเหมือนน้ำตามันจะหลั่งออกมา ไม่นะ...อย่าร้องสิเราเป็นถึงมือขวาทำไมถึงมาเสียน้ำตาง่ายๆ ฮึก ฮึก ฮือ...อย่า...ร้อง ผมหลับตาอยู่อย่างงั้นจนรู้สึกสัมผัสที่แก้มสัมผัสอุ่นๆ ผมเลยลืมตาขึ้นมา
“เจ้าบ้าเบสบอล...”
“นาย...ร้องไห้ทำไม?” ทำไมยามาโมโตะถึงมาอยู่นี่ได้ล่ะ? เจ้ายามาโมโตะต้องอยู่กับฮิบาริไม่ใช่เหรอ...แล้วทำไมต้องมาตอนนี้ด้วย...ฮึก ฮึก ทำไมล่ะ...ฮือ ผมเลยเผลอตัวไปกอดยามาโมโตะแล้วร้องไห้อยู่อย่างนั้น จนเวลาผ่านไปเนินนานยามาโมโตะก็กอดปลอบใจผม ฮือ...ฮือ
..................................................
.............................
..................
..........
“ขะ ขอบใจมากนะที่คอยปลอบฉัน...ฉันไปละ” ผมบอกเจ้ายามาโมโตะก่อนหันหลังเตรียมจะเดินกลับบ้าน
“โกคุเทระ...ฉันจะไม่ถามนายนะว่านายร้องไห้ทำไม...แต่ว่านายยังมีเพื่อนอย่างฉันเสมอนะ” แปล๊บ แปล๊บ เพื่อน...เพื่อนสินะ เป็นมากกว่านี้ไม่ได้แล้วสินะ ในเมื่อนายอยากให้ฉันเป็นแค่เพื่อน...ฉันก็จะทำ...
07.27 นาฬิกา ที่โรงเรียนนามิโมริ
“อรุณสวัสดิ์คร้าบรุ่นที่ 10 ^O^” ผมรีบไปหารุ่นที่ 10 ทันทีที่รุ่นที่ 10 เดินเข้ามาในห้องเรียน
“อรุณสวัสดิ์โกคุเทระคุง^^;;” นภาผู้เป็นที่นับถือของวายุพูดขึ้น
“เมื่อวานรุ่นที่ 10 กลับไปตอนไหนครับเนี้ยทำไมผมไม่รู้เลย^^”
“เหวอ!! ก็เมื่อวานรีบอร์นน่ะซิลากฉันไป แทบตายเน่ะT_T” สึนะยังคงทำหน้าเลิ่กลักแบบหวาดๆเหมือนเดิม
“เหรอครับ! คุณรีบอร์นพารุ่นที่ 10 ไปไหนเหรอครับ”
“เอ่อ...ก็เจ้ารีบอร์นลากฉันไปฝึกหน่ะสิ T_T”
“รุ่นที่ 10 คงเหนื่อยน่าดูมาๆครับเดี๋ยวผมจะนวดให้นะครับ ^O^” ผมจับรุ่นที่ 10 นั่งลงเก้าอี้แล้วนวดหลังให้ วันนี้ผมพยายามจะไม่ยุ่งกับยามาโมโตะให้มากที่สุด ผมจะไม่เข้าใกล้ยามาโมโตะเพราะถ้าหากผมเข้าใกล้ผมคงคิดมากเกินกว่าเพื่อน...
“สึนะ~ อรุณสวัสดิ์^^” ยังไม่ทันไรยามาโมโตะก็เดินเข้ามาทักรุ่นที่ 10
“อรุณสวัสดิ์ยามาโมโตะ”
“นี่โกคุทะ...” ยามาโมโตะเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างกับผมแต่ผมก็พยายามไม่สนใจและเบียงเบนไปเรื่องอื่น
“รุ่นที่ 10 ครับ! กินอะไรมายังครับเดี๋ยวผมจะไปซื้อมาให้ครับ! ^^”
“เอ่อ...กินมาแล้วล่ะ^_^;;”
“งั้นเหรอครับ! ^^”
12.00 นาฬิกา ที่โรงอาหาร
“โกคะ...”
“รุ่นที่ 10 คร๊าบ!!! เดี๋ยวผมไปซื้อน้ำมาให้นะครับ!!”
หลังกินข้าวเสร็จ ณ ดาดฟ้าโรงเรียน
“โกคุเทระฉัน...”
“รุ่นที่ 10 คร๊าบ!! เดี๋ยวผมจะไปหาจามาลก่อนนะครับมีธุระจะคุยหนะครับ!! ^^”
ในห้องเรียนคาบบ่ายชั่วโมงว่าง
“โกคุ...”
“รุ่นที่ 10 คร๊าบ!!! เดี๋ยวผมจะสอนการบ้านให้นะครับ!! ^^” และแล้วความอดทนของผู้พิทักษ์แห่งพิรุณก็หมดลงในที่สุด หมับ!
“เฮ๊ย!! นี่แกทำอะไรวะเจ้าบ้าเบสบอล ปล่อยนะว๊อย”
“ฉันมีเรื่องจะคุยกับนาย”
“ไม่เห็นรึไงฉันสอนการบ้านรุ่นที่ 10 อยู่”
“สึนะฉันขอตัวโกคุเทระก่อนนะ” ยังไม่ทันที่นภาจะตอบ ผู้พิทักษ์แห่งพิรุณก็ลากผู้พิทักษ์แห่งวายุไปทันที เมื่อเห็นว่าแถวนี้ไม่มีผู้คนแล้วยามาโมโตะจึงปล่อยให้ผมเป็นอิสระ
“มีอะไรก็ว่ามา”
“ทำไมนายถึงพยายามไม่คุยกับฉัน?” ยามาโมโตะถามด้วยสีหน้าจริงจัง ในแววตาไม่มีความขี้เล่นเหมือนอย่างทุกที ทำไมเราถึงรู้สึกหวาดๆขึ้นมานะ
“ก็ไม่มีอะไรนี่ แกคิดมากไปเองรึไง”
“โกคุเทระ นายคิดว่าฉันมองนายมากี่ปีแล้วถึงไม่รู้จักนิสัยของนาย” ทำไมรู้สึกหัวใจพองนะเรา ถ้าจะบ้า
“หมายความว่าไง?”
“หมายความว่าฉันดูนายมาตลอดหนะสิ”
“หา? นี่แก...”
“โกคุเทระนายไม่รู้เลยเหรอว่าฉันคิดยังไง”
“...” ตึกตักตึกตักตึกตัก หัวใจ...เต้นแรง
“ไม่รู้เลยเหรอ...” พูดจบเจ้ายามาโมโตะก็ก้มหน้าลงมาใกล้กันมากจนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ให้ตายสิ นี่รู้ตัวรึเปล่าว่าพูดอะไรออกมา เจ้าบ้านี่ -///-
“อะ อะ ออกไปห่างๆเลย ///” ผมพยายามดันอกยามาโมโตะออกไปแต่ก็ไม่ขยับเลยสักนิด ให้ตายสิ ยามาโมโตะ เลือนใบหน้าเข้ามาใกล้ยิ่งกว่าเดิมจนจมูกจะชนกันอยู่แล้ว แต่ก็มีเสียงของใครบางคนพูดขึ้นมาก่อน
“ฉันเกลียดพวกสุมหัวกัน”
naru
|
ความคิดเห็น