*-* Vampire *-* คู่รักนักล่า

ลำดับตอนที่ #7 : ภูตจันทรา

7.

ลูซิสหันมามองร่างบนเตียงหลังจากยันส่งพี่ชายเรียบร้อย  ภาพที่อยู่ตรงหน้าทำให้ต้องกำมือแน่น

.....อยากย้ายเอาความเจ็บมาไว้ที่เค้าเอง......  ความรู้สึกที่เหมือนจะสื่อมาถึง  คนเจ็บหนักตวัดสายตาส่งให้

"อย่าคิดว่านี่เป็นความผิดของนายล่ะ" เสียงแผ่วโหยที่พยายามเค้นออกมาพร้อมกับความรู้สึกที่เอ่อล้น ความรู้สึกที่พยายามบอกกับตัวเองว่า'แค่เซ็งน่าที่หมอนี่มาทำหน้าสำนึกผิดอยู่เนี่ย'

ใบหน้าหวานเบือนไปทางอื่นคล้ายจะปิดบังตาคู่สวยที่หมองลง

"ไม่หรอกครับนี่เป็นความผิดของผม  ผมไม่ดีเองที่ลากคุณเข้ามาเพราะความเห็นแก่ตัวของผมทำให้คุณต้องบาดเจ็บหนักขนาดนี้.." ร่างที่จมจ่อมอยู่ในความรู้สึกผิดดูจะสะกิดความรำคาญเข้าเต็มทน  มือบางเลยคว้าคอเสื้อกระชากเข้ามาใกล้

"บอกว่าไม่ใช่ความผิดของนายก็ไม่ใช่ซิ  จะมาพูดอย่างนี้ไม่ได้นะ  นายคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน และที่ชั้นมานอนเดี้ยงอยู่นี่ก็เป็นเพราะหมีตัวนั้นไม่ใช่นาย  เข้าใจมั้ย" เสียงตะโกนกรอกหูแวมไพร์หนุ่มพร้อมกับร่างที่เซถลา ก่อนที่จะตกเตียงลูซิสช้อนร่างอีกฝ่ายไว้ในอ้อมแขนอย่างนุ่มนวล  ร่างคนเจ็บที่ถูกจัดอยู่ในท่าพิงอ้อมอกอยากจะดิ้นหนีเต็มทน

.....ไม่อยากอยู่ท่านี้ว้อย...

เพราะความไม่พร้อมของร่างกายทำให้อาละวาดตามใจไม่ได้  เอนาเดลเลยได้แต่กัดฟันกรอด

.....หายดีเมื่อไหร่พ่อจะเล่นเอาให้ลุกไม่ขึ้นเลยเชียว........ (เอลเอ๊ยฝ่ายที่ลุกไม่ขึ้นน่าจะเป็นแกมากกว่านะ)

มือที่กอดไว้แน่นขึ้นแต่เอนาเดลก็ไม่เอ่ยปากบ่น  เมื่อร่างที่ซบลงมาก้มหน้าจนทำให้ไออุ่นจากการหายใจรดต้นคอขาว

...ขนลุกเฟ้ย..

"ขอโทษครับ และก็ขอบคุณครับเอล" คำขอโทษที่เอ่ยออกมาทำให้ตาคู่ฟ้าหรี่ลงพลางถอนหายใจ

.....ยอมให้วันหนึ่งก็ได้......

หากวสายตาที่แลไปสบกับภาพนอกหน้าต่าง

พระจันทร์เต็มดวง

.....เฮ้ยลืมไปเลย!!......

ร่างที่จะดิ้นรนออกเมื่อนึกถึงอาการที่จะเกิดขึ้นหากมนต์สะกดแห่งจันทราทำให้แววรับรู้ในดวงตาหายไป

ลูซิสรู้สึกประหลาด  รางที่นั่งพิงเค้าอยู่ดูเงียบจนเกินไป

"เอนาเด.." ชื่อถูกเอ่ยค้างเมื่อสัมผัสที่เฉียบคมได้กลิ่นหอมประหลาดจากร่างในอ้อมแขน

จู่ ๆ รางคนบาดเจ็บหนักก็ลูกขึ้นยืนตาคู่ฟ้าเหม่อมองคล้ายมีมนต์สะกดเพียงเอนาเดลยกมือดันร่างแวมไพร์หนุ่มเบา ๆ  ก็ล้มลงบนเตียงไปด้วยกัน

ลูซิสกลืนน้ำลายร่างตรงหน้าชักจะก่อกวนความรู้สึกเต็มทน  กลิ่มหอมจากร่างที่ฟุบอยู่  นัยตาสีฟ้าที่เงยสบดูหวานหยาดเยิ้ม  สติที่เริ่มครองไว้ไม่อยู่เมื่อคนตรงหน้าซุกซนไซร้ราวกับลูกแมวตัวน้อย

เส้นความอดทนใกล้ขาดเมื่อริมฝีปากประทับลงจุมพิตนุ่มนวลอาจเป็นเพราะเป็นครั้งแรกที่ทำแบบนี้ทำให้สอดลิ้นเรียวเข้ามาอย่างไม่รู้ประสีประสา  ลูซิสตอบสนองร่างบางจุมพิตอันแสนเร่าร้อนถูกมอบให้เป็นของขวัญ

ความหวานที่เนิ่นนานทำให้คนไม่เคยต้องหอบหายใจน้อย ๆ

ลูซิสมองร่างตรงหน้า

....ทนไม่ไหวแล้วนะ...........






--------------------------

เอาล่ะสิ  เอลจังยั่วลูซิสแล้ว  

แกได้คิดทางรอดเผื่อไว้บ้างไหมเนี่ย


-----------------------------------------------