*-* Vampire *-* คู่รักนักล่า

ลำดับตอนที่ #2 : น้องข้าใครอย่าแตะ แก้ไข

2.

อยากจะบ้าตายโว้ย!!!!

ชายหนุ่มมองออกไปนอกหน้าต่างก็พบกับปุยเมฆสีขาวลอยละล่อง  ตอนนี้เอนาเดลกำลังอยู่ในรถม้าที่ถูกส่งมา

..... บ้าที่สุดเลย!!!....

 

ดวงตาสีฟ้าสวยรำลึกถึงการปฏิเสธที่แสนจะหนักแน่นของตนเอง   ท่านพ่อสุดที่รักก็เงียบไป   ไอ้เราก็นึกว่ารอดตัวแล้วแต่ที่ไหนได้

 

มือเรียวกำแน่นเข้าเล็บจิกเข้าที่ฝ่ามือจนเจ็บเมื่อเหตุการณ์เมื่อวานผ่านเข้ามาในหัว

 

หลังจากการอาละวาดของสองพี่น้องท่านมอรีนก็ทำท่าปลงตก ก่อนที่บ้านจะพังด้วยฝีมือของนักล่าทั้งสอง   เสียงทุ้มก็กล่าวออกมา

‘งั้นเดี๋ยวพอจะไปเจรจากับทางตระกูลหลักให้ ลูก ๆ หยุดเขย่าบ้านก่อน’

มองแล้วก็ให้เหนื่อยใจร่างของลูกชายทั้งสองที่หยุดก่อวินาศกรรมแล้ว แต่รู้สึกได้ว่าทั้งสองคนยังไม่หายโมโหง่าย ๆ

 

‘งั้นเดี๋ยววันนี้พ่อเข้าครัวทำของโปรดให้นะ’

คำบอกที่เรียกรอยยิ้มกว้างของทั้งสอง

....เฮ้อ......

คนเป็นพ่อถอนหายใจอย่างหน่าย ๆ หลังจากย้ายร่างตัวเองมาเข้าครัว

ตามองไปที่ลูกชายที่ดี๊ด๊าจนออกหน้าออกตากับการปฏิวัติโค่นล้มผู้เป็นใหญ่แต่ในทะเบียนบ้าน

เกรเรียที่รักทำไมลูกสามคนไม่ได้ความน่ารักอ่อนหวานจากเธอมาบ้างเลยนะ

โดยเฉพาะเจ้าตัวปัญหาในขณะนี้

 

เอนาเดลลูกคนสุดท้องคนที่ทางนั้นต้องการตัว

ลูกสุดที่รักที่อุตส่าห์ตั้งชื่อว่านางฟ้าตัวน้อย   น้ำตาตกในกับร่างที่โตมาแล้วนิสัยไปคนละทางกับชื่อ แม้ว่าเจ้าตัวจะมีเรือนร่างสูงโปร่ง เรือนผมสีทองเป็นประกาย ดวงตาสีฟ้าใสราวกับฟ้าเบื้องบน ดวงหน้าที่ดูอ่อนโยนน่าหลงใหล 

แต่นิสัยที่ทำอะไรตามใจตัวเองอันเป็นที่ลือเลื่องแม้แต่ทางฝ่ายแวมไพร์ก็ได้รับรู้อยู่   ทำให้ผู้เป็นพ่อกุมขมับ

...........คิดยังไงถึงเอาเจ้าเอลไปเป็นคู่หมั้นวะ..............

คิดต่อไปก็เครียดมอรีนล้วงกระเป๋าหยิบเอายาผงสีขาวออกมาก่อนจะโรยลงไปในอาหารที่ตัวเองทำ

 

..........พ่อมิอาจขัดขืนได้ ขอโทษด้วยนะลูก..............

ความคิดที่ดูเหมือนจะซึ้งเมื่อคนผู้หนึ่งที่ต้องเสียสละลูกชายของตนเพื่อเผ่าพันธุ์ หากแต่เมื่อป้ายคำเตือนบนฉลากยาที่ตกลงมา

กระดาษสีขาวที่ตกไปที่พื้น

ยาสลบช้างอย่างแรงแค่เพียงนิดก็สามารถล้มช้างได้ถึง 10 ตัว

แต่ท่านเล่นเทซะหมดซอง

“อิอิอิ ขอให้โชคดีนะลูกรัก”

คนเป็นพ่อคนซุปบนเตาให้ยาละลาย ความคิดโฉด ๆที่จะดีดลูกชายตัวดีทั้งสองออกจากบ้านแล่นเข้ามาในหัว เพื่อแผนการอันยิ่งใหญ่

“เกรเรียจ๋าเราจะได้ไปฮันนีมูนรอบที่ 136 กันแล้วนะจ๊ะ!!!!”

 

-*-*-*-*-*-**-*-*-*-*-*-*-**-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

ตื่นขึ้นมาแล้วก็พบว่าตัวเองอยู่ในรถม้าซะแล้ว ไม่น่าประมาทท่านพ่อเลยเชียว

ยาสลบ  โดนไปเต็ม ๆ

มองไปอีกด้านพี่ชายที่อยู่ในโหมดโลกแห่งความแค้น  นั่งเงียบไม่สุงสิงกับใครแต่ดวงตาคู่นิลสวยหลังกรอบแว่นขุ่นขวาง  คาดว่าคงโดนดีเช่นเดียวกัน

มีลเอามือเข้าไปในกระเป๋าประจำตัว  ตุ๊กตาขนาดจิ๋วที่ถูกล้วงขึ้นมา  พร้อมเสียงหัวเราะในลำคอเบา ๆ ทำเอาตาสีฟ้ากระตุกนิด ๆ อย่างคนมีลาง เข็มเงินถูกล้วงออกมาก่อนจะจิ้มรัว ๆ ไปยังตุ๊กตาสาปแช่ง

โดนนักอาคมชั้นยอดอย่างท่านพี่สาปเข้าไปไม่ตายก็คางเหลืองล่ะนะ

...ขอให้ไปสู่สุคตินะพ่อ.....

แล้วความสนใจก็ถูกดึงไปยังอีกร่างในรถม้า  ร่างสูงในชุดสีดำสนิดเขี้ยวที่โผล่พ้นมุมปากบ่งบอกถึงเผ่าพันธุ์ได้เป็นอย่างดี  ดวงหน้าเรียวติดจะสวยมากกว่าหล่อผมสีน้ำตาลเข้มยาวถึงกลางหลัง ตาสีอำพันฉายประกายความไม่เป็นมิตรออกมาเต็มพิกัด  

"ยอมรับไม่ได้" เอนาเดลเงยหน้าขึ้น เมื่อได้ยินเสียงของร่างตรงหน้า

"ชั้นยอมรับไม่ได้เด็ดขาด ที่น้องชายของชั้นจะต้องมาเป็นเจ้าบ่าวของเจ้าเด็กหน้าตาไม่เข้าขั้น"
 



....โอ้ !? สวรรค์ลูกขอยืนยันได้  ว่าลูกไม่เคยตอบรับการมัดมือชกครั้งนี้.....

 

และอีกอย่างหน้าตาไม่เข้าขั้น!!! เค้ายอมรับไม่ได้เด็ดขาด ตัวเค้าที่ไม่ว่าจะเดินไปทางไหนก็มีแต่สาว ๆ ส่งสายตาให้ มองยังไงว่าไม่เข้าขั้นไปตัดแว่นได้แล้วไป๊ หรือถ้าอยากได้เร็ว ๆไปยืมแว่นจากพี่มีลมาใส่แล้วถ่างตาดูให้ดี ๆซะ

"พูดให้มันดีดี หน่อยสิ ชั้นก็อยากรู้เหมือนกันว่าใครกันแน่ที่ยื่นข้อเสนอมาแบบนั้น"พยายามให้น้ำเสียงนิ่งสุดฤทธิ์  เมื่ออีกฝ่ายแสดงอาการไม่ชอบขี้หน้าขนาดหนัก  ก็ไม่สมควรที่จะทำให้ตัวเองดูตกเป็นเบี้ยล่าง

อีกฝ่ายเหยียดยิ้มเย็น 

"จะใครก็แล้วแต่  แต่ถ้านายลองแตะลูซิสดูสิ นายจะได้เห็นนรกที่แท้จริง"เสียงเหี้ยมพร้อมกับกลิ่นอายการฆ่าที่พวยพุ่งขึ้นมา  ร่างของพี่ชายหลุดจากโลกส่วนตัวกระโจนเข้าขวางหน้า

"และถ้านายกล้าแตะน้องชั้น  นายก็ตายเหมือนกัน"ปืนในมือส่องประกาย  ตาสองสีที่สบกันแล้วประกายไฟแล่นแปลบปลาบ

คนต้นเหตุละสายตาจากคู่เดือด  เมื่อรู้สึกตัวว่ารถม้ากำลังลดต่ำลง  ภาพที่ปรากฏอยู่ภายนอกคือปราสาทหลังใหญ่ 

รถม้าลดความเร็วลงจนหยุดนิ่ง แวมไพร์หนุ่มสะบัดหน้าเดินลงจากรถม้า  มีลเก็บปืนเข้าซองชายหนุ่มทั้งสองรีบก้าวออกจากรถม้า

เมดสาว  พ่อบ้าน  ในชุดสีดำเรียงแถวต้อนรับ แต่ที่เห็นเตะตามากที่สุด  กลับเป็นชายแก่ในชุดแดงเถือก

"ยินดีต้อนรับสู่ปราสาทรัตติกาล" เสียงแหบแห้งจากร่างในชุดเด่นกล่าวออกมา

เอนาเดลมองเฉย  สายตากวาดไปทั่วบริเวณรอบ  บรรยากาศที่สงบร่มรื่นเพราะผืนป่าโดยรอบ

ดวงตาสีฟ้าเป็นประกายวูบไหว

ลูซิส แลนทิส

ต้นเหตุที่ทำให้ชั้นต้องมาตกระกำลำบากอย่างนี้

 

แล้วเราจะได้เห็นดีกัน!!!!





---------------