ตอนที่ 36 : บทที่36 ขอบคุณที่คอยดูแล...
บทที่36
ขอบคุณที่คอยดูแล...
.................................................................
วันนี้เป็นเช้าที่สงใสกว่าเช้าใดเพียงเพราะว่าไม่มีฝนตก ทั้งๆที่เป็นฤดูฝน
"อืม...." เสียงของหญิงสาวดังงัวเงีย เธอลืมตาขึ้นมาก่อนที่จะอ้าปากหาวออกมา
"ตื่นแล้วหรอครับ?" เสียงของชายด้านหน้าเอ่ยขึ้น แจ็คขยับยิ้มมุมปากขึ้นมาต้อนรับหญิงสาวที่กำลังอ้าปากค้าง
พอนึกถึงเรื่องเมื่อวานก็ทำให้หญิงสาวหน้าแดงเป็นมะเขือเทศไปเสียแล้ว
"ลุกไปอาบน้ำได้แล้ว วันนี้มีตารางเล่นไม่ใช่หรอ" แจ็คกล่าวพลางยื่นกระดาษใบหนึ่งออกมา
"อะ..เออ" สุดท้ายเธอก็ก้าวขาไปที่ห้องน้ำทันที
.
.
.
.
.
ณ คฤหาสน์เซอร์ไวเวิล (เอ็มม่า)
"นี่!!! เธอจะรับผิดชอบยังไงกับสิ่งที่เกิดขึ้น!!!" อิไลพูดลั่น เมื่อเห็นสภาพของน้องตนเองที่มีบาดแผลไปทั่วร่าง
"ฮึก..ฮือๆ หนูไม่ตั้งใจจริงๆ หนูขอโทษ ฮือๆ" เอ็มม่าในตอนนี้ช่างหน้าสงสาร สายตาของทุกคนจับจ้องมาที่ทั้งสามแบบไม่วางตา เอ็มม่าปาดน้ำตาที่ดูถ้าจะไม่หยุดง่ายๆ
"ไม่ต้องมาทำเป็นใสซื่อ! พวกเรารู้หมดแล้ว!" อิไลแถบจะเดินไปกระชากคอเสื้อเอ็มม่า แต่ก็ถูกคุณหมอห้ามไว้ เธอปัดมืออิไลออกก่อนที่จะเถียงเขากลับ
"หยุดเดี๋ยวนี้นะอิไล! เอ็มม่ายังเด็กอยู่!" เอมิลี่กอดเอ็มม่าแน่น ซึ่งก็ไม่ต่างจากเอ็มม่าที่กอดเอมิลี่แน่นด้วยความกลัว ตอนนี่เธอไม่ต่างจากเด็กน้อยคนหนึ่งเลยจริงๆ
"ฮือๆ หนูไม่รู้! หนูขอโทษ!" เอ็มม่ากอดเอมิลี่แน่นขึ้น ชุดของเอมิลี่เริ่มเปียกเพราะน้ำตาของเอ็มม่า
"อย่ามาทำเป็นไม่รู้นะ!" คราวนี้ฟีโอน่าถึงกับตะโกนออกมาพร้อมน้ำตา ตอนนี้ทั้งสองฝ่ายก็ดูน่าสงสารไม่แพ้กัน แต่เนื่องด้วยที่เอ็มม่าแทบจะไม่บาดเจ็บอะไรเลยทำให้เธอดูมีความผิดมากกว่าความน่าสงสาร
"ฮือๆ หนูไม่รู้ ฮือ" ทำไมล่ะ ทั้งๆที่หนูก็ไม่ได้ทำอะไรผิดเลย พี่เขาว่าหนูก่อนแท้ๆ แถมยังจะมาเป่าหูพี่หมอให้ทิ้งหนูไปอีก! หนูแค่ต้องการความรักก็แค่นั้น!
ไม่เข้าใจ...ไม่เข้าใจ!! ชีวิตที่ไม่มีทั้งพ่อและแม่มันเหงาอ้างว้างขนาดไหนไม่มีใครเข้าใจมัน!
"ยกโทษให้เอ็มม่าเถอะนะ ขอล่ะ เอ็มม่าขอโทษพี่เขาเร็ว" เอมิลี่ที่เห็นสภาพของเอ็มม่าก็รีบบอกเอ็มม่า
"ฮือ ขอโทษ หนูขอโทษ!"
"คิดว่าขอโทษแล้วบาดแผลจะหายหรอ! ทำไมคุณเอมิลี่ถึงเข้าข้างฝ่ายเอ็มม่าล่ะคะ!" ฟีโอน่าตวาดชี้เอ็มม่าด้วยสายตารังเกียจ
"...." เอมิลี่ลูบหัวเอ็มม่า เสียงรอบด้านพลันเงียบลงกระทันหัน สุดท้ายเอมิลี่ก็ยอมเปิดปากพูดออกมา
"ชีวิตที่ไม่มีพ่อ ไม่มีแม่หรือแม้แต่ญาติก็ไม่มี พวกคุณคิดอย่างไรกับชีวิตแบบนี้คะ? น่าสงสาร น่าสมเพชหรือมันเป็นเพียงแค่ความโชคร้าย?"
"มันเริ่มตั้งแต่ที่เอ็มม่ายังเด็ก ถูกดูแลที่บ้านเด็กกำพร้า ไม่เคยที่จะได้รับความรักที่แท้จริงจากพ่อแม่ แม้แต่หน้าตาของพวกท่านก็ไม่เคยแม้แต่ที่จะเห็น"
"สุดท้ายก็มีคนมาทำให้เธอรอดพ้นจากมัน ความรักความอบอุ่นที่มาจากคุณครีเชอร์" คุณเอมิลี่ยิ้มพร้อมกับหันไปมองทางคุณครีเชอร์ที่เริ่มเหงื่อตก
"และรู้มั้ยคะว่าเกิดอะไรขึ้นต่อ?"
"เธอถูกคุณครีเชอร์ตวาดตบตีใส่เพียงเพราะเธอหันไปสนใจหุ่นไล่กา" เอมิลี่มองไปที่ครีเชอร์อีกครั้ง ทั้งน้ำเสียงและสายตาทำให้บรรยากาศรอบด้านเงียบลง ไม่มีใครกล้าที่จะพูดตัด
"อาจจะมีคนที่รู้ว่าเธอเป็นโรค... ฉันสัญญาว่ารักษาเธอให้ได้ แต่ตอนนี้ฉันก็ยังรักษาไม่ได้"
"บางทีการที่ฉันดูแลเธอต่อจากนี้อาจจะไม่สามารถทดแทนเป็นพ่อแม่ของเธอได้ แต่บางครั้งเธอก็ยังยิ้ม ยังมีความสุข อย่างน้อย..."
"อย่างน้อยก็ขอให้ฉันได้เคียงข้างเธอในวันที่เธอไม่มีใครเคียงข้างหน่อยสิ!!" เอมิลี่น้ำตาซึม เธอก้มหน้าลงและอุ้มเอ็มม่าที่อยู่ภายใต้อ้อมกอดก่อนที่จะเดินจากออกไป
บางทีการที่เอมิลี่ทำแบบนี้อาจทำให้เอ็มม่ารู้สึกว่าตนยังมีคุณค่าอยู่ก็ได้ ใช่...เธอคงเลือกถูกทางแล้วล่ะ
.
.
.
ห้องของเอมิลี่ (เอ็มม่า)
"ไม่เป็นไรแล้วนะเอ็มม่า ฉันอยู่ตรงนี้แล้ว" ฉันไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้ ทำไมทุกคนถึงได้แย่งความรักที่ฉันควรจะได้รับไปล่ะ!? มีเพียงแค่พี่เอมิลี่เท่านั้นที่ยังคงเข้าใจฉัน
"ฮือๆ ขอบคุณ ฮึก ขอบคุณที่พี่ยังอยู่ข้างหนู" พอได้บอกพี่ไป ก็ปล่อยร้องโฮออกมาทันที
"พี่ไม่รู้หรอกนะว่ามันเกิดอะไรขึ้น ช่วยเล่าให้ฟังหน่อยได้มั้ย" พี่เอมิลี่ถามหนู แต่หนูไม่ค่อยอยากจะตอบ หนูได้แต่ปาดน้ำตาและเงียบ
"ไม่เป็นไรจ่ะ ไว้ค่อยบอกก็ได้นะ ยังไงพี่ก็จะอยู่ข้างน้องนะ ขอแค่น้องรู้จักขอโทษ สำนึกผิดและไม่คิดที่จะทำชั่วอีก พี่ก็พร้อมที่จะให้โอกาสน้องนะเอ็มม่า" พี่เอมิลี่ยังคงใจดีไม่เปลี่ยนแปลง คำพูดของพี่นั้น มันช่วยเยี่ยวยาจิตใจได้และมันยังสามารถเติมเต็มความรู้สึกที่เคยตายไปแล้วให้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง...
หนูขอบคุณพี่จริงๆ...
"จะเล่า..."
"เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะเอ็มม่า?" พี่ค่อยๆเดินใกล้เข้ามา เอามือมาทาบหวัดไข้
"ตัวร้อนจัง!? เดี๋ยวพี่ไปหายามาให้นะ รอก่อนแปป!" หนูแอบเหลือบมองท่าทีของพี่ที่คอยใส่ใจหนูตลอด
"หนูได้ยินที่พี่ฟีโอน่าพูด หนูก็เลยโมโหและจับเธอมาทรมาน หนูแค่อยากให้เธอรู้สึกเจ็บ ไร้ซึ่งความหวังเหมือนกับหนู ให้เธอได้รู้ว่าที่ผ่านมาการที่จะมีใครเคียงข้างมันยากขนาดไหน" พะ..พูดออกไปแล้ว หลับตาแน่น ตอนนี้พี่เอมิลี่ยังจะเข้าข้างหนูอีกมั้ยนะ?
พรึบ~
กลับกันพอลืมตาขึ้นมาก็รับรู้ได้ถึงความอบอุ่นที่พี่มอบให้ เธอกอดฉันเบาๆพลางลูบหลัง ก่อนที่จะมีน้ำตาไหลออกมาจากเบ้าตา เมื่อเห็นว่าพี่เขาร้องไห้ก็ทำให้ใจอ่อนยวบลง จากที่จะหยุดร้องกลายมาเป็นร้องไห้หนักขึ้น พี่เอมิลี่ร้องเพลงกล่อมออกมา มันช่างน่าคิดถึงยิ่งนัก นานเท่าไรกันแล้วนะที่พี่เคยร้องให้ฟังครั้งสุดท้าย
ดวงตาค่อยๆปิดตาเรื่อยๆ มุมปากก็อดยิ้มไม่ได้เมื่อได้ฟังเสียงกล่อมของพี่เอมิลี่
'ขอบคุณนะคะที่คอยดูแลหนูมาโดยตลอด ...พี่เอมิลี่'
.................................................................
แฟนเพจ จิ้มเลย ส่งแฟนอาร์ตได้นะและยังแจ้งเตือนหากไรต์มีเรื่องใหม่หรือตอนใหม่มาลง
https://www.facebook.com/Bxben_s-658269717965307/
ฝากกดไลค์กดแชร์กันด้วยน้า
.................................................................
บอกเลยว่าไรต์งอน! ไม่มีคอมเมนต์หรือการกดไลค์เลยT0T มีอยู่สามคนจร้า ฮือๆๆ แต่ปมร.ไรต์เป็นคนใจดีเลยเอามาลงให้~
สัปดาห์หน้าขอลาหยุดเนื่องจากสอบไฟนอลจ้า ขอให้ทุกคนโชคดีสำหรับคนที่สอบเหมือนกัน สาธุ~
.
.
.
.
.
อย่าลืมมาคอมเมนต์กันล่ะ!!!
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เอ็มม่ามันแย่ เอมิลี่ยังเข้าข้างมันอีก