คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ๛ความลับ๛
หลังจากที่ฉันเจอะกะเหตุการณ์อันแสนบัดซบที่ถูกชายอันเป็นที่รักบอกว่าเป็นลูกหมา ณ สถานที่ที่เรียกว่าโรงเรียน ฉันไม่เข้าใจเลยว่า ฉันไปเป็นลูกหมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันไม่เห็นจำได้เลยว่ามีเจ้านายพาฉันจูงไปเดินเล่นที่สวนหาข้างหาน้ำหาเห็บให้ฉันก็ไม่มี แล้วนายมาว่าฉันได้ไง ห๋า~ เจ้าบ้าบองจิน ไอบัดซบ ถ้าไม่เห็นว่าเป็นนายบวกกะฉันไม่มีพรรคพวกนะ นายได้เละเป็นโจ๊กแน่
ฉันได้แต่บ่นพึมพำอยู่คนเดียวในห้องนอนที่แสนจะน่ารักคิขุอาโนเนะที่บ้านอันเป็นที่รักของฉัน
"ยองอึน" แม่ที่รักเรียกขานชื่อลูกสาวผู้เลอโฉม
"ค่ะ แม่"
"เดี๋ยวแม่กะพ่อจะออกไปทานข้าวกะครอบครัวของลีจิน นะจ้ะ"
"ค่ะ"
"ลูกจะไปด้วยมั้ย?"
ถ้าหากว่าวันนี้ เจ้าบ้าบองจินนั่นไม่ว่านู๋เป็นลูกหมานู๋ก็คงจะรีบระริกระรี้ตามคุณแม่ไปอย่างแน่นอน
"ไม่ละค่ะ"
"อ้าว!! ลีจินก็ไปด้วยนะลูก"
-_-* ก็เพราะมีเจ้าบ้านั่นไปด้วยนะแหละ นู๋ถึงไม่อยากไปไง
"งั้นแม่กะพ่อไปก่อนนะลูก"
แล้วคุณแม่และคุณพ่อที่เลิฟของฉันก็ขับรถออกไปกะครอบครัวเจ้าบ้าบองจินเพื่อไปหาที่สร้างสรรค์กันโดยอ้างว่าไปทานข้าวเย็นนั่นเอง
ในขณะที่ฉันนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียงนุ่มๆอยู่นั่นเอง ก็เกิดเสียงบางอย่างขึ้น
ก๊อกๆๆๆ!!
ใครมาเคาะประตูกระจกที่ระเบียงห้องฉันเนี่ย เอ๊ะ..รึว่าจะเป็นแมว หึหึ ดีเลยฉันจะได้จับมันมาซ้อมติต่างเป็นเจ้าบองจินละกัน 555+
แล้วฉันก็เดินไปที่ประตูกระจกบานใหย่ที่ระเบียงหน้าห้องของฉัน แล้วพอฉันเปิดประตูออกมาฉันก็เห็นร่างที่สูงใหญ่ร่างนึง
"บอง..บองจิน!!!" ฉันร้องเสียงดังขึ้นด้วยความตกใจ
บองจินรีบเอามือของเขามาปิดปากฉันไว้
"จะร้องทำไมยัยเซ่อ"
เอ้า..ก็ใครบอกให้นายปีนมาที่ระเบียงหน้าห้องฉันละยะ
แล้วบองจินก็คลายมือของเขาออกจากริมฝีปากของฉัน
"แล้วนายมานี่ทำไม" ฉันพูดด้วยอารมณ์ที่หงุดหงินสุดๆเมื่อคิดถึงเรื่องวันนี้
"ฉันขอโทษ ที่ว่าเธอเป็นลูกหมา"
"แล้วทำไมตอนพูดไม่คิดละ"
"ก็แล้วจะให้ฉันพูดว่าไงละ ว่าเธอเป็นอะไรกะฉันเนี่ยนะ"
"นายก็พูดไปสิว่าเราเป็นอะไรกัน"
"ก็แล้วจะให้พูดไงละ ยัยเบื๊อก"
"แล้วทำไมต้องเรียกฉันว่ายัยเบื๊อกด้วยหล่ะ TOT"
นี่ฉันไม่ชอบให้ใครมาเรียกฉันอย่างนี้นะ
"ก็เธอมันเบื๊อกมันเซ่อ จริงๆนิ"
"แล้วสรุปนายมาที่นี่เพื่อมาขอโทษฉันรึด่าฉันกันแน่ยะ"
"...." แล้วบองจินก็เงียบ พร้อมกะทำสีหน้าที่บ่งบองว่าผิดไปแล้ว
"ถ้าไม่มีไรก็ออกไปได้แล้ว ฉันจะนอน"
ฉันไม่น่าหลงผิดคิดว่าเจ้าบ้านี่จะเหมือนบองจินที่เลิฟของฉันเมื่อ 10 ปีก่อนเลย เพราะเจ้าบ้านี่มันเฮงซวยชิบหาย ดีแต่หน้าหล่อบรรลัย
"งั้น..เธอช่วยเก็บเรื่องของเราเป็นความลับได้มั้ย?"
ความลับ? ไอบ้านี่มันเป็นไรของมันกันแน่ฟร่ะเนี่ย
"นายจะให้ฉันเก็บความลับอะไรอีก ฉันไม่รู้จักใครสักคน ฉันพึ่งจะกลับมาจากอังกฤษ นี่ในหัวนายมันมีไรมั่งเนี่ย"
ฉันเอานิ้มจิ้มที่หน้าผากเขา แต่รู้สึกว่าเขาจะโกระนิดๆดูจากสีหน้าที่เปลี่ยนไป
"ฉันไม่ใช่ฉันเมื่อ 10 ปีที่แล้วที่เธอจะได้ตามโอ๋อย่างเมื่อก่อน ฉันโตแล้วฉันเป็นเด็กผู้ชาย ส่วนเธอเป็นผู้หญิง เข้าใจมั่งมั้ยยัยเบื๊อก"
"ไม่เข้าใจ แล้วจะทำไม"
ก็ฉันไม่เข้าใจจริงๆนิ ก็เจ้าบ้าบองจินที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉันคนนี้กำลังทำหน้าตาน่ากลัวใส่ฉัน ซึ่งเขาไม่เคยที่จะทำกะฉันเลยเมื่อ 10ปีก่อน
"จะยังไงก็แล้วแต่ เธอห้ามบอกใครเด็ดขาดว่าเรา2คนเป็นคู่หมั้นกัน ถ้าหากว่าเธออยากจะใช้ชีวิตอย่างสงบสุขก็อย่าพูดเด็ดขาด"
สงสัยเจ้าบ้านี่จะเพี้ยนเขาลืมไปแล้วรึไงว่าฉันนะ ระดับไหน พวกขาโจ๋ที่อังกฤษนะฉันปราบมาหมดแล้ว กะอีแค่เด็กมัธยมมันจะสักแค่ไหนเชียว
"ฉันรู้ว่าเธอนะเก่ง แต่ที่นี่เธอไม่มีพรรคพวก ที่นี่โซลไม่ใช่อังกฤษที่เธอจะได้ยกพวกไปต่อยกะชาวบ้าน"
เขาพูดพร้อมกับเอามือขวากุมที่ขมับ ยังกะว่าฉันทำให้เขาต้องปวดเฮดมากมายยังงั้นแหละ
"งั้นนายก็บอกให้เจ้าพวกนั้นอย่ามายุ่งกะฉันสิ"
"ได้"
"ก็แค่เนี้ย"
"-_-*"
"อะไรอีกละ TOT"
"แล้วก็นะ ถ้าเธอมีเรื่องก็ไปหาซองฮีนะ เจ้านั่นช่วยเธอได้"
"แล้วทำไมฉันต้องไปหาซองฮี นายช่วยฉันไม่ได้หรอ?"
"ได้..แต่ฉันขี้เกียจไปช่วย"
ไอเฮงซวย!! พูดงี้ออกมาได้ไงเนี่ย ฉันนะว่าที่เมียนายในอนาคตเชียวนะ
"โอเค..ตามนี้นะ อย่าซ่าให้มากนักนะ ยองอึน ฉันไปละ"
"อืม -_-"
"เกือบลืม"
แล้วเขาก็เดินไปที่โต๊ะอ่านหนังสือของฉัน พร้อมกับหยิบมือถือของฉันขึ้นมาแล้วก็กดอะไรก็ไม่รู้อยุ่ประมาณ 2 นาทีก่อนที่จะยื่นมือถือมาให้ฉัน
"นี่เบอร์ของฉันนะ ถ้าเธอมีไรก็โทรมาได้ทุกเมื่อ"
"อืม"
"ฉันไปละ"
ก็ไปซะทีเดะ ฉันชักง่วงเต้มทีกะการที่ต้องมายืนฟังนายพูดเนี่ย
แล้วเขาก็กระโดดข้ามจากระเบียงห้องฉันไปที่ห้องของเขาซึ่งอยุ่อีกฟากหนึ่ง ซึ่งดูเหมือนจะง่ายมากสำหรับเขา แต่สำหรับฉันอาจจะเป็นเรื่องยากถ้าหากจะกระโดดข้ามไปแบบนั้นมั่ง -_-^
แล้วฉันก็ปิดประตูหน้าระเบียงแล้วเดินมาที่โต๊ะอ่านหนังสือแล้วดึงลิ้นชักออกมา หยิบกรอบรูปที่ถ่ายคู่กะบองจินเมื่อสมัยเด็กพร้อมกับสร้อยที่เขาให้ฉันในวันนั้น
"นายเปลี่ยนไปมากขนาดนี้เลยหรอ ถ้าหากเป็นอย่างนั้นคำสัญญานั่น นายก้คงลืมไปแล้วสินะ" แล้วฉันก็ล้มตัวนอนลงพร้อมกับสร้อยที่ยังคงกำไว้ในมือ
ความคิดเห็น