รักซ้ำซ้อน ของหนุ่มน้อยน่ารัก [[YAOi]]

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่2 จีบ

ตอนที่2 จีบ

(ผู้กำกับ: ต่อละนะ 3.2.1. แอคชั่น!)

ตอนนี้ผมคงทำได้แต่มองแผ่นหลังบางนั่นเดินกลับบ้านไปโดยปฏิเสธน้ำใจของผมที่ตั้งใจ

ว่าจะไปส่ง แต่ก็เอาเถอะในเมื่อครั้งนี้เขาปฏิเสธผม ครั้งหน้าผมจะทำให้เขาปฏิเสธไม่ได้เลยคอยดู

“คุณทีม แบบนี้จะดีแล้วเหรอครับ” คนขับรถลงมายืนถามผมข้างๆ ทอดสายตามองสองพี่น้องคู่นั้นเหมือนกับผม

“ดีแล้วล่ะครับ พวกเราเองก็กลับกันเถอะ”  คนขับรับคำสั่งก่อนจะเปิดประตูให้ผมสอดตัวเข้าไปในรถให้เรียบร้อยและปิดประตูให้ เขาเดินอ้อมไปฝั่งคนขับ และขับไปโดยมีจุดมุ่งหมายคือที่บ้าน

.

.

ในทุกๆ เช้าของการมาโรงเรียนสิ่งแรกที่ผมทำคือ ตามหาคนครับ ปรกติผมไม่เคยทำอะไร

แบบนี้เท่าไหร่นะ ส่วนใหญ่จะอยู่แต่ในห้องกรรมการนักเรียน แต่ตอนนี้ผมกลับออกมาตามหาคน คนที่ชื่อว่า‘ต้น’ อะครับ ก็ไม่ใช่ว่าจะว่าเรื่องที่ไม่ให้ไปส่งหรอก ผมแค่จะสืบเรื่องของเขาเท่านั้นเอง สืบทำไม? ก็แล้วทำไมอะ ผมจะจีบเขาอะ ฟังไม่ผิดหรอกครับ ‘จีบ’ (จีบซ้ายแล้วตั้งวงขวา-- //ไรท์โดนรุม)  ผมสนใจเขานะ ผมคิดว่าตัวผมน่าจะชอบเขาตั้งแต่ตอนที่เขาช่วยคนที่โดนรถชนตอนนั้นล่ะมั้ง แน่นอนครับว่าทั้งหมดนั่นมันอยู่ในสายตาของผมทั้งหมด ทั้งเหตุการณ์ที่รถบรรทุกคันนั้นขับมาด้วยความเร็วจนไม่ทันได้มองคนที่กำลังข้ามถนนอยู่ ทันใดนั้นมีเด็กนักเรียนสองคนซึ่งเป็นผู้ชายกับผู้หญิงไปช่วยคนที่ถูกชน แต่รถที่ชนน่ะ หนีไปแล้ว ผมล่ะชอบเขาจริงๆ

เอาล่ะๆ ถึงเวลาแนะนำตัวของผมดีกว่า ผมมีชื่อจริงว่าทีม ส่วนชื่อจริงนั้นก็นราภัทร ผม

เชื่อว่าหลายๆ คนรู้จักผมในฐานะประธานนักเรียนและลูกชายของเจ้าของโรงเรียน ซึ่งมีพ่อของผมเป็นผู้อำนวยการ อาจจะมองดูว่าดีเนอะ เป็นลูกผอ. ลูกเจ้าของโรงเรียน สำหรับผม ผมคิดว่าไม่น่าดีนะ เพราะผมเหนื่อย ที่ต้องทำอะไรๆ ก็ต้องดีไปซะหมด ไม่งั้นเสียชื่อลูกผู้อำนวยการพอดี

“เฮ้ยต้น! เป็นไรมากเปล่า ได้ข่าวว่าไปเจอกับพวกนักเลงโรงเรียนมา เป็นไงบ้าง”

“ก็ไม่เป็นอะไรมากหรอก ไม่ต้องห่วง”

“ไม่ให้ห่วงได้ไงเล่า นายหลับไปนานเลยนะนั่น”

“ฉันก็ไม่เป็นอะไรแล้วนี่ ดูดิแข็งแรงดีออก”

ผมเจอแล้วล่ะครับ คนที่ผมกำลังตามหา ดูเหมือนว่าพึ่งจะถึงโรงเรียนซะด้วยนะ ร่างบางๆ นั้นน่าทะนุถนอมเหลือเกิน ทั้งผมสีดำขลับ รอยยิ้มอันดูสดใส ผิวพรรณดีอย่างกับผู้หญิง มันน่าจริงๆ ในเมื่อตามตัวเจอแล้วก็ขอสะกดรอยตามละกัน เช้าๆ แบบนี้มันว่าง งานคณะกรรมการตอนนี้ยังไม่มีด้วย

ในอีกด้านหนึ่ง...

เฮ้ย! นี่ผมทำเวรทำกรรมอะไรไว้เหรอครับ ผมถึงได้มีวิญญาณตามติดแบบนี้เนี่ยไม่ว่า

ผมจะไปที่ไหน ทำอะไรเขาก็ตามก็จ้องอยู่นั่นแหละ ตอนแรกก็ไม่ได้สังเกตหรอกมาเห็นชัดๆ ก็ตอนพักกลางวันนี่แหละ จะให้เมินไปเหมือนเขาไม่มีตัวตนก็ไม่ได้เขาคิดจะทำอะไรกันแน่เนี่ย

ผมเดินไปทางอาคารหกซึ่งแถวนี้มันเงียบดี ถ้าถามว่าทำไมตอนนี้ผมไม่อยู่กับกลุ่มเพื่อนของผม ก็คงตอบได้แค่ว่าพวกนั้นไปทำกิจกรรมกับโรงเรียนครับ น่าจะไปแข่งสวดมนต์...ล่ะมั้งถ้าจำไม่ผิดนะ จะว่าไปนี่มันห้องประจำตาลนี่หว่า ห้องนี้เป็นห้องคหกรรมเหรอ อืม... เอาเป็นว่าตอนนี้ขอสลัดวิญญาณตนนี้ออกก่อนละกัน

“นี่ คุณที่อยู่ตรงนั้นน่ะ เลิกตามผมได้รึยังครับ”

 ผมหันหลังไปบอกคนที่แอบซุ่มอยู่แถวๆ ต้นไม้แถวนั้น พอผมจับได้เขาก็เผยตัวออกมา อ๋อ! ที่แท้ก็ไอ้คุณประธานนักเรียนสินะครับ นี่ตั้งใจจะมาคุยเรื่องที่ไม่ยอมกลับกับเขารึเปล่า คงไม่ใช่หรอก คนบ้าอะไรจะติดใจกับเรื่องแค่นั้นนานขนาดนี้

“ว้า~ ถูกจับได้ซะแล้วสิ แต่ก็ดีแอบตามแบบนี้ก็เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกัน”

เขาเดินตรงมาหาผมซึ่งผมก็ยืนกอดอกจ้องเขาอยู่อย่างนั้น คิดว่าผมกลัวรึไง ผมก็เป็นผู้ชายนะ ชิ ทำไมผมถึงได้รู้สึกเกลียดเขาขนาดนี้เนี่ย เพราะสูงกว่า? อาจจะใช่ก็ได้ ผมบอกไว้ก่อน ผมเป็นพวกแพ้แล้วพาลนะครับ นี่แหละข้อเสียของผมที่ไม่ค่อยมีใครเห็นด้านนี้เท่าไหร่นอกจากครอบครัวผมและเพื่อนสนิท

“คุณว่างมากเลยเหรอครับ คุณประธาน ถึงได้ตามผมมาตั้งแต่เช้าเนี่ย” จริงๆ ก็รู้สึกได้ตั้งแต่เช้าแล้วแหละ แต่ไม่สนใจ แต่กลางวันนี้มันเริ่มรำคาญไงตามอยู่ได้

“ใช่ครับ ว๊างว่าง อีกอย่างไม่ต้องเรียกผมสุภาพขนาดนั้นก็ได้ ฉันบอกชื่อให้นายไปแล้วนี่”

“อ๋อ เหรอ แต่ขอโทษทีครับผมไม่อยากรู้” ผมตอบยิ้มๆ อย่างภาคภูมิใจ นานแล้วนะเนี่ยที่ไม่ได้กวนประสาทคนแบบนี้ น่าสนุกจัง

“ไม่เป็นไรครับ ฉันแค่อยากให้นายรู้” ทำไมผมเกลียดรอยยิ้มนั้นจัง รอยยิ้มนั้นเหมือนกับว่ามันดูเอ่อ จะว่าไงดี เหมือนยิ้มแล้วมีแสงมาแยงตาเพราะประกายของรอยยิ้ม? ใช่มะ ใช่แหละ

“เฮอะ แล้วตามผมมามีอะไรไม่ทราบครับ”

“ก็ไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษ”

“แล้วตามมาทำไมครับ”

“อย่างที่นายรู้ ฉันว่าง”

อืม ว่าง อื้ม ดีเนอะ กวนประสาทที่สุด!!!  คำก็ว่างสองคำก็ว่าง เป็นประธานนักเรียนซะเปล่ากลับไม่ไปทำงานของประธาน อยากรู้จริงๆ ว่าที่เลือกกันเนี่ย เลือกเพราะหน้าที่หรือหน้าตา ผมยอมรับนะว่าหน้าตาเขาดี ถือว่าเป็นของหายากของไทย เพราะน้องผมเคยบอกว่าผู้ชายส่วนใหญ่ที่หน้าตาดีๆ เนี่ยเป็นเกย์ไปหมด ผมล่ะเหนื่อยใจ

“นี่ๆ ทำไมเงียบไปล่ะ”

“….” ผมขอไม่พูดอะไรและครับ

“หืม เงียบแบบนี้แสดงว่าฉันหล่อมากจนไม่อยากจะคุยด้วยเลยใช่มะ”

“....” เออ

“... หรือว่าที่เงียบเนี่ย... นายตกหลุมรักฉัน?”

“นายจะบ้ารึยังไง ผมเป็นผู้ชายนะครับ ผมไม่ใช่เกย์นะ ที่จะมาชอบหรือมารักผู้ชายน่ะ”

“ฮะๆๆ ฉันล้อเล่นน่ะ หืม ได้เวลาจะได้เวลาเข้าเรียนแล้วเหรอ เสียดายจัง ไว้เจอกันใหม่นะ เด็กเตี้ย”

หะ อะไร เขาเรียกผมว่าไรนะ? เด็กเตี้ย?

“อะไร! ใครเตี้ยกัน ผมไม่ได้เตี้ยนะ!” มาจี้จุดผมอย่างงี้ได้ไง เรื่องความสูงนี้ผมไม่ยอมนะบอกเลย

“อะไรกัน นี่ฉันไปจี้จุดอะไรนายงั้นเหรอ” ไม่ต้องมายิ้มตาสระอิให้เลยนะ เกลียด!

“เฮอะ ผมเกลียดคุณที่สุดเลยล่ะครับรู้ไว้ซะนะครับ” ผมจะทำใจเย็นๆ ทำใจให้เย็นเหมือนกับลมที่พัดมาตอนนี้นะ

“เอ๋.... งั้นเหรอ เกลียดฉันสินะ แต่ฉันน่ะนะ ชอบนายที่สุดรู้ไว้ซะ ฉันไปละ”

เขาเดินจากไปแล้วทิ้งให้ผมยืนงงเอ๋อๆ แบบนั้น เมื่อกี๊นี้เขาบอกอะไรผมนะ ชอบเหรอ?

เดี๋ยวสิ แบบนี้มันไม่ใช่ละนะ เขาเป็นผู้ชาย ผมก็ผู้ชาย เขาจะมาชอบผมได้ยังไง ทำไมรู้สึกหน้ามันร้อนๆ อย่างบอกไม่ถูก แล้วความรู้สึกใจสั่นแบบนี้มันคืออะไร?!

“อ้าวพี่ต้น มายืนนิ่งอะไรตรงนี้ แล้วทำไมหน้าแดงงี้ล่ะไม่สบายเหรอ ให้ตาลพาไปห้องพยาบาลไหม”

“ไม่ต้องๆๆ พี่ไม่ได้เป็นอะไร แค่อากาศมันร้อนเกินไปเท่านั้นแหละพี่ไปเรียนละ ตั้งใจเรียนนะเรา”

ผมเดินขึ้นบันไดทางอาคารหกไปซึ่งผมคิดว่ามันดีสุดแล้วล่ะ โรงเรียนนี้ดีอย่างหนึ่งที่ตึกทุกตึกเชื่อมกันหมด แต่จากอาคารหกไปถึงอาคารสองเนี่ยไกลใช่เล่นนะ ก็มันอยู่ตรงข้ามกันเลยนี่นะ เหลืออีกห้านาทีจะทันรึเปล่าไม่รู้ แต่อาจารย์คาบนี้เข้าช้าคงไม่น่าจะเป็นอะไร  อาคารหกแล้วไปอาคารสาม อาคารห้า อาคารสอง ถึงสักที! เฮ้อ อยากให้วันนี้ผ่านไปเร็วๆ จัง อยากกลับบ้านแล้วสิ

.

.

หลังเลิกเรียน [Tan’s Part]

“ทำเวรเสร็จเรียบร้อยแล้วเนอะ เค้าไปก่อนนะ”

“จ้า เจอกันพรุ่งนี้นะ”

“จ้า”

หลังจากที่ทำสะอาดห้องประจำเสร็จแล้วฉันตั้งใจที่จะไปหาพี่ จริงๆ แล้วพี่ยังไม่เลิกเรียน

หรอกนี่เพิ่งจะบ่ายสามโมงเอง อีกครึ่งชั่วโมงถึงจะเลิกเรียน ฉันเดินออกมานอกห้องตั้งใจว่าจะเอากระเป๋าไปไว้ที่โรงอาหารก่อนแล้วค่อยขึ้นไป แต่ดันมาเจอกับพี่ประธานนักเรียนที่น่าจะยืนรอใครสักคนอยู่ ตามมารยาทเจอใครคุ้นหน้าคุ้นตาก็ทัก

“อ้าว พี่ประธานมารอใครเหรอคะ”

“ทำเวรกันเสร็จแล้วเหรอ”

“ค่ะ”

“พี่มารอน้องนั่นแหละ มีเรื่องอยากจะคุยด้วยนิดหน่อยน่ะ เย็นนี้ว่างไหม” หือ มารอเราเหรอ จะคุยเรื่องอะไรล่ะนั่น เย็นนี้ว่างไหมจริงๆ ก็ว่างอยู่หรอกแต่ถ้าไปกับพี่ประธานจะบอกพี่ต้นว่าไงล่ะนี่ ให้โกหกเหรอ ไม่ดีมั้ง เอาไงดี

“อืม... จริงๆ ก็ว่างอยู่นะคะว่าแต่มีอะไรเหรอ”

“พี่จะชวนไปห้างxxx น่ะ ไปได้ไหม เอ่อ ไม่ต้องมองแบบนั้นก็ได้พี่ไม่ทำอะไรน้องหรอกครับ พี่แค่อยากถามอะไรนิดหน่อยเท่านั้นเอง”

“ถามที่นี่เลยก็ได้นี่คะ ไม่เห็นต้องไปที่ห้างเลย” พี่ประธานเขาไว้ใจได้ไหมเนี่ย ฉันมองพี่เขาตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วเงยมองหน้าเขาอีกทีนึง

“แถวนี้ไม่ปลอดภัยครับ เดี๋ยวพี่โดนรุมพอดี”  นั่นสินะ พี่เขาเป็นประธานนักเรียนแถมฮอตอย่างกับดาราแน่ะ ช่วยไม่ได้พี่เขาหล่อนี่นะ ของหายากของไทย ชายหล่อส่วนใหญ่เกย์ซะหมด แต่ก็ดีนะ สาววายแบบเราฟินดี >//< แต่จะให้ไปเนี่ย เฮ้อ คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง ไปก็ไป

“ก็ได้ค่ะ แต่ว่าต้องรอพี่ต้นด้วย”

“อ๋อ งั้นน้องบอกต้นได้ไหมว่าอาจจะไม่ได้รอน่ะ”

“อ้าว ทำไมล่ะ” อะไรกันเนี่ยไม่ให้พี่ต้นไปด้วยเหรอ น่าสงสัย สงสัยคงจะคุยเรื่องพี่ต้นแน่ๆ มโนไปอี๊ก

“ก็เพราะพี่จะคุยกับน้องเรื่องพี่ชายนี่แหละครับ”  เฮ้ย เฮ้ย เฮ้ย! เอาจริงดิ จริงเหรอ ความมโนของเราไม่พลาดเหรอเนี่ย กรี๊ดได้ไหม~~~ โอเค เลย

“ได้เลยค่ะ! เดี๋ยวขอส่งไลน์บอกพี่สักครู่นะคะ” ฉันล้วงมือไปหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากระโปรงก่อนจะพิมพ์ยิกๆๆ ส่งไปให้พี่ต้น เมื่อเสร็จก็เก็บเหมือนเดิม “เรียบร้อยแล้วค่ะ”

“โอเค งั้นไปกัน”

.

.

โทรศัพท์ที่สั่นมาจากกระเป๋ากางเกงทำให้ต้องละความสนใจจากกระดานที่ผมลบอยู่ต้อง

มาจดจ่อกับโทรศัพท์เครื่องสีดำ หน้าจอแสดงข้อความจากน้องสาวของผมที่ส่งไลน์มาบอกประมาณว่า ‘วันนี้ไม่ได้กลับด้วย มีนัดทำรายงานกับเพื่อนๆ กลับบ้านไม่เย็น เดี๋ยวจะซื้อขนมมาฝาก’ นี่เปิดเทอมได้แค่สองวันอาจารย์สั่งรายงานกลุ่มกันแล้วเหรอเนี่ย ไวแท้ วันนี้เป็นวันดีอย่างนึง(ถ้าไม่รวมกับช่วงเช้าและกลางวันที่มีวิญญาณตามติด)ที่อาจารย์ปล่อยก่อนเวลาสิบห้านาทีเพราะอาจารย์มีธุระไปทำต่อ ผมรีบลบกระดานให้เสร็จ เพื่อที่จะได้กลับบ้านเสียที หวังว่าคงจะไม่ต้องเจอกับไอ้คุณประธานคนนั้นนะ

เมื่อถึงบ้านสิ่งที่ผมทำอย่างแรกคือเดินขึ้นห้องแล้วอาบน้ำครับ เพราะมันร้อนเหลือเกิน

ผมจะเล่าเรื่องของผมให้ฟังเอาไหมแต่จะเล่าแบบย่อๆ นะ คืออย่างนี้ เมื่อสี่ปีก่อนพวกเราอยู่กันทั้งหมดสี่คน มีพ่อ แม่ ผม และน้อง พวกเราอยู่กันอย่างมีความสุขดี มาวันนึงพ่อมาเซอร์ไพรส์วันเกิดให้แม่ โดยการซื้อบ้านหลังนี้ หลังที่พวกเราอยู่กันนี่แหละ แต่ก่อนเราอยู่อพาร์ทเม้นท์นี่แหละแต่อย่างที่รู้ตอนนี้พวกเราโดนไล่เรียบร้อยแล้ว แต่ถึงพ่อจะซื้อให้แม่ก็ไม่อยู่เพราะบอกว่าเดี๋ยวค่อยให้อะไรๆ พร้อมกว่านี้แล้วค่อยอยู่ก็ได้ข้าวของก็ต้องซื้อใหม่ ก็เลยยังไม่ได้ย้าย จนกระทั่งพ่อประสบอุบัติเหตุโดนลูกหลงของกระสุนปืนที่ตำรวจยิงมาหมายจะจับผู้ร้ายแต่ดันยิงพลาด จึงทำให้พ่อผมต้องตาย แม่ก็ป่วย จึงทำให้เกิดความลำบากขึ้นเลยไม่ได้อยู่บ้านนี้ แต่ความลำบากนั้นพวกเราก็ก้าวข้ามผ่านมาได้ จนถึงตอนนี้ ผมเล่าแค่นี้พอละกัน นี่ย่อแล้วนะ

หลังจากที่ผมทำภารกิจส่วนตัวเรียบร้อยผมก็นอนเลยครับ ด้วยความเหนื่อยล้าและความ

รำคาญใจจึงทำให้ผมหลับไปอย่างง่ายดาย...

(ผู้กำกับ: เอ้า! คัทๆๆ วันนี้ทำดีมาก เลิกกองได้!)

(ทุกคนในกอง: ขอบคุณค่ะ/ครับ)

---Talk Me---

แฮ่ มาลงให้แล้วน้า สำหรับตอนที่สอง นี่แต่งไปอินไป5555 ก็ไม่มีไรมากก็แค่

ขอให้มีความสุขกับการอ่านค่ะ