*-* Vampire *-* คู่รักนักล่า

ลำดับตอนที่ #4 : ความผิดพลาด...SM แก้ไข

4.

เป็นครั้งแรกที่นึกขอบคุณเจ้าพ่อบ้านั่น

สายตาทอดยาวไปยังห้วงอดีต  

การฝึกนรกแตกที่ไร้เหตุผล

อาหารเป็นพิษนานาชนิดที่กลายเป็นหนูทดลอง

ทำงานใช้หนี้โคตรโหด

บัดนี้ผลของการฝึกได้ออกดอกออกผลอย่างงดงามแล้ว ตาคมเข้มตวัดไปมองอีกร่างหนึ่งที่ดิ้นขลุกขลักอยู่บนเตียงร่างบางที่บัดนี้ถูกล่ามไว้บนเตียงใหญ่  ดวงหน้าหวานชุ่มไปด้วยเหงื่อ  เสื้อผ้าหลุดลุ่ย

"เอลทำอย่างงี้กับเค้าไม่ได้นะ"เสียงหวานโวยประท้วง คนโดนเรียกเส้นอารมณ์ขาดทันควัน  มือคู่กระชากคอเสื้ออีกฝ่าย

"ใครใช้ให้นายมาทำแบบนั้นกับชั้นกันเล่า  แล้วอีกอย่างอย่าเรียกชั้นว่าเอลอีก  และอีกอย่างจะบอกให้รู้ไว้นะชั้นเกลียดการล้อเล่นที่สุด!!!!" 

พอพูดจบก็ต้องหอบหายใจทันที

........ใช้พลังงานไปเยอะโคตร...........

 

การหนีฝ่ายตรงข้ามพร้อมกับหาจังหวะเข้าชาจน์ กว่าจะล็อกตัวอีกฝ่ายแล้วลากไปที่เตียงได้ก็เสียเวลาไม่ใช่น้อย แถมพอลากมาถึงเตียงได้เจ้าตัวก็ดิ้นรนขัดขืนอีกจนต้องเอาเข็มขักมารัดเอาไว้

ข้อมือเล็กเป็นรอยแดง ๆจากการเสียดสี ใบหน้างามปริ่มไปด้วยน้ำตา

อะไร ๆ

อย่ามาทำเหมือนกับชั้นเป็นฝ่ายผิดนะเฟ้ย !!!!

เพราะฉะนั้น

ไอ้หน้าหวาน ๆที่กำลังร้องไห้น่ะหยุดซะ

ยิ่งนายทำหน้าแบบนั้น

มันทำให้ชั้นรู้สึกไม่ดีนะ

อีกอย่าง

ทำรุนแรงกับนายที่สวยอย่างกับผู้หญิงแล้ว

ความรู้สึกที่ว่าชั้นเป็นไอ้หน้าตัวเมียก็ผุดขึ้นมาทันที

ม่ายยยยยยยยยยย~~~~~~~

เนื่องจากนักล่าหนุ่มเกิดหยุดชะงักความคิดสับสน เพราะด้วยการที่ท่านแม่สอนมาดี

‘ลูกต้องให้เกียรติผู้หญิงนะจ๊ะเอนาเดล’

‘สุภาพบุรุษห้ามทำให้เลดี้ร้องไห้เป็นอันขาดนะจ๊ะ’

‘คนที่ทำร้ายผู้หญิงอ่อนแอไม่มีทางสู้ แม่ก็ว่ามันไม่ต่างอะไรจากสัตว์นรกหรอกจ๊ะ’

ตาสีฟ้ามองไปยังร่างบนเตียงที่เริ่มสะอึกสะอื้น ความรู้สึกผิดก็ถาโถมเข้ามาราวกับจิตใจถูกคลื่นความรู้สึกผิดกระหน่ำเข้าใส่

แม้ร่างตรงหน้าจะไม่ใช่สุภาพสตรีก็จริงแต่

........ร่างแบบบางราวกับจะจมไปบนเตียงนุ่ม........

.........อ่อนแอรึก็ไม่ หากสภาพในขณะที่คนตรงหน้าไร้ทางสู้เนี่ย น่าสงสารยิ่งกว่าลูกกระต่ายที่เพิ่งเก็บมาเลี้ยงเมื่อสามวันก่อน (และตอนนี้มันก็ได้ย้ายบ้านมาอยู่ที่นี่แล้วเช่นเดียวกับเจ้านาย)..........

“หยุดร้องซะที ชั้นขอโทษ” เสียงแผ่วที่ดังขึ้นทำให้ร่างที่สะอื้นอยู่หยุดไปเพราะความแปลกใจ

“คุณ? พูดว่าอะไรนะครับ”

หมอนี่โง่จริงหรือแกล้งโง่เนี่ย!!!

“ชั้นพูดว่าขอโทษได้ยินมั้ย ขอโทษที่จับนายมัดไว้ ขอโทษที่ทำให้นายเจ็บ ขอโทษที่ทำให้นายร้องไห้ ขอโทษที่ทำให้เสียใจ”

เสียงของเอนาเดลดังก้องไปทั่วห้องกว้าง นักล่าหนุ่มหอบหายใจเล็กน้อยกับคำพูดที่พูดออกไป 

ดวงตาสีแซพไฟเบิกกว้าง ภาพนักล่าหนุ่มที่อยู่เบื้องหน้าร่างโปร่งนั้นกำลังสั่นสะท้าน ดวงตาที่ราวกับมีละอองน้ำเรื่ออยู่ 

ฃ่างน่ารักจริง ๆ เลยนะครับ

“ผมไม่ได้เสียใจหรอกนะครับ ที่ผมร้องไห้เนี่ยก็เพราะผมดีใจต่างหาก”

ดีใจ?

โดนจับมัดแล้วดีใจเนี่ยนะ ไอ้หมอนี่บ้ารึเปล่า

“ผมรู้ว่าที่คุณจับผมไว้ก็เพราะคุณไม่อยากให้ผมหนีไปไหน ยิ่งคุณมัดผมไว้ทำให้ผมได้รู้ว่าคุณอยากผูกมัดให้ผมมองเพียงแต่คุณเนี่ย ผมล่ะซึ้งใจจริงเลยนะครับ คุณน่ะรักผมมากขนาดนี้ผมจะต้องตอบแทนคุณให้ถึงที่สุดแน่นอน”

“ใครรักแกกันวะ!!!”

“ไม่ต้องเขินครับ เชิญเลยเชิญทารุณผมตามใจชอบได้เลยครับ ด้วยความรักที่ผมมีต่อคุณไม่ว่าคุณจะให้ทำอะไร ผมยอมได้ทุกอย่าง”

คำพูดที่พรั่งพรูออกมาทำให้นักล่าหนุ่มยิ้มเยือก

กร๊อบ

เสียงบีบมือเบา ๆ ตาคู่ฟ้าลุกโชน

โทษฐานที่ทำให้ชั้นต้องมารู้สึกผิดเนี่ยมันหนักนะโว้ย!!!!

อยากได้แบบทารุณงั้นเหรอจะให้เดี๋ยวนี้ล่ะ

 

"แกตาย!!!!!!" มือเรียวเตรียมจะเค้นคออีกฝ่ายทันที ลูซิสหลับตาพริ้มเตรียมรอรับสัมผัส

เชิญสำแดงความรักที่คุณมีต่อผมให้เต็มที่เลยครับ ความเข้าใจแบบผิด ๆของแวมไพร์หนุ่มดูจะยิ่งเกินเลยเมื่อในหัวเต็มไปด้วยฉากการทารุณด้วยความรักของเอนาเดล

 

พร้อมกับประตูที่เปิดเข้ามา

"น้องลูซิสจ๋า  ลงไปทานข้าว อ่ะ" โลเรนที่หน้าประตูชะงักกึกมองสภาพในห้อง

.....น้องสุดที่เลิฟโดนมัดอยู่บนเตียง  เสื้อผ้าหลุดลุ่ย  ไอ้นักล่าที่ขึ้นคร่อมพร้อมท่าที่จะกระชากอีกฝ่ายมาจูบ  มุมพอเหมาะ  องศาพอเหมาะ...........

"แก!!! จะเล่นSMกับน้องชั้นรึไง!!" เสียงโวยพร้อมกับทะยานร่างเข้าไปห้ำหั่น

........ซวยโคตร  เซงเครียดเว้ยยยยยยยย......

นี่คือความคิดของเอนาเดลที่เดินทางมาถึงปราสาทรัตติกาลได้เพียงสามสิบนาทีเศษ










--------------------------