ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ๛แชยองอึนกลับมาแล้ว๛
"แชอึนยอง" เสียงผู้หญิงที่เรียกฉันคนนี้ก็คือคุณแม่ของฉันเอง
"ค่ะ คุณแม่"
"นี่สายมากแล้วนะจ้ะลูก เดี๋ยวก็ตกเครื่องหรอก เร็วๆเข้า คุณพ่อรออยู่ที่รถแล้วนะ"
ง่า..นู๋ก็รีบอยู่นะค่ะคุณแม่อ่า ก็ไม่ใช่ว่านู๋อยากจะตกเครื่องซะหน่อย
"อีกแปปค่ะ นู๋หาสร้อยที่บองจินให้เป็นของขวัญอยู่ค่ะ"
"งั้นแม่ไปรอกะคุณพ่อที่รถนะอึนยอง รีบๆมานะจ้ะลูก"
"ค่า~"
ฉันชื่อ แชอึนยองค่ะ ตอนนี้ครอบครัวของฉันกำลังจะย้ายกลับไปที่บ้านเกิดที่รักของเราที่เราห่างหายมานานนับ 10 ปี เนื่องจากว่าคุณพ่อของฉันต้องย้ายมาที่อังกฤษเพื่อช่วยคุณตาของฉันบริหารโรงแรมครอบครัวของฉันเลยต้องย้ายมาอยู่ที่นี่ และตอนนี้เราก็จะได้กลับบ้านเกิดเมืองนอนอันเป็นที่รักเสียที และที่สำคัญที่นั่นยังมีชายที่ฉันรัก ชางลีจิน แต่ฉันเรียกเขาว่า บองจิน(บ๊องจิน)หุหุ
"เจอแล้ว หุหุ บองจินจ๋า อึนยองกำลังจะกลับไปหาแล้วน๊า อ่าจุฟๆ"
ฉันวิ่งลงมาจากชั้น2เพื่อไปหาคุณพ่อและคุณแม่ที่รอฉันอยู่ในรถแล้ว พร้อมกับสร้อยคอรูปดาวที่บองจินให้ฉันไว้เมื่อตอนที่ฉันจะย้ายมาอังกฤษ ไม่มีอะไรที่จะสุขกว่านี้แล้ว คิคิ
"อึนยองเร็วๆลูก ตกเครื่องมาแล้วอย่ามาร้องไห้งอแงละกัน"
ฉันรีบเร่งฝีเท้าเพื่อไปหาคุณแม่ที่รัก ที่รอฉันอยู่ในรถ
"มาแร้วๆๆ คุณพ่อขับให้เร็วที่สุดเท่าที่คุณพ่อจะเหยียบได้เพราะนู๋ไม่อยากตกเครื่องคร่า~ คิคิ"
หลังจากที่ฉันขึ้นมานั่งรถฉันก็บอกผู้ที่เป็นบิดาอันที่รักให้ขับรถไปสนามบินเท่าที่จะทำได้ เอาแบบประมาณว่าเกียร์หมาโลด
"แหม..ลูกคนนี้คิดถึงบองจินมากขนาดนี้เชียวหรอเนี่ย?"
คุณพ่อพูดขึ้นพร้องมองมาที่ฉันด้วยสายตาที่รู้ทันว่าฉันคิดยังไง >.<
"ง่า..คุณพ่ออย่าพูดไรกันตอนนี้เลยนะค่ะ นู๋ไม่อยากตกเครื่องอ่า TOT"
"โอเคๆ โปรดรัดเข็มขัดให้เรียบร้อยนะครับท่านผู้โดยสาร ตอนนี้พวกเราจะออกเดินทางด้วยความเร็วที่เร็วที่สุดเท่าที่ผมจะเหยียบได้ Let's Go!!"
อ่า กรี๊ดๆๆๆ สุดยอดเลยพี่น้องพ่อฉันขับรถได้ใจวัยโจ๋จริงๆ อ่าหุหุ แต่เพื่อบองจิน นู๋ยอม ไม่อยากตกเครื่องอ่า คิคิ *0*
ผ่านมา 15 นาทีในที่สุดฉันก็มาถึงสนามบินซึ่งปกติแล้วต้องใช้เวลากว่า 40 นาทีจึงจะมาถึง พอจะนึกออกอะป่าวว่าพ่อของฉันจะขับรถได้เร็วแค่ไหน
"คราวหน้าไม่เอาแล้วนะพ่อ แบบนี้แม่ไม่ไหว =0="
"ก็ลูกขอมานี่แม่ พ่อก็ทำตามความเรียกร้องของลูกเท่านั้นเอง"
"คุณแม่ขา อย่าพึ่งมาบ่นไรตอนนี้นะค่ะ นู๋ว่าเรารีบขึ้นเครื่องก่อนดีกว่า นู๋คิดถึง บองจินๆๆๆๆๆ บองจินที่รัก TOT"
"นี่ยัยลูกสาวตัวดี คิดจะห่วงแม่มั้ยเนี่ย ยัยลูกคนนี้"
"ง่า..คุณแม่"
"ขึ้นเครื่องกันดีกว่า เดี๋ยวลูกเขยจะรอนาน"
*0* ใช่แล้วละค่ะ บองจินหรือชางลีจิน เขาก็คือคู่หมั้นของฉันนั่นเอง
หลังจากนั้นฉันและคุณพ่อคุณแม่ก็ขึ้นมานั่งในเครื่องบินแล้ว หุหุ รับรองฉันไม่ตกเครื่องแน่ๆ ในมือของฉันตอนนี้มีสร้อยคอรูปดาวที่ประดับด้วยคริสตัลเล็กๆหลากหลายสีสัน บองจินจ๋า อึนยองกลับมาแล้วนะ อีกไม่นานเราก็จะได้เจอกันแล้ว
ในที่สุดฉันก็กลับมาแล้ว บ้านเกิดที่รัก กรี๊ดๆๆ ในขณะที่ฉันกำลังดีใจนั้นเอง คุณพ่อและคุณแม่ของฉันก็เรียกแท็กซี่เพื่อจะกลับไปที่บ้านเก่าของเรา บ้านที่แสนอบอุ่น บ้านที่มีภาพความทรงจำต่างๆมากมาย และบ้านที่อยู่ติดกะบ้านบองจิน!!
"อึนยอง มาเร็วลูกมัวแต่ยิ้มหน้าบานเป็นกระด้งอยู่นั่นแระ"
"อานู๋ไปแร้วๆ รอด้วยๆ"
ในขณะที่เดินทางกลับมาที่บ้านฉันได้มองเห็นความแตกต่างนานา ทุกๆอย่างไม่เหมือนเดิมเลยเมื่อ10ปีก่อน บ้างเมืองเปลี่ยนไป ผู้คนก็ต้องเปลี่ยนไปด้วย แล้วบองจินของฉันจะเปลี่ยนไปมั้ยน๊า~
ในที่สุดฉันก็กลับมาถึงบ้านอันเป็นที่รักแล้ว ที่หน้าบ้านของฉันนั้นได้มีคู่สามีภรรยาอีกคู่หนึ่ง ที่ฉันรู้จักเป็นอย่างดีรออยู่ ใช่แล้วละพวกเขาก็คือ พ่อแม่ของบองจินนะเอง
"ยินดีต้อนรับกลับบ้านจ้า"
"ไม่เจอกันซะนานเลยนะ สบายดีมั้ย?"
"สบายดีจ้ะ คิดถึงพวกเธอมากๆเลยรู้มั้ย?"
ฉันซึ่งตอนนี้ยืนมองแลซ้ายแลขวาเพื่อมองหาชายอันเป็นที่รักอยู่นั่นเอง แต่ไม่ว่าจะมองหากี่ที่ๆก็ไม่เจอซะที บองจิน เธออยู่ไหนอ่ะ!! ออกมาหาอึนยองสิ
"คุณลุงคุณป้าค่ะ"
"อึนยอง โตขึ้นมากเลยนะจ้ะเนี่ย สวยขึ้นเป็นกองเลยนะจ้ะ"
แหมคุณป้าอ่า ชมงี้นู๋ก็เขินนะสิค่ะ อะใช่สิ!! บองจิน!!
"คุณป้าค่ะ บองจินละค่ะ ทำไมนู๋ไม่เห็นเขาเลย"
"ลีจินหรอจ้ะ อีกเดี๋ยวก็คงลงมาแล้วละจ้ะ"
ทันใดนั้นเอง ร่างของชายหนุ่มที่กำลังเดินออกมาจากในบ้านก็ปรากฎขึ้น เขาดูสูงมาก น่าจะซัก 186 ได้ ผมสีน้ำตาลแดงๆรากไทรนั้นเท่ใช่ย่อย ผิวขาวๆอมชมพู หุ่นที่ดูดีเข้ารูป จมูกโด่ง ตาคมโตที่ดูน่ารักแต่ด้วยท่าทางใบหน้าที่เรียบเฉยบวกกะรูปหน้าที่คมและริมฝีปากที่เข้ารูป จึงทำให้ชายที่อยู่ตรงหน้าฉันตรงนี้ดูเท่แบบเจ้าชายยากที่จะบรรยายความหล่อเลิศเพอเฟ็คอลังการ ถ้าหากเขายิ้มฉันคงต้องใจละลายไปแน่ๆเลย >.<
"ลีจิน มาแล้วหรอลูก สวัสดีคุณลุงคุณป้าแชสิลูก"
"สวัสดีคับ คุณลุงคุณป้า สบายดีมั้ยคับ?ไม่ได้เจอกันซะนานคุณลุงคุณป้าดูไม่แก่ไปเลยนะคับ ^^"
"อุ๊ย ปากหวานจริงนะเราลีจิน หลานเองก็ดูหล่อเฟี้ยวขึ้นเป็นกองเลยนะเนี่ย"
โอ้วพระเจ้า!! แม้แต่เสียงก็ยังทุ้มต่ำนุ่มนวล ดูมีเสน่ห์แค่ได้ยินเสียงใจฉันก็เต้นไม่เป้นจังหวะแล้ว
"อึนยอง เป็นไรลูก ไม่ทักทายลีจินที่รักละจ้ะ"
กรี๊ดดด นี่ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย นิ่งเงียบทำไมแชอึนยอง รีบทักทายสุดที่รักของเธอสิ ยัยบ้า!! >.<
"บองจิน สบายดีมั้ย?"
"ก็ดี แล้วเธอละเป็นไงมั่ง?"
"ก็ดีอ่ะ..อืม"
เงียบเจ้าค่ะเงียบ!!! ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย!!!! กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ยังไงๆก็ช่วยๆกันติติงด้วยนะจ้า
555555555+
"ค่ะ คุณแม่"
"นี่สายมากแล้วนะจ้ะลูก เดี๋ยวก็ตกเครื่องหรอก เร็วๆเข้า คุณพ่อรออยู่ที่รถแล้วนะ"
ง่า..นู๋ก็รีบอยู่นะค่ะคุณแม่อ่า ก็ไม่ใช่ว่านู๋อยากจะตกเครื่องซะหน่อย
"อีกแปปค่ะ นู๋หาสร้อยที่บองจินให้เป็นของขวัญอยู่ค่ะ"
"งั้นแม่ไปรอกะคุณพ่อที่รถนะอึนยอง รีบๆมานะจ้ะลูก"
"ค่า~"
ฉันชื่อ แชอึนยองค่ะ ตอนนี้ครอบครัวของฉันกำลังจะย้ายกลับไปที่บ้านเกิดที่รักของเราที่เราห่างหายมานานนับ 10 ปี เนื่องจากว่าคุณพ่อของฉันต้องย้ายมาที่อังกฤษเพื่อช่วยคุณตาของฉันบริหารโรงแรมครอบครัวของฉันเลยต้องย้ายมาอยู่ที่นี่ และตอนนี้เราก็จะได้กลับบ้านเกิดเมืองนอนอันเป็นที่รักเสียที และที่สำคัญที่นั่นยังมีชายที่ฉันรัก ชางลีจิน แต่ฉันเรียกเขาว่า บองจิน(บ๊องจิน)หุหุ
"เจอแล้ว หุหุ บองจินจ๋า อึนยองกำลังจะกลับไปหาแล้วน๊า อ่าจุฟๆ"
ฉันวิ่งลงมาจากชั้น2เพื่อไปหาคุณพ่อและคุณแม่ที่รอฉันอยู่ในรถแล้ว พร้อมกับสร้อยคอรูปดาวที่บองจินให้ฉันไว้เมื่อตอนที่ฉันจะย้ายมาอังกฤษ ไม่มีอะไรที่จะสุขกว่านี้แล้ว คิคิ
"อึนยองเร็วๆลูก ตกเครื่องมาแล้วอย่ามาร้องไห้งอแงละกัน"
ฉันรีบเร่งฝีเท้าเพื่อไปหาคุณแม่ที่รัก ที่รอฉันอยู่ในรถ
"มาแร้วๆๆ คุณพ่อขับให้เร็วที่สุดเท่าที่คุณพ่อจะเหยียบได้เพราะนู๋ไม่อยากตกเครื่องคร่า~ คิคิ"
หลังจากที่ฉันขึ้นมานั่งรถฉันก็บอกผู้ที่เป็นบิดาอันที่รักให้ขับรถไปสนามบินเท่าที่จะทำได้ เอาแบบประมาณว่าเกียร์หมาโลด
"แหม..ลูกคนนี้คิดถึงบองจินมากขนาดนี้เชียวหรอเนี่ย?"
คุณพ่อพูดขึ้นพร้องมองมาที่ฉันด้วยสายตาที่รู้ทันว่าฉันคิดยังไง >.<
"ง่า..คุณพ่ออย่าพูดไรกันตอนนี้เลยนะค่ะ นู๋ไม่อยากตกเครื่องอ่า TOT"
"โอเคๆ โปรดรัดเข็มขัดให้เรียบร้อยนะครับท่านผู้โดยสาร ตอนนี้พวกเราจะออกเดินทางด้วยความเร็วที่เร็วที่สุดเท่าที่ผมจะเหยียบได้ Let's Go!!"
อ่า กรี๊ดๆๆๆ สุดยอดเลยพี่น้องพ่อฉันขับรถได้ใจวัยโจ๋จริงๆ อ่าหุหุ แต่เพื่อบองจิน นู๋ยอม ไม่อยากตกเครื่องอ่า คิคิ *0*
ผ่านมา 15 นาทีในที่สุดฉันก็มาถึงสนามบินซึ่งปกติแล้วต้องใช้เวลากว่า 40 นาทีจึงจะมาถึง พอจะนึกออกอะป่าวว่าพ่อของฉันจะขับรถได้เร็วแค่ไหน
"คราวหน้าไม่เอาแล้วนะพ่อ แบบนี้แม่ไม่ไหว =0="
"ก็ลูกขอมานี่แม่ พ่อก็ทำตามความเรียกร้องของลูกเท่านั้นเอง"
"คุณแม่ขา อย่าพึ่งมาบ่นไรตอนนี้นะค่ะ นู๋ว่าเรารีบขึ้นเครื่องก่อนดีกว่า นู๋คิดถึง บองจินๆๆๆๆๆ บองจินที่รัก TOT"
"นี่ยัยลูกสาวตัวดี คิดจะห่วงแม่มั้ยเนี่ย ยัยลูกคนนี้"
"ง่า..คุณแม่"
"ขึ้นเครื่องกันดีกว่า เดี๋ยวลูกเขยจะรอนาน"
*0* ใช่แล้วละค่ะ บองจินหรือชางลีจิน เขาก็คือคู่หมั้นของฉันนั่นเอง
หลังจากนั้นฉันและคุณพ่อคุณแม่ก็ขึ้นมานั่งในเครื่องบินแล้ว หุหุ รับรองฉันไม่ตกเครื่องแน่ๆ ในมือของฉันตอนนี้มีสร้อยคอรูปดาวที่ประดับด้วยคริสตัลเล็กๆหลากหลายสีสัน บองจินจ๋า อึนยองกลับมาแล้วนะ อีกไม่นานเราก็จะได้เจอกันแล้ว
ในที่สุดฉันก็กลับมาแล้ว บ้านเกิดที่รัก กรี๊ดๆๆ ในขณะที่ฉันกำลังดีใจนั้นเอง คุณพ่อและคุณแม่ของฉันก็เรียกแท็กซี่เพื่อจะกลับไปที่บ้านเก่าของเรา บ้านที่แสนอบอุ่น บ้านที่มีภาพความทรงจำต่างๆมากมาย และบ้านที่อยู่ติดกะบ้านบองจิน!!
"อึนยอง มาเร็วลูกมัวแต่ยิ้มหน้าบานเป็นกระด้งอยู่นั่นแระ"
"อานู๋ไปแร้วๆ รอด้วยๆ"
ในขณะที่เดินทางกลับมาที่บ้านฉันได้มองเห็นความแตกต่างนานา ทุกๆอย่างไม่เหมือนเดิมเลยเมื่อ10ปีก่อน บ้างเมืองเปลี่ยนไป ผู้คนก็ต้องเปลี่ยนไปด้วย แล้วบองจินของฉันจะเปลี่ยนไปมั้ยน๊า~
ในที่สุดฉันก็กลับมาถึงบ้านอันเป็นที่รักแล้ว ที่หน้าบ้านของฉันนั้นได้มีคู่สามีภรรยาอีกคู่หนึ่ง ที่ฉันรู้จักเป็นอย่างดีรออยู่ ใช่แล้วละพวกเขาก็คือ พ่อแม่ของบองจินนะเอง
"ยินดีต้อนรับกลับบ้านจ้า"
"ไม่เจอกันซะนานเลยนะ สบายดีมั้ย?"
"สบายดีจ้ะ คิดถึงพวกเธอมากๆเลยรู้มั้ย?"
ฉันซึ่งตอนนี้ยืนมองแลซ้ายแลขวาเพื่อมองหาชายอันเป็นที่รักอยู่นั่นเอง แต่ไม่ว่าจะมองหากี่ที่ๆก็ไม่เจอซะที บองจิน เธออยู่ไหนอ่ะ!! ออกมาหาอึนยองสิ
"คุณลุงคุณป้าค่ะ"
"อึนยอง โตขึ้นมากเลยนะจ้ะเนี่ย สวยขึ้นเป็นกองเลยนะจ้ะ"
แหมคุณป้าอ่า ชมงี้นู๋ก็เขินนะสิค่ะ อะใช่สิ!! บองจิน!!
"คุณป้าค่ะ บองจินละค่ะ ทำไมนู๋ไม่เห็นเขาเลย"
"ลีจินหรอจ้ะ อีกเดี๋ยวก็คงลงมาแล้วละจ้ะ"
ทันใดนั้นเอง ร่างของชายหนุ่มที่กำลังเดินออกมาจากในบ้านก็ปรากฎขึ้น เขาดูสูงมาก น่าจะซัก 186 ได้ ผมสีน้ำตาลแดงๆรากไทรนั้นเท่ใช่ย่อย ผิวขาวๆอมชมพู หุ่นที่ดูดีเข้ารูป จมูกโด่ง ตาคมโตที่ดูน่ารักแต่ด้วยท่าทางใบหน้าที่เรียบเฉยบวกกะรูปหน้าที่คมและริมฝีปากที่เข้ารูป จึงทำให้ชายที่อยู่ตรงหน้าฉันตรงนี้ดูเท่แบบเจ้าชายยากที่จะบรรยายความหล่อเลิศเพอเฟ็คอลังการ ถ้าหากเขายิ้มฉันคงต้องใจละลายไปแน่ๆเลย >.<
"ลีจิน มาแล้วหรอลูก สวัสดีคุณลุงคุณป้าแชสิลูก"
"สวัสดีคับ คุณลุงคุณป้า สบายดีมั้ยคับ?ไม่ได้เจอกันซะนานคุณลุงคุณป้าดูไม่แก่ไปเลยนะคับ ^^"
"อุ๊ย ปากหวานจริงนะเราลีจิน หลานเองก็ดูหล่อเฟี้ยวขึ้นเป็นกองเลยนะเนี่ย"
โอ้วพระเจ้า!! แม้แต่เสียงก็ยังทุ้มต่ำนุ่มนวล ดูมีเสน่ห์แค่ได้ยินเสียงใจฉันก็เต้นไม่เป้นจังหวะแล้ว
"อึนยอง เป็นไรลูก ไม่ทักทายลีจินที่รักละจ้ะ"
กรี๊ดดด นี่ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย นิ่งเงียบทำไมแชอึนยอง รีบทักทายสุดที่รักของเธอสิ ยัยบ้า!! >.<
"บองจิน สบายดีมั้ย?"
"ก็ดี แล้วเธอละเป็นไงมั่ง?"
"ก็ดีอ่ะ..อืม"
เงียบเจ้าค่ะเงียบ!!! ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย!!!! กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ยังไงๆก็ช่วยๆกันติติงด้วยนะจ้า
555555555+
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น