ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ๛ยัยมัดแกละVSยองอึน๛
หลังจากที่ฉันทำหื่นกะบองจินที่เลิฟเมื่อเช้านี้ ฉันก็ต้องรีบอาบน้ำแต่งตัวทานข้าวเพื่อเตรียมพร้อมจะออกรบกะโรงเรียนใหม่วันแรกวันนี้
"ยองอึน เสร็จรึยังลูก"
"เสร็จแร้วค่ะ"
"ลีจินรออยู่ที่หน้าบ้านแน่ะลูก"
ฉันรีบเดินออกมาหาบองจินที่รักที่ยืนรอฉันในชุดเครื่องแบบนักเรียนที่แสนจะเท่นั้น แค่เห็นเขาฉันก็ใจละลายแร้ว คนอะไรก็ไม่รู้หล่อบรรลัยชิบหายเลย
"บองจิน รอนานยัง?"
"อืม - -* " ด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยสุดๆ
งะ ทำไมตอบอืมละย่ะ ตอบที่มันดูดีกว่านี้ไม่ได้รึไง เช่น ไม่หรอก อะไรประมาณนี้
"ไปกันได้แล้ว ยัยเซ่อ"
แล้วเขาก็เดินนำหน้าฉันไป แต่ไม่ว่าจะยังไงเขาก็ดูเท่อยู่ดี คิก
+++++++++++++++++++++++
ณ โรงเรียน
"แชยองอึน"
"ค่ะ"
"เธอคงรู้แล้วสินะ ว่าครูเป็นครูที่ปรึกษาห้องที่เธออยู่"
"ค่ะ"
"เอาละ ครูชื่อ ปาร์ค ซองฮี นะ"
"..."
"ถ้าเธอไม่เข้าใจอะไรก็ถามครูได้นะ"
"ค่ะ"
"ตามครุมานะ ครูจะพาเธอไปที่ห้องเรียน"
ผู้ชายคนนี้ก็คือครูที่ปรึกษาห้องเรียนของฉัน ซึ่งก็คือ 5/A ถ้าจะให้ฉันบรรยายถึงรูปร่างอาจารย์คนนี้ก็ถือว่าหน้าตาดี ที่จริงน่ารักมั่กมายเลย ดูๆแล้วอายุก็น่าจะประมาณ 24-25 ปีนะน่ะ แล้วดูจากปฎิกิริยาที่พวกนักเรียนหญิงแสดงออกมา ฉันว่าอาจารย์ปาร์คคนนี้ต้องป๊อปมากในหมู่สาวๆแน่ๆเลย =0=
"เอาละ นี่คือห้องเรียนของเธอนะ แชยองอึน"
"ค่ะ" ฉันก็คงไม่โง่ถึงขนาดจะไม่รู้ว่าห้องที่อาจารย์พามาเป็นห้องเก็บของหรอกมั้งค่ะ
แล้วอาจารย์ปาร์คก็เดินเข้าไปในห้องเรียนโดยมีฉันเดินตามต้อยๆอย่างเชื่องๆ
"สวัสดีทุกคน" อาจารย์ปาร์คยกมือทักทายกะเด็กๆในห้อง
"ดีๆ ซองฮี" เฮ้ย เจ้าพวกนี่นิเรียกอาจารยืว่าซองฮีได้ไง
"วันนี้มีเด็กใหม่มาด้วยนะ ชื่อแชยองอึน"
ทันทีที่อาจารย์ปาร์คพูดเสร็จก้มีเด็กผู้หญิงมัดแกละคนนึงเดินเข้ามาหาฉัน
"ยัยเบื๊อกนี่หรอ แชยองอึน ที่ว่าน่ะ"
ยัยบ้านิเรียกฉันว่ายัยเบื๊อกได้ไงย่ะ ไม่เคยมีใครสั่งสอนเธอรึไงว่าห้ามพูดคำหยาบกะคนแปลกหน้านะ -_-^
"เธอเป็นไรกะลีจิน หรอแชยองอึน"
ยัยมัดแกละพูดขึ้นพร้อมกับมองหน้าฉันอย่างละเอียดถี่ถ้วน สงสัยยัยนี่คงจะไม่เคยเห้นคนสวยละมั้ง ไม่เป้นไรฉันจะให้เธอมองหน้าคนสวยอย่างฉันให้เป็นบุญตา แต่จะว่าไปยัยมัดแกละคนนี้ก็น่ารักดีน่ะนะ แต่ไม่ได้เศษเสี้ยวของฉันหรอก 555+
"นี่!! ฉันถามทำไมไม่ตอบ ว่าเธอเป็นไรกะลีจิน"
ยัยนี่พูดเสียงดังขึ้น พร้องทำตาโตยังกะยักษ์ใส่ฉัน
"ลีจินที่ว่า ใช่ ชางลีจิน รึป่าวละ -_-a"
"เออ อย่าทำเป็นโง่"
ยัยบ้านิ คิดว่าหล่อนเป้นใครกันแน่ยะ ถึงได้กล้ามาพูดแบบนี้กะฉัน
"ฉันจะเป็นอะไรกะเขามันก็เรื่องของฉัน"
"ยัยเบื๊อก แกกล้าพูดกะฉันอย่างนี้หรอ แกรู้มั้ยว่าฉันเป็น..."
ก่อนที่ยัยนั่นจะพูดจบก็มีผู้ชายคนนึงเดินเข้ามาที่ห้องเรียนพร้อมกับเตีโต๊ะที่อยู่ตรงหน้าทางเข้า
โครม!!!
"มีเรื่องอะไรกันยังงั้นหรอ เฮเคียว"
เขาคนนั้นก็คือ บองจิน ของฉันนะเอง หุหุ
ทุกคนในห้องเรียนต่างเงียบราวกับว่าเจอะกะอะไรที่น่าเกลียดน่ากลัวยังไงยังงั้น
"ฉันถามว่ามีไรกันยังไงละ!!" บองจินพูดเสียงดังขึ้นแต่ที่จริงน่าจะเรียกว่าตะคอก
"ไม่มีอะไรหรอกน่า ลีจิน" ครูปาร์คพูดขึ้นพร้อมใบหน้ายิ้มๆ
"แล้วไอที่ฉันเห็นเมื่อกี้นี้มันคืออะไร ซองฮี"
"ก็อย่างที่นายเห็น สาวๆเขาคุยกัน"
ดูเหมือนว่าบองจินที่ฉันรู้จักเมื่อ 10 ปีที่แล้ว จะโหดขึ้นกว่าเดิมเยอะ
"บองจิน" ฉันมีคำถามที่อยากจะถามเขามากๆเลย
"อืม..ว่าไง" เขาหันหน้ามามองฉัน
"ทำไมนายถึงเรียกครูปาร์คว่าซองฮีละ TOT"
"-_-^"
"คิก" ครูปาร์คหัวเราะด้วยท่าทางที่เหมือนกับว่าไอที่ฉันถามมันตลกมาก
"เธออยากรู้มากเลยหรอ ยองอึน"
"(- -)( _ _ )(- -)" ฉันพยักหน้าตอบรับก็ฉันอยากรู้จริงๆนี่นา
"ก็เพราะเจ้าบ้านั่นมันเหมือนครูซะที่ไหนละ"
บองจินพูดขึ้นพร้อมกับหันหน้าไปยิ้มหัวเราะให้อาจารย์ปาร์ค
"ลีจิน พูดงี้เดี๋ยวฉันก็ตัดคะแนนซะเลยนิ"
"555+ นายไม่กล้าหรอกซองฮี"
ในขณะที่บองจินและครูปาร์คหัวเราะ ก็ดูเหมือนว่าบรรยากาศในห้องเรียนเริ่มครื้นเคร้งขึ้น แต่ก็ต้องหยุดอีกครั้ง
"งั้นฉันเรียกครูปาร์คว่าซองฮีได้มะ"
"ได้สิ" ซองฮีตอบ
"ดี แล้วยัยขี้เหร่มัดแกละนี่เป้นใคร"
ฉันหันไปมองหน้ายัยมัดแกละ ที่ตะกี้ยังทำเก่งกะฉันอยู่เลย
"เธอว่าใครขี้เหร่ ยัยเบื๊อก"
"เธอไง ยัยโง่ฉันว่าฉันพูดรู้เรื่องแล้วนะ แค่นี้ยังไม่เก็ทอีกหรอยัยขี้เหร่"
แล้วยัยนั่นก็วิ่งไปเกาะแขนบองจินที่เลิฟของฉัน ยัยนี่นิขนาดฉัน ฉันยังไม่เคยเข้าไปเกาะเลยนะนั่น แล้วหล่อนเป็นใครถึงได้หน้าหนาหน้าด้านอย่างนี้
"ลีจิน ยัยเบื๊อกนั่นเป็นไรกะเธอ" พร้อมกะชี้นิ้วมาที่ฉัน
ฉันละอยากจับยัยขี้เหร่นั่นมาตบซักฉาดซะจริงๆ
"ลูกหมา" เขาตอบขึ้นด้วยเสียงที่เรียบ
แล้วทุกคนที่อยู่ในห้องก็หัวเราะขึ้น นี่นายว่าฉันเป็นลูกหมายังงั้นหรอ ฉันจำไม่เห็นจะได้เลยว่านายเคยเลี้ยงฉันไว้อะ
"เอาละ พอๆได้แล้วทุกคนปิดการรับน้องไว้ที่ตรงนี้"
ซองฮีพูดขึ้นพร้อมกับแสดงท่าทางที่บ่งบอกว่ากลับไปนั่งที่ได้
"ยองอึน เธอไปนั่งที่โต๊ะว่างมุมห้องนั่นนะ"
"ค่ะ"
ให้ตายสิ ตอนนี้ฉันทำอะไรไม่ได้เลย ฉันคิดถึงเพื่อนๆที่อังกฤษ ยัยเพื่อนเลิฟถ้าหากมีพวกเธออยู่ข้างๆฉันละก็ วันนี้ยัยมัดแกละนั่นได้เสียโฉมแน่ แล้วก็นะเจ้าบ้าบองจินนั่นทำไมต้องว่าฉันเป็นลูกหมาด้วย ฉันชักจะไม่ปลื้มซะแล้ว
ทำไมโรงเรียนนี้มันถึงได้บรรลัยบัดซบยังงี้วะ โว้ยยยยยยยยย!!!
ฉันได้แต่อุทานในใจกับสิ่งที่ฉันได้เจอที่นี่
"ยองอึน เสร็จรึยังลูก"
"เสร็จแร้วค่ะ"
"ลีจินรออยู่ที่หน้าบ้านแน่ะลูก"
ฉันรีบเดินออกมาหาบองจินที่รักที่ยืนรอฉันในชุดเครื่องแบบนักเรียนที่แสนจะเท่นั้น แค่เห็นเขาฉันก็ใจละลายแร้ว คนอะไรก็ไม่รู้หล่อบรรลัยชิบหายเลย
"บองจิน รอนานยัง?"
"อืม - -* " ด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยสุดๆ
งะ ทำไมตอบอืมละย่ะ ตอบที่มันดูดีกว่านี้ไม่ได้รึไง เช่น ไม่หรอก อะไรประมาณนี้
"ไปกันได้แล้ว ยัยเซ่อ"
แล้วเขาก็เดินนำหน้าฉันไป แต่ไม่ว่าจะยังไงเขาก็ดูเท่อยู่ดี คิก
+++++++++++++++++++++++
ณ โรงเรียน
"แชยองอึน"
"ค่ะ"
"เธอคงรู้แล้วสินะ ว่าครูเป็นครูที่ปรึกษาห้องที่เธออยู่"
"ค่ะ"
"เอาละ ครูชื่อ ปาร์ค ซองฮี นะ"
"..."
"ถ้าเธอไม่เข้าใจอะไรก็ถามครูได้นะ"
"ค่ะ"
"ตามครุมานะ ครูจะพาเธอไปที่ห้องเรียน"
ผู้ชายคนนี้ก็คือครูที่ปรึกษาห้องเรียนของฉัน ซึ่งก็คือ 5/A ถ้าจะให้ฉันบรรยายถึงรูปร่างอาจารย์คนนี้ก็ถือว่าหน้าตาดี ที่จริงน่ารักมั่กมายเลย ดูๆแล้วอายุก็น่าจะประมาณ 24-25 ปีนะน่ะ แล้วดูจากปฎิกิริยาที่พวกนักเรียนหญิงแสดงออกมา ฉันว่าอาจารย์ปาร์คคนนี้ต้องป๊อปมากในหมู่สาวๆแน่ๆเลย =0=
"เอาละ นี่คือห้องเรียนของเธอนะ แชยองอึน"
"ค่ะ" ฉันก็คงไม่โง่ถึงขนาดจะไม่รู้ว่าห้องที่อาจารย์พามาเป็นห้องเก็บของหรอกมั้งค่ะ
แล้วอาจารย์ปาร์คก็เดินเข้าไปในห้องเรียนโดยมีฉันเดินตามต้อยๆอย่างเชื่องๆ
"สวัสดีทุกคน" อาจารย์ปาร์คยกมือทักทายกะเด็กๆในห้อง
"ดีๆ ซองฮี" เฮ้ย เจ้าพวกนี่นิเรียกอาจารยืว่าซองฮีได้ไง
"วันนี้มีเด็กใหม่มาด้วยนะ ชื่อแชยองอึน"
ทันทีที่อาจารย์ปาร์คพูดเสร็จก้มีเด็กผู้หญิงมัดแกละคนนึงเดินเข้ามาหาฉัน
"ยัยเบื๊อกนี่หรอ แชยองอึน ที่ว่าน่ะ"
ยัยบ้านิเรียกฉันว่ายัยเบื๊อกได้ไงย่ะ ไม่เคยมีใครสั่งสอนเธอรึไงว่าห้ามพูดคำหยาบกะคนแปลกหน้านะ -_-^
"เธอเป็นไรกะลีจิน หรอแชยองอึน"
ยัยมัดแกละพูดขึ้นพร้อมกับมองหน้าฉันอย่างละเอียดถี่ถ้วน สงสัยยัยนี่คงจะไม่เคยเห้นคนสวยละมั้ง ไม่เป้นไรฉันจะให้เธอมองหน้าคนสวยอย่างฉันให้เป็นบุญตา แต่จะว่าไปยัยมัดแกละคนนี้ก็น่ารักดีน่ะนะ แต่ไม่ได้เศษเสี้ยวของฉันหรอก 555+
"นี่!! ฉันถามทำไมไม่ตอบ ว่าเธอเป็นไรกะลีจิน"
ยัยนี่พูดเสียงดังขึ้น พร้องทำตาโตยังกะยักษ์ใส่ฉัน
"ลีจินที่ว่า ใช่ ชางลีจิน รึป่าวละ -_-a"
"เออ อย่าทำเป็นโง่"
ยัยบ้านิ คิดว่าหล่อนเป้นใครกันแน่ยะ ถึงได้กล้ามาพูดแบบนี้กะฉัน
"ฉันจะเป็นอะไรกะเขามันก็เรื่องของฉัน"
"ยัยเบื๊อก แกกล้าพูดกะฉันอย่างนี้หรอ แกรู้มั้ยว่าฉันเป็น..."
ก่อนที่ยัยนั่นจะพูดจบก็มีผู้ชายคนนึงเดินเข้ามาที่ห้องเรียนพร้อมกับเตีโต๊ะที่อยู่ตรงหน้าทางเข้า
โครม!!!
"มีเรื่องอะไรกันยังงั้นหรอ เฮเคียว"
เขาคนนั้นก็คือ บองจิน ของฉันนะเอง หุหุ
ทุกคนในห้องเรียนต่างเงียบราวกับว่าเจอะกะอะไรที่น่าเกลียดน่ากลัวยังไงยังงั้น
"ฉันถามว่ามีไรกันยังไงละ!!" บองจินพูดเสียงดังขึ้นแต่ที่จริงน่าจะเรียกว่าตะคอก
"ไม่มีอะไรหรอกน่า ลีจิน" ครูปาร์คพูดขึ้นพร้อมใบหน้ายิ้มๆ
"แล้วไอที่ฉันเห็นเมื่อกี้นี้มันคืออะไร ซองฮี"
"ก็อย่างที่นายเห็น สาวๆเขาคุยกัน"
ดูเหมือนว่าบองจินที่ฉันรู้จักเมื่อ 10 ปีที่แล้ว จะโหดขึ้นกว่าเดิมเยอะ
"บองจิน" ฉันมีคำถามที่อยากจะถามเขามากๆเลย
"อืม..ว่าไง" เขาหันหน้ามามองฉัน
"ทำไมนายถึงเรียกครูปาร์คว่าซองฮีละ TOT"
"-_-^"
"คิก" ครูปาร์คหัวเราะด้วยท่าทางที่เหมือนกับว่าไอที่ฉันถามมันตลกมาก
"เธออยากรู้มากเลยหรอ ยองอึน"
"(- -)( _ _ )(- -)" ฉันพยักหน้าตอบรับก็ฉันอยากรู้จริงๆนี่นา
"ก็เพราะเจ้าบ้านั่นมันเหมือนครูซะที่ไหนละ"
บองจินพูดขึ้นพร้อมกับหันหน้าไปยิ้มหัวเราะให้อาจารย์ปาร์ค
"ลีจิน พูดงี้เดี๋ยวฉันก็ตัดคะแนนซะเลยนิ"
"555+ นายไม่กล้าหรอกซองฮี"
ในขณะที่บองจินและครูปาร์คหัวเราะ ก็ดูเหมือนว่าบรรยากาศในห้องเรียนเริ่มครื้นเคร้งขึ้น แต่ก็ต้องหยุดอีกครั้ง
"งั้นฉันเรียกครูปาร์คว่าซองฮีได้มะ"
"ได้สิ" ซองฮีตอบ
"ดี แล้วยัยขี้เหร่มัดแกละนี่เป้นใคร"
ฉันหันไปมองหน้ายัยมัดแกละ ที่ตะกี้ยังทำเก่งกะฉันอยู่เลย
"เธอว่าใครขี้เหร่ ยัยเบื๊อก"
"เธอไง ยัยโง่ฉันว่าฉันพูดรู้เรื่องแล้วนะ แค่นี้ยังไม่เก็ทอีกหรอยัยขี้เหร่"
แล้วยัยนั่นก็วิ่งไปเกาะแขนบองจินที่เลิฟของฉัน ยัยนี่นิขนาดฉัน ฉันยังไม่เคยเข้าไปเกาะเลยนะนั่น แล้วหล่อนเป็นใครถึงได้หน้าหนาหน้าด้านอย่างนี้
"ลีจิน ยัยเบื๊อกนั่นเป็นไรกะเธอ" พร้อมกะชี้นิ้วมาที่ฉัน
ฉันละอยากจับยัยขี้เหร่นั่นมาตบซักฉาดซะจริงๆ
"ลูกหมา" เขาตอบขึ้นด้วยเสียงที่เรียบ
แล้วทุกคนที่อยู่ในห้องก็หัวเราะขึ้น นี่นายว่าฉันเป็นลูกหมายังงั้นหรอ ฉันจำไม่เห็นจะได้เลยว่านายเคยเลี้ยงฉันไว้อะ
"เอาละ พอๆได้แล้วทุกคนปิดการรับน้องไว้ที่ตรงนี้"
ซองฮีพูดขึ้นพร้อมกับแสดงท่าทางที่บ่งบอกว่ากลับไปนั่งที่ได้
"ยองอึน เธอไปนั่งที่โต๊ะว่างมุมห้องนั่นนะ"
"ค่ะ"
ให้ตายสิ ตอนนี้ฉันทำอะไรไม่ได้เลย ฉันคิดถึงเพื่อนๆที่อังกฤษ ยัยเพื่อนเลิฟถ้าหากมีพวกเธออยู่ข้างๆฉันละก็ วันนี้ยัยมัดแกละนั่นได้เสียโฉมแน่ แล้วก็นะเจ้าบ้าบองจินนั่นทำไมต้องว่าฉันเป็นลูกหมาด้วย ฉันชักจะไม่ปลื้มซะแล้ว
ทำไมโรงเรียนนี้มันถึงได้บรรลัยบัดซบยังงี้วะ โว้ยยยยยยยยย!!!
ฉันได้แต่อุทานในใจกับสิ่งที่ฉันได้เจอที่นี่
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น