ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ๛ยัยโรคจิตยองอึน๛
เช้าวันนี้ช่างดุสดใสอะไรอย่างนี้ ผู้ชายคนนั้นเขาคือบองจินจริงๆหรอเนี่ย!! อ๊ากกก ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะหล่อเลิศอลังการงานสร้างอย่างงี้ เสียงก็หล่อคนอะไรก็ไม่รู้ แค่คิดถึงใบหน้าเขาและเสียงที่ทุ้มต่ำนั่น ใจของฉันก้ละลายไปซะแลเว พร้อมกับเสียงหัวใจที่เต้นระรัวไม่เป็นจังหวะเพียงแค่คิดถึงเขา ดูท่าว่าฉันจะหลงรักเขามากขึ้นกว่าเมื่อก่อนด้วยซ้ำ ฉันว่าฉันบ้าเขาทั้งหลงทั้งคลั่งจนจะโงหัวไม่ขึ้นแล้ว *0*
ฉันที่ได้แต่กลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงพร้อมกับใบหน้าที่แดงก่ำเมื่อคิดถึงบองจินอันเป็นที่รัก หลังจากที่ทำความสะอาดแล้วจัดเก็บข้าวของในห้องเรียบร้อยแล้ว
ก๊อก!ก็อก!ก็อก!
ใครมาเคาะประตูเนี่ย ฉันลุกขึ้นจากบนเตียงแล้วลุกขึ้นนั่งแล้วถามว่าใคร
"ใครอ่าค่ะ?"
"อึนยอง ลูกจัดห้องเสร็จรึยัง?"
"เสร็จแล้วค่ะ คุณแม่ เดี๋ยวนู๋เดินไปเปิดประตูให้นะค่ะ"
สงสัยคุณแม่จะมาเช็คว่าเราทำความเสร็จอะยังแน่ๆเลย หุหุ เปิดประตูโชว์เลย นู๋ทำซะเริ่ดเลยค่ะคุณแม่ เอาไว้เผื่อบองจินมาหาโดยเฉพาะ ก๊ากๆๆ
"ไม่ต้องหรอกจ้า แม่แค่จะมาบอกว่าบองจินของลูกมารอลูกแล้วที่ห้องรับแขกจ้ะ"
กรี๊ดดดด!! บองจินมา แย่แล้วทำไมต้องมาตอนนี้ด้วยอ่า แล้วฉันก็วิ่งมาที่หน้ากระจกเพื่อส่องดูสารรูปของตัวเอง กรี๊ดดดดดดด!! นี่ฉันจริงๆหรอ ทำไมหน้าเกลียดอย่างนี้ยังกะหมาตกโคลนไม่มีผิด ก็แหงละห้องที่ไม่ได้ถูกทำความสะอาดมาร่วม 10 ปี มันก็ต้องมีฝุ่นหนาเตอะเป็นนิ้วๆจนเอาไปชั่งกิโลขายก็ยังได้ ว่าแต่จะมีคนรับซื้อปะเนี่ยย - -"
"คุณแม่ค่ะ"
"จ๋า คุณลูกสาว"
"คุณแม่ถ่วงเวลาบองจินให้หน่อยนะค่ะ นู๋ไม่อยากออกไปเจอเขาสภาพแบบนี้โทรมมากมายเลยอ่า T^T"
ฉันพยายามพูดอ้อนวอนคุณแม่อันเป็นที่รักที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องของฉัน แหงละ ฉันในสภาพนี้ดูยังไงก็เหมือนลูกหมาตกโคลนไม่มีผิด
"จ้าๆ เราก็รีบๆจัดการแต่งตัวซะให้เสร็จนะอึนยอง เดี๋ยวแม่จะไปถ่วงลูกเขยให้"
ตอนนี้ฉันพอจะเดาสีหน้าของคุณแม่ได้เลยว่ายิ้มแป้นขนาดไหน เพราะคุณแม่เองก็ชอบบองจินเหมือนกัน หุหุ งะ..นี่ฉันจะมายืนดีใจอยุ่ทำไมเนี่ยย!! แชอึนยองตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เธอจะมาดีใจแล้วนะ เพราะบองจินอันเป็นที่รักกำลังรอเธออยู่
ฉันเข้าไปล้างหน้าแล้วก็จัดการกับผมที่กระเซิงของตัวฉันเองแล้วก็เลือกชุดเดรสที่ดูน่ารักเหมือนลูกคุณหนูไม่มีผิดจะได้เข้ากับอิมเมจเจ้าชายบองจินของฉันไง แหม..ฉันนี่อัจฉริยะจริงๆเลยว่ามะ [[[อัจฉริยะตรงไหนของหล่อนยะยัยบ้า TOT]]]
ฉันยืนส่องกระจกดูสารรูปตัวเองอีกครั้งก่อนเดินออกจากที่ห้องไป ที่จริงฉันก็สวยนะเนี่ยยย!! ^O^ ผมฉันที่ยาวสลวยประเอวสีดำขรับ แล้วนัยน์ตาสีดำที่กลมโตบ๊องแบ๊วขนาดนี้ ใบหน้าที่เรียวยาว ริมฝีปากบางชมพูดูน่ารัก จมูกที่โด่งสวยได้รูป แล้วไหนจะลักยิ้มบนแก้มทั้ง2ข้างของฉันอีกด้วย ก๊ากๆๆ ไม่เสียแรงที่ฉันดูแลเป็นอย่างดีเพื่อบองจินโดยเฉพาะ หลังจากที่มองใบหน้าฉันก็เริ่มมองดูที่หุ่นของตัวเอง อืมม..ฉันว่าหน้าอกฉันเล็กไปนิด แค่ 35 เองง่า เอวฉันก็ 26 สะโพก 37 ก๊ากๆ ด้วยสัดส่วนที่สวย กะส่วนสูง 168 หุหุ ฉันเกิดมาเพื่อบองจิน กรี๊ดดด!!
ในขณะที่ฉันกำลังหลงตัวเองอยู่นั้นเองขาของฉันก็ดันเตะเข้าป๊าปให้กับโต๊ะเครื่องแป้งที่อยู่ตรงหน้า
โครม!!!!!!!!
โอ๊ย แม่งบรรลัยเอ๊ย ขาเรียวๆของฉันเสียหมดเลย ผิวที่ขาวอมชมพูของฉันเปลี่ยนเป็นสีม่วงแทนแร้ว แงๆๆไอโต๊ะบ้าใครบอกให้แกมาตั้งอยุ่ตรงนี้เนี่ยยย!!!! [[[คนที่จัดห้องก็หล่อนไม่ใช่หรอยัยแชอึนยอง -..-]]]
"อึนยองๆ เกิดอะไรขึ้นนะลูกเปิดประตูให้แม่หน่อย"
คุณแม่ที่ได้ยินเสียงก็รีบวิ่งขึ้นมาหาฉันที่ห้อง
"นู๋เตะโต๊ะค่ะคุณแม่ TOT"
ฉันพูดพร้อมเสียงออดอ้อนคุณแม่ เพื่อแสดงว่าฉันไม่ผิดแต่โต๊ะมันผิดเอง!!
"เฮ้อ..ลูกคนนี้ไม่ไหวเลยจริงๆ"
คุณแม่ยืนถอนหายใจให้ฉันที่ซึ่งตอนนี้นั่งลงอยู่กับพื้นเหมือนลูกหมาขาหักไม่มีผิดแล้วสายตาของฉันก็เหลือบมองไปเห็นชายหนุ่มหน้าตาดีหัวแดงแปร็ดสุดเท่
"สงสัยเธอจะไปซื้อของไม่ได้แล้วละ อึนยอง"
บองจินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เรียบแต่มีสเน่ห์ ทำเอาฉันใจละลายย
"เฮ้อ..ดูสิขาบวมเป่งขนาดนี้คงจะไปไม่ได้หรอก"
คุณแม่นั่งลงแล้วจับที่ขาเรียวงามของฉันที่กำลังบวมเป่งอมม่วงอยู่ตอนนี้
"โอ๊ย!!"
ฉันอดที่จะร้องเสียงโอดครวญออกมาไม่ได้ก็มันเจ็บจริงๆนี่นา แงๆๆ จำไว้เลยนะไอโต๊ะบ้า
บองจินก้มตัวลงมานั่งยองๆแล้วมองมาที่ฉัน พร้อมยิ้มที่มุมปากแล้ววางมือลูบที่หัวของฉัน
"ไม่เป็นไรนะยัยเซ่อ"
"......"
"คุณป้าครับเห็นทีคุณป้าจะต้องออกไปซื้อเครื่องแบบ นร.หญิง ของยองอึนกะผมแล้วละครับ"
"งั้นเราไปกันเลยมั้ยจ้ะ ลีจิน"
"ครับ"
"ยองอึน เดี๋ยวแม่มานะลูก"
"ค่ะ คุณแม่"
"แล้วก็อย่าลืมหาไรประคบขาที่บวมนั่นด้วยละ"
แล้วคุณแม่กะบองจินก็เดินออกจากห้องของฉันไป ว้าว~ บองจินลูบหัวฉันด้วยอ่า โอ้ว!!มันเยี่ยมมากจริงๆเลย ตอนนี้หัวใจฉันเต้นแรงยิ่งกว่าเดิมซะอีก อ่า..บองจินเจ้าชายของฉัน กรี๊ดดดดดดดดดดดด!!
ตอนนี้สัญชาตญาณมันบอกกะฉันว่า ฉันยอมโดนรถชนรึตกบรรไดก็ยังได้ถ้าหากว่ามันทำให้บองจินมองฉันแล้วก็ยิ้มที่มุมปากถึงแม้ว่าใบหน้าเขาจะเรียบเฉยดูเย็นชา แต่ฉันชอบบบ โคตรชอบเลย กรี๊ดดด!! ฉันยอมเดะโต๊ะวันละร้อยรอบหากเธอลูบหัวฉัน เป็นลูกหมาของเธอแนก็ยอม!!!!!!
++++++++++++++++++++++++++++++++++
มีใครอ่านมั่งมั้ยเนี่ย
แกร่กๆ ไม่ป้นไรไม่มีคนอ่านก็ไม่เป็นไร
หากใครหลงเข้ามาอ่านก็ช่วยให้คำแนะนำเราด้วยนะค่ะ
เรายื้มไอดีพี่มาเขียนอ่าเพราะเราหาที่สัมครสมาชิกไม่เจอ
ฝากๆด้วยนะคร่า~ อะจุฟๆ
ฉันที่ได้แต่กลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงพร้อมกับใบหน้าที่แดงก่ำเมื่อคิดถึงบองจินอันเป็นที่รัก หลังจากที่ทำความสะอาดแล้วจัดเก็บข้าวของในห้องเรียบร้อยแล้ว
ก๊อก!ก็อก!ก็อก!
ใครมาเคาะประตูเนี่ย ฉันลุกขึ้นจากบนเตียงแล้วลุกขึ้นนั่งแล้วถามว่าใคร
"ใครอ่าค่ะ?"
"อึนยอง ลูกจัดห้องเสร็จรึยัง?"
"เสร็จแล้วค่ะ คุณแม่ เดี๋ยวนู๋เดินไปเปิดประตูให้นะค่ะ"
สงสัยคุณแม่จะมาเช็คว่าเราทำความเสร็จอะยังแน่ๆเลย หุหุ เปิดประตูโชว์เลย นู๋ทำซะเริ่ดเลยค่ะคุณแม่ เอาไว้เผื่อบองจินมาหาโดยเฉพาะ ก๊ากๆๆ
"ไม่ต้องหรอกจ้า แม่แค่จะมาบอกว่าบองจินของลูกมารอลูกแล้วที่ห้องรับแขกจ้ะ"
กรี๊ดดดด!! บองจินมา แย่แล้วทำไมต้องมาตอนนี้ด้วยอ่า แล้วฉันก็วิ่งมาที่หน้ากระจกเพื่อส่องดูสารรูปของตัวเอง กรี๊ดดดดดดด!! นี่ฉันจริงๆหรอ ทำไมหน้าเกลียดอย่างนี้ยังกะหมาตกโคลนไม่มีผิด ก็แหงละห้องที่ไม่ได้ถูกทำความสะอาดมาร่วม 10 ปี มันก็ต้องมีฝุ่นหนาเตอะเป็นนิ้วๆจนเอาไปชั่งกิโลขายก็ยังได้ ว่าแต่จะมีคนรับซื้อปะเนี่ยย - -"
"คุณแม่ค่ะ"
"จ๋า คุณลูกสาว"
"คุณแม่ถ่วงเวลาบองจินให้หน่อยนะค่ะ นู๋ไม่อยากออกไปเจอเขาสภาพแบบนี้โทรมมากมายเลยอ่า T^T"
ฉันพยายามพูดอ้อนวอนคุณแม่อันเป็นที่รักที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องของฉัน แหงละ ฉันในสภาพนี้ดูยังไงก็เหมือนลูกหมาตกโคลนไม่มีผิด
"จ้าๆ เราก็รีบๆจัดการแต่งตัวซะให้เสร็จนะอึนยอง เดี๋ยวแม่จะไปถ่วงลูกเขยให้"
ตอนนี้ฉันพอจะเดาสีหน้าของคุณแม่ได้เลยว่ายิ้มแป้นขนาดไหน เพราะคุณแม่เองก็ชอบบองจินเหมือนกัน หุหุ งะ..นี่ฉันจะมายืนดีใจอยุ่ทำไมเนี่ยย!! แชอึนยองตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เธอจะมาดีใจแล้วนะ เพราะบองจินอันเป็นที่รักกำลังรอเธออยู่
ฉันเข้าไปล้างหน้าแล้วก็จัดการกับผมที่กระเซิงของตัวฉันเองแล้วก็เลือกชุดเดรสที่ดูน่ารักเหมือนลูกคุณหนูไม่มีผิดจะได้เข้ากับอิมเมจเจ้าชายบองจินของฉันไง แหม..ฉันนี่อัจฉริยะจริงๆเลยว่ามะ [[[อัจฉริยะตรงไหนของหล่อนยะยัยบ้า TOT]]]
ฉันยืนส่องกระจกดูสารรูปตัวเองอีกครั้งก่อนเดินออกจากที่ห้องไป ที่จริงฉันก็สวยนะเนี่ยยย!! ^O^ ผมฉันที่ยาวสลวยประเอวสีดำขรับ แล้วนัยน์ตาสีดำที่กลมโตบ๊องแบ๊วขนาดนี้ ใบหน้าที่เรียวยาว ริมฝีปากบางชมพูดูน่ารัก จมูกที่โด่งสวยได้รูป แล้วไหนจะลักยิ้มบนแก้มทั้ง2ข้างของฉันอีกด้วย ก๊ากๆๆ ไม่เสียแรงที่ฉันดูแลเป็นอย่างดีเพื่อบองจินโดยเฉพาะ หลังจากที่มองใบหน้าฉันก็เริ่มมองดูที่หุ่นของตัวเอง อืมม..ฉันว่าหน้าอกฉันเล็กไปนิด แค่ 35 เองง่า เอวฉันก็ 26 สะโพก 37 ก๊ากๆ ด้วยสัดส่วนที่สวย กะส่วนสูง 168 หุหุ ฉันเกิดมาเพื่อบองจิน กรี๊ดดด!!
ในขณะที่ฉันกำลังหลงตัวเองอยู่นั้นเองขาของฉันก็ดันเตะเข้าป๊าปให้กับโต๊ะเครื่องแป้งที่อยู่ตรงหน้า
โครม!!!!!!!!
โอ๊ย แม่งบรรลัยเอ๊ย ขาเรียวๆของฉันเสียหมดเลย ผิวที่ขาวอมชมพูของฉันเปลี่ยนเป็นสีม่วงแทนแร้ว แงๆๆไอโต๊ะบ้าใครบอกให้แกมาตั้งอยุ่ตรงนี้เนี่ยยย!!!! [[[คนที่จัดห้องก็หล่อนไม่ใช่หรอยัยแชอึนยอง -..-]]]
"อึนยองๆ เกิดอะไรขึ้นนะลูกเปิดประตูให้แม่หน่อย"
คุณแม่ที่ได้ยินเสียงก็รีบวิ่งขึ้นมาหาฉันที่ห้อง
"นู๋เตะโต๊ะค่ะคุณแม่ TOT"
ฉันพูดพร้อมเสียงออดอ้อนคุณแม่ เพื่อแสดงว่าฉันไม่ผิดแต่โต๊ะมันผิดเอง!!
"เฮ้อ..ลูกคนนี้ไม่ไหวเลยจริงๆ"
คุณแม่ยืนถอนหายใจให้ฉันที่ซึ่งตอนนี้นั่งลงอยู่กับพื้นเหมือนลูกหมาขาหักไม่มีผิดแล้วสายตาของฉันก็เหลือบมองไปเห็นชายหนุ่มหน้าตาดีหัวแดงแปร็ดสุดเท่
"สงสัยเธอจะไปซื้อของไม่ได้แล้วละ อึนยอง"
บองจินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เรียบแต่มีสเน่ห์ ทำเอาฉันใจละลายย
"เฮ้อ..ดูสิขาบวมเป่งขนาดนี้คงจะไปไม่ได้หรอก"
คุณแม่นั่งลงแล้วจับที่ขาเรียวงามของฉันที่กำลังบวมเป่งอมม่วงอยู่ตอนนี้
"โอ๊ย!!"
ฉันอดที่จะร้องเสียงโอดครวญออกมาไม่ได้ก็มันเจ็บจริงๆนี่นา แงๆๆ จำไว้เลยนะไอโต๊ะบ้า
บองจินก้มตัวลงมานั่งยองๆแล้วมองมาที่ฉัน พร้อมยิ้มที่มุมปากแล้ววางมือลูบที่หัวของฉัน
"ไม่เป็นไรนะยัยเซ่อ"
"......"
"คุณป้าครับเห็นทีคุณป้าจะต้องออกไปซื้อเครื่องแบบ นร.หญิง ของยองอึนกะผมแล้วละครับ"
"งั้นเราไปกันเลยมั้ยจ้ะ ลีจิน"
"ครับ"
"ยองอึน เดี๋ยวแม่มานะลูก"
"ค่ะ คุณแม่"
"แล้วก็อย่าลืมหาไรประคบขาที่บวมนั่นด้วยละ"
แล้วคุณแม่กะบองจินก็เดินออกจากห้องของฉันไป ว้าว~ บองจินลูบหัวฉันด้วยอ่า โอ้ว!!มันเยี่ยมมากจริงๆเลย ตอนนี้หัวใจฉันเต้นแรงยิ่งกว่าเดิมซะอีก อ่า..บองจินเจ้าชายของฉัน กรี๊ดดดดดดดดดดดด!!
ตอนนี้สัญชาตญาณมันบอกกะฉันว่า ฉันยอมโดนรถชนรึตกบรรไดก็ยังได้ถ้าหากว่ามันทำให้บองจินมองฉันแล้วก็ยิ้มที่มุมปากถึงแม้ว่าใบหน้าเขาจะเรียบเฉยดูเย็นชา แต่ฉันชอบบบ โคตรชอบเลย กรี๊ดดด!! ฉันยอมเดะโต๊ะวันละร้อยรอบหากเธอลูบหัวฉัน เป็นลูกหมาของเธอแนก็ยอม!!!!!!
++++++++++++++++++++++++++++++++++
มีใครอ่านมั่งมั้ยเนี่ย
แกร่กๆ ไม่ป้นไรไม่มีคนอ่านก็ไม่เป็นไร
หากใครหลงเข้ามาอ่านก็ช่วยให้คำแนะนำเราด้วยนะค่ะ
เรายื้มไอดีพี่มาเขียนอ่าเพราะเราหาที่สัมครสมาชิกไม่เจอ
ฝากๆด้วยนะคร่า~ อะจุฟๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น