[fic Identity V] รักที่อยู่บนเส้นด้าย ( แจ็ค×น้องของแจ็ค ) [จบ]

ตอนที่ 12 : บทที่12 ความรู้สึกของผู้ที่เป็นพี่

บทที่12

ความรู้สึกของผู้ทึ่เป็นพี่

.................................................................

       "อีก30วินาที 29 28 27:)" ร็อบบี้นั่งนับเวลาไปเรื่อยๆ ในขณะนั้นฉันก็รีบวิ่งไปที่หน้าห้องน้ำอย่างรีบด่วน มาแล้ว! หนูมาแล้ว! 

       ฉันรีบเปิดล็อกเกอร์แต่ละตู้อย่างรวดเร็ว มันต้องทันสิ! พี่หาหนูเจอ หนูก็ต้องหาพี่เจอ! 

       แอ๊ด~ เสียงล็อกเกอร์ดังขึ้นมาเรื่อยๆไม่หยุดหย่อน ฉันเปิดแต่ก็ไม่ได้ปิดเพราะว่าถ้าปิดอาจจะต่องเสียเวลา

       "10 9 8 7..." ฉันได้ยินเสียงของร็อบบี้ที่ดังแผ่วมาถึงหน้าห้องน้ำเบาๆ ใจของฉันเต้นตึกไม่หยุด ถ้าพี่อยู่ในล็อกเกอร์ก็ต้องทัน แต่ถ้าไม่อยู่ล่ะ?

       "5 4 3..." ฉันรีบเปิดล็อกเกอร์อันสุดท้าย

       "2 1 0!!!/เจอแล้ว!!!" ฉันตะโกนออกมาสุดเสียง ซึ่งน่าจะลั่นจนไปถึงชั้นสอง มันจะถือว่าทันมั้ยนะ?

       "ฮ่าๆๆ หาพี่นานเหมือนกันเลยนะเนี่ย" ฉันทำหน้างอนๆใส่พี่ เหอะ! พอดีน้องไม่ฉลาดจนถึงกับรู้ว่าพี่อยู่ไหนนี่นา

       "อืม เอาไงดี พี่จูนเจอตอนที่หมดเวลาด้วยสิ" ร็อบบี้เดินมาจากทางสวนและครุ่นคิดว่าฝั่งไหนเป็นผู้ชนะ

       "เดี๋ยวนะ พวกนายอยู่ที่สวนไม่ใช่หรอ รู้ได้ไงว่าฉันเจอพี่แจ็คตอนไหน?" ฉันขมวดคิ้วถามะวกร็อบบี้ที่เอาแต่ส่ายหน้าเบาๆ

       "ก็น้องเล่นตะโกนซะดัง ตอนแรกพี่นึกว่าแก้วหูพี่จะใช้การไม่ได้แล้วเสียอีก" พี่แจ็คยิ้มจนตาหยี่ บอกเหตุที่ทำให้ร็อบยี้ได้ยินที่ฉันพูด เอาจริงดิ นี่ฉันเครียดกับเกมนี้ขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย ฮะๆ ฮะๆ

       "งั้นถือว่าเสมอ! ไว้มาเล่นกันใหม่นะ ตอนนี้ก็ดึกมากแล้วด้วย ร็อบบี้ง่วง!" ฉันพยักหน้า พวกเราต่างกลับไปยังห้องของตนเอง เตรียมตัวหลับ เตรียมตัวนอนกัน

       ฉันปิดไฟในห้อง เปิดผ้าม่านให้ห้องมีแสงจากข้างนอกเข้ามาถึง จะว่าไปแล้วก็ผ่านมา3-4วันเอง แบรู้สึกนานเหมือนกันนะเนี่ย แต่ว่า..แค่เจอพี่ฉันก็พอใจแล้วล่ะ!

       ทำยังไงให้ฉันกับพี่สนิทกันมากขึ้นนะ ตั้งแต่วันนั้นพี่จะเริ่มไม่แตะตัวฉัน สงสัยว่าจะเกิดเหตุการณ์นั้นอีกแน่เลย แสดงว่าเป็นแค่อุบัติเหตุที่บรรยากาศมันพาไปสินะ

       'เอาล่ะได้เวลานอนสักที ราตรีสวัสดิ์นะพี่แจ็ค' ฉันกลายคำพูดในใจ ถึงพี่จะไม่ได้ยินก็ไม่ป็นไร แค่อยากจะกระซิบบอกในใจก็แค่นั้นเอง..

.

.

.

          ห้องของแจ็ค (ช่วงแจ็ค)

        ผมมีชื่อว่าแจ็ค ส่วนน้องของผมชื่อว่าจูน ครั้งแรกที่เจอเธอในคฤหาสน์หลังนี้ก็แอบเอะใจว่าใช่น้องของผมหรือไม่ ที่เอะใจก็เพราะทั้งดวงตา สีผม ไหนจะน้ำเสียง ผมก็รู้สึกคุ้นเคยทั้งหมด

       วันแรกที่เธอสำรวจ เธอกับผมดันบังเอิญมาเจอกันตรงทางเลี้ยวของห้องพัก เธอชนผมจนเกือบล้มไม่เป็นท่า ดีนะที่ผมรั้งตัวเอาไว้ได้เสียก่อน ผมเผลอจ้องเธอไปนานจนเธอเอ่ยถามว่าจะปล่อยตัวเธอได้ยัง ผมแอบสะดุ้ง สงสัยผมคงจ้องเธอมากไปหน่อย 

       เอ๊ะ..ว่าแต่เสียงอะไรกัน ดังจังเลย ดังเป็นจังหวะตึกๆเสียด้วย เดี๋ยวนะ..ไม่ใช่เสียงหัวใตของผมนะ แจ่เป็นเสียงหัวใจของเธอ ผมก็ใส่หน้ากากแล้วนิ ทำไมถึงยังใจเต้นแรง แปลกคนจัง

       ผมปล่อยเธอลงและเดินไปที่ห้องครัวต่อ เพราะวันนี่เป็นเวรจัดโต๊ะ ทำอาหารของผม

       วันต่อมา เธอได้ไปรู้จักกับปาเยี่ยกับโจเซฟ แหม...มีการมาจับไม้จับมือกันด้วย ผมรู้สึกอารมณ์เสียแปลกๆ ตอนเย็นผมเห็นเธอเข้ามากินข้าวช้ากว่าคนอื่น ซึ่งผมก็มากินข้าวช้าเหมือนกัน

       คิดถึงจังเลย จูนคนที่เป็นน้องของผม ผมเผลอพูดออกไปว่าจูน เออ..เอาไงดี ผมพูดต่อไปว่าชื่อเหมือนน้องของผม รู้สึกถึงความอ้างว้างของหัวใจ ในวันนั้นที่ผมออกไปฆ่าหญิงสาวอย่างสนุกสนาน สิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกตัวก็คือ...

       น้องสาวของผมที่กำลังตกใจกับภาพที่เห็น ผมรู้สึกเสียศูนย์และวันนั้นจดหมายบางอย่างก็ส่งมาหาผม ใช่ ปมตัดสินใจมาที่แห่งนี้เอง

       วันนี้เป็นวันที่จูน คนที่ชื่อคล้ายกับน้องสาวของผมจะไปลงเกมตาแรก ผมไปเข้าห้องน้ำมากำลังเดินมาที่โต๊ะทานข้าว ผมเห็นโจเซฟกับใครบางคนเดินลงมา ซึ่งก็คือจูน เธอใส่เสื้อกี่เพ้า? นั่นมันเสียงที่ผมซื้อให้ไม่ใช่หรอ

       มั่นใจ...ผมมั่นใจ นั่นมันจูนน้องสาวของผม ถ้าผมรู้ตั้งแต่แรกก็คงจะดี อย่างจูนคงจะต้องมาที่ห้องของผมอย่างแน่นอน ผมเชื่ออย่างนั้น

       เกมของผมจะใกล้เริ่มขึ้น แต่เดี๋ยวก่อนสิ ผมได้แจ้งไปยังห้องว่าผมลืมของ ใช่แล้วล่ะ ผมไม่ได้ลืมของหรอก แค่จะมาตรวจอะไรนิดหน่อย

       แอ๊ด~ ผมเปิดไฟ เดินไปรอบๆ นั่นไง ของๆผมไม่ได้อยู่ที่เดิม น้องแอบอยู่ตรงไหนกันนะ? ผมเดินไปรอบๆ มองไปยังตู้เสื้อผ้าที่แง้มออกมาเล็กน้อย อยู่ตรงนี้ล่ะสิ 

       ผมแกล้งทำเป็นมองไม่เห็น เดินไปปิดไฟและเปิดปิดประตู แต่ผมไม่ได้ออกไปนะ แค่เปิดปิดประตูดูเหมือนว่าผมออกไปแล้วเฉยๆ แอ๊ด~ เสียงตู้เสื้อผ้าเปิดขึ้น เธอกล่าวอย่างโล่งใจออกมา แต่เดี๋ยวน้องไม่เห็นผมเลยงั้นหรอเนี่ย

       ผมบอกไปว่าทำอะไร น้องของผมก็สะดุ้ง หันมามองผม หัวเราะแห้งๆออกมา หืม? สายตานั่นมันอะไร มันไม่เหมือนเมื่อก่อนเลย เมื่อก่อนจูนจะต้องมองมาอย่างอ่อนโยน แต่ตอนนี้กลับไม่ใช่ 

       ผมต้องสั่นสอนเธอหน่อย ลืมผมไปได้ยังไงกัน ผมค่อยๆยิ้มกระชากใจและเอามือไปแตะที่ปากของจูน ชู่ว์ ผมพูดออกมาเบาๆ ค่อยๆ ก้มหน้าลงไปประกบปากกับจูนน้องสาวของผม หวาน รู้สึกดีจนบอกไม่ถูก

       จูนเริ่มหอบ ผมจึงถอนริมฝีปากออก ก็นะ แค่นี้ก่อนดีกว่า เดี๋ยวจูนจะเป็นลมไปก่อน เสียงหัวใจนี่ดังมาเชียว แต่ก็นะ ผมรู้อยู่แล้วล่ะว่าเราไม่ควรล้ำเส้นไปกว่าคำว่าพี่น้อง แต่อย่างน้อย ผมก็ขอแค่ครั้งเดียว

      วันต่อมา ผมแอบรู้สึกไม่ชอบใจที่พวกโจเซฟกับปาเยี่ยมายุ่งกับน้องของผม เป็นไปได้อยากจะบอกด้วยซ้ำว่านี่คือของผม แต่ผมคงไม่มีสิทธิ์กรอก อย่างน้อยผมก็จะสามารถอ้างได้ละกันว่าปมเป็นพี่ สักวัน ไม่นาน...ผมจะประกาศว่าผมคือพี่ของจูน อย่างน้อยผมก็จะได้ใกล้ชิดกับเธอ

      ตอนนี้ผมรู้ตัวว่าผมเริ่มคิดจูนแบบหญิงสาว ไม่ใช่เพียงพี่น้องอีกต่อไปแล้ว ผมควรต้องไปสงบสติอารมณ์เสียก่อน ก่อนที่จะทำอะไรจูนไปมากกว่านี้.....

.

.

.

      .................................................................

      โอเค จบไปอีกตอนแล้ว ดูสั่นๆยังไงก็ไม่รู้ พ ดีไรต์ไม่ค่อยว่างจึงมาแค่นี้เนอะ อยากจะบอกว่าใกล้วันที่8แล้ว ถ้าถึงวันที่8 ไรต์จะลงน้อยลงมากๆ อาจจะสัปดาห์ละ0-2ตอน ถ้าว่างจริงจะลงเยอะ แต่ไรต์ก็ต้องเรียนด้วยนี่สิ ไม่มีเวลามาพิมหรือคิดอะไรมาก เพราะเดี๋ยวเกรดไรต์จะต่ำ 

       .................................................................

ต้องขอโทษด้วยเด้อ//หน้าไรต์ที่อ้อนวอนต่อรีด

.................................................................

แฟนเพจ จิ้มเลย ส่งแฟนอาร์ตได้นะและยังแจ้ง

เตือนหากไรต์มีเรื่องใหม่หรือตอนใหม่มาลง

https://www.facebook.com/Bxben_s-658269717965307/

ฝากกดไลค์กดแชร์กันด้วยน้า

.................................................................