นิทานนานาชาติ

ลำดับตอนที่ #7 : คนใต้ทะเล(นิทานบราซิล)

         มิเกลอาศัยอยู่ใกล้ทะเล เขามีชีวิตอยู่อย่างสมถะเพราะเขาไม่ใช่ชาวประมง แต่มีเพียงที่ดินหยิบมือเดียวที่ใช้ปลูกถั่ว เขาต้องลงแรงไปมากบนพื้นดินที่แห้งแล้ง แต่ก็ใช่ว่าจะเก็บเกี่ยวถั่วได้มากเสมอไป ถึงกระนั้นเขาก็พยายามขนสาหร่ายที่ลากขึ้นมาจากทะเลอย่างยากลำบากและขนขี้ม้าที่เขากวาดตามทางเพื่อนำไปบำรุงดินให้อุดมสมบูรณ์ขึ้น ดังนั้น ปีใดที่ฝนตกมาก การเก็บเกี่ยวก็ดูจะได้ผลมาก ทุกวันเขาจะไปคอยเฝ้าดูต้นถั่วของเขาเติบโตและรอเวลาเก็บอย่างใจจดใจจ่อแล้วก็ถึงเวลาเก็บเกี่ยว เช้าวันหนึ่ง เขาพบว่าถั่วครึ่งหนึ่งหายไปในตอนกลางคืน มิเกลโกรธจัด พอตกกลางคืนเขาฉวยไม้พลองไปแอบซ่อนตัวอยู่ใต้พุ่มไม้ริมทางนั่นเอง
          พระจันทร์เต็มดวงสาดแสงมายังพื้นดินทำให้สว่างราวกับกลางวัน บรรยากาศเงียบสงบมีแต่เพียงเสียงคลื่นที่ซัดเข้าฝั่ง ใกล้ๆ มิเกลต้องสู้กับความง่วงเพื่อรอดูเหตุการณ์
          ราวเที่ยงคืนเขาเห็นผู้หญิงคนหนึ่งแต่งกายด้วยเสื้อชุดยาวสีขาวเข้าไปในที่ดินของเขา และลงมือเก็บถั่ว มิเกลชาวไร่จึงพรวดออกมา เมื่อเธอเห็นเขาเข้า ก็ตั้งหน้าตั้งตาวิ่งไปยังหาด แต่กระโปรงยาวและตะกร้าที่เธอไม่อยากทิ้งไว้ทำให้เธอวิ่งไปอย่างทุลักทุเล และแล้วเธอก็ล้มลงบนพื้นทราย มิเกลจึงจับเธอได้ตรงนั้นเอง เกิดการต่อสู้กันเล็กน้อย ฝ่ายชายแข็งแรงกว่าจึงเป็นฝ่ายชนะไปอย่างง่ายดาย
          ตอนนั้นมิเกลเห็นว่าเธอยังสาวและสวย  เขาถามขึ้นว่า
          "เจ้าเป็นใคร"
          เธอตอบเสียบแข็งว่า
          "เจ้าจะไม่มีวันรู้หรอก"
          "เจ้าไม่ใช่คนเมืองนี้นี่ ข้าไม่เคยเห็นเจ้าแถวนี้เลย"
          หญิงสาวไม่ตอบ เมื่อมิเกลสำรวจดูตะกร้าก็แน่ใจว่าตะกร้าใบนี้ถักด้วยสาหร่ายทะเลเส้นละเอียด
          "เจ้ามาจากไหนล่ะ ตะกร้าของเจ้าจึงไม่ได้ทำด้วยฟางเหมือนกับชาวบ้านชาวเมืองนี้"
          หญิงสาวลังเลอยู่นาน เมื่อเห็นว่ามิเกลคงจะไม่ปล่อยเธอแน่ จึงบอกว่า
          "ข้าชื่อกงซิตา อาศัยอยู่ใต้ทะเล"
          มิเกลเคยได้ยินคนพูดถึงเรื่องลึกลับนี้มาแล้ว แต่เขาก็ไม่ยอมเชื่อว่าคนพวกนี้มีอยู่จริง เขาจำได้ว่า วันหนึ่งแม่บอกเขาว่า
          "เด็กสาวจากใต้ทะเลมีตาสีฟ้า และริมฝีปากก็มีรสเค็มของเกลือ"
          มิเกลบังคับให้หญิงสาวหันไปทางพระจันทร์ เขายอมรับว่าตาของเธอมีสีเขียวสวยไม่เหมือนหญิงใด เขาจึงจุมพิตเธอ ริมฝีปากเธอซึ่งมีรสเค็มของเกลือ
          ทั้งเขาและเธอต่างประทับใจในจุมพิตครั้งนี้ และในที่สุด กงซิตาก็ตกลงแต่งงานกับมิเกลเมื่อเขาสัญญากับเธอว่าจะไม่กล่าวคำด่าคนที่อยู่ใต้ทะเล
          หญิงสาวซึ่งมาจากใต้ทะเลผู้นี้มีลูกน่ารักกับมิเกลสามคน ทำให้เขามีความสุขมาก
          ถึงกระนั้น ความสุขของมิเกลก็ยังไม่เต็มเปี่ยม เพราะภรรยาของเขาเฝ้าใส่ใจแต่การแต่งตัวของตัวเองมากกว่าของลูกๆ เธอทำครัวไม่เป็น ไม่นำพาเรื่องงานบ้าน มิเกลที่น่าสงสารจำต้องดูแลบ้าน และต้องออกไปทำงานในไร่ถั่วตามลำพัง
          วันหนึ่ง หลังจากที่ใช้ชีวิตร่วมกันมาห้าปี มิเกลรู้สึกเหนื่อยมากว่าที่เคยจึงมีโทสะ และพูดตำหนิว่า
          "เจ้าไม่ใช่แม่ที่ดี และก็ไม่ใช่เมียที่ดีด้วย ข้าไม่รู้ว่าเจ้าได้รับการศึกษามาอย่างไร และข้าก็ไม่รู้จักหญิงใดในเมืองของข้า ข้าสนใจแต่คนที่มาจากใต้ทะเลเท่านั้น"
          กงซิตาตะโกนตอบว่า
          "ข้าไม่สนใจหญิงสาวในเมืองของเจ้าหรอก สำหรับข้า ข้าสนใจแต่คนที่มาจากใต้ทะเลเท่านั้น"
          มิเกลโกรธจนหน้ามืด เขาเข้ามาใกล้เธอและพูดว่า
          "ดีแล้ว ข้าเองก็ไม่สนใจคนใต้ทะเลหรอก ข้าไม่สนใจและขอสาปแช่งคนพวกนั้น"
          ทันทีที่เขาหลุดถ้อยคำนี้ออกไป กงซิตาก็ผลุนผลันออกจากบ้าน มิเกลคิดว่าเธอคงไประเบิดอารมณ์อยู่ที่ไหนสักแห่ง แต่เมื่อเห็นลูกๆ เดินตามปลังแม่ไป เขาก็เริ่มวิตก แต่ความกังวลของเขาเปลี่ยนเป็นประหลาดใจเมื่อโต๊ะ เก้าอี้ เตา ตู้ เตียง และหม้อทุกๆ อย่างที่อยู่ในบ้านขยับตามรอยเท้ากงซิตาไป
          ชายผู้เคราะห์ร้ายเดินออกจากบ้าน อย่างน้อยเขาก็พยายามไล่คว้าล่อที่กำลังดินจากไปเหมือนกัน ขณะนั้นตัวบ้านก็แกว่งไปมาและเดินลงทะเลไป
          มิเกลขาสั่น เขาต้องพิงต้นไม้ไว้ไม่ให้ล้ม เขายืนพิงต้นไม้มองดูครอบครัวและสมบัติของเขาค่อยๆหายไปในทะเล เหลือเพียงตัวเขาผู้เคราะห์ร้ายคนเดียว เขาไม่มีสมบัติอะไรเหลือติดตัวอีกแล้ว แม้แต่เครื่องไม้เครื่องมือก็อันตรธานไปสิ้น เพื่อนบ้านต้องให้เขายืมพลั่วสำหรับพรวนดินในไร่
          เขาไม่ยอมท้อถอยและมุมานะทำงานหนักอีกครั้ง แต่ก็ไม่ได้รับผลเก็บเกี่ยวที่คุ้มกับที่ลงแรงไป แต่ไม่มีใครขึ้นจากทะเลมาขโมยถั่วของเขาอีกเลย