คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : โดนลัก
9.
แสงที่ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาทำให้ร่างบนเตียงเริ่มกระดุกกระดิก
..ปวดหัวชิบ..
มือเรียวขยี้ตาก่อนที่จะรู้สึกหนัก ๆที่ลำตัว
..ผีอำ?...
ตาสีฟ้าหรี่ขึ้นนิดนึงแล้วก็พบกับลูซิสที่นอนทับอยู่ หัวที่เบลอเพราะเพิ่งตื่นแจ่มใสขึ้นมาเป็นลำดับ
สมองสั่งการเท้าก็ยันวูบ
โครม
...นั่นไง....
ภาพร่างบางที่ลงไปกองกับพื้นมือลูบศรีษะข้างที่โหม่งลงกับขอบเตียง ทำให้เอนาเดลแสยะยิ้ม
...สุขใจจริงโว้ย...
----------------------------
"ใจร้ายที่สุดเลยเอนาเดล" เสียงง้องแง้งที่น่ารำคาญในความรู้สึกของเอานาเดลทำให้ต้องหยุดมือจากการถอดปืนเล่น
"เค้าแค่นอนด้วย เพราะกลัวว่าที่รักจะเกิดเจ็บแผลขึ้นมาแล้วทำอะไรไม่สะดวก เค้าจะได้ช่วยดูแลไง" น้ำเสียงพร้อมท่าทางสะดีดสะดิ้งที่น่าเตะ แต่เห็นแก่ว่าเจ้าตัวมีน้ำใจช่วยดูแลก็ทำให้ระงับอารมณ์ลงไปนิดนึง
"ใครจะไปรู้ มีอะไรหนัก ๆมาทับชั้นก็นึกว่าผีอำ ดีนะที่ชั้นไม่หยิบปืนใต้หมอนมายิงเข้าให้ อีกอย่างใครเป็นที่รักของนายกันหา!"
ลูซิสมองหน้าคนพูด
...ทำจริงแน่......
พร้อมกับข้อที่จดจำในใจ
..ต้องจู่โจมโดยที่ไม่ทันตั้งตัว จะได้หยิบปืนไม่ได้...
ความคิดที่ต้องหยุดชะงักลง ร่างที่นั่งอยู่บนเตียงแกะผ้าพันแผลออกคำห้ามยังไม่ทันหลุดจากปาก ก็มีอันต้องหลบวูบไปในทันที
เอนาเดลมองส่งร่างที่วิ่งหัวซุนออกจากห้องไปอย่างงงๆ มือที่ถอดเสื้อเผยผิวขาวเนียนออกค้างอยู่
....อะไรหว่า?....
---------
อีกด้านหนึ่ง
คนผมชมพูวิ่งพรวดมายังศาลากลางสวนโลเรนที่นั่งจิบชาอยู่ สายตาจับจ้องน้องชายที่ยืนเกาะเสาหอบแฮ่กอยู่
"พี่" น้ำเสียงสั่นเครือ ใบหน้าหวานเหยเกเล็กน้อยดวงตาคล้ายจะมีละอองน้ำหล่อรื้น
"เป็นอะไรลูซิส ใครมาทำอะไรน้องบอกพี่ พี่จะไปจัดการให้เอง"
"น่ารัก"
"หา" คำพูดที่เรียกสีหน้าสงสัย
"เอนาเดลน่ารักที่สุดเลยจะทนไม่ไหวแล้วนะพี่ โฮ" ว่าแล้วพ่อหนุ่มแวมไพร์ก็ปล่อยโฮกับอ้อมอกของพี่ชายที่ได้แต่ช็อกค้าง
....น้องชั้น ไปซะแล้ว....
------------
"สบายจัง"
ร่างที่ลงไปแหวกว่ายอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ในห้อง เรือนผมสีทองเปียกลู่แนบศรีษะ ใบหน้าแดงขึ้นเพราะความร้อน
ตาฟ้ามองสำรวจไปทั่วกาย
....หายสนิท....
แผลต่าง ๆที่เกิดขึ้นหายวับ ผิวขาวไม่มีรอยขีดข่วน
...พอจะรู้ว่าตัวเองประหลาด....
...ไม่ว่าจะบาดเจ็บหนักแค่ไหนพอผ่านวันจันทร์เต็มดวงมาต้องหายสนิท แต่ว่า...
มือเรียวลูบไปยังต้นคอด้านหลัง รอยสัมผัสที่นูนขึ้นมาตรารูปดอกกุหลาบ
...แผลนี่ได้มาตั้งแต่อายุ 11 ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปแค่ไหนก็ไม่เคยหาย และที่สำคัญไปได้มาจากไหนก็ไม่รู้...
ว่าแล้วก็ให้มึนกับกลิ่นดอกไม้ที่ลอยอยู่ในอ่างดวงตาคู่พร่ามัวลง ก่อนที่สติจะวูบไปก็เห็บภาพชายร่างสูงหูกับหางที่บ่งบอก
เผ่าพันธุ์ชัดเจน
"มนุษย์หมาป่า"
เสียงแผ่วไปพร้อมกับความมืดที่มาเยือน
------------------------------------------
เหอ ๆ ไปซะแล้วลูซิส หนูเอลหัดถอดเสื้อหลังฉากหน่อยดิ
ไม่งั้นเจอจับกดไม่รุด้วยนะ 55555555+
เนื้อเรื่องเริ่มเข้าพล็อตซะทีหลังจากออกทะเลไปไกล
ว่าแต่ว่าขอความเห็นของท่านผู้อ่านหน่อยเถอะค่ะว่านิยายเรื่องนี้เป็นยังไง
และก็ขอบคุณที่ติดตามค่ะ ^0^
-------------
ความคิดเห็น