นิทานนานาชาติ

ลำดับตอนที่ #31 : ก้าบ...ก้าบ...ก้าบ

ปุยเป็นลูกเป็ดเล็กๆสีเหลืองที่ช่างร้อง พอตะวันขึ้นเขาก็เริ่มส่งเสียงร้อง และร้องอยู่ตลอดวัน
จนกระทั่งตะวันลับขอบฟ้า เขาไม่มีสาเหตุอะไรสำคัญเป็นพิเศษที่จะต้องร้อง เพียงแต่หลงเสียงตัวเอง
อยากจะได้ยินเสียงร้องก้องกังวาลไปทั่วโรงนา แม่เป็ดพยายามที่จะทำให้ปุยเงียบเสียง แต่ยิ่งห้ามก็
เหมือนยิ่งยุ ปุยกลับแผดเสียงร้องดังขึ้นกว่าเดิมอีก
"ก้าบ ก้าบ ก้าบ" ปุยร้องขณะที่เดินผ่านเล้าไก่
"จุ๊ จุ๊" แม่ไก่ยื่นหน้าออกมาจากรัง ร้องห้าม "อย่าเอะอะไปซิ ลูกฉันกำลังนอนหลับ"

ปุยเดินเตาะแตะไปที่คอกม้าซึ่งชาวนากำลังให้อาหารม้าอยู่พอดี
"ก้าบ ก้าบ ก้าบ" ปุยร้องทัก
"หยุดส่งเสียงหนวกหูเสียที" ม้าตวาด

ปุยเลยเดินเลี่ยงไปทางสระน้ำพบกบตัวใหญ่ นั่งคอยจับแมลงอยู่บนใบบัว
"ก้าบ ก้าบ ก้าบ" ปุยทักทายเสียงใส
"เงียบน่า" กบส่งเสียง "เสียงของเจ้าทำให้แมลงตื่นตกใจหนีไปหมด เจ้าไม่เคยหยุดร้องเลยรึ"

ปุยกลัว จึงวิ่งหนีไปหาพี่น้องที่กำลังเล่นซ่อนหากันอยู่ ปุยไปแอบซ่อนอยู่หลังพุ่มไม้ แต่ก็เผลอส่งเสียงร้อง
พี่ของเขาจึงวิ่งมาตามเสียง และพบตัว
"ปุยนี่น่ะ หาตัวง่ายจะตาย ก็เพราะเสียงร้องนี่แหละ"

ปุยเบื่อที่จะเล่นซ่อนหา เพราะพวกพี่ๆของเขาหาตัวเขาเจอได้ง่ายเหลือเกิน

ใกล้ค่ำแล้ว ปุยยังวิ่งออกไปทักทายจิ้งหรีดและหิ่งห้อย ทันใดนั้น ปุยก็แลเห็นหมาจิ้งจอกผอมโซแอบย่อง
เข้ามาที่เล้าไก่ เพื่อจะขโมยลูกไก่กินเป็นอาหาร
"ก้าบ ก้าบ ก้าบ" ปุยแผดเสียงร้องอย่างตระหนกตกใจและขอความช่วยเหลือ
แต่ไม่มีใครสนใจออกมาดูเหตุการณ์ เพราะเคยชินกับเสียงร้องที่น่าเบื่อหน่ายของปุย ปุยรู้ดีว่าเขาเองเท่านั้น
ที่จะช่วยลูกไก่ให้รอดชีวิต จึงวิ่งเข้าใส่หมาจิ้งจอก แต่ขณะที่วิ่งไปนั้นเขาได้ชนถังน้ำล้มกลิ้งส่งเสียงดังโพล้งเพล้ง
ทำให้จิ้งจอกตกใจวิ่งหนีเข้าป่าไปปุยช่วยต้อนลูกไก่ที่แตกฝูงเพราะความตกใจกลัวให้กลับไปหาแม่
"ลูกของฉันปลอดภัยแล้ว" แม่ไก่ดีใจ "เจ้ากล้าหาญมากนะปุย"

แม่ไก่ชมเชย และสัตว์ทุกตัวในโรงนาก็ชื่นชมในความกล้าของปุยด้วย แล้วปุยก็เดินยืดอกกลับไปที่เล้า
แล้วก็ล้มตัวลงนอนบนกองฟาง แม่เข้ามากางปีกโอบกอดเขาไว้อย่างอบอุ่น
"ก้าบ ก้าบ ก้าบ" ปุยส่งเสียงร้องเบาๆ ก่อนที่จะหลับสนิทไปเพราะความอ่อนเพลีย